about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
Prychnęła znów, bo używanie argumentu „inne lubią, też powinnaś” było chyba ostatnim argumentem jakiego warto było użyć i doskonale wiedziała, że on to wiedział. I tylko się z nią drażnił. I chyba tylko dlatego nie pociągnęła tematu, a już na pewno nie strzeliła żadnym fochem. To nie był odpowiedni moment na dąsanie i się kłótnie. Naburmuszone miny również nie. Zdecydowanie za to trzeba było przyspieszyć szykowanie się.
- Milion dolarów, mówisz… – uśmiechnęła się pod nosem, bo dokładnie takiej reakcji ze strony męża oczekiwała i całkowicie ją usatysfakcjonowała. Zwłaszcza, że za słowami szło też to coś w jego spojrzeniu, że nie miała absolutnie żadnych wątpliwości, że mówił prawdę. Naprawdę tak uważał, a ona… cóż, chciała mu się podobać. Kto by nie chciał, prawda?
- Całe szczęście, że tylko ty tak uważasz… i to mnie całkowicie satysfakcjonuje. – bo wcale nie chciała się podobać wszystkim. Chciała podobać się jemu. Tylko i wyłącznie. Nie czuła się seksowna i nie wierzyła, że ktokolwiek poza Trevisano uważał ją za seksowną… ale wcale nie musiał! Zależało jej tylko na jego opinii. I zaśmiała się widząc straty w guzikach. Chciała mu nawet podać igłę z nitką, bo przecież jako chirurg powinien sobie z nimi poradzić, ale skoro stwierdził, że założy coś innego… dobrze! Ona tymczasem wyjęła z szafy szpilki, które zakładała bardzo sporadycznie, ale do sukienki chyba pasowały. Dodawały jej kilka centymetrów i odrobinę pewności siebie. Jednocześnie obserwowała szykującego się męża.
- Bardzo. – bardzo jej się podobał i bardzo mogło być, żeby przy kolacji myślała tylko o nim i chciała go zaciągnąć do hotelu. Podeszła bliżej i założyła mu łapska na szyję – Mogłabym cię od razu zaciągnąć do hotelu… – kącik jej ust drgnął jej wymownie w rozbawieniu – Ale od czasu do czasu musimy być towarzyscy. – zwłaszcza, że w tym przypadku sami ściągnęli człowieka do Cairns – Pocałuj mnie i chodźmy. - bardzo proste życzenie, łatwe do spełnienia.
Logan Trevisano
- Milion dolarów, mówisz… – uśmiechnęła się pod nosem, bo dokładnie takiej reakcji ze strony męża oczekiwała i całkowicie ją usatysfakcjonowała. Zwłaszcza, że za słowami szło też to coś w jego spojrzeniu, że nie miała absolutnie żadnych wątpliwości, że mówił prawdę. Naprawdę tak uważał, a ona… cóż, chciała mu się podobać. Kto by nie chciał, prawda?
- Całe szczęście, że tylko ty tak uważasz… i to mnie całkowicie satysfakcjonuje. – bo wcale nie chciała się podobać wszystkim. Chciała podobać się jemu. Tylko i wyłącznie. Nie czuła się seksowna i nie wierzyła, że ktokolwiek poza Trevisano uważał ją za seksowną… ale wcale nie musiał! Zależało jej tylko na jego opinii. I zaśmiała się widząc straty w guzikach. Chciała mu nawet podać igłę z nitką, bo przecież jako chirurg powinien sobie z nimi poradzić, ale skoro stwierdził, że założy coś innego… dobrze! Ona tymczasem wyjęła z szafy szpilki, które zakładała bardzo sporadycznie, ale do sukienki chyba pasowały. Dodawały jej kilka centymetrów i odrobinę pewności siebie. Jednocześnie obserwowała szykującego się męża.
- Bardzo. – bardzo jej się podobał i bardzo mogło być, żeby przy kolacji myślała tylko o nim i chciała go zaciągnąć do hotelu. Podeszła bliżej i założyła mu łapska na szyję – Mogłabym cię od razu zaciągnąć do hotelu… – kącik jej ust drgnął jej wymownie w rozbawieniu – Ale od czasu do czasu musimy być towarzyscy. – zwłaszcza, że w tym przypadku sami ściągnęli człowieka do Cairns – Pocałuj mnie i chodźmy. - bardzo proste życzenie, łatwe do spełnienia.
Logan Trevisano
about
If you really want to possess a woman, you must think like her, and the first thing to do is win over her soul. The rest, that sweet, soft wrapping that steals away your senses and your virtue, is a bonus.
Prawdę mówiąc… Nie mógł się na nią napatrzeć. Bo kiedy podniósł wzrok z samego siebie, wlepił go w żonę i już nie odrywał go od niej. Teraz, sam przed sobą musiał przyznać, że nawet cieszył się na tę kolację… A właściwie to bardziej na to, co miało wydarzyć się później. Randka w hotelu może brzmiała mało wyszukanie, ale… Zawsze przecież mogli wynająć najdroższy i najbardziej ekskluzywny apartament! I tak pewnie też, zresztą, zrobili. Po kolacji, która minęła w zaskakująco sympatycznej atmosferze, a sam doktor Barrett okazał się zupełnie w porządku gościem i naprawdę daleko mu było do jakichś dziwnych ruchów względem Debenham, poszli do hotelu, który już znali i poprosili o taki pokój, żeby nie zapomnieć tej nocy do końca swoich dni. Z pełnym barkiem, w którym znaleźli drogiego, ekskluzywnego szampana, z wielką wanną z jacuzzi i ogromnym królewskim łóżkiem. Ta noc zdecydowanie należała do tych nocy, przy których wspomnieniu każde z nich później wymownie uśmiechało się pod nosem, nawet do własnych myśli.
Zt
Elise Trevisano
Zt
Elise Trevisano