about
jedno życie, tylko tyle i aż tyle, tyle dano każdej istocie, a jego życie było całkowitą porażką
Nie wydawał się przekonany, co do słów chłopaka o tym, że wszystko z jego nogą było w porządku. Być może nie grzeszył nigdy specjalną mądrością, ale wzroku jeszcze nie stracił. Nie miał jednak ani żadnych technicznych zasobów, żeby mu pomóc, ani choćby grama podstawowej wiedzy, ani zdolności do skupienia się w tym momencie, bo przecież - nawet jeśli było odrobinę lepiej - w dalszym ciągu jego żołądek ostrzegał o możliwych wymiotach, a pot mieszał się z wodą, którą został oblany. Głowa również zdawała mu się niezwykle ciężka i nieskłonna do współpracy, a przecież wciąż było tyle do zrobienia, nadal nie miał pojęcia, gdzie szukać dzieciaków, skwar wciąż lał się z nieba, a on czuł się zupełnie bezbronny, bezużyteczny i bezwpływowy na tę całą popraną sytuację.
Odebrał od niego (ostrożnie, bo cały był osłabiony tak, że trzymanie czegokolwiek w rękach wydawało się ryzykowne, a nie chciał przecież zniszczyć sprzętu kogoś, kto chciał mu pomóc) telefon i zaczął wpatrywać się w klawiaturę, próbując zmotywować przegrzany umysł do przypomnienia sobie numeru do Mary. Miał go wyrytego na blachę, tyle razy do niej dzwonił, dlatego też udało mu się w końcu przywołać w pamięci odpowiedni ciąg znaków.
- Tak, masz rację, tak - odpowiedział tylko pospiesznie i nieco niedbale na wnioski, wyciągnięte przez jego towarzysza niedoli. Znał swoje dzieciaki nie od wczoraj i wiedział, że do aniołków było im daleko, a teraz ta ich zbiorcza, na co dzień tak frustrująca cecha, mogła faktycznie się im przydać. Dlatego też nacisnął zieloną słuchawkę i przyłożył telefon do ucha. Sygnał. Jeden, drugi. Wstrzymał oddech. - No dalej - mruknął ponaglająco, zupełnie jakby naprawdę wierzył, że istniała na świecie taka magia, która pozwoliłaby Mishy albo Joelowi, albo Marze go w tym momencie usłyszeć. Jeszcze parę sygnałów dźwiękowych aż w końcu... Numer aktualnie jest zajęty. - Ja pierdolę! - warknął i bliski był ciśnięcia tym telefonem o ziemię, ale w porę zreflektował się, że to nie była jego stara, zdezelowana komórka, tylko własność Dary, który zdecydował się mu pomóc. Dlatego z naburmuszoną miną oddał mu telefon, po czym przetarł twarz dłońmi. - Teraz im się wzięło na branie moich rad do serca, a jak dzwonią spamerzy, to pierwsi są, żeby odebrać - wybełkotał ledwo zrozumiale, starając się nie zapominać o oddechu i o tym, że w emocjach nic lepszego nie wymyśli.
Słysząc słowa chłopaka, spojrzał na niego znowu. Czy on do reszty zwariował?
- Nie mogę tu siedzieć do wieczora, kiedy wiem, że jedno z nich jest ranne, a pozostali... nie wiem, może zdarzyło im się coś takiego jak mi - wyjaśnił, odrobinę zbyt nerwowo, chociaż to nie w nieznajomym powinien lokować swój gniew. Kolejna seria oddechów. - Dobra, może jednak nad rzekę? Skoro widziałeś, że tam szli... Jak wyjdziemy z tego pola, to wejdziemy już na drogę, gdzie jest trochę cienia - z trudem wymawiał te słowa i łączył fakty, ale zdawało mu się to najrozsądniejszą opcją w tej sytuacji. Zaraz jednak przypomniał sobie, że jego towarzysz jest ranny, więc spojrzał z powątpiewaniem na jego nogę. - Albo wiesz co, dość już zrobiłeś. Pójdę sam. A ty się zajmij sobą - polecił i choć zabrzmiało to dość szorstko, nie miał przecież na myśli niczego negatywnego, a jedynie to, że nieznajomy powinien skupić się na znalezieniu pomocy dla swojej nogi.
