[Bruno Zimmerman Jr]

Bruno się trochę speszył, bo nie wiedział czy powinien mówić to przysłowie, no ale jak już się rzekło a, to trzeba było też powiedzieć b. - No wiesz, że każda potwora znajdzie swojego adoratora - trochę miał jakiś dziwie przyciszony głos. Nie chciał sie chyba chwalić znajomością swoich przysłów. Umiał nawet kilka po łacinie, bo jednak o dziwo był zajebiście inteligentny i kurwa wykształcony. Kto, by się spodziewał? Nie ja. Jestem w szoku za każdym razem, gdy sobie o tym przypomnę. - Ty jesteś całkiem miła, jak na razie. Chyba, że tylko udajesz, wtedy shame on you - wkroczy wtedy shame lady i będzie dzwoniła dzwonkiem zaraz nad jej uchem. A to musi być bardzo irytujące. Pewnie taki Tom, jego kuzyn, myślał, że ma wszystko, że jest bogaty, zabawny i przystojny, a Bruno wiedział, że typ ma tylko tłuste włosy i wcale nie jest ładny. Już nawet on był ładniejszy!
- Jestem przewidywalny jak amerykański sitcom - zaśmiał się i pokręcił lekko głową dość mocno rozbawiony. - Pewnie, by zaakceptowali, ale marudziliby, że się marnuje w supermarkecie i nie po to tyle studiowałem, żeby teraz pracować w takim sklepie - słyszał głosy swoich rodziców we własnej głowie. Na pewno właśnie to, by powiedzieli, a on musiałby się im tłumaczyć, a później oni, by powiedzieli, że chyba go bóg opuścił i musiałby pojechać do Niemiec. - Cóż... chyba średnio. W sensie mam kilku znajomych i raczej nie robią mi pod górkę w pracy, ja też jestem dla nich raczej wyrozumiały. Jakoś sie dogadujemy. - Z niektórymi lepiej z innymi gorzej. Nie czuł się jednak nie lubiany. Przynajmniej wiedział, że Garreth go lubi, a Dina na niego leci. - Bo wydajesz się być normalna, nawet mnie nakarmiłaś ostatnio. - A wtedy przecież jeszcze nie wiedziała, że Bruno jest bogatym księciem z bajki. - A chciałabyś mnie wykorzystać? - Zapytał, bo jeżeli powie, że tak, no to wtedy rzeczywiście nigdy więcej się nie spotkają, a jak powie, ze nie, to Bruno jakoś się dowie czy kłamie, czy jednak mówi prawdę.
- To się cieszę - co było zresztą widac, bo się rzeczywiście bardzo ładnie uśmiechnął - jak będziesz chciała tu jeszcze przyjść to daj znać - chętnie wróci do starego hobby, ale niestety nie miał partnerki na stałe żeby to zrobić. Może Morgan będzie chciała chodzić na takie dziwaczne tańce razem z nim. - Super, to podjedziemy pod moją łódkę, zostawię tam samochód i możemy się przejść - bo on jednak też się chciał napić. - No chyba, że będziesz chciała zwiedzić łódź to też zapraszam... chociaż chyba zostało mi już tylko piwo do picia - pewnie wszystko wypił ostatnio jak miał tyle smutków w swoim życiu. Cały jeden.

morgan adler

[morgan adler]

Nie miała zamiaru go oceniać na podstawie przysłowia, którego nie wymyślił. Także na spokojnie. W reakcji pokiwała tylko głową. – To jest… bardzo ładne przysłowie. – Przyznała. Postanowiła też, w obronie Bruna, uznać, że może to przysłowie niekoniecznie odnosi się do czyjejś aparycji, ale bardziej do charakteru. Chociaż ewidentnie chodziło o wygląd. No, ale nieważne.
- Nie, nie. Absolutnie nie udaję. A przynajmniej mam nadzieję, że to moje naturalne zachowanie. – Wiadomo, troszkę tutaj mogła nie być pewna, bo jednak była na randce. A na randce, jeszcze pierwszej, zawsze działał niewielki stresik i człowiek chciał się pokazać od najlepszej strony. W końcu jak się chodziło na randki to bardziej po to, żeby coś z tych randek było, a nie po to, żeby po prostu sobie połazić na randki. Chociaż no podobno są kobiety, które chodzą na randki, żeby mieć darmowe żarcie. Obrzydliwe.
- Nie powiedziałabym, że jesteś przewidywalny. Naprawdę nie spodziewałam się takiej randki. – Tutaj wskazała ręką na salkę, w której właśnie byli. Randki to zazwyczaj zwykłe spacery, albo wspólne jedzenie gdzieś. A taniec, a zwłaszcza taki, był nieco zaskakujący. Był czymś czego Morgan by nie przewidziała. – Trochę im się nie dziwię. – Przyznała. – Zakładam, że jednak jako bogaci ludzie macie jakieś standardy i rodzice oczekują od ciebie wielkich rzeczy. – Jej rodzina nie była jakaś bogata, ale Morgan mogła sobie wyobrazić scenariusz, w którym jej stary spina się na nią za to, że pracuje w jakimś randomowym miejscu. Pewnie by ją wyśmiewał, że jest nikim.
- No to myślę, że musisz im bardziej pokazać kto rządzi. Możesz być ich znajomym czy przyjacielem, ale muszą pamiętać, że przede wszystkim jesteś ich przełożonym. – Morgan rozumiała, że ludzie teraz modnie chcą zachować przyjacielskie relacje z podwładnymi, ale bardzo łatwo jest to zatracić i w końcu tracisz szacunek i nie masz posłuchu. Bez sensu. No, ale też dlatego w pracy nie ma miejsca na przyjaźnie.
- Oj, uwierz mi, daleko mi do normalnej. – Dobra, może sama w sobie nie była jakaś wyjątkowa czy specyficzna. Była w sumie normalna, ale po prostu dźwigała ten bagaż doświadczeń, który w każdej chwili mógł wyjebać na wierzch i udowodnić, że Morgan jest jebnięta jak wszyscy. – Zależy jak. – Odparła niby beztrosko i posłała mu uśmiech, żeby pokazać, że to żarcik. – Żartuję. Nie mam zamiaru, żeby nie było. – Ona to się bała bogatych ludzi, więc nawet nie próbowałaby go wykorzystać. Pewnie swoim hajsem zmiażdżyłby ją w sekundę. Nawet by nie ogarnęła co się stało.
- Zdecydowanie będę dawać znać. – Parę miesięcy treningów i w przyszłym roku będą mogli sobie pójść na jakiś turniej i go wygrać.
- Właściwie to w okolicach portu jest zajebisty bar. Można tam pić drinki leżąc na plażowych leżakach. – Zaproponowała, bo jednak nie była na tyle odważna, żeby bogatemu typowi włazić na jacht. Jeszcze by wypłynął na głębokie wody i Benedict nigdy by jej nie znalazł. Nie, żeby oczekiwała, że jej szuka. No i rzeczywiście poszli sobie na te drinki i ojebali po dwa i w sumie spoko się bawili.

Bruno Zimmerman Jr

/ ztx2