[miloud al-attal]

لا يمكن إيقافه

Elijah Cooper był w błędzie.

[akapit]

Chryste! Przecież oczy Alexa - cholerne, czy też nie - wcale nie były tak po prostu zielone.

To znaczy, jasne, może zmieniły kolor?
Może coś się z nimi stało - na przykład w więzieniu?
O, skorodowały pod wpływem wszystkiego, na co Hawkins musiał się tam napatrzeć; zardzewiały jak tworzywo zbyt długo wystawione na wodną chłostę, z tym tylko, że nie pod wpływem deszczu siekącego od zewnątrz, a od łez wzbierających od środka, i powstrzymywanych za krawędzią powieki na smyczy samokontroli. Rozsądnie, bo przecież płakały tylko największe pizdy i cuwaksy, ledwie pożegnane z wolnością i na tyle naiwne jeszcze, żeby do niej jawnie tęsknić.
Miloud, z prostej, sytuacyjnej niemożności porównania Ala dzisiaj i Ala sprzed pięciu laty (choć domyślać się mógł, że blondyn może nie zawsze był tak oszczędny w słowach, i tak przywiązany do własnego samotnictwa), bynajmniej nie uzurpował sobie prawa do zakładania, że wie, jaki trzydziestoczterolatek był zanim zaczął odsiadkę (a zatem i jak wyglądał, jak się poruszał, filtr jakiej barwy nakładał na świat oglądany spod rąbka kapelusza - czy różowe okulary, czy niezmąconą niczym zieloność tęczówki).

[akapit]

Ale Lou pewien był jednego: wypowiadając podobne stwierdzenia teraz, dzisiaj, w odniesieniu do Alexandra takiego, jakim poznał go i Al-Attal, Elijah się, zwyczajnie, mylił.

Zielone to mogły być sobie te czterolistne koniczynki, których Lou naobiecywał raz małemu Noah podczas spaceru, a jakich nadal szukał, z zamiarem, by zasuszyć je między stroniczkami notatnika i wysłać kiedyś chłopcu wraz z pocztówką z kolejnych wojaży. Zielone mogły być pękate, bulwiaste hortensje, które Claire planowała podobno zasadzić następnej wiosny tam, gdzie poprzedniej nie udały jej się pelargonie. Zielone mogły być szmaragdy w kolczykach al-attalowej matki: dwie masywne, połyskliwe łzy głębokiej zieleni zamknięte w diamentowych konturach (ostatni raz Lou widział je podczas finalnej rozprawy rozwodowej - w dzień suchy, upalny i przesączony niezrozumiałym dla dwunastolatka poczuciem nieodwracalności). Wreszcie, zielona to mogła być sobie okładka jego egipskiego paszportu - z dumną sylwetką orła stepowego wpisaną złotem kaligrafii w samo centrum obwoluty. I spocone ciała butelek Pure Blonde (o ironio), ustawione na wystawce za ladąThe Downunder, które Miloud leniwie pieścił z rzadka wzrokiem w dywagacji czy sobie jednego nie zamówić.

[akapit]

Ale nie dwa okręgi osadzone pod markizą bardzo jasnej rzęsy, i spadem dwojga brwi - jednej o rytmie zaburzonym bladą, skośną blizenką - które lubiły poruszać się w nierównym, czasem kpiącym takcie za każdym razem, gdy Lou rozmawiał z pierworodnym swoich (teraz już byłych) gospodarzy.
W tęczówkach Hawkinsa mieszkała przecież miedź. Bliźniacze aureole prawie-złota, ale nadal-brązu, skupione wokół źrenic niczym płomień żrący woltyżerską obręcz podczas cyrkowych pokazów (pamiętanych przez Miloud, chociażby, z dzieciństwa).
Ogień wsiąkający w wulkaniczny krajobraz rogówki.

Lou myślał o nim tym zbyt często.
Zwłaszcza - zupełnie absurdalnie! - po ostatnim: to jest po tym popołudniu, kiedy Al zjawił się w White Rock, zmartwił o jego rekonwalescencję (i, zjadliwie, również o jego buty - faktycznie, efektem młodzieńczej nieuwagi, przemoczone ulewą aż do beznadziejnie nienaprawialnego rozklejenia amortyzującej wkładki), a potem wyrwał mu Elijah z objęć stygnących jeszcze po spędzonym wspólnie poranku. Nie w constansie, ale miarowymi rzutami - przewidywalnymi jak przypływy i odpływy na Lombok. Rano. Wieczorem. Rzadziej w ciągu dnia - gdy Lou zajmował się głównie planowaniem dalszej, ale i zbliżającej się coraz gwałtowniej, podróży.
Nie dzisiaj, jednak. A przynajmniej: nie do niedawna - dotąd, mówiąc dokładniej, aż nie stało się jasnym, iż na McHarena nie ma co liczyć, nawet mimo uprzejmej, chłopięcej propozycji, że Lou mógłby dołączyć do niego i tego jego ślepowrona, na którego cześć brunet nasłuchał się w ostatnich dniach niezliczonych peanów. Lou nie upadł jeszcze na głowę na tyle, by psuć rudzielcowi wymarzoną randkę (nawet, dobrodusznie, za cenę własnej samotności). I nawet, gdyby końca wieczoru doczekać miał solo - z głuchymi stuk-nięciami kul bilardowych mknących zielenią sukna aż ku spotkaniu z krawędzią bandy, i pewnie jeszcze z dwoma, trzema kolejnymi zamówieniami za towarzystwo.
Pomysł, żeby napisać do Hawkinsa, wpadł mu do głowy tak, jak dzikie zwierzę we wnyki. Umysł uczepił się go, i nie chciał już wypuścić.

(Teraz blondyn zjawił się w polu jego widzenia. Pachniał nieprzekonaniem, szarym mydłem i górną krawędzią limitu legalnej prędkości.
I, śmiesznie, wyglądał tak bardzo zwyczajnie.
A przecież Lou myślał, że już nigdy go nie zobaczy.)

- Salut, Alex!
Milou, mimo trzech sumiennie spitych drinków i zwykłego zmęczenia parogodzinnym oczekiwaniem (najpierw na McHarena, z nadzieją na wspólne pijaństwo gasnącą z każdym kolejnym drgnięciem wskazówek na tarczy barowego zegara, potem na Hawkinsa - z jednej strony jak na szpilkach, z drugiej w samoobronnym, ciężkim jak letarg przeświadczeniu, że Al się jednak nie pojawi), zdawał sobie sprawę, że - z powietrzem świszczącym tam, gdzie ”t” spotyka się z ”a”, i naciskiem kładzionym na pierwszą sylabę męskiego imienia - brzmiał jak bardzo wiele różnych rzeczy, ale z pewnością nie jak miejscowy. Nie tyle intruz może - w Cairns, o wiele jednak bardziej niż Lorne nawykłym do obcowania z przyjezdnymi i przejezdnymi, ale z pewnością jak kuriozum.
Nie wstał, ale - ruchem rozmiękczonym tequilą - jednocześnie uniósł się na hokerze, jak i obrócił. Uśmiechnął się -
Po pęknięciu wargi pozostał suchy zygzak strupka. Limo pod okiem wyblakło tak skutecznie, że dało się je wytłumaczyć egzotyczną urodą, nie dając otoczeniu prawa do przypuszczeń, że Arab lubuje się w mordobiciach.
- Saloualex.
Powtórzył - ciszej, intymniej. I przecież to brzmiało jakby jedno słowo. Jakby Lou już w nim był, i nigdzie się nie wybierał - ani dziś, ani za tydzień czy miesiąc. Więcej nawet: jakby zamierzał zostać, może na zawsze. Wyciągnął do niego rękę (chociaż jakaś część Lou chyba chciała - po szczeniacku - pokazać mu raczej język).
- I healed just fine, see? In case you were wondering.

Alexander Hawkins

[Ralph Hawkins]

[akapit]

Mylił się w przekonaniu, że to wszystko, co zaczęło się od niepozornej zupełnie wiadomości nadesłanej mu na granicy wieczorowo-nocnej pory, okaże się gładkim, bezproblemowym wypadem na miasto, a nie eskapadą z każdej strony objuczoną przeciwnościami. Od małych, niedostrzeżonych w prędkiej krzątaninie niedogodności, aż po autentyczne przeszkody, o które wcale nietrudno było się potknąć, nabijając sobie guza – i to nie potrąciwszy łokieć, kolano czy kostkę, ale – gorzej – sumienie właśnie, co samo w sobie nie było wizją szczególnie atrakcyjną. Mylił się też, myśląc, że plany, których jeszcze przed momentem nie miał, a teraz już tak, przejdą w domostwie Hawkinsów bez echa.

[akapit]

Tym jednak póki co nie zaprzątał sobie głowy, a nawet jeśli – i tak zaczęło się całkiem niewinnie – na tyle, żeby rozbestwić, rozleniwić i (raczej bez zaskoczenia, z racji późnej pory) uśpić własną czujność. A niewinnie w sposób, w jaki niewinne potrafiły być tylko szczególne kombinaty zjawisk: zupełnie bezbronne, podatne na wpływy, a i, jakimś cudem, od tych destrukcyjnych wpływów nie tyle uchronione, co żyjące w błogiej, ufnej nieświadomości ich istnienia. Jak dzieci. A właściwie dziecko, bardzo konkretne – w tym przypadku jakby z nicości zmaterializowane w domowym mroku, w bosej sylwetce pięciolatka, kukającej zza drzwi malutkiego pokoju, wiedzione naglącym poszukiwaniem matczynej bliskości (dręczone natomiast dziecięcą bezsennością, a zastraszone różnymi potwornymi produktami fantazji, które nadaktywna wyobraźnia poupychała po narożnikach jego izdebki – w szafie, cieniu rozlewającym się na przeciwległej ścianie i pod łóżkiem).

[akapit]

To jakiś żart – do tego całkiem smutny, jeśli nie żałosny – że przykrótkie nogawki piżamy, już niesięgające nawet chłopięcych kostek, Al podłapał kątem oka dopiero teraz – w pośpiechu (i to w pośpiechu do kogo?), więc i bez czasu, żeby znaczenie tego szczegółu wstawić w kontekst szerszego obrazu. Przecież z takiej nagiej, odsłoniętej kostki dało się wiele wyczytać (sam już nawet fakt, że lada moment potrzeba będzie uszczuplić oszczędności zapasem nowych ubrań – tam, gdzie Claire nie zdąży, albo zwyczajnie nie będzie w stanie doszyć kilku centymetrów nadprogramowego materiału), a czasem – to jest przy odrobinie szczęścia – nawet wywróżyć (chłopcu, na przykład, wzrost nie po świętej pamięci ojcu, a po Hawkinsach, skoro już teraz, lekką ręką, dałoby mu się na pierwszy rzut oka nie mniej, niż siedem lat).

[akapit]

Jasne, postawiony na charakterologicznym spektrum Alex chyliłby się prędzej w kierunku ekstremum okupowanego przez wszystkie te świnie i szuje swojego ponoć pokroju (tak mówili, tak słyszał – i, szczerze mówiąc, z tą opinią było mu w konkretnych środowiskach całkiem wygodnie), a jednak dla tego jednego chłopca zdawał się mieć odrobinę większe serce. Bardziej uważny obserwator pewnie prędko pojąłby, że temu sercu musiało być zwyczajnie wstyd, albo że peszyło się, w przesadnej ostrożności opieki nad niewłasnym dzieckiem; żeby tej małoletniej, bialuśkiej czystości nie zabrudzić nieoczywiście dojrzałym spojrzeniem na świat – wiedząc przecież, że z tak chłonnej materii nie dało się wywabić dorosłych plam. Wziąwszy więc dziecko na ręce – w tej ramie mięśni i przenośnego bezpieczeństwa, odeskortował siostrzeńca z powrotem do łóżka.

[akapit]

Powinien spędzić z nim więcej czasu; młody Hawkins nie potrafił jednak odpędzić od siebie natręctw nachodzących jego myśli – to była robota dla rodziców, a jemu jakoś nigdy nie wydawało się słusznym ani właściwym wchodzić w buty Gabriela. I to zresztą miał wyrzucać sobie całą drogę do Cairns. Przynajmniej do osiemnastego kilometra, kiedy samochód, najpierw jadący na oparach paliwa, a potem niejadący wcale, zatrzymał się pośrodku niczego, wymagając awaryjnej dolewki z wożonej zawsze rezerwy. To z kolei sprawiło, że postanowił uzupełnić je przy najbliższej okazji – czyli, cóż, dopiero w Smithfield – zatrzymawszy się na całodobowej stacji benzynowej. Tam – prosta sprawa – kupił sobie sprawdzony komplet kawy, paczki gumy do żucia (miętowej) i gumek (podobno ultra-cienkich, już w samochodzie, przezornie, jedną sztukę wsuwając w tylną kieszeń jeansów – bez większego namysłu, raczej z racji wieczorowo-barowej kultury i bon tonu – na wypadek, gdyby zamiast na beztroskim pijaństwie z Arabem, skończył w jakiejś jednoznacznej sytuacji z innym przedstawicielem klienteli; bo przecież nie-).

