bloodmoney

bloodmoney
Your soul can't be saved for all the sins you've ignored
And the devil is well aware he is adored
Never forget the excess of a man
Because the grabbing hands always grab what they can
{outfit}

Gdyby nie fakt, że Happy zachowywał się ostatnio podejrzanie, właściwie można by było powiedzieć, że ostatnie tygodnie przebiegały jej dziwnie spokojnie. I - co jeszcze dziwniejsze - odkrywała powoli, że to nie było wcale tak okropnie nużące, jak mogłaby się tego spodziewać.
Choć pierwsze parę miesięcy od zamieszkania z Samuelem czuła się rozbita i wyprowadzona z rytmu, powoli chyba przywykała do tego, że nie wracała do domu z duszą na ramieniu, nie ważyła przesadnie słów, kiedy wchodziła w konfrontację z jego właścicielem, nie upychała wszystkich rzeczy, które mogłyby odbiegać od sztywno przyjętej normy, w jakieś wymyślone w popłochu skrytki i nie szukała nieustannie sposobów, żeby pozbyć się z ubrań ten dziwnej mieszanki zapachowej, utkanej z taniego proszku do prania, oddechu gorzały i papierosowego dymu, w obawie przed tym, że któryś z nauczycieli znowu zatrzyma ją po lekcjach i zaprezentuje wykład o szkodliwym działaniu używek na młody umysł. Nagle nie trzeba też było martwić się ukrywaniem rozsianych stale po ciele w różnych konfiguracjach siniaków i choć jej organizm w tym nowym układzie nie był wcale wolny od krzywdy, którą zadawała sobie samodzielnie nieustannymi głodówkami i rozdrapywaniem wrażliwej skóry, jej powierzchowność odczuła najwyraźniej oczywiste tchnienie łaski, które na nią spadło.
Czy była szczęśliwa? Nie, ale gdyby tylko przyszło jej porozmawiać o tym z kimś mądrym, kto jeszcze przy okazji nie byłby jej terapeutą (z którym spotkania odbywała raz w tygodniu, wedle przysiężonej Samuelowi obietnicy i który okazał się nie być wcale taki zły, nawet jeśli wciąż trzymała względem niego widoczny i odczuwalny dystans), to być może zrozumiałaby, że na bycie szczęśliwym trzeba było sobie jeszcze pozwolić, a ona przecież tak długo kotłowała się w swoim marazmie, że teraz wychylenie się z niego wydawało jej się niemal niebezpiecznie. Nie wiedziała, jak wyglądał świat, kiedy nie malował się ciemnymi barwami, więc uparcie sprowadzała się do parteru, a wszystkie myśli, które wybiegały niemalże na pozytywne tory, zatrzymywała w połowie, nie pozwalając im się rozwinąć.
Tego poranka wyruszyła do szkoły nieco wcześniej i w okrojonym składzie. Felix rozchorował się (albo udawał - do czego była bardziej przekonana niż do tej nagłej, gwałtownie się objawiającej grypy żołądkowej), a Isaac miał chemię (tego nie mogła podważać, choć bardzo by chciała - wciąż nie przepracowała tego, że jej wkurwiający brat umierał i choć terapeuta starał się ostatnio haczyć o ten temat, ona wyślizgiwała mu się zgrabnie). Wyszła tak szybko, bo miała w planach wstąpienie po Happy’ego, któremu zupełnie nie wierzyła w to, że pojawi się w szkole, jeśli ona nie weźmie go w obroty, ale wybyła z domu z odpowiednim zapasem czasu, żeby zupełnie się nie spieszyć. W uszach miała słuchawki, w których przygrywało techno, na ustach czarną szminkę, a na oczach eyeliner i trzeba było przyznać, że czuła się wyjątkowo... normalnie. Jak głupia nastolatka w głupi poranek, w drodze do głupiej szkoły. I to było w pewien sposób wyzwalające.
Idąc tak sobie równym krokiem, minęła jakiegoś pijaka, który leżał wygięty na wznak pod czyimś obrzydliwie ładnym, białym płotkiem i na początku to zupełnie nie zamąciło jej w głowie, ale kiedy już odeszła parę metrów dalej, zatrzymała się gwałtownie. Nie, na pewno nie. Odwróciła się tak powoli i ostrożnie, jakby co najmniej podejrzewała, że za jej plecami skradało się jakieś monstrum - ale to nie był żadne monstrum. To był jej zasrany brat, o którym zdążyła już pomyśleć, że zwyczajnie umarł, tak nagle zapadł się pod ziemię.
- O ja pierdolę - westchnęła, wydymając wargi i przyglądając mu się przez chwilę z dystansu. Tak, nie było żadnych wątpliwości: Zahariel Monroe w swojej własnej, zachlanej osobie. Jeśli naprawdę wierzyła w to, że po zapuszkowaniu ojca nie będzie już musiała mierzyć się z alkoholikami, to najwidoczniej przeceniła hojność wszechświata - nie dość, że Samuel chodził ostatnio nieustannie skacowany, to teraz jeszcze to. Niespiesznie wyciągnęła z uszu słuchawki i schowała do pudełeczka, a to wepchnęła do kieszeni plecaka. Westchnęła cierpiętniczo, zupełnie jakby wierzyła w to, że jej niewysłowione oburzenie postawi Zaha na nogi i dopiero wtedy podeszła do niego, żeby zatrzymać się tuż przy jego głowie i skrzyżować ramiona na klatce piersiowej.
Trąciła go w ramię koniuszkiem buta.
- Haaalooo? - Mogłaby pewnie być bardziej wylewna, ale w tym momencie nie miała nawet przekonania co do tego czy Zahariel jeszcze w ogóle dychał. No i trochę obawiała się, że jeśli teraz się do niego nachyli, to zarobi rzygami prosto na swój starannie dobrany outfit. Woń gorzały docierała z poziomu trawnika aż do jej nosa, więc musiała skrzywić się odrobinę, czując nieprzyjemnie znajomy zapach. W następnej chwili rozejrzała się pospiesznie, ale w zasięgu jej wzroku nie było żadnej żywej duszy. Może to i dobrze? Jeszcze ktoś zadzwoniłby na psy. - Robisz cosplay Barta? Halloween już się skończyło - rzuciła zniesmaczona i nawet wydawało jej się, że w reakcji na te słowa brat poruszył się nieznacznie. I dobrze, bo trzeba było doprowadzić go do porządku, zanim właściciel idealnie białego płotu dorobi się na nim trudnej do wypędzenia plamy po wymiocinach.

Zahariel Monroe