about
Gdy zdobył się na odwagę by wystąpić o rozwód i zawalczyć o Gage, do miasteczka przybywa jego małżonka i pragnie zacząć ich wspólne życie od nowa.
Po niemalże sześciu godzinach morderczej walki i lamentu mama wydała na świat swojego pięknego, rozhisteryzowanego syna, mnie. Wszystkie znane mi dotychczas historię wskazują na to, że od pierwszych sekund stawałem na wysokości zadania by doprowadzić rodziców do szewskiej pasji. Lubiłem stawiać na swoim i rozdzierać gębę gdy cokolwiek nie poszło po mojej myśli - niezależnie od tego czy chodziło o butle czy też pełną zawartość pieluchy. Ale niemożliwością było gniewać się na mnie dłużej niż pięć minut.
Niecałe dwa lata później błysk starego Canona ojca zabrał mi równie rozwydrzony smarkacz, który ściągał na siebie całą uwagę rodziców i reszty zachwyconej rodziny. Ta mała fasolka nie tylko pozbawiła mnie wszelakich pochlebstw ale odebrała mi także miano najładniejszego dziecka w rodzinie. Wcale się z tym nie zgadzałem, więc próbowałem ściągnąć na siebie wszelakie spojrzenia nie urokiem osobistym, a predyspozycjami na zawodowego sprintera. Tupot małych stóp coraz częściej przypominał bieg na sto metrów, więc poszczycić się mogłem najszybszymi kulaskami w całym Lorne.
Początek szkoły nigdy nie był miło wspominanym wydarzeniem w moim życiu. Już w pierwszej klasie zyskałem tytuł pulpeta roku i dopiero po niespełna roku zrozumiałem, że gra na kontrabasie w szkolnym kole muzycznym nie była najlepszym wyborem i sposobem na zyskanie szacunku wśród rówieśników. Nie mogłem jednak narzekać na brak popularności bo przecież każdy znał grubasa plującego w instrument i potykającego się o własne, jakże szybkie kulasy. Dziecięce zdolności przydawały mi się jedynie w ucieczce przed starszymi dzieciakami, chcącymi wepchnąć mi łeb do tego cholernego puzonu. Czekoladowe batony i mrożona pizza nie były najlepszym sposobem żywienia nastolatka borykającego się z otyłością i problemami z akceptacją. Nikt w domu nie zwracał uwagi na mój delikatny problem z nadwagą, więc nie było nikogo kto założyłby sensowną blokadę na lodówkę bądź przynajmniej zabrał mnie do dziecięcego dietetyka. Zacząłem dużo więcej biegać, jeździłem na rowerze, który dostałem na dwunaste urodziny i ograniczyłem się do kilku Pringelsów dziennie zamiast słoika Nutelli. Chętniej wracam wspomnieniami do liceum, które przestało przypominać obóz koncentracyjny fundujący mi codzienną dawkę depresji i łomotu. Nie byłem już otyłym kujonem czy puzonistą i otaczałem się znacznie większą grupką dzieciaków z którą spędziłem kolejne, najlepsze lata liceum, które ukończyłem ze stypendium naukowym.
Pierwszy semestr studiów głównie trzeźwiałem - skupiałem się raczej na odwiedzeniu każdego baru w Cairns, choć wielokrotnie zdarzyło mi się zaliczyć także imprezę w domu studenckim. Po ciężkiej batalii i dotarciu na kolejny semestr akademicki, stworzyłem w końcu w głowie wizje przyszłości, którą chciałem podążać. Pierwszy raz w życiu miałem plan i słuchałem samego siebie. Ograniczyłem ilość odwiedzanych barów i zdecydowałem się zostać najlepszym prawnikiem w mieście. Po studiach wyjechałem do Brisbane, zrobiłem aplikacje i miesiącami szukałem pracy w kancelariach adwokackich. Dopiero po roku dołączyłem do Woods Prince Lawyers & Notary Public, gdzie pracowałem prawie 7 lat.
Jeszcze gdy kończyłem aplikacje, poznałem wśród znajomych swoją przyszłą żonę, którą poślubiłem trzy lata po tym jak odbyliśmy swoją pierwszą, prawdziwa randkę. Wiedliśmy naprawdę szczęśliwe życie w Brisbane, gdzie mieliśmy własne mieszkanie i dobrą pracę. Nie brakowało nam niczego, poza gromadką dzieci, których sprowadzenie na ten świat zajęło nam więcej aniżeli przypuszczaliśmy. Po trzech latach, w końcu odłożyliśmy starania na bok, mając na koncie szereg wizyt lekarskich i badań z których wynikało, że Lettie nie może mieć dzieci. Akceptowałem to na tyle na ile byłem w stanie i wspierałem żonę, która z poczucia winy odsuwała się ode mnie każdego, kolejnego dnia. W końcu oboje zaczęliśmy prowadzić osobne życie, a ja zdecydowałem się na powrót do rodzinnego Lorne Bay, gdzie zacząłem pracę w kancelarii siostry. Żyjemy w separacji, nie mając odwagi zakończyć swojego małżeństwa, które od półtora roku praktycznie nie istnieje.