[akapit]

Przekraczając próg The Downunder pachniał nieprzekonaniem, szarym mydłem i górną krawędzią limitu legalnej prędkości. To znaczy – pff-, dobre sobie; ograniczały go wyłącznie limity nałożone przez tego starego, zdezelowanego grata, którego przyszłość zmierzała powoli (i niezbyt dumnie) już tylko z destynacją ukierunkowaną na szrot. Wysłużony tak, że wstyd byłoby go odsprzedać dalej, albo nawet oddać za darmo w cudze ręce. No chyba, że podrzucając w częściach, anonimowo – nie przyznając się, że jeszcze do niedawna było się na tyle zdesperowanym, żeby siadać za tym zrupieciałym kółkiem.

[akapit]

Poza tym, faktycznie, może to Arabowi bliżej było do intruza – na pewno w oczach Alexa, który od początku pobytu chłopaka na farmie nie robił nic więcej, jak dawał mu do zrozumienia, że nie jest tu zbyt mile widziany, bo jest inny, bo nietutejszy, bo wychowała go cudza ziemia; a teraz nie mógł mu nawet zarzucić, że tę obcość nanosił razem z piachem utkwionym w podeszwach butów – bo z racji tych kulturowych dziwactw stopy ozute miał zwykle wyłącznie poza domem. Obłęd; od samego początku nie mógł na niego tak do końca znaleźć haka, jakiegoś definitywnego sposobu, żeby przytrzymać go w garści. Albo w dłoniach. Jeśli się wczepić, to tak, żeby po opuszkach palców został tylko ostentacyjnie czerwieniejący ślad.

[akapit]

A mimo to, choć to właśnie Arab był tym innym, który gdziekolwiek nie poszedł, za sobą ciągał tę aurę nieprzynależenia, to Alex czuł się tak, jakby nie powinno go tutaj być. I wobec kogo miałby się z tą nie-powinnością obnosić – siostry, której pytającego spojrzenia uniknął nie kwapiąc się na wyjaśnienia, czy wobec rodziców, wiedząc doskonale, że w perspektywie czasu to, co robił, było zwyczajnym zaniedbaniem spoczywającej na nim odpowiedzialności za obowiązki, które nad ranem leżeć będą odłogiem? A może wobec samego Coopera, który jakoś trwale i nierozerwalnie zintegrował się z obecnością Milou'; łatwo przychodziło na tę parkę nanieść przypuszczenia fizyczności – z gorzkim przekonaniem, że jedno ciało – zapachem, smakiem, własną obecnością – przesiąknąć mogło tym drugim. Wreszcie – kogo i przed kim próbował uchronić?

[akapit]

Przez dobrą chwilę wahał się, jak przystawało przywitać się przy tej okazji – z zaburzonym światopoglądem przez kogoś, kogo rozkoszna prostota (zupełnie inna od prostoty wiejskiej – bardziej prymitywnej i brutalnej) uwodziła głównie sumienie – jakby ze strony chłopaka nie istniało żadne ryzyko z tych interakcji, w jakie wdawać się można było z nim jak z duchem, z miejsca w miejsce wywiewanym wraz w wiatrem. Był, a potem znikał – sam z siebie, nie walcząc z dumną przesadą o miejsca, w których się go nie chciało. Teraz też – taki śmieszny, miękko podchmielony i nadal całkiem dostojny w tym, co z Lou robiło Lou – a co to było, Alex nie mógł przecież mieć najmniejszego pojęcia. Widział tylko efekt – wypadkową tych czynników znanych wyłącznie temu zbitemu wagabundzie.

[akapit]

Aż wreszcie zrobiło się za późno i zbyt niezręcznie, żeby witać się – w ogóle; choć ze spojrzeniem, które nie umniejszało al-attalowej obecności – i obecności wyciągniętej do niego dłoni, którą ujął, lekko, ruchem mającym niewiele wspólnego z uściskiem albo gestem sympatii na znak pojednania po rozłące; choć wcale nie z powodu niechęci, której można byłoby się po Hawkinsie spodziewać. Po prostu przytrzymał ją odrobinę dłużej, niż powinien, w całym tym braku słów odnajdując raczej niewielką przestrzeń do naprostowania sytuacji. Ruchem podbródka wskazał na rękę bruneta.
– What about your wrist? Is it getting better, too?
A potem usiadł obok – prosząc o to samo, czegokolwiek chłopak wcześniej nie zamówił.

miloud al-attal

[miloud al-attal]

- Ranch Water, then - Zakomenderowała barmanka - młoda, wysoka, krągła dokładnie tam, gdzie, nawykowo, najchętniej zwykle osiadał wzrok stałych bywalców: mężczyzn zmęczonych pracą, samotnością, wielopokoleniowym obowiązkiem radzenia sobie ze wszystkim w dumną pojedynkę - bardziej do siebie zresztą, niż do któregoś z dwóch klientów, bo w końcu ten, który zamawiał, musiał wiedzieć, co pije, a temu drugiemu chyba nie za bardzo zależało na faktycznej zawartości stawianej przed nim szklanki (jeśli nie na tym zaś, to na czym? nie wyglądał na alkoholika, przynajmniej nie w późniejszym stanie rozkładu, jakiemu to kompletnie obojętne by już było czym się poi, byleby tylko podtrzymać mgłę nietrzeźwości spowijającą obolały umysł; podobał jej się, przy tym, choć to brunet wydawał się milszy).

[akapit]

Milou tymczasem się uśmiechnął; drink cieszył podwójnie - najpierw łaskocząc kąciki warg siłą rozbawienia samą jego nazwą - tak głupio adekwatną do kontekstu, i natury znajomości Francuza z Alem, potem: podniebienie - lekkością rozmusowanych żywo bąbelków, cierpkością limonkowego soku, słodyczą cukru i, wreszcie, ciepłym, szczerym smakiem tequili. Al-Attal nie odmawiał oczywiście i innym alkoholom, zwłaszcza, jeśli płacił za nie nie on sam, a jakiś znajomy o bardziej pękatym portfelu, ale to do destylatu z agawy zawsze żywił najszczerszą, najbardziej niezachwianą sympatię. Wino było łatwe i przyjemne, zwłaszcza białe, i zwłaszcza na randkach; szampan rozluźniał obyczaje i nawet w największych sztywniakach zdawał się budzić frywolność; wódka robotę robiła najszybciej - do tego zwykle w rozsądnej proporcji ceny do skuteczności. Ale to w tequili zdawało się mieszkać najwięcej historii - prostych i nieprzekłamanych, żywych jak krew i idących w pięty niczym historie z morałem (takie, których nie opowiada się dzieciom - ale młodym mężczyznom już owszem), i przy niej też najprościej zdawało się tymi historiami dzielić.
A czy nie po to się teraz właśnie spotykali?
Żeby rozmawiać?

[akapit]

Inna sprawa: owszem, Lou przeszło przez myśl, że może Alex znalazł się tutaj jedynie z poczucia obowiązku (albo, kto wie, może i potrzeby odkupienia win? przemycia sobie sumienia, nadal ciężkiego od konsekwencji, jakie Miloud poniósł w jego imieniu - tak, jak przemywa się rany: wysokoprocentowym trunkiem - spożytym w towarzystwie dwudziestoczterolatka?), albo odgrzanego po odsiadce nawyku ratowania zbłądzonych owieczek.
Ech, Al… Motywacja zawsze była przecież taka sama, prawda? Kogoś przed kimś czymś uchronić. Raz były to niesforne zwierzęta pędzone do zagrody, a raz jakiś chłopiec, którego zagonić trzeba było do sypialni… Zmieniały się tylko rozmiary łóżka - mniejszego w przypadku pięciolatka w przykrótkiej piżamce, własną piersią osłanianego przed kąsaniem nocnej mary, i większego, jeśli dany chłopiec zdążył już wyrosnąć z dziecięcych koszmarów, i wrosnąć w te dorosłe (tylko dusza, jak to się często zdarzało, nie nadążyła za ciałem).

Czy jednak, gdyby Hawkins przybył tu wyłącznie z zamiarem wywabiania Lou z pijaństwa i potencjalnych tarapatów, sadowiłby się obok, inspirując jego własnym zamówieniem? Czy by się w ogóle mył (Chryste; Lou utopił zalążek chichotu w koktajlu) z całego osadu nieodzownego dla fizycznej pracy: potu, pyłu, jakiejś głupiej, drażniącej skórę trzcinki przyklejonej nad karkiem, albo wplątanej we włosy na łydce, jeśliby jego planem było wyłącznie odebranie stąd Lou, i odstawienie tam, gdzie jego miejsce (czyli gdzie? do Coopera, na miłość boską?!). Czy zakładałby koszulę - czystą, i tylko troszeczkę przymiętą - której Lou nigdy na nim nie widział przy pracy?
- You got a place to stay in Cairns? - Al-Attal zagadnął zupełnie niewinnie, wszelki potencjalny podtekst zmywając z języka pierwszym haustem dolewki. Ruchem brody bezwstydnie zapożyczonym od blondyna wskazał szklankę, chrupką warstwą cukru oszronioną równiutko wokół krawędzi - Shouldn’t really be drinking and driving, should ya? - Zaczepił, ale zaraz potem spuścił wzrok jak uczniak, który wie, że prosi się o uwagę w dzienniczku, albo wręcz o razy - linijką po łapach, albo dyscyplinką po tyłku, upokarzająco odartym tak z dumy, jak i materiału ubrań, i wystawionym prosto na pastwę spojrzeń całej klasy. Łypnął też w kierunku czarnej, uciskowej opaski otaczającej jego własny przegub - dwanaście dolarów w drogerii; ponoć odporna na działanie wody, nawet morskiej.
- Yeah, much better - Potaknął, bezwiednie poruszając sterczącymi spod elastycznego bandaża palcami - I really made sure not to use it too often.
Być może tym, co z Lou robiło Lou, było nic innego, jak ta jego źrebięca zuchwałość. Błysk w oku, którego nikomu jeszcze nie udało się ugasić (ognik bardziej niż płomień - i nie, jak u Ala, rozlany wokół źrenicy, ale raczej tlący się w samym jej centrum).

Palcem wskazującym dłoni niespętanej pseudo-medyczną interwencją, przyjemnie chłodnym po niedawnym powitaniu z pełnym alkoholu i kruszonego lodu tumblerem, potarł kącik oka. Przypatrzył się Alowi z ukosa. Zauważył dwa niedogolone włoski na skraju żuchwy, i pojedynczy kryształek cukru przycupnięty ponad górną wargą. Pomyślał -

Pociągnął nosem.

- So, Al - Ktoś za ich plecami trafił bilę krawędzią feruli, i zaniósł się lamentem nad zasłużonym, ale dramatycznym faulem - Little Noah. - Nie tyle sprecyzował, bo przecież obydwaj wiedzieli doskonale, czyim samopoczuciem na farmie Hawkinsów Lou zawsze interesował, i przejmował się najbardziej, co zwyczajnie rozsmakował się w czułym brzmieniu tego zlepka słów, śmiesznie nieadekwatnych względem pięciolatka, który wzrostem dorównywał dzieciom starszym, i silniejszym od siebie - How is he doing?

Alexander Hawkins

[Ralph Hawkins]

[akapit]

Na to, co widział w oczach Milou', mówiło się tutaj inaczej. Te ogniki – podejrzane w oczach rozbłyszczanych jak wzięte pod światło tahitańskie perły – Al nazwałby po tutejszemu, Min Min Lights. Ich historia nie była co prawda tak bogata, jak wszystkie te podania o duszach, które wodziły zagubionych wędrowców na pokuszenie, albo które broniły poukrywanych w głębi równin skarbów. Ale były tajemnicą – czymś całkiem niewyjaśnionym i niepojętym, a przecież, będąc szczerym, dokładnie z tymi słowami wiązał osobę siedzącego obok niego chłopaka. Jedni mówili, że to nic takiego – tłumaczyli i wyjaśniali, akapity mądrych książek przekładając na rzeczywistość; nie wątpił, przecież na pewno i na to wewnętrzne ciągnienie w stronę chłopaka, które jednocześnie mogło, ale nie musiało dawać się stwierdzić – to znaczy, bez jednoznacznej pewności – w mikronachyleniu męskiej sylwetki, dałoby się uzasadnić w naukowy sposób. Byli jednak tacy, którzy twierdzili nawet, że światła te są, z natury, zupełnie nieszkodliwe (a nawet łagodnie usposobione – jakby ożywiali je i wynosili prosto w nadrzędność istnień mających swoją samoświadomość; faktycznie, oczy chłopaka były zupełnie bystre). Ale w aborygeńskich legendach (nie żeby Alex miał do nich jakichś szczególny szacunek – ale chcąc nie chcąc zasłyszał to i owo) mówiło się jeszcze, choć rzadziej, że ci, którzy szli śladem świateł, nie dożywali następnego dnia – więc i okazji, żeby na temat anomalii wypowiedzieć się inaczej, niż przez enigmatyczne wzruszenie ramion i bajkę przekazywaną z pokolenia na pokolenie.
Cóż, jeśli tak – może to i lepiej. Sam wolałby chyba zaprzepaść, niż nazajutrz wdawać się w szczegóły z dzisiejszego wieczoru. Przed kimkolwiek.