Darragh O'sullivan
Odebrał od niego (ostrożnie, bo cały był osłabiony tak, że trzymanie czegokolwiek w rękach wydawało się ryzykowne, a nie chciał przecież zniszczyć sprzętu kogoś, kto chciał mu pomóc) telefon i zaczął wpatrywać się w klawiaturę, próbując zmotywować przegrzany umysł do przypomnienia sobie numeru do Mary. Miał go wyrytego na blachę, tyle razy do niej dzwonił, dlatego też udało mu się w końcu przywołać w pamięci odpowiedni ciąg znaków.
- Tak, masz rację, tak - odpowiedział tylko pospiesznie i nieco niedbale na wnioski, wyciągnięte przez jego towarzysza niedoli. Znał swoje dzieciaki nie od wczoraj i wiedział, że do aniołków było im daleko, a teraz ta ich zbiorcza, na co dzień tak frustrująca cecha, mogła faktycznie się im przydać. Dlatego też nacisnął zieloną słuchawkę i przyłożył telefon do ucha. Sygnał. Jeden, drugi. Wstrzymał oddech. - No dalej - mruknął ponaglająco, zupełnie jakby naprawdę wierzył, że istniała na świecie taka magia, która pozwoliłaby Mishy albo Joelowi, albo Marze go w tym momencie usłyszeć. Jeszcze parę sygnałów dźwiękowych aż w końcu... Numer aktualnie jest zajęty. - Ja pierdolę! - warknął i bliski był ciśnięcia tym telefonem o ziemię, ale w porę zreflektował się, że to nie była jego stara, zdezelowana komórka, tylko własność Dary, który zdecydował się mu pomóc. Dlatego z naburmuszoną miną oddał mu telefon, po czym przetarł twarz dłońmi. - Teraz im się wzięło na branie moich rad do serca, a jak dzwonią spamerzy, to pierwsi są, żeby odebrać - wybełkotał ledwo zrozumiale, starając się nie zapominać o oddechu i o tym, że w emocjach nic lepszego nie wymyśli.
Słysząc słowa chłopaka, spojrzał na niego znowu. Czy on do reszty zwariował?
- Nie mogę tu siedzieć do wieczora, kiedy wiem, że jedno z nich jest ranne, a pozostali... nie wiem, może zdarzyło im się coś takiego jak mi - wyjaśnił, odrobinę zbyt nerwowo, chociaż to nie w nieznajomym powinien lokować swój gniew. Kolejna seria oddechów. - Dobra, może jednak nad rzekę? Skoro widziałeś, że tam szli... Jak wyjdziemy z tego pola, to wejdziemy już na drogę, gdzie jest trochę cienia - z trudem wymawiał te słowa i łączył fakty, ale zdawało mu się to najrozsądniejszą opcją w tej sytuacji. Zaraz jednak przypomniał sobie, że jego towarzysz jest ranny, więc spojrzał z powątpiewaniem na jego nogę. - Albo wiesz co, dość już zrobiłeś. Pójdę sam. A ty się zajmij sobą - polecił i choć zabrzmiało to dość szorstko, nie miał przecież na myśli niczego negatywnego, a jedynie to, że nieznajomy powinien skupić się na znalezieniu pomocy dla swojej nogi.
Darragh O'sullivan
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
On też wstrzymywał oddech, kiedy chłopak dzwonił - zaangażował się w całą tę sytuację, zaczęło mu zależeć niemal tak, jak Yosefowi i chciał, żeby wszystko się dobrze skończyło. Wypuścił powietrze ze świstem dopiero gdy w słuchawce odezwał się komunikat oznaczający odrzucenie połączenia.
- Pierdolenie - rzucił tylko w odpowiedzi na stwierdzenie, że chłopak pójdzie sam, a Dara powinien zostać i zająć się swoją nogą. Odebrał od niego telefon, wybrał numer, na który chłopak dzwonił, ale sam nie nawiązał połączenia, tylko wysłał na niego sms o treści:
Znalazłem Yosefa pod wiatrakiem, rozładował mu się telefon, dlatego przerwało Wam połączenie. Odbierz telefon i porozmawiaj z bratem, powiedz mu, co się z Wami stało. Odbierz, proszę. Darragh
Oddał telefon chłopakowi i popatrzył na niego stanowczo.
- Dzwoń jeszcze raz. Do skutku. Dogadajcie się, dowiedz się, co jest twojemu rodzeństwu i gdzie są, ale sam nie powinieneś do nich iść i nie puszczę cię tam samopas w takim stanie.
