[Logan Trevisano]

Elise miała rację - tamto wtedy, na łódce, ich pierwszy raz w takim trochę randkowym wydaniu - to było coś naprawdę przyjemnego do wspominania. Samo to, że Debenham chciała te pierwsze i najświeższe chwile po rozstaniu ze Strażakiem spędzić właśnie z Trevisano… No, to dodawało tym wspomnieniom interesującej barwy. Wtedy już nie była niezainteresowana. No, przynajmniej aż tak mocno się przy tym nie upierała. Logan pomyślał teraz właśnie o tym - o tym, że była niezainteresowana. Kiedyś. Dawno. Długo długo już nie. Uśmiechnął się trochę do tych myśli, a trochę do propozycji kobiety w temacie wspólnego spędzania czasu na siłowni. Znała go, wiedziała, że starał się trenować regularnie, nie mógłby jej tego odmówić. - Wspólne treningi brzmią super. Zaczniemy od… No prawie zaraz. - bo jednak jakkolwiek musieli to zaplanować. Jakkolwiek, bardziej lub mniej. Nieważne. Dużo ważniejsze było to, co pani doktor powiedziała w następnej chwili. Dziwactwa i wariatka, duże słowa, które wywołały na męskim pysku charakterystyczną dla Trevisano zmarszczkę między jego ściągniętymi brwiami. Mruknął coś cicho i niezrozumiale pod nosem i nie odrywał oczu od żony. - Kto powiedział, że nie mam? - zapytał jak gdyby nigdy nic… I wyszczerzył bezczelnie kły. Zaśmiał się też cicho, co jasno wskazywało na to, że po prostu głupio się drażnił, nic więcej. I nic na poważnie. Uśmiechnął się do żony najładniej, jak potrafił i przyglądając się jej ładnym ciemnobrązowym ślepiom, przyznał, że… - Dziwactwem byłoby gdybyś o nas fantazjowała. O mnie i o Capshaw. A skoro jesteś po prostu zdrowo, regularnie zazdrosna… Elise, nie ma na tym świecie nic normalniejszego. - znów przytulił pysk do jej policzka i znów też przymknął na chwilę ślepia. - W moim słowniku przekory i draństwa jesteś co najwyżej zołzą i małą zdzirą. Nie ma tam miejsca na wariatkę z dziwactwami. Jeśli tego chcesz, to musisz się bardziej postarać. - żeby zaczął tak o niej myśleć i mówić. - Swoją drogą… To to miałaś na myśli prosząc o noc do zapamiętania na długo? - tę ostatnią w hotelu, ostatnią przed powrotem do ich domu. Niezapomnianą. Bear pytał i uśmiechał się pod nosem, jak drań i cwaniak, bo przecież wiedział lepiej. - To, że będę cię brał na niedźwiedzia… - bo właśnie tak ją brał. Teraz. Mocno i ciasno. Tylko, że bez brania.

Elise Trevisano