[akapit]

Łatwiej byłoby bowiem, gdyby spotkanie z Al-Attalem było wyłącznie zachcianką – jakąś skazą albo należnym za tę wiecznie zapracowaną, ale jednocześnie i wiecznie znudzoną, wiejską mentalność, otrzymaną w spadku po rodzicach i rodzicach-rodziców; wolny wieczór zamieniwszy na parę godzin rozmowy i partyjkę nieambitnych, pijackich zabaw. I, wreszcie, na rozmowę – utkwioną gdzieś w domyśle posłanych między siebie wiadomości. Tylko co jeśli to wcale nie widmo towarzystwa zasiedliło się wygodnie w umyśle trzydziestoczterolatka, ale monoidea tej bezkształtnej samotności wspomnianej przez chłopaka, która z samego już założenia przybierała najrozmaitsze formy – egzystencjalne albo zupełnie przyziemne, bo zamknięte w prostocie cielesności.

[akapit]

Inna sprawa, że te powody wcale nie wykluczały wyjściowej nieufności, z jaką Alex nosił się wobec Araba. Musiałby być skończonym kretynem, żeby całkowicie zignorować jego relację z Elijah. Fakt, że przez jakiś czas współdzielił z nim przestrzeń; na domiar złego współdzielonej bardziej, niż zakładały zasady niewinnego, pozbawionego podtekstu współlokatorstwa. Nie popadał w paranoję, ale u tyłu głowy zachował myśl, żeby trzymać język za zębami.

[akapit]

Zresztą, patrząc na stan chłopaka – czyli: względnie trzeźwy, ale już ze spojrzeniem posyłanym zza mętnego woalu alkoholowego odurzenia, chyba i tak nie miał się o co martwić; to jego język zdawał się trzymać na jakimś ledwie obecnym supełku przyzwoitości. Sęk w tym, że co drobniejsze potknięcia i tak można było zrzucić na karb okazjonalnych, lingwistycznych braków.
– In fact, I do. – Zerknął na niego i wzruszył ramionami, nie siląc się na bardziej obszerną odpowiedź. Potem poczęstował się nie tyle trunkiem, co wyborem Al-Attala – z niedowierzającym cieniem bardzo zdawkowego uśmiechu przyczajonym w kąciku ust. Pokiwał głową na rękę chłopaka, trzymaną przed chwilą we własnej dłoni. – Yeah, I'm happy you did so. – Przytaknął, spojrzenie przenosząc z nadgarstka, wreszcie – na śniadą, dwudziestoczteroletnią twarz. – I asked Elijah about you. Though it was some time ago now. – Cmoknął. Kolejny łyk. Pokiwał głową na wspomnienie Noah; Chryste, mógł się tego spodziewać, ale najwidoczniej i tak łudził się, że temat obejdzie ich bokiem.
– Well, still missing you, obviously. But he'll get over it eventually. I hope. – Uniósł brew.
Stojąca za kontuarem dziewczyna, owszem, była ładna, ale Hawkins nie przyszedł tu dla niej; a już na pewno nie po to, żeby na skupionej twarzy zawiesić spojrzenie dłużej, niż było to konieczne.
– So- you guys ain't from around here, are you? – zagaiła, być może w wyniku przypadkowo zaplątanych linii wzroku. – Oh, you know what I mean. From here, from Cairns. – Rozejrzała się po lokalu – przysłoniętym cieniem, z pojedynczą wysepką stołu bilardowego i snopowatym kształtem zawieszonego ponad nim, bladego światła. – Are you gonna hang around a bit?

miloud al-attal

[miloud al-attal]

Anomalią zatem, tak? Tym właśnie były -
Te rozmigotane, świetlne kształty - widoczne po zmroku dlatego, że swoim żywym błyskiem odróżniały się od brunatnego tła na jakim powstały; z płótna nocy jakby wycięte z godną skalpelu precyzją. Dla otoczenia frustrujące nie tylko samą swoją obecnością, ale też - a może przede wszystkim - niewytłumaczalną naturą, i nieuchwytnym charakterem. Byli tacy, którzy próbowali strzelać do nich z broni palnej. Albo inni - o jakich Al-Attal zawsze słuchał z najszczerszym rozbawieniem - co wierzyli, że ruchliwe światła pochwycą na lasso.

[akapit]

Miloud dowiedział się o Min Min Lights jeszcze przed przekroczeniem granicy Queensland, w procesie przygotowawczym wertując jakiś przewodnik i słowniczek w jednym - pękate, wysłużone A-sześć o powycieranych rożkach i wymiętej okładce, na ulicznym stoisku z tanią prasą i książkami kupione za dolara dwadzieścia. Czytał z zaciekawieniem, ale bez większego zaskoczenia - zwłaszcza, gdy wzrok padł na akapit tłumaczący zjawisko mechanizmem refrakcji i zderzenia temperatur, o którym Lou nie tylko słyszał, ale jakiego doświadczał w życiu wielokrotnie, jeszcze za dziecięcych czasów odwiedzając z ojcem pustynne tereny, ale również i później, podczas podróży doroślejszych i samotnych. Podobne miraże - jakkolwiek w pierwszej chwili osypujące ramiona dreszczem i ciarkami lęku, fascynacji i niezrozumienia - w nauce dawno już rozłożono na czynniki pierwsze i opisano, ubierając w żargon, i wyjaśniając biofizycznymi prawidłami rządzącymi światem.
Tym, co Al-Attala interesowało znacznie bardziej niż fakt, czy zbłądzone ogniki były produktem fatamorgany, czy raczej bioluminescencji, była ludzka potrzeba, by usidlić je, i zbadać. Desperacka żądza zrozumienia wszystkiego, co było inne, dziwne, a więc tą swoją innością i dziwnością budzić musiało strach. Czasami gniew.
Kultura Alexandra nie była jedyną, która to robiła. Ba, jak okiem sięgnąć - każde plemię, każdy lud, każde skupisko dusz związanych z sobą podobieństwem genów i geografią - miało przecież swoje legendy i swoje próby wytłumaczenia sobie niepojętości świata. W jego własnych rejonach mówiło się na przykład, że to, co tutaj znano jako Min Min, to światła Gedriya, corocznie nawiedzające Beduinów w dwudziestą piątą noc Ramadanu.
Problem leżał tylko w fakcie, że nikt jakoś nigdy nie zapytał świateł.
Mówiono zawsze o nich (że były dziwne, straszne, obce, nie stąd), ale nie do nich, a może wystarczyło spytać skąd przyszły, i czego chcą? Przestrzegano, że nie wolno iść za nimi, bo wtedy wędrowcę czeka nieuchronna zguba (ta, na jaką może liczył i sam Hawkins - w nadziei, że wówczas nie musiałby przynajmniej z nikogo niczego się tłumaczyć) - ale co, gdyby pójść z nimi, uznawszy je za równe sobie?

• Mało kto wszak docierał do tej części legendy, która traktowała o samotności tych pustynnych duchów.

- Yes, I know you did - Usłyszał własny głos, niski i wygrzany tequilą. Poprawił się na barowym stołku; chwilę pomilczał, a potem zaczął z typową sobie, imigrancką zuchwałością kogoś, kto jest tak bardzo nie stąd, że nie zależy mu ani co ludzie pomyślą, ani też czy daną obserwacją nie zburzy jakiegoś odwiecznego, lokalnego porządku: - I don't think you're entirely right about him, you know?
Przypuszczał, że może się narażać, ale nie byłby sobą gdyby tak po prostu kupił w ciemno cudzą opinię, najpierw nie próbując wyrobić sobie własnej. Może dlatego zresztą wylądował w przyczepie w White Rock - odpędzany od tego pomysłu alexandrowymi przestrogami. Pomyślał, że sam sprawdzi? - But you're not entirely wrong either.
Tak samo, jak Alex nie stawił się tutaj dla kręcącej się nieopodal barmanki, Lou nie wywoływał ku sobie Alexa aby rozmawiać o Cooperze. Nie dało się jednak ukryć, że to z młodszym z blondynów spędził ostatnio więcej czasu, niż z kimkolwiek innym podczas kilkunastu ostatnich miesięcy podróży - wyrabiając sobie u jego boku nie tylko specyficzny, dzielony na dwóch rytm (gdy tylko się dało, wstawał z łóżka wcześniej, niż Eli zdążyłby otworzyć oczy; zostawiał mu kolację; nie czekał, aż tancerz wróci z Shadow, ale też nie odmawiał, jeśli ich drogi akurat zbiegły się jakoś na mapie dnia - zwykle w pościeli, albo na podłodze przyczepy), ale i określoną opinię na temat trzydziestodwulatka. Tak długo, jak sam Lou mógł być samotny niczym fatamorganiczne błyski, Cooper był raczej samotny jak coś, co dawno już zgasło - a jeśli kiedykolwiek błyszczało (na scenie, chociażby?), to wyłącznie światłem odbitym.
Nie lubił o tym myśleć, bo kiedy to robił, trochę pękało mu serce.

Uśmiechnął się, nabierając nagle ochoty żeby poślinić palec, i jego opuszką wygładzić tę hawkinsową brew, nastroszoną wzmianką o siostrzeńcu. Żeby zająć czymś ręce, sięgnął po sterczący ze szklanki plasterek limonki.
- He will - Nie był pewien, czy zapewnia bardziej siebie, czy blondyna - Everyone does after a while.

Dziewczyna nazywała się "Katie", od Kathryn, nie od Katherine, ale nie mogli o tym przecież wiedzieć, bo The Downunder nie było miejscem w jakim ktokolwiek przejmowałby się przypinaniem do ubrań pracowniczych identyfikatorów. Stali bywalcy i tak znali ją z imienia.
Była rok starsza od Lou, i dokładnie dwadzieścia centymetrów niższa od Alexa. Lubiła swoją pracę - prawie tak bardzo, jak bardzo lubiła uszczuplający się z miesiąca na miesiąc kredyt studencki, do spłacenia przed końcem dwa tysiące dwudziestego piątego. Nie lubiła natomiast się napraszać, ale nie lubiła też milczeć - w końcu nic tak skutecznie nie zabijało czasu dzielącego ją od końca zmiany jak pogawędki prowadzone znad polerowanej mikrofibrą szklanki, albo dozownika z piwem.
- I'm not - Milou' przytrzymał się pytania w ramach pomocnej dystrakcji, utrzymującej go poza obszarem zbyt poważnej, ponurej tematyki rozmów - My friend here is a bit more of a local, though - Nie widział nic złego w uchyleniu Katie rąbka alowej historii. O powrocie po pięciu latach jednak, mimo pierwszego instynktu, nie wspomniał.
Zapatrzył się w zawartość jego szklanki (z przerwą na: - Do you want another one?), potem podążył wzrokiem za spojrzeniem barmanki, od nisko zawieszonych lamp, aż po stół bilardowy - A bit - Uśmiechnął się, nie specyfikując, czy mówi o lokalu, o Cairns, czy generalnie, o tym zakątku Australii - Definitely for long enough to play a round - Jego "play a round" brzmiało jak "play around", z czego zdawał sobie sprawę, i czego nie skorygował. Nie wiedział jakim cudem ma wygrać rundę z ręką nadal w bandażowym usztywnieniu, ale po czwartej kolejce tequili starczało mu odwagi by przypuszczać, że jest to wykonalne. Zwrócił się do Ala: - What do you think? - A potem do dziewczyny: - And you? 'Ever play with guests after you're done with your shift?

Alexander Hawkins

[Ralph Hawkins]

[akapit]

A jednak było coś naturalnie kojącego w tej ludzkiej dychotomii; to, jacy, jako gatunek, bywali podzielni – w dowolnej konfiguracji względem sposobu, w jaki można byłoby odnieść się do danej rzeczy, zjawiska albo nawet drugiego człowieka (nic dziwnego, w zasadzie, skoro człowiek sam w sobie był w końcu kompletem takich odniesień wobec świata; rozpisany w identyczny sposób, w jaki podać można było, chociażby, geograficzne współrzędne). Z zasady mogło chodzić o wszystko – tym bardziej więc, jeśli mowa o jakimś fenomenie, wyciągającym z ludzi niedowiarków.