Poczuł się teraz trochę jakby był odpowiedzialny za zdrowie i życie tego człowieka - zresztą był, istotnie. Skoro już go znalazł, to powinien mu udzielić tyle pomocy, ile tylko był w stanie, a jeśli by go zostawił samego, jeśli pozwoliłby mu się samemu włóczyć, to Yosef mógłby nawet umrzeć, a Darragh mimo, że należał do czegoś, co śmiało można nazwać mafią, nie był wyzuty z moralności. Miałby ogromne wyrzuty sumienia i nie mógłby usiedzieć spokojnie, zastanawiając się, czy wszystko z chłopakiem w porządku.
yosef sadler
- Pierdolenie - rzucił tylko w odpowiedzi na stwierdzenie, że chłopak pójdzie sam, a Dara powinien zostać i zająć się swoją nogą. Odebrał od niego telefon, wybrał numer, na który chłopak dzwonił, ale sam nie nawiązał połączenia, tylko wysłał na niego sms o treści:
Znalazłem Yosefa pod wiatrakiem, rozładował mu się telefon, dlatego przerwało Wam połączenie. Odbierz telefon i porozmawiaj z bratem, powiedz mu, co się z Wami stało. Odbierz, proszę. Darragh
Oddał telefon chłopakowi i popatrzył na niego stanowczo.
- Dzwoń jeszcze raz. Do skutku. Dogadajcie się, dowiedz się, co jest twojemu rodzeństwu i gdzie są, ale sam nie powinieneś do nich iść i nie puszczę cię tam samopas w takim stanie.
Poczuł się teraz trochę jakby był odpowiedzialny za zdrowie i życie tego człowieka - zresztą był, istotnie. Skoro już go znalazł, to powinien mu udzielić tyle pomocy, ile tylko był w stanie, a jeśli by go zostawił samego, jeśli pozwoliłby mu się samemu włóczyć, to Yosef mógłby nawet umrzeć, a Darragh mimo, że należał do czegoś, co śmiało można nazwać mafią, nie był wyzuty z moralności. Miałby ogromne wyrzuty sumienia i nie mógłby usiedzieć spokojnie, zastanawiając się, czy wszystko z chłopakiem w porządku.
yosef sadler
about
jedno życie, tylko tyle i aż tyle, tyle dano każdej istocie, a jego życie było całkowitą porażką
Dawno już nie najadł się tyle strachu: takiego realnego, a nie urojonego w głowie. Jeden napędzał drugi i tak było od zawsze, ale jednak to przekonanie, że tym razem martwił się w sposób jak najbardziej uzasadniony, że to nie były po prostu jego lęki, wzbierające na sile i ogłupiające, było tym, co najbardziej przyprawiało go o parowanie głowy. No i słońce - ale słońcem nie martwił się przesadnie, skoro zdołał schronić się na chwilę w cieniu. W tym cieniu także nie mógł zostać wiecznie, ale przecież radził już sobie z gorszymi sytuacjami - i zawsze był wtedy sam. Teraz miał towarzystwo świeżo poznanego chłopaka i zbyt był zatroskany własnymi problemami, żeby zwyczajnie zacząć przez to wszystko pogrążać się w wyrzutach sumienia.
Odzwyczaił się od słuchania cudzych porad. Generalnie przywykł do tego, że od ponad dziesięciu lat funkcjonował jako niezależny dorosły i niespecjalnie kogokolwiek interesował jego stan, ze szlachetnym wyjątkiem kilku przyjaciół, którzy jednak swoje zatroskanie wyrażali mniej stanowczo. Miał trochę więcej respektu do porad Drago przez fakt, że był starszy i za dzieciaka sporo mu pomagał, ale to nie znaczyło, że w końcu i tak nie robił wszystkiego po swojemu. Dlatego teraz, kiedy Darragh czegoś mu zabraniał, coś nakazywał i do czegoś zniechęcał, czuł się nieswojo - jakby nie we własnej skórze.
Obserwował w pełnym napięciu milczeniu, jak chłopak wystukuje treść wiadomości, choć miał ochotę już wytrącić mu ten telefon z ręki i kazać odpuścić. Szybciej dotarłby nad rzekę niż dobił się do małolatów - o tym był przekonany. Odebrał jednak od swojego towarzysza telefon, przeczytał, co ten napisał i zastanawiał się czy do dobry moment, żeby powiedzieć, że Misha nie potrafił nadal czytać, a skoro to nie Mara dzwoniła, to cholera wie, co się z nią działo. Cały był sceptycznie nastawiony do tego pomysłu, ale w końcu wybrał numer ponownie, powstrzymując się od komentarza.