Niecałe dwa lata później błysk starego Canona ojca zabrał mi równie rozwydrzony smarkacz, który ściągał na siebie całą uwagę rodziców i reszty zachwyconej rodziny. Ta mała fasolka nie tylko pozbawiła mnie wszelakich pochlebstw ale odebrała mi także miano najładniejszego dziecka w rodzinie. Wcale się z tym nie zgadzałem, więc próbowałem ściągnąć na siebie wszelakie spojrzenia nie urokiem osobistym, a predyspozycjami na zawodowego sprintera. Tupot małych stóp coraz częściej przypominał bieg na sto metrów, więc poszczycić się mogłem najszybszymi kulaskami w całym Lorne.
Początek szkoły nigdy nie był miło wspominanym wydarzeniem w moim życiu. Już w pierwszej klasie zyskałem tytuł pulpeta roku i dopiero po niespełna roku zrozumiałem, że gra na kontrabasie w szkolnym kole muzycznym nie była najlepszym wyborem i sposobem na zyskanie szacunku wśród rówieśników. Nie mogłem jednak narzekać na brak popularności bo przecież każdy znał grubasa plującego w instrument i potykającego się o własne, jakże szybkie kulasy. Dziecięce zdolności przydawały mi się jedynie w ucieczce przed starszymi dzieciakami, chcącymi wepchnąć mi łeb do tego cholernego puzonu. Czekoladowe batony i mrożona pizza nie były najlepszym sposobem żywienia nastolatka borykającego się z otyłością i problemami z akceptacją. Nikt w domu nie zwracał uwagi na mój delikatny problem z nadwagą, więc nie było nikogo kto założyłby sensowną blokadę na lodówkę bądź przynajmniej zabrał mnie do dziecięcego dietetyka. Zacząłem dużo więcej biegać, jeździłem na rowerze, który dostałem na dwunaste urodziny i ograniczyłem się do kilku Pringelsów dziennie zamiast słoika Nutelli. Chętniej wracam wspomnieniami do liceum, które przestało przypominać obóz koncentracyjny fundujący mi codzienną dawkę depresji i łomotu. Nie byłem już otyłym kujonem czy puzonistą i otaczałem się znacznie większą grupką dzieciaków z którą spędziłem kolejne, najlepsze lata liceum, które ukończyłem ze stypendium naukowym.
Pierwszy semestr studiów głównie trzeźwiałem - skupiałem się raczej na odwiedzeniu każdego baru w Cairns, choć wielokrotnie zdarzyło mi się zaliczyć także imprezę w domu studenckim. Po ciężkiej batalii i dotarciu na kolejny semestr akademicki, stworzyłem w końcu w głowie wizje przyszłości, którą chciałem podążać. Pierwszy raz w życiu miałem plan i słuchałem samego siebie. Ograniczyłem ilość odwiedzanych barów i zdecydowałem się zostać najlepszym prawnikiem w mieście. Po studiach wyjechałem do Brisbane, zrobiłem aplikacje i miesiącami szukałem pracy w kancelariach adwokackich. Dopiero po roku dołączyłem do Woods Prince Lawyers & Notary Public, gdzie pracowałem prawie 7 lat.
Jeszcze gdy kończyłem aplikacje, poznałem wśród znajomych swoją przyszłą żonę, którą poślubiłem trzy lata po tym jak odbyliśmy swoją pierwszą, prawdziwa randkę. Wiedliśmy naprawdę szczęśliwe życie w Brisbane, gdzie mieliśmy własne mieszkanie i dobrą pracę. Nie brakowało nam niczego, poza gromadką dzieci, których sprowadzenie na ten świat zajęło nam więcej aniżeli przypuszczaliśmy. Po trzech latach, w końcu odłożyliśmy starania na bok, mając na koncie szereg wizyt lekarskich i badań z których wynikało, że Lettie nie może mieć dzieci. Akceptowałem to na tyle na ile byłem w stanie i wspierałem żonę, która z poczucia winy odsuwała się ode mnie każdego, kolejnego dnia. W końcu oboje zaczęliśmy prowadzić osobne życie, a ja zdecydowałem się na powrót do rodzinnego Lorne Bay, gdzie zacząłem pracę w kancelarii siostry. Żyjemy w separacji, nie mając odwagi zakończyć swojego małżeństwa, które od półtora roku praktycznie nie istnieje.
Środek transportu
Odkąd zdobył licencje na prowadzenia pojazdów osobowych, wszędzie porusza się swoim autem.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie ma związku, jednak jako wychowanek Lorne Bay słyszał wiele miejscowych legend i poznał wiele osób, mających aborygeńskie korzenie.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Głównie kancelaria i miejscowa siłownia ale można go spotkać wszędzie.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Leon Fitzgerald, Gwen Fitzgerald.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak ale bez większych uszczerbków na zdrowiu.
Odkąd zdobył licencje na prowadzenia pojazdów osobowych, wszędzie porusza się swoim autem.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie ma związku, jednak jako wychowanek Lorne Bay słyszał wiele miejscowych legend i poznał wiele osób, mających aborygeńskie korzenie.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Głównie kancelaria i miejscowa siłownia ale można go spotkać wszędzie.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Leon Fitzgerald, Gwen Fitzgerald.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak ale bez większych uszczerbków na zdrowiu.
tripp fitzgerald
Ryan Guzman
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!