[akapit]

Z Alexa także – razem z jego nabytym po dorosłemu sceptycyzmem wobec bajek, którymi szczególnie lubiło karmić się dzieci (w wygodnej, wychowawczej technice służącej ku przestrodze przed zapędzaniem się w miejsca niekoniecznie odpowiednie dla spuszczonej z oka pociechy) i turystów, głodnych niewnikliwej, przyjemnej obserwacji (którą dawało zachłysnąć się tak, jak zachwycali się którymś z urokliwych krajobrazów, podpatrzonych w trasie) i pytań puszczonych w eter (pytania były wszakże piękne i owiane tajemnicą, i mogły zawierać w sobie ten pierwiastek mistycyzmu, którego poszukiwało się na równi z dreszczykiem emocji; koniec końców całkiem to zabawne, że ludzie wciąż potrzebowali stawiać się w pozycji podrzędnej do jakiejś uporczywie poszukiwanej siły wyższej, być może przerażeni wizją samotności na szczycie i w swojej zdolności zbyt-świadomego myślenia – nic dziwnego, ciężko uwierzyć, że coś tak wadliwego, w jakichkolwiek kryteriach mogło uchodzić za produkt końcowy i, w teorii przynajmniej, idealny).
Z tego samego powodu Alex od pytań wolał odpowiedzi. Bo odpowiedzi były bezpieczne – i, zwykle, dążyły do tego, żeby być racjonalnymi.

[akapit]

Fakt jednak, że tym samym rzeczom, zjawiskom – a może także i niektórym ludziom – zwyczajnie nie służyły wyjaśnienia. Dokładnie tak, jak czasami traciło się, zamiast zyskiwać przy bliższym poznaniu (o tym, czy sam był takim przypadkiem, wolał raczej nie myśleć). Może nie tyle więc nie chciał, co obawiał się pójść za światłem al-attalowych oczu. M o ż e drażniła go myśl, że te powiedziałyby mu wszystko; skąd przyszły i czego chciały (w końcu z uporem maniaka zapierał się, że nie chciał go słuchać). Na domiar wszystkiego istniało przecież wysokie prawdopodobieństwo, że nie odnalazłby w nich nic więcej, jak własne odbicie.

[akapit]

Jeszcze bardziej absurdalne wydało mu się, że ta wizja wodziła go na pokuszenie w ten sam sposób, w jaki nieostrożnych wędrowców zwodziły tamte lśnienia utrzymujące się na horyzoncie, ale i lokalne historyjki o syrenach, i błyski na otwartym morzu – nieoszczędzone przez papierowe przewodniki i internetowe artykuły, i amatorów (czy nawet wręcz koneserów) zjawisk nadprzyrodzonych.
Hawkins uznał, że mimo wszystko, lepiej trzymać się bliżej ziemi. I przyziemności.

[akapit]

Dokładnie tam, gdzie ściągnął go ton chłopaka – w rozprawce o tym, jaki Elijah jest, a jaki nie jest. Chryste, przecież doskonale wiedział, jaki jest Eli! Al-Attal znał go od paru miesięcy; on – zanim jeszcze rodzice tego dzieciaka mieli go w planach (albo i nie mieli, bez znaczenia). Jeszcze tego brakowało, żeby poświecić Cooperowi latarką po tych kłamliwych oczach (Alex nie wiedział, że były, zwyczajnie, przećpane) i udawać, że sprawę postawiło się w innym świetle – takim, które dawało powody do czego?! Usprawiedliwień? Współczucia?!
Prychnął.
– Well, maybe it turns out you know him better than I do. – Nie zdążył nawet porządnie zamknąć tematu; ale gdyby mógł – i gdyby nie dręczyły go ostatki poczucia winy za kontuzjowaną rękę chłopaka – pewnie zrobiłby to tak, żeby przyskrzynić mu palce. Póki co jednak wystarczyło mu się naburmuszyć – tym zaciętym spojrzeniem niby rozbijając się po spirytualiach ustawionych rzędami pod ścianą, ale w rzeczywistości wyglądając przez nie o wiele dalej, zaplątany we własne myśli.

[akapit]

Szczerze mówiąc – chciałby, żeby tak było. To atrakcyjna wizja, móc tak o kimś, zupełnie bez wysiłku i bez większych starań, zapomnieć. Wszystko wskazywało jednak, że był to wyłącznie przywilej tych, których obiekt nieodżałowanej odpowiednio tęsknoty (straty?) znajdował się poza zasięgiem codziennie wymienianych spojrzeń; w końcu, co to za przeszłość, która jak drzazga tkwiła w teraźniejszości. – Yeah, probably. He won’t forget you, though. I mean, Noah. He won’t. – Lorne było przecież małym miasteczkiem. Dzieciaki, które wychowywały się na farmach, zwykle znały tylko siebie nawzajem – pewnie zwłaszcza dlatego nawet te sezonowe przyjaźnie przylegały do ich serc mocniej, niż wakacyjne znajomości ich wielkomiejskich rówieśników. Wszyscy przyrastali tutaj b a r d z i e j ; do ziemi, tradycji, siebie nawzajem.

[akapit]

Potem przytaknął – w ramach towarzyskiej formalności podpisując się pod słowami chłopaka samym tylko skinieniem głowy.
– Oh- I see! – Katie przeskoczyła źrenicami z jednej twarzy na drugą; na tej Araba zatrzymała się nieco dłużej – w poszukiwaniu jego pochodzenia, na szkic z rysów młodej, męskiej twarzy próbując nałożyć kontur akcentu. Poległa, oczywiście, ale bez żalu – żywo zainteresowana, ale nie na tyle nachalna, by uznać, że o takie niuanse wypada pytać.

[akapit]

Dopiero teraz Alex miał okazję się jej przyjrzeć; zlustrował więc zadbaną, ale i nieco umęczoną buźkę, i – przy jakimś spojrzeniu rzuconym niby wymówkę – rzeczywiście utwierdził się w przekonaniu, że dziewczynie nie brakowało niczego, by aspirować do miana tak samo nieosiągalnej, jak i nieziszczalnej fantazji lwiej części z obecnej w lokalu klienteli. Tak nawiasem mówiąc – raczej nietrudno było zorientować się, że w tej lekkiej, zwiewnej ruchliwości, z jaką uwijała się za barem, wiekiem bliżej było jej do siedzącego obok Milou'.
– What’s the matter with your friend, huh? Is he always sooo... – Zmrużyła oczy. – … taciturn?

[akapit]

Zdążył tylko wywrócić oczami. W tamtym momencie naszła go nawet myśl – dziwna, absurdalna, inwazyjna, wytrząśnięta z tej parnej, pijackiej zawiesiny, którą po latach użytku knajpa zdążyła już przesiąknąć na amen; co, gdyby to wszystko (zaczynając od tego, co dla Alexa wyglądało na ulotną z a ż y ł o ś ć pomiędzy Al-Attalem i Cooperem, albo słabość jednego do drugiego – przez podesłanego mu dziś sms’a – i przypadek natknięcia się na dziewczynę) nie było przypadkiem?
Albo, gdyby coś poszło nie tak – jak prędko wróciłby, z tą swoją kartoteką, za kratki.
– I- – Chryste – nie chodziło o to, że czuł się, jakby tu nie pasował; chodziło o to, że czuł się, jakby nigdy stamtąd nie wyszedł. – I’m really not in the mood to chat.
– Oh, come on, what are you boys in the mood for, then? – Zaśmiała się, kręcąc głową.

[akapit]

Z wdzięcznością przyjął więc w międzyczasie propozycję chłopaka – własny dziób i paranoję, której istnienia dotychczas nie był świadomy, uciszając następną kolejką tequili, przelewaną przez gardło szybko, skutecznie i – przy większych ilościach – z założenia bardzo, bardzo zdradliwie. Prawdopodobnie w tej technice nie różnił się wiele od reszty najbardziej zatwardziałych bywalców The Downunder, ale przez cały proces przemawiał zupełnie inny rodzaj desperacji; takiej na przeczekanie i mniej definitywnej (tej charakteryzującej osoby w podróży na dno, a nie dryfujące sobie po powierzchni jakiejś troski, problemu czy innej zgryzoty). W Katie było natomiast coś (pewnie staż, albo odrobina empatii), co pozwalało wierzyć, że znała się na rzeczy – i że tę jedną desperację potrafiła bez większego problemu odróżnić od drugiej.

[akapit]

Nie musiała nawet nic mówić. Nie dało się zresztą nie zauważyć, że los obdarzył dziewczynę jednym z tych uśmiechów, który potrafił zastępować słowa. Jeśli potrzebowała się nad czymś zastanowić – rozważywszy może wszelkie za i przeciw (na przykład łapania się na tę przynętę Al-Attala – raczej po dobroci, niewiele mając w sobie z ofiary), wystarczyło błysnąć tym przyjemnym grymasem niezręczną ciszę rwącym na strzępy, potem wzruszyć ramionami i dopiero wtedy odpowiedzieć – w tym przypadku: na ostatnie z pytań zadanych przez bruneta.
– Only if I feel like it. – Albo podjąć decyzję: przeniósłszy ciężar z jednej nogi na drugą, krótkim ruchem wypchnęła biodro w bok; razem z nim – dolną wargę, wywiniętą w króciutkim symptomie zamyślenia (trochę jak choroba podłapana przez spontaniczny styl bycia dziewczyny). – But... maybe I do, tonight. – Skubnęła zębami spód ust. – Yeah, maybe I do feel like it.

[akapit]

Uśmiechnął się tylko trochę krzywo (co w przypadku Hawkinsa wcale nie zaprzeczało satysfakcji), za chwilę na nowo już ciągnąc spojrzeniem po twarzy Araba. Westchnął, sięgnął po jego ramię – w tym układzie mógł przecież zacisnąć palce w imię jakiegoś pokrzepiająco-porozumiewawczego gestu albo zwykłej zachęty – i, poza chłopakiem, nikt nawet nie zwróciłby na to uwagi; a jednak dłonią zawędrował dalej, ruchem wcale nie lżejszym, kciukiem zatoczywszy kółeczko na jego karku. Powoli, może odrobinę za bardzo leniwie. Pociągnął nosem.
– Alrighto. So, are we going or what? – Zsunął się z krzesła. – I want to see how you gonna manage with that fucked up wrist of yours.
Przygarnął sobie jeszcze butelkę piwa – może na dalsze znieczulenie albo ze zwykłego przyzwyczajenia, że w barze nie wypadało bawić się o suchym pysku; albo żeby ostudzić spód dłoni przed momentem sunący po tym zupełnie bezbronnym, nagim skrawku wygrzanej opalenizną skóry Milou’.
Katie zagaiła jeszcze Al-Attala o rękę (what happened?) – i powiedziała, że zamykają o trzeciej; odpowiedzi chłopaka już nie usłyszał.

[akapit]

Dopiero kiedy znów wpadli w swoje orbity – okrążając przygotowany do gry stół, Al szturchnął go w pierś wykredowanym czubkiem bilardowego kija.
– M-hm… Did you tell her all about your heroic fight with Benny?

miloud al-attal

[miloud al-attal]

Och? Raz już przecież słyszał to pytanie, i gdyby miał choć cień nadziei, że brunetka zrozumie odpowiedź (tak, być może, jak łudził się niedawno, że chwyci ją na przykład Elijah), odparłby szczerze:
Hawkins happened, oczywiście.
Tak, jak Lou wierzył głęboko, że niektóre rzeczy zdarzają się zupełnie bez przyczyny, i, że przypadki chodzą po ludziach, zwykle w sposób równie niedorzeczny, jak i mimo najszczerszych chęci niewytłumaczalny ani działaniem jakiejś siły wyższej, ani naukowymi prawidłami, tak też zadeklarować byłby w stanie, i tego przekonania potem bronić własną piersią (trzy centymetry wyżej lewego sutka naznaczoną teraz miękką cętką wapiennej bieli), że ludzie się czasem sobie zdarzają. Przytrafiają sobie, w wyniku szczęśliwych zbiegów nawet bardzo niedorzecznych okoliczności, owszem...
Ale także dzieją (się sobie; czasem nawzajem, innym razem - w bolesnej nierównowadze nieodwzajemnienia). Jak krzywda.

[akapit]

Tylko, że Katie - z uśmiechem o uroku równie zdradliwym, co ten popołudniowego słońca (tak ciepłego i łagodnego z pozoru, że trudno uwierzyć, iż i nim można porządnie się sparzyć), nie wyglądała nawet nie tyle na kogoś, co sensu jego słów nie potrafiłby pojąć (Lou nie lubił oceniać książek po okładkach - a dziewczyna miała, mimo zmęczenia, bystre oczy, i ruchy o żwawości typowej osobom, które zazwyczaj myślą szybko i zwinnie, niektóre rzeczy łapiąc w locie, a inne - mimowolnie, właśnie tak, jak łapie się infekcje), co raczej nie byłby skłonny pożytkować na ten cel szczególnej energii, zwłaszcza, że ewidentnie miała do roboty lepsze rzeczy. Polerowanie szklanek, chociażby, albo uzupełnianie ich rozgrzewającym mięśnie, i rozluźniającym obyczaje, płynnym, dymnym w smaku złotem mocnej agawówki; nawijanie na palec kosmyka włosów - w naturalnym, zdrowym odcieniu ciemnego brązu - który wymsknął się z kucyka za dobrze ułożony mogącego uchodzić (jak i, zresztą, właścicielka), może jakieś trzy godziny temu; zadawanie pytań, z jakich jedna połowa była dla Milou' nieistotna, a druga - niezrozumiała.