Ta sama sytuacja. Sygnał, sygnał, odrzucone połączenie. Jeszcze raz. Sygnał, sygnał. Odrzucone. Jeszcze raz. Brak sygnału. Numer poza zasięgiem.
- Kurwa! - nie wytrzymał w końcu, oddał O’Sullivanowi telefon i zaczął podnosić się na nogi. To okazało się trudniejsze niż wyglądało. Świat zaginał mu się lekko na krawędziach, a podłoże wydawało bardziej krzywe niż było w rzeczywistości, ale w końcu się udało. Wyprostował się z trudem (coś chyba strzeliło mu w plecach), wsparł dłonie na biodrach i rozejrzał wokół. Myśl, Yosef. Nigdy nie był w tej dziedzinie zbyt lotny, o czym wielokrotnie dano mu do zrozumienia, ale przecież całkiem nieźle radził sobie w sytuacjach kryzysowych. Ciągłe funkcjonowanie w trybie walki-ucieczki nauczyło go chociaż tej jednej, pierdolonej rzeczy. Przetarł dłońmi twarz.
- Rób, co uważasz, ale ja idę. Nie będę tu siedział i się dobijał, kiedy cholera wie, co się z nimi dzieje - oznajmił, ale pomimo tych słów nie ruszył się z miejsca. Potrzebował jakiejkolwiek aprobaty dla swoich działań, choć wyraził już gotowość do drogi. Nie wiedział czy ciągniecie tego chłopaka ze sobą nad rzekę było jakkolwiek dobrym pomysłem, ale zostawienie go w szczerym polu wydawało się równie złym pomysłem.
Darragh O'sullivan
Odzwyczaił się od słuchania cudzych porad. Generalnie przywykł do tego, że od ponad dziesięciu lat funkcjonował jako niezależny dorosły i niespecjalnie kogokolwiek interesował jego stan, ze szlachetnym wyjątkiem kilku przyjaciół, którzy jednak swoje zatroskanie wyrażali mniej stanowczo. Miał trochę więcej respektu do porad Drago przez fakt, że był starszy i za dzieciaka sporo mu pomagał, ale to nie znaczyło, że w końcu i tak nie robił wszystkiego po swojemu. Dlatego teraz, kiedy Darragh czegoś mu zabraniał, coś nakazywał i do czegoś zniechęcał, czuł się nieswojo - jakby nie we własnej skórze.
Obserwował w pełnym napięciu milczeniu, jak chłopak wystukuje treść wiadomości, choć miał ochotę już wytrącić mu ten telefon z ręki i kazać odpuścić. Szybciej dotarłby nad rzekę niż dobił się do małolatów - o tym był przekonany. Odebrał jednak od swojego towarzysza telefon, przeczytał, co ten napisał i zastanawiał się czy do dobry moment, żeby powiedzieć, że Misha nie potrafił nadal czytać, a skoro to nie Mara dzwoniła, to cholera wie, co się z nią działo. Cały był sceptycznie nastawiony do tego pomysłu, ale w końcu wybrał numer ponownie, powstrzymując się od komentarza.
Ta sama sytuacja. Sygnał, sygnał, odrzucone połączenie. Jeszcze raz. Sygnał, sygnał. Odrzucone. Jeszcze raz. Brak sygnału. Numer poza zasięgiem.
- Kurwa! - nie wytrzymał w końcu, oddał O’Sullivanowi telefon i zaczął podnosić się na nogi. To okazało się trudniejsze niż wyglądało. Świat zaginał mu się lekko na krawędziach, a podłoże wydawało bardziej krzywe niż było w rzeczywistości, ale w końcu się udało. Wyprostował się z trudem (coś chyba strzeliło mu w plecach), wsparł dłonie na biodrach i rozejrzał wokół. Myśl, Yosef. Nigdy nie był w tej dziedzinie zbyt lotny, o czym wielokrotnie dano mu do zrozumienia, ale przecież całkiem nieźle radził sobie w sytuacjach kryzysowych. Ciągłe funkcjonowanie w trybie walki-ucieczki nauczyło go chociaż tej jednej, pierdolonej rzeczy. Przetarł dłońmi twarz.
- Rób, co uważasz, ale ja idę. Nie będę tu siedział i się dobijał, kiedy cholera wie, co się z nimi dzieje - oznajmił, ale pomimo tych słów nie ruszył się z miejsca. Potrzebował jakiejkolwiek aprobaty dla swoich działań, choć wyraził już gotowość do drogi. Nie wiedział czy ciągniecie tego chłopaka ze sobą nad rzekę było jakkolwiek dobrym pomysłem, ale zostawienie go w szczerym polu wydawało się równie złym pomysłem.
