miloud al-attal

1998 - 2008
Miloud

Pamiętam więcej niż chciałbym czasem przyznać. Upały trawiące biały piaskowiec naszej dzielnicy i bezbronność dziecięcej skóry na moim karku i nasadach stóp, wiecznie zróżowionych zaczątkiem słonecznego oparzenia. Ciepły, ciężki zapach fulu z pietruszką i strzępami chleba battaw przynoszonego mi na śniadanie przez babkę - matkę mojego ojca (starutką już - adekwatnie do różnicy wieku między moimi rodzicami; przygarbioną latami rzetelnej pracy i upomnień, że kobietom nie wolno zadzierać nosa). Przedwieczorny lament mew w Ras at Tin, sukienki mojej matki - noszone na europejską modłę ku dezaprobacie tradycjonalistycznej części rodziny, i garnitury ojca - kosztowną bawełnę i len w stonowanych, godnych profesora barwach.
Moje wczesne dzieciństwo smakowało jak rodzynki i miód; jak feteer - cienkie warstewki jasnego ciasta, spuchnięte od środka bogactwem bakalii i słodkiego twarożku - najpierw pakowany w brązowy papier, a potem do plecaków moich braci i mnie. Moja porcja zawsze była trochę mniejsza, bo byłem najmłodszy. Większą dostawał Salah, a najhojniejszą - Athir. Na tamtym etapie nie rozumiałem co to znaczy, że moi bracia są przyrodni. Liczyło się tylko to, że byli starsi - to znaczy, że byli tutaj na długo (dwanaście i osiemnaście lat) zanim pojawiłem się ja, i spuszczą mi bęcki jak będę dokazywał. Jakimś cudem umykało mi też zresztą dwadzieścia wiosen dzielących moją matkę od mojego ojca, współrzędne miejsc, w których przyszli na świat (on nad Nilem, w Abu Simbel, ona w szóstej dzielnicy największego miasta nad Sekwaną), i znaczenie takich słów, jak "zmartwienie", "konsekwencje" i "radykalizm", coraz częściej padających w rozmowach prowadzonych przez nich późnymi wieczorami, kiedy obydwoje pewni już byli, że zasnąłem.

Obrazek

2008 - 2018
Milou

Przenieśliśmy się do Paryża tylko we dwoje, moja matka, i ja, bez żadnych konkretnych ustaleń jakie pozwalałyby mi mówić nowym, szkolnym kolegom, że rodzice są rozwiedzeni albo w separacji, albo, że sprowadziliśmy się tutaj na zawsze, albo tylko na parę miesięcy. W całym tym braku pewników, w adolescencję wkraczałem jak w stan zawieszenia - z marzeniami o powrocie do Egiptu (i do taty, i do Salaha, Athira, babci, i naszego śmiesznego pieska, Tantou) w jednym krańcu umysłu, i z potrzebą, żeby pasować (do miejskich krajobrazów, nastoletniej blazy rówieśników i francuskiej kultury z całym tym jej przeświadczeniem o własnej wyższości nad każdą inną), w drugim.
Już wtedy musiałem chyba przeczuwać, że moje życie stanie się historią o niepasowaniu. Trochę jakbym był własnym akcentem - zbyt arabskim dla Francuzów, i zbyt francuskim dla Arabów, albo kolorem swojej skóry - zbyt ciemnym, żeby uchodzić za rodowitego Europejczyka (cokolwiek to oznacza), ale i za jasnym, by nie wyróżniać się w tłumach przelewających się przez Rue Des Poissonniers i ponad progami Grande Mosquee.
Ponad wszystko pragnąłem być zwyczajnym dzieciakiem, więc nie wychylałem się z grą na fortepianie ani ze znajomością dwóch języków zamiast, po prostu, jednego. Wstydziłem się tego, że nie potrafię być dumny z własnego dziedzictwa - ale jak, skoro coraz mocniej zaczyna być ono kojarzone tylko z jednym (słówkiem zaczynającym się na "t", kończącym na "m", a noszącym w sobie nazwiska tysięcy niewinnych ofiar, przez drugą stronę konfliktu postrzeganych jako niewiernych)? Liceum spędziłem, posługując się wyłącznie nazwiskiem matki - i pod nim też znali mnie moi pierwsi przyjaciele, moje pierwsze dziewczyny, moi pierwsi chłopcy i nauczyciele, zachęcający, żebym koniecznie składał papiery na Sorbonę.
Tak też zrobiłem, zresztą, choć bez większego przekonania, i rozpocząłem studia - w tym samym roku, w którym Athir, daleko poza horyzontem, przechodził swoją własną edukację. O tym, co planował zrobić - i przed czym go, na szczęście, powstrzymano - dowiedziałem się podczas majowej przerwy, spędzanej u tych drugich dziadków w Vins-sur-Caramy. Pamiętam telefon od matki, i brak telefonu od ojca. Pamiętam wstyd i gniew - zupełnie nowy, nieznany mi wcześniej rodzaj wstydu i gniewu i lęk, jakiego nie powinien nigdy poczuć żaden osiemnastolatek.