• - ...taciturn?
  - I don't know what that means! - Odpowiedział Katie ze śmiechem parędziesiąt sekund wcześniej, nadal jeszcze usadowiony obok Ala, z dłońmi na blacie - jedną osadzoną o barowe lastryko nieco ciężej, pewniej niż druga, nadal traktowana przez ciało z podświadomą ostrożnością, ot, niczym zwichnięte skrzydło), i wzrokiem utkwionym w dziewczynie. Na chwilę, nim spłynął z knajpianego taboretu: suwem ciała miękkim, godnym surrealistycznych szkiców, albo topniejących lodów Sunny Boy, a jakże, z kartonowego rożka opakowania cieknących rynienką powstałą między wskaźnikiem i kciukiem, aż do kostki nadgarstka; i - prowadzony siłą niewytłumaczalnego przyciągania znalazł się ponownie w zasięgu Hawkinsa - trzymany, może rozsądnie, jak na psa przybłędę przystało, na odległość kija.

• • Im dłużej na niego patrzyła, tym bardziej Lou widział się Kathryn jako enigma - frustrująco-fascynująca tym silniej, im bardziej próbowała (i ponosiła w tych próbach jedno fiasko za drugim) rozszyfrować go nie tylko pod kątem akcentu i fizjonomii, ale i charakteru. Nie wyglądał na głupiego - nawet po kilku kolejkach, i z ewidentnym zamiarem na następne, ale konfundował ją prędkością, z jaką przyznawał się do własnej niewiedzy. Katie nie znała się za bardzo na takiej taktyce - tutaj, w małomiasteczkowości Cairns, każdy, a już zwłaszcza każdy mężczyzna, próbował uchodzić za większego i sprytniejszego, niż w rzeczywistości - jak mało imponujące ptactwo z maniackim uporem stroszące dumnie piórka. Chłopak jednak sprawiał wrażenie, jakby nie czuł się w obowiązku by cokolwiek, komukolwiek, udowadniać.

• - I won't! - Roześmiał się, dłonią przytrzymując bil, już w lekkim oddaleniu od swojego torsu, ale nadal w niedalekim jego sąsiedztwie. Zerknął na Ala. Sam, z wiadomych przyczyn, nie za bardzo miałby jak żonglować i butelką, i kijem, zachowując przy tym jeszcze równowagę w wędrówkach wokół stołu; musiał jednak przyznać, że blondynowi jest w całym tym bilardowo-knajpianym anturażu wybitnie do twarzy. Gdyby przymrużył oko, może nawet byłby w stanie wyobrazić go sobie w czasach sprzed; rozprężonego, skoncentrowanego tylko na prostocie barowej zabawy z ufnością człowieka, który co oddech nie oglądał się przez ramię. Pociągnął nosem; windując obydwa kąciki warg ku górze, przeciwstawił się rozmytemu poczuciu ogarniającego go nagle smutku - What made you think that I'd play to win in the first place?

[akapit]

Jego odpowiedzi - we wcześniejszej rozmowie z Kathryn - Al nie usłyszał pewnie i dlatego, że Lou zaserwował ją brunetce z poufale małej odległości - pod pretekstem przechylenia się nad blatem po podawaną mu przez dziewczynę repetę alkoholu (za darmo, z pojedynczym, porozumiewawczym migotem utuszowanej na śliwkowo rzęsy). Powiedział jej, że to nic takiego. Wypadek przy pracy. A także, że nie, z jego przyjacielem nie ma żadnych problemów. To wrodzone. Nie jak wada, ale jak cecha; nic, czym wartałoby się zbytnio przejmować.
Wychylił kolejkę.
- You should join us, then! - what's your name?
"Katie", powiedziała Katie.
"I'm Lou", odparł Lou. "And that's... -"
Pod dotykiem trzydziestoczterolatka jednocześnie spiął się, jak i rozluźnił. Coś się w nim rozpulsowało. Coś innego - nabrało czujności. Coś jeszcze chciało gonić za nim, gdy Al tylko zabrał rękę, wyprostował się, i wstał. Lou jednak nie drgnął; wzrokiem odprowadził blondyna po przekątnej lokalu, aż za stół. Prawie dwa metry wzrostu. Jeans zawieszony na biodrach nisko, ale - szkoda? - poniżej punktu, w którym kończył się skraj jego koszuli. Tylna kieszeń wzdęta lekko konturem portfela, albo telefonu;

• zmarszczył brwi, przełknął ślinę, skrzyżował i rozkrzyżował nogi w kostkach;

może czegoś jeszcze.
"...a challenge".

- You were there, Al - Miloud spoważniał nagle, z palcami nadal oplecionymi wokół lakierowanego, jesionowego walczyka. Kiedy odparł ten niewinny-niby atak (podwójnie: słowem, i gestem), Hawkins musiał poczuć jego ruch we własnej dłoni, i w barku - You know it wasn't heroic - Odpuścił, i się wycofał - z wpisanego w kąt pomieszczenia stojaka wybrawszy własny kij, trzymany teraz w dłoni uroczo, krzywo, nieporadnie - Only necessary.

[akapit]

Był pewien własnej przegranej, i godził się z tą pewnością jakoś bez większej rozpaczy. Nie tylko operować mógł w zasadzie wyłącznie jedną ręką, ale także nigdy, w bandażu czy bez, nie był za dobry w snookera. Dmuchnął w kosmyk włosów wpadających mu w lewe oko.
- Anyway. What's the prize?! - Zapytał najpierw Ala, ale zanim blondyn mógłby podjąć decyzję i podzielić się z nim jej treścią, odwrócił się w stronę kontuaru - Katie, love! What do you think should be the prize, huh?

Alexander Hawkins

[Ralph Hawkins]

[akapit]

W czasie, w którym Miloud wziął się z Katie na słówko, swój tors przewiesiwszy wcześniej przez ladę w tej pół-intymnej pozycji zapewniającej prawo głosu (czy też, po prostu, słyszalność – w obliczu standardowo puszczanej w barze muzyki i kakofonii libacyjnych, często po prostu z b y t głośnych rozmów) i jego bezpieczeństwo (przed podsłuchem – gdyby kogokolwiek te szeptane szczebioty miały w pierwszej kolejności w ogóle interesować) – Al miał czas, żeby przygotować stół. Dokładniej – do najbardziej klasycznej wersji bilarda na osiem kul – dużo przyjemniejszego w obyciu, jeśli jedyną matmą, jaką chciało się danego wieczora uskuteczniać w knajpie, były procenty, a nie zliczanie punktów w pogoni za wynikiem zapewniającym wygraną. Słowem – nie było mowy o żadnym snookerze i obydwoje musieli zdawać sobie z tego sprawę.
Jeśli nie – Arab mógł potraktować to jak miłą (albo niemiłą) niespodziankę.

[akapit]

Teraz, kiedy Milou’ już wrócił – nie tyle może do Alexa, co w jego bliskie towarzystwo (obiektywnie rzecz ujmując, tak musiało być rozsądniej – w zasadzie nie wiadomo dlaczego, ale pewnie z racji powszechnie przyjętego obyczaju, że mężczyźni zwyczajnie tak właśnie robili – zachowawczo znajdując się w swoim towarzystwie, a nie gdziekolwiek wybierając się razem, zawsze tak do bólu autonomiczni, jak tylko się dało). Jeszcze niedawno pomyślałby, zrywem mylnej, niefizycznej wyższości, że dzieciaka nie tknąłby kijem – i teraz zdawałby sobie sprawę, jak druzgocąca byłaby to pomyłka, gdyby na szali postawił choćby – albo aż – swoją dumę i honor.

[akapit]

Przy tej przepychance wywrócił tylko oczami, ale nie dało się ukryć, że przyniosła mu ona jakiś niewytłumaczalny komfort; ten sam jego rodzaj, jaki mości się wygodnie w przestrzeni pomiędzy sercem a pamięcią, kiedy w nozdrza uderza zapach z dzieciństwa albo jakieś szczególnie ukochane sobie słowo, jakiś symbol, jakiś emocjonalny ładunek zmieszczony w znakach i fonemach; prawdopodobnie ten sam, który bez pewności Lou przyuważył kątem podmrużonego oka (Alexa sprzed i dawniej – znanego mu co najwyżej z refleksu wspomnienia podłapanego ze źrenicy jego rodziców, Mattie albo – no, cóż – Eliego).
– Well, I wouldn’t know about that. – Pociągnął nosem w tej udawanej szarpaninie, w której na każdy ruch kładł ostrożną poprawkę, byle nie uszkodzić chłopakowi niezaleczonej ręki. – I was kinda busy getting my ass beat. – Miał taką myśl, żeby jeszcze chwilę poprzekomarzać się z chłopakiem – popłynąć na fali wcześniejszej ironii, wytknąć mu, że jasne, przecież nie mówił poważnie, ale potem, przewędrowawszy spojrzeniem przez most między nimi poprowadzony wzdłuż kijka do gry, przystanął na śniadej twarzy – na fizis delikatnie przyćmionym powagą albo smutkiem – i nawet jeśli nie zrobiło mu się ani żal, ani wstyd, to sam zaraził się tym przelotnym osłabieniem, któremu przeciwdziałać mógł tylko doraźnie – jakimś mrugnięciem, niby oczko puszczone do chłopaka albo jakiś listek laurowy z prawowitego wieńca, w imię nagrody pocieszenia, wplątany dzieciakowi Al-Attalowi w czerń czupryny.

[akapit]

Zdawało się jednak, że o grze mówili całkiem poważnie, więc dokładnie za to się zabrał (w takim wydaniu, z piwem i nieodpalonym jeszcze papierosem w obręczy tej samej dłoni – bardziej Al, niż Alex – ale zdecydowanie bardziej Alex, niż Alexander; zawsze jednak ten sam Hawkins). Ze stołu obitego głębokim, błękitnym materiałem ściągnął wreszcie trójkątną ramkę przytrzymującą bile w pozycji startowej. Potem, bez zbędnego kombinatorstwa – pozwolił brunetowi zacząć. Katie, natomiast, nie pozwoliła mu dokończyć.
– Huh, the prize?!

[akapit]

Mówiło się, że to sam diabeł tkwił w szczegółach i szczególikach; i jasne, w tej myśli na pewno dało znaleźć się ziarenko prawdy, ale poza nim, we wszystkich niuansach i detalach tkwiło także wiele innych rzeczy – zupełnie niepodobnych jakimś-tam czarcim pomiotom. Alex zauważył na przykład, że w sposobie, w jaki Katie komponowała się z resztą lokalu – było coś wiążącego; robiąc z niej nie żadną ozdobę, ale integralną część przybytku i witalny organ, bez którego cały ten biznes po prostu by się posypał.
– Let me think- No, no, wait- I got this- It’s always either money or paying for the next round, so, well, technically it’s still about the money, or, uh-
– The… what? – Ściągnął brwi. – The prize? – powtórzył, jednocześnie wchodząc dziewczynie w ciąg prawie-wysłowionych myśli. – Lou, you don’t stand a chance. Besides, didn’t you just say you weren’t going to play to win?
Przecież w takim stanie jakakolwiek rywalizacja z chłopakiem była spacerkiem, pestką i, tematycznie – małym piwem.
– It’s like making a wish. – Zawahał się, ale zrobił krok. Sam już nie wiedział, kiedy znalazł się trochę za blisko chłopaka, a jednak – ku własnemu zaskoczeniu – nadal niewystarczająco, żeby powstrzymały go przed tym pożegnane wraz z ostatnim łykiem tequili opory. Zamiast tego, pochylił się nad wąską przestrzenią pomiędzy uchem chłopaka, a skronią. – Is that what it is? A wish?

miloud al-attal

[miloud al-attal]

Tylko, że dla Al-Attala wcale nie rozchodziło się o męskość samą w sobie, i to, jakie wiążą się z nią prawa, czy ograniczenia. Wychował się, faktycznie, może i z dwoma braćmi (i ojcem, na domiar wszystkiego, oraz dziadkiem, i zgrają wujków i kuzynów - o ciemnych oczach i temperamencie w zachodnich kulturach uchodzącym za porywczy, w ich własnej zaś - wpisującym się we wszelkie, pożądane standardy), którym przyglądać się mógł, i od których uczyć, także, o tym co to znaczy być, albo nie być najpierw chłopcem, a potem facetem, ale nie brakowało wokół niego i pierwiastka żeńskiego, w chłopięce skronie wcieranego matczyną dłonią, a w uszy - szeptanego głosem strofującej go łagodnie, choć bez szansy na dyskusje babki. Poza tym, Miloud nie miał nawet dwudziestu pięciu lat. W Egipcie więc, czy też nie - nadal wychował się z pokoleniem, jakie chętniej, i pewniej od swoich poprzedników, lubiło naginać, albo po prostu zmieniać, ustalające kiedyś porządek świata normy. Było mu więc trochę wszystko jedno, czy ktoś by go teraz uznał (autochtońska zbieranina pozostałych, obecnych teraz w The Downunder gości nie wyglądała na szczególnie zainteresowaną ani tym, co rozgrywa się na dwu i pół-metrowym stole, ani między dwojgiem okrążających go graczy, ale jak Lou miał być pewien, że nurt ten się nagle nie odmieni, i ktoś nie zapragnie mu czegoś wytknąć - a gama możliwości była szeroka: od domniemanego pedalstwa, przez kolor skóry, aż do zakładanego odgórnie innowierstwa!?) za zniewieściałego...