Darragh O'sullivan
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
Obserwował w napięciu bezowocne niestety próby dodzwonienia się Yosefa do dzieciaków. Naprawdę miał nadzieję, że mimo wszystko odbiorą, że uda się z nimi skontaktować, cokolwiek ustalić. Skoro jednak wszystko spełzło na niczym, westchnął z rezygnacją, a chwilę później spojrzał na podnoszącego się chłopaka, nie wiedząc, co właściwie z tym fantem począć. Sam miał poraniona nogę, a on miał udar słoneczny - żaden z nich nie nadawał się teraz do jakichkolwiek eskapad, ale z drugiej strony doskonale rozumiał to, że chłopak nie zamierza odpuścić i chce znaleźć dzieciaki - sam na pewno zareagowałby w ten sam sposób, dlatego w końcu, po chwili namysłu, również nieco chwiejnie się podniósł, podpierając się ręką o ścianę i wreszcie stanął niepewnie na nogach. Przesunął ciężar ciała z jednej nogi na drugą, sprawdzając wytrzymałość tej zranionej, po czym ostatecznie popatrzył na Yosefa.
- Dobra, idziemy poszukać twoich dzieciaków nad rzeką - oświadczył i ruszył powoli drogą w stronę rzeki, starając się utrzymać tempo równe z tempem towarzysza. Nie szło im zbyt dobrze i często robili przystanki na oddech, kiedy jeden lub drugi tracił siły, dlatego też podróż zajęła im znacznie więcej czasu, niż w normalnych warunkach. Ostatecznie jednak znaleźli się nad rzeką i przeszli jeszcze kilkaset metrów brzegiem, rozglądając się uważnie, aż w końcu natrafili na troje dzieci, których szukał Yosef. Po drodze wypytali kilkoro mijanych ludzi, czy ich nie widzieli - jedna kobieta powiedziała, że owszem, parę kroków temu mijała opisywaną trójkę. Nie zainteresowała się nimi sądząc, że opiekunowie są gdzieś w pobliżu. Rzeczywiście jednak - to były te dzieciaki, co bardzo ucieszyło Darę i przyniosło mu dużą ulgę, bo poważnie obawiał się o ich bezpieczeństwo oraz o zdrowie swoje i Yosefa.
- Dobra, to jakby co, to pisz do mnie albo dzwoń - powiedział, dając mu swój numer telefonu - Kumem, że nie chcesz do szpitala albo co, ale ja naprawdę jestem lekarzem, więc mogę pomóc w razie czego.
Odprowadziwszy wszystkich do domu upewnił się, że cała rodzina jest już bezpieczna, pożegnał się i również wrócił do siebie, żeby w końcu porządnie opatrzyć swoją nogę.
/zt.
yosef sadler
- Dobra, idziemy poszukać twoich dzieciaków nad rzeką - oświadczył i ruszył powoli drogą w stronę rzeki, starając się utrzymać tempo równe z tempem towarzysza. Nie szło im zbyt dobrze i często robili przystanki na oddech, kiedy jeden lub drugi tracił siły, dlatego też podróż zajęła im znacznie więcej czasu, niż w normalnych warunkach. Ostatecznie jednak znaleźli się nad rzeką i przeszli jeszcze kilkaset metrów brzegiem, rozglądając się uważnie, aż w końcu natrafili na troje dzieci, których szukał Yosef. Po drodze wypytali kilkoro mijanych ludzi, czy ich nie widzieli - jedna kobieta powiedziała, że owszem, parę kroków temu mijała opisywaną trójkę. Nie zainteresowała się nimi sądząc, że opiekunowie są gdzieś w pobliżu. Rzeczywiście jednak - to były te dzieciaki, co bardzo ucieszyło Darę i przyniosło mu dużą ulgę, bo poważnie obawiał się o ich bezpieczeństwo oraz o zdrowie swoje i Yosefa.
- Dobra, to jakby co, to pisz do mnie albo dzwoń - powiedział, dając mu swój numer telefonu - Kumem, że nie chcesz do szpitala albo co, ale ja naprawdę jestem lekarzem, więc mogę pomóc w razie czego.
Odprowadziwszy wszystkich do domu upewnił się, że cała rodzina jest już bezpieczna, pożegnał się i również wrócił do siebie, żeby w końcu porządnie opatrzyć swoją nogę.
/zt.
yosef sadler