Obrazek

2018 -
Lou

Najpierw była Kopenhaga, z naiwnym przekonaniem, że to tylko na chwilę. Ot, gap year, który pozwoli mi się trochę pozbierać; poczuć lepiej, pewniej, zaakceptować nowy ład - z kryzysem w rodzinie i bratem w więzieniu, i nieodpuszczającym poczuciem, że przecież mogliśmy coś zrobić. Psychoterapeuta - drogi, podobno dobry - powiedział, że mi to pomoże. Że może zawieszenie studiów to nie taki zły pomysł; przecież będę mógł wrócić w każdej chwili.
Potem była Hiszpania. Kolejne miesiące, niepostrzeżenie przepełzające w długie, słoneczne półrocze. Łapałem się czego się dało - głównie pracy w barach na plaży, na jakiej można było potem zostać do świtu, w kilka osób mocząc stopy w wygrzanej po dniu wodzie, i przepijając pieniądze z hojnych, turystycznych napiwków.
Naprawdę miałem wracać - do domu, do mamy, do żałoby po wydarzeniach sprzed roku, ale kątem oka wypatrzyłem przeceniony bilet, i podróżny plecak, łypiący na mnie głodnie z podłogi. Głupio byłoby odmówić, a w tym i tak nigdy nie byłem za dobry. Wylądowałem w Colombo. Potem było Hanoi, Phan Tiet, kambodżańskie wybrzeże przemierzone na skuterze w towarzystwie kogoś poznanego zupełnym przypadkiem. Osiem miesięcy w Tajlandii. Kolejne osiem w Indonezji. Utrzymywałem się z tego, co udało mi się zarobić i zaoszczędzić - obsługując innych podróżnych w hipsterskich knajpach, szlifując deski surfingowe i śpiąc w hostelach z jedną moskitierą dzieloną na pięcioro, i bez klimatyzacji. Mój angielski - nadal przesycony ciężkim, ostentacyjnym akcentem, ale coraz mniej łamany - pozwalał mi nie tylko się dogadać, ale i czasami wypowiedzieć, w tych ważnych, choć urwanych rozmowach, w które człowiek zwykle wdaje się z osobami spontanicznie poznanymi na szlaku.
Skończyłem dwadzieścia trzy lata, i nie poznałem samego siebie w lustrze: ogorzałego słońcem, wyciągniętego smaganiem morskich fal, wzmocnionego pracą fizyczną i prostym, szczerym jedzeniem. Spodobało mi się (to). Jeszcze bardziej: świadomość, że tęsknię coraz mniej, i coraz mniej się obwiniam. Planowaną wizytę w domu zastąpiłem długą wideokonferencją. Potem wylądowałem w Adelaide, i z poznaną tam dziewczyną (oraz za pieniądze jej ojca) przeniosłem się do Brisbane. Kiedy się rozstaliśmy - po czterech, może, miesiącach, zaniosło mnie wybrzeżem wyżej, dalej, aż obudziłem się w Cairns - z kacem, i w przypadkowych ramionach. Tego samego dnia dostałem kolejny telefon - jeden z tych, których nigdy nie chce się otrzymać (a już na pewno nie wówczas, gdy wreszcie zaczyna czuć się szczęśliwym).
Nie poleciałem na pogrzeb własnego ojca. Zamiast tego, złożyłem podanie o przedłużenie wizy.

Teraz jestem tutaj, na farmie w Carnelian Land, na której zawsze brakuje rąk do pracy i czasu, by ze wszystkim się wyrobić. Wstaję przed świtem, półprzytomnie spełzając po drabince z mojego pokoju nad stajnią, żeby zdążyć popływać nim dogoni mnie kolejny dzień harówki i kolejna noc przelotnych znajomości i nieudolnych, pisarskich prób. Skracam własne imię do trzech liter, jakie o moim pochodzeniu i przeszłości powiedzą Ci tyle, co nic.
Jest dobrze. Jest lepiej niż było. Jest, jak jest.

Miloud "Lou" Al-Attal

13 lipca 1998

Alexandria, Egipt.

Bierze, co dają.

Farma i hodowla koni.

Carnelian Land.

Wolny, nie dyskryminuje.

Środek transportu
Po okolicy porusza się zawsze z buta albo - bardziej lokalnie - konno. Potrafi prowadzić, ale nigdy nie zadał sobie trudu żeby wyrobić faktyczne prawo jazdy. Nie pogardzi rowerem, tak w ramach nostalgicznej reminiscencji po czasie spędzonym w Prowansji. Wszystko powyższe - najczęściej w pośpiechu.

Związek ze społecznością Aborygenów
Brak.

Najczęściej spotkasz mnie:
Samego.
Nad jakąkolwiek wodą, ale najchętniej na plaży.
Czasem zaplączę się też w bibliotece albo na lokalnym targu, wybrzydzając nad straganem z australijskim rozmarynem (fuj!). Poza tym - w okolicy Carnelian Land, gdzie znalazłem zarówno pracę, jak i dom tymczasowe schronienie.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Matkę we Francji, tylko proszę wziąć pod uwagę jej nerwy i różnicę czasu.

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.

Miloud Al-Attal

Tamino-Amir Moharam Fouad