[akapit]

Od samego początku problem leżał w założeniu bliskości.
Nie samej w sobie, może - bo sama w sobie, zwłaszcza w krótkich, spontanicznych zrywach (ciele trącym o ciało mniej lub bardziej platonicznie - gdy barki spotykały się na ułamek chwili przy pracy fizycznej, albo gdy biodra parły na siebie w symultanicznym wyścigu po rozkosz), bliskość przecież potrafiła być prosta i przyjemna.
Chodziło o to, co ta ma tendencję robić z ludźmi - niepostrzeżenie wiążąc ich ze sobą splotem nawyków i przyzwyczajeń, drobnych rytuałów wyznaczających rytm codzienności, gestów, wyrażeń i osobliwości, zarezerwowanych dla tylko jednej, zdawać by się mogło, osoby na całym świecie, za którymi potem zaczynało się tęsknić - gdy znikną z pola widzenia (na pięć lat, na przykład, czy więcej - oddzielone bezkresnym indygo paru oceanów, albo metalicznym szpalerem przyrdzewiałych krat).

[akapit]

- Alrighto.

Boże, tak trudno było mu nie myśleć teraz o Elijah (choć z każdym kolejnym hauścikiem tequili wspomnienie blondyna rozmywało się w umyśle Araba niczym akwarelka, przez nieuważnego artystę zostawiona w ulewne popołudnie na parapecie, albo na ganku - w zasięgu, w każdym razie, bezlitośnie siekącego deszczu). I o tym, jak - nomen omen - bliscy stali się sobie w ciągu kilku ostatnich dni, trochę bardziej wynikającym z okoliczności przymusem, niż za sprawą świadomie podjętej decyzji.
Przed samym sobą nie chciał się przyznać, że będzie mu go brakowało. Kretyńskiej, kaktusowej galaretki rozsmarowanej na tanim chlebie, popkulturowego transwestyty łypiącego statycznym, hipnotyzującym wzrokiem z plakatu przytwierdzonego do ściany przyczepy, nawet tego pierdolonego, zasnutego mgłą bieli lusterka, które niedawno dopiero zniknęło ze stojącej przy łóżku szafki. Jednym słowem: wszystkiego, co składało się na Coopera w całej jego rozbrajająco-rozwścieczającej osobie.
Im częściej budził się przy tancerzu, tym bardziej bał się rosnącego przywiązania, jakie do niego żywił. I tym bardziej czuł, że pora na niego.
Ale to? Niezależnie, jak dzisiejszy wieczór - spędzony w towarzystwie kogoś, kogo niedawno miał za wroga, a teraz co najwyżej za bilardowego przeciwnika - miał się skończyć, to nie było przecież nic zobowiązującego. Nikt nie zamierzał zostawać nigdzie na noc.

- What!? - Spojrzał na Hawkinsa tak, jakby blondyn mówił do niego w nigdy jeszcze nieliźniętym przez chłopaka dialekcie. Zrobił wielkie oczy, a potem nimi przewrócił; i roześmiał się znowu, choć ciszej - śmiechem, który wytyka rozmówcy niedorzeczność zadanego przezeń pytania - Ever heard of consolation prizes, smartass?
Był młody, to prawda, i zdaniem niektórych także trochę postrzelony, ale mimo wszystko nie głupi, albo kompletnie wyjęty z relacji z otaczającą go rzeczywistością. Nawet alkohol nie był w stanie przyćmić mu spojrzenia na tyle, by Lou nie dostrzegł paru istotnych oczywistości. Hawkins był wyższy i z definicji silniejszy. Miał dwie sprawne ręce, i mniej procentów w żyłach, w twarzy zaś zaciętość zdradzającą, że jest jedną z tych osób, które zwykle grają, aby wygrać. Poza tym wyglądał, jakby wiedział co robi. W przeciwieństwie do bruneta, do stołu podchodzącego z radosną, bezwstydną spontanicznością kompletnego żółtodzioba.
Była więc tylko jedna droga, która mogła poprowadzić go do triumfu.
- Come on! - Oblizał wargi: cukier, żar, kwasotę i gorycz limonki - Let's change things up a bit... - Ugryzł się w język, nim do ostatniego słowa dostawiłby nazwisko mężczyzny. Hawkins - w tym świetle istotnie o wiele bardziej, niż jakiś tam Alexander. Pomyślał jednak, że może - przy całej tej swojej ostrożności - Alex wolałby nie podpisywać się pod dzisiejszym wieczorem niczym więcej, niż co najwyżej inicjałem - Winners are losers, losers are winners... - Westchnął tak, jakby dzielił się z rywalem jakąś wielką mądrością, albo przynajmniej tekstem piosenki godnym Leonarda Cohena - Whoever loses, chooses!

Zaczął.
Żałośnie nieporadnym ruchem ręki natychmiast rozpulsowanej wspomnieniem bólu, wyrywającym jednocześnie z jego przepony niski, zduszony chichot. Bile rozpierzchły się po stole słabo, nieśmiało. Chryste!, w takim układzie naprawdę miał wygraną w kieszeni - i to szybciej, niż by tego pragnął.
- Or... uh? - Zagadywał już do dziewczyny, nieuważnie zapatrzony w jej kierunku, gdy prawie potknął się o Hawkinsa. Zapomniał o oddechu, przypomniał sobie natomiast o zapachu mężczyzny, teraz wzmocnionym tylko powidokiem alkoholu i zapowiedzią potu. Drgnął mu lewy kącik ust, i brew - muśnięta męskim oddechem. Spojrzał na niego - głowę musiał nie tyle zadzierać, co przekrzywić, obejmując wzrokiem kontur hawkinsowych rysów. Tak samo przystojnych, ale jakby surowszych niż te, które zapamiętał.
- Maybe - Usłyszał chrypliwość własnej odpowiedzi. Potem zorientował się, że kij trzyma pod pachą, a zdrową dłonią pnie się wzdłuż osypanej guzikami listewki przy męskiej koszuli. Jakby chciał się przytrzymać - w razie, gdyby, podchmielony lekko, miał stracić równowagę (albo głowę) - Al? - Znaleźli się tak blisko, że tę część odpowiedzi zachować mógł wyłącznie dla trzydziestoczterolatka - Anything. It can be anything.
Klepnął go w pierś; odsunął się, i pozwolił Alowi odegrać swoją kolejkę.

[akapit]

Może sprawiło to jakieś łączące ich, niewysłowione charakterologiczne podobieństwo, albo po prostu więź naprędce zadzierzgnięta na podstawie rówieśnictwa, ale wystarczyło jedno jego, zamącone porozumiewawczością spojrzenie, i jeden niby-błagalny uśmiech posłany dziewczynie znad żałośnie podkulonej łapy ręki, żeby Katie pokręciła głową, i wyszła zza kontuaru.
Było późno, i - rzecz jasna - coraz później z każdą kolejną rundą. O tej porze jej praca sprowadzała się głównie do serwowania gościom ostatnich zamówień, i odprowadzania na zaplecze pustych butelek, kieliszków i kufli; dołączenie do gry nie było zatem żadnym afrontem, ani zamachem na własny profesjonalizm.
- Poor thing - Uśmiechnęła się do Lou w ten ładny, zaraźliwy sposób, którym zjednywała sobie sympatię tubylców, i skutecznie uszczuplała zawartość ich portfeli - You'd need some help, wouldn't you?
Przy kolejnym zagraniu, i ciosie zadanym metaforycznie poniżej pasa, ale w praktyce zupełnie przyzwoicie, kijem operującym na poziomie stołu, Lou rzeczywiście mógł już liczyć na dziewczęce wsparcie. Katie przejęła kij, przerzuciła włosy na jedno ramię, wypchnęła biodro i, w skupieniu, zagryzła dolną wargę, centrując wzrok na białej bili. On dostawił stopę do jej stopy, biodrem otoczył jej biodro; wciągnął w nozdrza zapach dziewczęcej skóry i woń szamponu: mandarynkę, paczulę, wanilię. Roześmiał się, zdrową dłoń oddając jej do dyspozycji, ale niesprawną trzymając z daleka od stołu. Gdy dziewczyna sprawnie wtrąciła kulę do łuzy, obydwoje zanieśli się triumfalnym śmiechem, i zbili sobie trochę krzywą, rozeuforyzowaną piątkę.

[akapit]

Ale zanim Katie wykonała swój ruch, Lou wstrzymał oddech i zupełnie zapomniał o jej obecności. Zamiast tego, w polu widzenia miał nagle wyłącznie Alexandra - zerkając na niego zuchwale ponad kobiecym ramieniem. Na wysokości uda czuł jędrny rys pośladka brunetki; na sobie - spojrzenie blondyna. Dziwne. Baczne.
- I'm new to this game! - Wypuścił Katie ze swojego zasięgu, niewinnie wstrząsając ramionami. Nie mógł rozszyfrować, czy Al gniewa się o jego mały wybieg czy o coś zupełnie innego - Would you consider this cheating!?

Alexander Hawkins

[Ralph Hawkins]

[akapit]

A Alex lubił Cohena. Zresztą, nie tyle może jego, co upatrzony sobie ułamek cohenowskiej twórczości. Nie, nie znajdował się w fizycznym posiadaniu jego dyskografii ani nie palił się do opiewania jego geniuszu – a nagrań nie katował gorliwie aż do granicy ich używalności; niezależnie od tego, czy w hipotetycznym założeniu mowa byłaby o rozlazłym na słońcu, trzaskająco-stukającym winylu, czy porysowanej płytce kompaktowej. Z prostego powodu – muzyki słuchał rzadko. Konkretnej muzyki – jeszcze rzadziej. Zwykle tylko przy szczególnych okazjach – nawet jeśli tych, samych w sobie niewiele było już z racji za krótkiej doby (przynajmniej w proporcjach do pracy, jakiej na farmie zawsze przybywało). Jeśli już, to w wolnej chwili. A każda wolna chwila, tak samo jak zasługiwała na charakterystycznie melancholijny, znudzony, chrypliwie cierpiętniczy głos, równie dobrze uczczona mogła zostać minutą ciszy.
Na zasadzie – niech sobie jest.

[akapit]

Wyglądało więc na to, że i propozycja Al-Attala musiała przypaść Alexowi do gustu na relatywnie podobnych warunkach – bez przesadnego entuzjazmu i fanatyzmu, o który, ktokolwiek mający choćby skrzętne pojęcie na temat Alexandra, i tak nie powinien go przecież podejrzewać (czasami bowiem po trzydziestoczterolatku nawigować należało nieco na oślep, za wyznacznik biorąc sobie raczej brak sprzeciwu, niż na głos wyartykułowaną ochotę czy choćby cień optymizmu).

[akapit]

Więc i ten warunek, również, mógł sobie być; świadomy, że czas na najróżniejsze pertraktacje i tak jeszcze nadejdzie (co było zagraniem fair, a co zagraniem zupełnie niesprawiedliwym, i jakie zasady należy uważać za oficjalne i potrzebne, a jakie za, po barowemu, dający nagiąć się stek psujących zabawę bzdur; podejrzewał, że Katie nie zliczyłaby ile razy sama musiała być świadkiem takich sprzeczek, które z pomocą alkoholu z przy-ja-źni wyciągały tylko ja i osobisty honor – mrowiące w przełyku i podniebieniu razem z przelanymi przez gardło procentami).
– Anything? – Wypuścił przez nos jakiś mikroskopijny hauścik wziętego wcześniej powietrza. – Good. – Nie zerknął nawet na tę dłoń, gestem z granicy spoufalenia i czułości przyklepującą go po piersi. – After all, that is what I was up to, wasn't I? – A dokładniej: przyjeżdżając tutaj i odpowiadając na wiadomość chłopaka o zbliżonej do przywołanej przez siebie treści.

22:43

+61 3 7713 6917

Yeah all fine

Got it from Mattie

th day I picked you up from the

station

You up to anything?

Widocznie po raz drugi łapał się na tę samą przynętę.

