about
If you really want to possess a woman, you must think like her, and the first thing to do is win over her soul. The rest, that sweet, soft wrapping that steals away your senses and your virtue, is a bonus.
Logan w przeciwieństwie do swojej żony, nie miał problemu z dr Capshaw. Uważał ją za świetnego lekarza, świetnego chirurga i, co nie mniej ważne, świetnego nauczyciela. Rozumiał jednak, albo może bardziej domyślał się dlaczego Debenham nie chciałaby z nim i Jessicą pracować. Wciąż jednak pomysł pozbycia się kobiety, wygryzienia jej ze stołka szefowej oddziału nic, a nic mu się nie podobał. – Nie nadaję się na szefa, a jej wychodzi to całkiem nieźle. Capshaw zostaje. – skwitował tylko, zastanawiając się przy okazji na ile ta niechęć Elise wynikała z zazdrości o niego, a na ile z potrzeby utarcia mu nosa. Nie chciał swojej żony demonizować, ale szlag, uwielbiała mu to robić – pokazywać kto w ich małżeństwie ma ostatnie słowo, kto nosi w nim spodnie i kto nigdy się nie myli. Nie drążył jednak, bo raczej słusznie wyczuł, że byłoby to podłożenie sobie nogi i wywołanie kolejnej kłótni. A tego przecież żadne z nich nie chciało.
Chyba ostatnim czego Trevisano spodziewał się jadąc windą z żoną i obgadując starą doktor Thalberg było pytanie o to czy i do kogo chodzi na kontrole. Uśmiechnął się pod nosem, ale nie odpowiedział od razu. Spojrzał na panel windy, a ta dwie sekundy później zatrzymała się na kolejnym piętrze – ich piętrze. Drzwi się otworzyły, a oni wyszli na korytarz. Dopiero, jak byli tuż przed samą salą operowanego chłopca, jak gdyby nigdy nic rzucił w powietrze… - Nie chodzę, nie badam się. Nie potrzebuję tego. – bo był zdrowy, jak koń. Silny, sprawny, trzeźwo myślący. Z nocnym sikaniem, ani stawaniem na baczność też nie miał problemu. Po co więc miałby sam, na własne życzenie, fundować sobie nieprzyjemne badania? To pytanie pozostało bez odpowiedzi, bo oboje weszli do pokoju, faktycznie już wybudzonego pacjenta. Rodzice chłopca byli na korytarzu, rozmawiali z, o wilku mowa, doktor Capshaw. Logan natomiast przysiadł na brzegu łóżka chłopca i po prostu wszystko mu wytłumaczył. Spokojnie, cierpliwie, opowiedział mu o tym co go spotkało i dlaczego stracił nogę. Nie obyło się bez łez i łamiącego serce dziecięcego żalu, ale… Nad tym musieli zapanować już jego rodzice. Trevisano opuścił salę z żoną i razem spędzili resztę tego dziwacznego dnia.
Tyle.
Elise Trevisano
Chyba ostatnim czego Trevisano spodziewał się jadąc windą z żoną i obgadując starą doktor Thalberg było pytanie o to czy i do kogo chodzi na kontrole. Uśmiechnął się pod nosem, ale nie odpowiedział od razu. Spojrzał na panel windy, a ta dwie sekundy później zatrzymała się na kolejnym piętrze – ich piętrze. Drzwi się otworzyły, a oni wyszli na korytarz. Dopiero, jak byli tuż przed samą salą operowanego chłopca, jak gdyby nigdy nic rzucił w powietrze… - Nie chodzę, nie badam się. Nie potrzebuję tego. – bo był zdrowy, jak koń. Silny, sprawny, trzeźwo myślący. Z nocnym sikaniem, ani stawaniem na baczność też nie miał problemu. Po co więc miałby sam, na własne życzenie, fundować sobie nieprzyjemne badania? To pytanie pozostało bez odpowiedzi, bo oboje weszli do pokoju, faktycznie już wybudzonego pacjenta. Rodzice chłopca byli na korytarzu, rozmawiali z, o wilku mowa, doktor Capshaw. Logan natomiast przysiadł na brzegu łóżka chłopca i po prostu wszystko mu wytłumaczył. Spokojnie, cierpliwie, opowiedział mu o tym co go spotkało i dlaczego stracił nogę. Nie obyło się bez łez i łamiącego serce dziecięcego żalu, ale… Nad tym musieli zapanować już jego rodzice. Trevisano opuścił salę z żoną i razem spędzili resztę tego dziwacznego dnia.
Tyle.
Elise Trevisano