[akapit]

I wcale nie było mu z tego powodu szczególnie przykro, czy wstyd. Chłopak miał w sobie coś – jeśli takim bezimiennie deprecjonującym c z y m ś nazwać można było tę zdrową złośliwość i temperament, za którymi gonić chciało się równie mocno, jak pragnęło się je unieszkodliwić. Dopaść, rozbroić i obezwładnić – w rezonującej słabości nigdy jednak unicestwiać – a już na pewno nie wypłukiwać z charakternej lubości do podgryzania hawkinsowej dumy po kostkach. To wszystko sprawiało natomiast, że blondynowi ciężko było skupić się na rozgrywce. Jednocześnie bardzo blisko i bardzo daleko słyszał dziwnie kojący podźwięk bil wpadających do łuz – bo sam ten stukot fenoplastu, który rozbijał się po bandach stołu, i o który uderzała końcówka pokrytego warstewką kredy kija, zawsze wydawał mu się niesłychanie atrakcyjny dla uszu – tak samo intensywny i – w absurdzie brzmienia tego słowa, m i ę s i s t y nawet, jak zapach benzyny, farby czy kleju dla niektórych nosów, albo wybitnie ostrych, wyraźnych przypraw wypalających spragnione tego języki. Te dźwięki jednak i akcja działy się tam, a on był przecież tutaj, z kolei t u t a j okazywało się niesłychanie odległe także i od niego samego, ze wzrokiem wbitym w twarz Milou’, a potem w dziwny aliaż rąk – jego i Katie – wszystko tylko po to, żeby za chwilę z powrotem wpaść we wzajemnie wycentrowane na sobie spojrzenia. Aż do pierwszego popełnionego przez nich błędu (jeśli w takim trybie gry – to znaczy w obśmianej kooperacji można było mówić o błędzie – bo chyba nie?).
– Why would I? – wybuczał, zaszedłszy chłopaka od boku. Butelkę odstawił gdzieś na bok, papierosa cierpkim, ale niewyrażającym sprzeciwu ruchem wsunął na przypilnowanie między jego usta; być może po to, żeby zawczasu mu je zająć – zanim sam znalazłby na to lepszy sposób. – Do whatever you want, Milou. As long as she's fine with losing. Because of you. – Uśmiechnął się, krzywo. Trochę zaczepnie.
– Jesus, who hurt you?

[akapit]

Wbrew pierwszej myśli, Alex szybko przekonał się, że w tonie Katie cały ten czas więcej było tego miękkiego, rozbawionego niedowierzania, niż złośliwości; przy tym pozostawała jednak zbyt wierna swoim manierom i naturalna, żeby posądzać ją o byle pracowniczą uprzejmość.

[akapit]

Koniec końców – nie było lepszej chwili, niż ta – żeby w hawkinsowym, obsesyjnym uporze zabrać się za czyszczenie planszy (najpierw nieco drętwo i asekurancko, ale i z miłym zaskoczeniem, że pewnych rzeczy zwyczajnie się nie zapomina, choć w innych przypadkach bywa to przecież przekleństwem – o czym zresztą w ostatnim czasie przekonywał się na porządku dziennym).

[akapit]

Wygraną (i jednocześnie porażkę – w uznaniu nowych zasad) miał w kieszeni; parę bil wbitych tutaj, parę tam – opierając kij na otwartym mostku – i ciągnąc nim przez ten zamknięty (nie mogąc przy tym oprzeć się przed posłaniem Lou niby przypadkowego spojrzenia). Sęk w tym, że Alex nie lubił przegrywać – więc dopóki mógł, wolał ograć samego siebie, niż tę wątpliwej jakości satysfakcję oddawać w ręce Araba. Tylko że kto by wybrzydzał, mając już trochę w czubie.

[akapit]

Biała bila uderzona pod absurdalnie niewdzięcznym kątem mało majestatycznie przelobowała ponad jedną z kul stojących na drodze, uderzyła w czarną, zabronionym, przegranym susem posyłając ją do łuzy, a potem sama wypadła poza bandę stołu – albo wpadając w dłoń chłopaka (o ile nie wątpił w jego refleks, o tyle w kontuzjowaną rękę już tak), albo – obijając się o jego biodro – z hukiem wylądowała na ziemi.

[akapit]

Mógłby przysiąc, że zapadła cisza – jedna z tych najgłębszych, bo nawet jeśli trwająca sekundę, to dziwną, dziką, nieokiełznaną i na pewno w żaden sposób efemerydalną – tylko jaką obcą, rozciągającą się w czasie, a obejmującą nie tylko ich trójkę, ale cały lokal, razem ze spojrzeniami.

[akapit]

Pociągnął nosem.
– Oi, Lou? – Kij do gry zamienił na odstawioną wcześniej butelkę piwa. – I think I’ve just lost. Now, pacta sunt servanda and all, but the question is- – Cmoknął. – Can I wish for more wishes? – Rzucił okiem na białą, wyrzuconą poza stół bilę. I znów na chłopaka. – If not, then I just want my ciggy back. Outside. I’m not gonna smoke here.
– M-hm, just look at him, a picture of good manners. – Katie pokręciła głową, odprowadzając Alexa wzrokiem. – Is it just me, or is he dropping hairpins like crazy? He is, isn’t he? I can tell. – Zaśmiała się, sprzedając Lou niegroźnie lekkiego kuksańca. – Yeah, anyway. – Zdążyła jeszcze na chłopaka zerknąć i ucałować w policzek, a następnie zrobić krok w kierunku kontuaru. – Hey, Lou? Come by again sometime!

miloud al-attal

[miloud al-attal]

[akapit]

Lou poczuł się jak dziecko, z każdej strony oflankowany niezrozumiałością używanego przez swoje towarzystwo języka. Łacinę rozpoznał od razu - mądre, szmerliwe dźwięki języka jakby stworzonego po to, by zajmować się tak nauką, jak i zwyczajnym krasomówstwem (śmieszne; tego ich uczyli w więzieniach!? Jeśli tak, to po całym tym czasie własnej odsiadki Athir naprawdę powinien wyjść zza krat z nową Eneidą pod pachą) - ale jej nie rozszyfrował, i w zasadzie puścił mimo uszu ("na zasadzie - niech sobie jest"). Na frazeologizmie użytym przez Katie zatrzymał się jednak na dłużej, wertując w rozleniwionej alkoholem pamięci posiadany przez siebie zbiór przysłów i powiedzeń. Znał różne o pogodzie, sporo tych o zwierzętach, i parę o różnych częściach ciała - na przykład o nodze, którą nakazywało się komuś złamać, życząc mu w istocie powodzenia, albo za którą się przeciwnika ciągnęło w niewinnych przekomarzankach; ale wzmianka o spince do włosów skojarzyć mogła mu się co najwyżej z chińską tradycją*, o jakiej czytał kiedyś, dawno temu, jeszcze chyba w liceum, w trakcie krótkiej, lecz intensywnej fazy fascynacji czasami dynastii Ming. Był ponoć taki zwyczaj, przeznaczony dla kochanków skazanych na niewiadomą długiej rozłąki, aby przed ostatecznym rozstaniem rozerwać tradycyjną, zdobną szpilkę chai na dwoje, w ramach obietnicy ponownego zjednoczenia kiedy nadejdzie odpowiedni czas. Pomyśleć pozostawało mu zatem, że jedynym, z kim Alexa mogły łączyć jakiekolwiek szpilki, był przecież nie on, a Elijah. Ten, który znał go sprzed.
Problem leżał tylko w fakcie, że bardziej niż do jakichkolwiek szpilek, Coopera ciągnęło do igieł.

[akapit]

Powrót do The Downunder obiecał barmance szczerym uśmiechem; na jeszcze jeden wieczór, może dwa, nim wsiądzie w autobus wiozący go głębiej lądu, albo na jakieś lotnisko. Potem ruszył śladem Hawkinsa, potknąwszy się o pozostałości ciszy i jedno, czy drugie posłane mu przez kogoś spojrzenie; znalazł go za północną ścianą - z widokiem na niebo i dodge'a, i z oddającym dzienne ciepło, rudym murem budynku służącym za podporę dla pleców.
- So - Zatrzymał się nieopodal, trochę po skosie, z nikotynową pożyczką nadal zawisłą w kąciku warg - My real name. Do you like it? - Przyjrzał mu się zadziornie, z błyskiem migoczącym w źrenicach - I think it's nice. The way you say it. But it needs a "d". You know? - Roześmiał się do zamierzonej dwuznaczności - "Milou" needs a "d" - Kląsnął językiem o podniebienie. Jakby przedstawiał się Alexowi po raz pierwszy - Miloud.

Był taki paralelny wszechświat, o konturach podmywanych nie barowym nawet, a nagle jakby burdelowym światłem (gęstszym, dymnym, a i podbitym tanią odmianą czerwieni), w którym obydwaj kończyli ten wieczór na obitym suknem stole, a potem, co tu dużo mówić, w Katie.
Była taka równoległa rzeczywistość, w jakiej jeden ściągał z niej jeansy w tej samej chwili, w której drugi odgarniał jej z twarzy kosmyk włosów, i rozpinał własny pasek. Istniały najróżniejsze scenariusze, różną skalą wulgarności przywodzące na policzek różną barwę i rozmiar rumieńca, a na myśl - różną liczbę zdrowasiek do zmówienia w ramach pokuty niezbędnej, by oczyścić sumienie skażone tak lubieżnym rozmyślaniem.
Ale Milou' podobało się takie tutaj, i takie teraz, do jakiego zaprosił go blondyn - ruchem głowy sugerujący wyjście z lokalu. Owszem, zaczepne to było, może wręcz wyzywające, ale jeśli, to w inwitacji do paru chwil spędzonych jeden na jeden, a nie do pojedynku. Tylko z ciszą opustoszałego parkingu, cichym murmurando przepalającego się neonu sławiącego bar w okolicy, i opalizującym na sino, pucułowatym księżycem za świadka.

[akapit]

Lou czuł jeszcze na języku smak własnego rozbawienia, ale nagle spoważniał - wpatrzony w Alexa, w tym świetle jaśniejszego, i wyraźniejszego niż kiedykolwiek wcześniej.
- Hey -
Boże, przecież musiał wiedzieć od samego początku. To nie tak, że nie domyślał się na co patrzy. Tylko, że do tej pory jakoś brakowało mu słów. Nie z zachwytu - choć może ten byłby zasadny - nad jastrzębim profilem, i zwyczajnie atrakcyjną fizjonomią trzydziestoczterolatka, co raczej z braku leksykalnej wprawy w takich sytuacjach. Nie tylko w angielskim, ale i w każdym innym języku.

[akapit]

Tym, na co Al-Attal patrzył, było po prostu bardzo duże - w skali porównawczej z tymi stworzeniami, które zwykle trzymało się w domu - i bardzo zranione zwierzę; tak zachłyśnięte własnym bólem, że gotowe pokąsać nawet pomocną dłoń, albo krtań ukochanego właściciela.
Ale - to Miloud wyczuł od razu - Al nie był dziki.
Przypominał raczej udomowionego kundla, którego ktoś wywiózł do lasu i tam zostawił na pastwę cieni, łaskę i niełaskę dziczy. Przywiązanego do drzewa przewrotnie, bo na takim postronku, który dało się przegryźć, rozciąć, albo zwyczajnie rozwiązać, ale bez możliwości, żeby zrobić to samodzielnie. Trzeba było wyć, licząc, że ktoś go znajdzie.
Tylko, że Al chyba nie chciał wyć.
Ani:

• – I’m really not in the mood to chat.

Miloud rozumiał. Czasem ludzie, zwłaszcza tak pokiereszowani zdradą, decydowali się tkwić w swoim cierpieniu niemal dobrowolnie. Jakby czekali na to, że nie tyle znajdzie ich ktoś nowy, ale wróci po nich ten, co wyrządził im krzywdę.

• Gdyby Alex faktycznie był psem - kiedyś udomowionym, teraz zdziczałym po okresie zbyt długiego osamotnienia - Lou nie musiałby nawet sprawdzać, czyje imię widnieje na przytroczonej nadal do znoszonej obroży, pordziewiałej plakietce.

Ale nawet na te najdziksze zwierzęta były sposoby. Jak to mówił sam Alexander?
Że trzeba było je najpierw dogonić, a potem unieszkodliwić. Dopaść, rozbroić i obezwładnić.
Poskromić, zatem - ale nie unicestwić. Zamiast posłać na rzeź, po prostu nauczyć chodzić równo. Jeśli zwierzę było większe - na odległości lonży, albo na postronku. Jeśli mniejsze - nawet nie tyle na smyczy, co przy nodze. W początkach procesu czasem potrzebny był pejcz - stosowany tylko w ramach przestrogi, w powietrzu, nigdy na ciele, kaganiec, może jakaś uprząż. Potem zwykle robiło się łatwiej. I szybciej dało się takie zwierzę ujarzmić. Dosiąść. Posiąść - we własną kontrolę.
Kiedy o tym myślał, jaźń chłopaka jakby rozjeżdżała się mimowolnie na dwie strony świata i ku dwóm krańcom czasowego spektrum. Z jednej strony - wspomnieniem wracał do sylwetki swojego dziadka, za młodu tresującego ponoć czystokrwiste wierzchowce w sercu El-Beheiry.
Z drugiej - trudno mu było nie zapędzić się atencją w stronę samego Ala. Nie wyobrazić sobie jego ciała w podobnej akcji; skrytego pod materiałem ubrań, mobilizowanego skupieniem i wysiłkiem; zroszonego warstwą potu - zwłaszcza w jakieś parniejsze, czy bardziej słoneczne popołudnie. Ud spinających rozwierzgane pod nim ciało. Rąk zaplecionych na lejcach, albo puszczonych wolno, w prowadzonym pod niebem tańcu ku zachowaniu równowagi. Czy to na rodeo, czy na zwyczajnej roli - za każdym razem, gdy kiełznać próbował jakieś zdziczałe życie.
Tak przecież robiło się - zwłaszcza w tych, nacechowanych bliskością natury stronach - bez przerwy, i z najróżniejszymi istotami. Psami, trzodą chlewną, końmi, bydłem. A czym byli ludzie, jak nie zwierzętami właśnie?

Łatwo więc można było zapomnieć, że dało się też, przecież, inaczej:

• Oswoić.

Przekonać tę drugą stronę - i krew rozbuzowaną w jej żyłach i powietrze rozfalowane w nozdrzach i ślinę wezbraną na wargach i serce rozszalałe w jej piersi - że nie każdy jest jej dawnym oprawcą, ani też potencjalnym, nowym krzywdzicielem.
- Hey - Zbliżył się z ręką uniesioną ostrożnie - tak, by Alex mógł ją widzieć. Wyjął papierosa z własnych ust, wsunął między wargi blondyna. Ale zamiast cofnąć palce, zatrzymał je na jego policzku. Kciukiem potarł skrawek skóry zaraz koło płatka nosa. Prawie zawadził o łuk kupidyna. Przesunął w dół. Na krawędź brody -
- Can I ask you something? - Tonem skradzionym z rozmowy z Elijah, nie pozostawiającym wątpliwości, że i tak zada następne pytanie.
- na szyję. Na spotkanie z pulsowaniem skrytej pod skórą tętnicy. Wolno. Wolniej.
- When was the last time someone really touched you?

• *Ji (筓) (also known as fazan (髮簪 or 发簪), zanzi (簪子) or zan (簪) for short), and chai (钗) are generic term for hairpin in China.
  
  Separation and reunion love token
  The chai hairpin also used to be a form of love token; when lovers were forced to break apart, they would often break a hairpin in half, and each would keep half of the hairpin until they were reunited. If they were to meet again in the future, they would then put the hairpin together again, as a proof of their identity and as a symbol of their reunion.

Alexander Hawkins

[Ralph Hawkins]

[akapit]

Nie, łaciny nie uczyli w więzieniu – chyba, że tej podwórkowej; w każdym razie na pewno nie tej mądrej i ładnej (współcześnie używanej częściej z koloraturowej, przesadnie zdobnej zachcianki, niż konieczności). Oczywistym było bowiem, że tamto środowisko nie przepadało ani za rzeczami z pierwszej, ani drugiej grupy (chyba, że mowa była akurat o l a s k a c h , ale nie mówiło się o nich wtedy, że są ładne czy urodziwe – uznanie dla najrozmaitszych ponętności wolało wyrażać się co najwyżej wulgarnie obrazową perorą na temat tego co by się – z nimi – chciało zrobić; zlepek testosteronu rozpędzony aż do poluzowania zahamowań i odebrania apetytu wszystkim tym nieszczęśnikom, którzy akurat znaleźli się wokół). Zresztą, w kwestii wspomnianego języka i tak wyedukowany był raczej kiepsko – zasad ani nie rozumiał, ani nie znał; douczony tylko o tyle, ile wymagało tego parę słownych zlepków i formułek wbitych do łba na pamięć, a które i tak kaleczył wymową, i swoim płaskim, silnym, trochę prostackim akcentem. No, zatem nie – latynizmów nie wkuwał za kratami, choć w tym domniemaniu nie było znowu nic rażącego; jemu samemu zdarzało się przecież zapomnieć (zwykle nie bez ulgi – były takie dni, kiedy nie chciało się pamiętać), że jakiś Alexander Hawkins istniał za czasów sprzed więzienia.

[akapit]

Tyle dobrego, że człowiek mógł patrzeć wyłącznie w swoją przeszłość (to jest przez ramię, w tył, za siebie) i w teraźniejszy ułamek własnej historii; znajdował w tym jakąś ulgę. W tym, znaczy się, że właśnie tamtemu Alexowi wolno było żyć pod kloszem błogiej nieświadomości. Inaczej zgorzkniałby szybciej. Dużo szybciej.

[akapit]

Nie był pewien, czy na niego czekał. Chyba tak – choć w mniej tęsknej z założenia wersji oczekiwania; jakby taki był już obowiązek Lou, którego wykonania sam miał dopilnować, a nie jakby Hawkins go wyczekiwał – niecierpliwie i z nadzieją w sercu mieniącą się na srebrno, liźnięciami zimnych refleksów księżycowego światła. Coś podpowiadało mu jednak, że gdyby chłopak nie uraczył go swoim towarzystwem – gdyby za nim nie podążył – postałby tu jeszcze chwilę. Sam ze sobą i z chłodem rudawej cegłówki, o którą wspierał się barkami. Kwadrans, nie dłużej (ku autentycznemu zdziwieniu, kiedy już witałby się ze świtem, a patrząc na niego jak na gościa, który w jego samotność wtargnął bez zapowiedzi).

[akapit]

Hawkins drgnął – spiął się, potem łypnął w bok – w takiej dokładnie kolejności, nagle już boleśnie świadomy, że w tamtym właśnie momencie przestał czekać (bo już nie musiał, nie dlatego, że nie chciał). Mając Lou przed sobą w takim wydaniu – może w tej kreacji, z fajką przytrzymaną w ustach, rozsepleniającą mowę albo w połowicznym mroku i rysach twarzy wyostrzonych neonowym światłocieniem – zdawał sobie sprawę, że mniej jest w nim tamtego dzieciaka, którym tytułował go z dotychczasowym uporem.
Rzeczywiście, błyszczały mu się oczy.
– Does he? – Nie, Lou nie brzmiał tak, jakby przedstawiał mu się po raz pierwszy. Brzmiał tak, jakby przedstawiał kogoś innego. Kogoś, kogo Alex nie miał jeszcze okazji poznać. Nie od tej strony, w każdym razie. – Yeah, of course he does. – Przesunął spojrzeniem od papierosa przytrzymanego w mikroskopijnym wzdęciu na boku al-attalowej wargi, aż do kolan, łydek może i z powrotem – szybko, pobieżnie, niezbyt powłóczyście i mało sensualnie. W drodze powrotnej (nawracając to samo spojrzenie, ale na pewno nie nawracając s i e b i e ) nawet się uśmiechnął, prychnął, prawie zaśmiał (już trochę rozbrojony, ale jeszcze nierozłożony na łopatki). Coś w każdym razie musiało w Hawkinsie przeważyć na jedną z tych zero-jedynkowych stron; taki już chyba był – a może taki się s t a ł – zawsze słabo ekspresyjny w niezbyt imponujących amplitudach własnych reakcji. Tylko złość potrafiła posyłać go na skraj tej monotonnej równowagi i wątpliwej jakości, atrapy stoicyzmu.
– Oh, so that’s how- Shit, kinda slaughtered it back there, didn’t I? – Samymi tylko źrenicami – i tylko na chwilę – dziabnął kierunek, z którego przyszli. Za chwilę znów patrzył już na Araba. Był blisko i wcale się nie bał. Może nie miał czego. A może był naiwny. I głupi. Może, po prostu, lubił ryzyko. – Miloud – powtórzył, tym razem dużo ciszej, choć nadal z nieco przetrąconym akcentem; najwidoczniej do pary z kontuzjowaną ręką chłopaka. Musiało być jej miło w równie ułomnym towarzystwie.
– I think I like Lou better, honestly. – Brzmiało swojsko. Praktycznie. Bardziej znajomo; nie mógł oprzeć się myśli, jak prosto byłoby je powtarzać, nawoływać, szeptać. Takie imię można było zapętlić na jednym, nawet poszarpanym i pogrzebanym w drugich ustach oddechu. Mrugnął. – But yeah, Miloud is nice, too – przytaknął, lekkim ruchem podbródka, tym ruchem nadziewając się zresztą na dwudziestoczteroletnią dłoń. Groźną zresztą – takie dłonie, ułożone pojednawczo i czule, sprawiały, że czuł się nieswojo. Dużo bardziej, niż gdyby brunet usztywniał palce zaciśnięte w pięść. A jednak, z jakiegoś nieznanego nawet sobie powodu pozwolił mu się dotknąć. I samemu sobie, także, p o z w o l i ł – jeszcze nie na wiele; ot, przyjęcie papierosa wchodziło przecież w całą tę ich pożal się Boże umowę. A przyjął go nie dlatego nawet, że jakoś szczególnie chciało mu się jarać – prędzej z dymem puściłby całą tę budę ścielącą się za jego plecami, do samej ziemi, aż zostaliby tu sami, we dwoje, bez żywej duszy wokół – licząc może, że oni jedyni na pustym parkingu ściągnęliby na siebie jakąś burzę.
Całkiem możliwe, że właśnie o to się prosił; ale póki co, zdążył tylko przekrzywić głowę.
– Shoot. – Pozwolił chłopakowi zadać pytanie – poruszył się nawet jakoś tak dziwnie, niecierpliwie, robiąc mu może trochę więcej miejsca na postawienie pytajnika u końcu zdania. A potem zamilkł. Ściągnął brwi, obrócił papierosa w palcach – więc i w ustach jednocześnie.
– Well…
Cmoknął. Australijskie noce były głośne; ale odległe miasto było głośne w zupełnie inny sposób, niż głośne było Carnelian. Było jak świąd w mózgu, uporczywy i niewybaczający.
– I don’t remember. – Obydwoje musieli być przekonani, że w ten sposób porzuci temat.

[akapit]

Szczególnie teraz, kiedy zdawał się tracić zainteresowanie; drasnąwszy palcem po ząbkowanym kółeczku zapalniczki (jednej z tych benzynowych, z dźwięcznym, metalicznym kliknięciem odbijającej się od korpusu klapki), które to z kolei szybko wypluło iskrę, a potem ogień.

[akapit]

Jeśli Lou cały ten czas przypatrywał się mu równie bacznie i intensywnie, jak dotychczas, pewnie zobaczył w Alu pierwiastek defetyzmu (ludzi szczuł zwykle samym sobą, ale dziś co najwyżej czuł się wyjątkowo bezsilny) – jakiś cień, który kładł się na nim zza wznieconego płomienia, podsuniętego bliżej ręki chłopaka – prawie połaskotał ciemną szczecinkę porastającą przedramię, ale rzednącą na nadgarstku i przy grzbiecie dłoni; mógłby ją przypalić albo zwęglić, zamienić w tryptyk z, kolejno: trochę nieprzyjemnego swądu, oparzenia i popiołu (takiego, którym może warto byłoby wreszcie posypać głowę na znak winy i skruchy za uczynioną krzywdę – tych wszakże znalazłoby się całkiem sporo, na pewno nie na jeden konfesjonał). Sam nie wiedział po co – może sprawdzał, czy w Arabie nadal było trochę tej autodestrukcyjnej, kuszącej potrzeby, godnej raczej owada złapanego pod abażurem nocnej lampki, niż człowieka z krwi i kości. Podsunął płomień pod bibułkę papierosa. Zaciągnął się.
– And even if I do, I can’t tell if it was real. – I, nawykowo już, pociągnął nosem. – If it wasn’t fake. 'Cause it surely feels like it, lately. – Wzruszył ramionami. Gdyby wiedział, dlaczego w ogóle mu o tym mówi, pewnie czułby się dużo mądrzejszym człowiekiem.
– And you? – Zmarszczył brwi. – When was the last time you really touched someone? – wychrypiał raczej, niż powiedział (oczywiście, że pomyślał o Elijah – o tym, co z Arabem robili ze sobą wczoraj, tydzień albo dwa temu – nie chciał myśleć, zabraniał sobie, ale myślał i tak; przekonując się, że od tych myśli właśnie robiło mu się jednocześnie źle i bardzo b a r d z o dobrze). Wsunął odrapaną, mosiężną zapalniczkę pod materiał przedniej kieszeni al-attalowych spodni (takich zapalniczek się nie gubiło – a jeśli pożyczało, to w parze ze zwrotem). I prawdopodobnie nie byłby Alexem Hawkinsem, gdyby odmówił sobie przyklepania owego materiału, gestem zupełnie bliźniaczym do tego, jakim niedawno potraktował go chłopak. Nie przypuszczał, że stali tak blisko; a jednak u tyłu głowy wiedział, że to on zrobił krok wprzód – w tym nieświadomym rzucie instynktu. Odetchnął dymem prosto w załom chłopięcej szyi, w kącik ust.
– Huh? What about that? Do you think that’s real enough? – Sam się zdziwił, że dłoń, wolną od używki ściśniętej między palcami, trzymał teraz na biodrze Milou’ (tę zajętą zawiesił niedbale na boku, w powietrzu). Przewrotnie – ani trochę nie zdziwiły go jednak usta zamknięte na ustach – na jakimś niewypowiedzianym słowie, westchnieniu, byle nie sprzeciwie. Miał nadzieję, że nie.

miloud al-attal