– Ludzie powinni mniej oceniać, a bardziej się angażować. – wzruszyła ramionami, gdy wypiła kilka siarczystych łyków solonego piwa.
– Jeśli ktoś uznał, że wyciągnęłam narkotyki, to powinien mi zaoferować pomoc i wsparcie, a nie oceniać. Niemniej, to tylko sól. – pomachała niewielką, wręcz maleńką plastikową torebką z białym, kryształowym proszkiem w środku.
– Pierścionek? – uniosła lekko brwi, a potem spojrzała na swoją dłoń. Nigdy nie nosiła zbyt wyszukanej biżuterii. Zwykle nie miała jej wcale. I tak jej smukłe, długie palce świeciły pustami. Nie było nawet śladu po żadnej obrączce, czy pierścionku. Zaśmiała się cicho, wręcz zachichotała w ten swój uroczy, dziewczęcy sposób. Spojrzała na Floyda, kręcąc głową.
– Nie ma ani buraczki, ani pierścionka. – przecząco pokręciła głową.
– Z ojcem dziecka jakoś nam nie wyszło. Czasami tak bywa. – machnęła nonszalancko ręką, jakby chciała odgonić jakąś niewidzialną muchę. Wyjątkowo natrętną i niewygodną.
– Teraz samotne matki nie są już takim tabu. Radzę sobie całkiem nieźle. – zapewniła, kiwając głową. Niemal, że chciała przekonać samą siebie, że dziecko może wychowywać się bez ojca. Na szczęście nie wspomniała o tym głośno. Jak dotąd, Floyd śmiało mógł uznać, że w życiu chłopca znajdowali się oboje rodzice. I chociaż nie żyli razem, nie byli parą, to brali czynny udział w jego wychowaniu. Chociaż "samotna matka" nie brzmi zbyt optymistycznie. Maddie, mimo swojej dziewczęcości, uroku i filigranowej postury, była silna i zaradna. Potrafiła zakasać rękawy, zagryźć wargi i spełniać zarówno rolę matki jak i ojca. Jeśli będzie trzeba, założy sportowe szorty i wyjdzie na murawę boiska.
– A na pytanie "Jak?" to chyba nie muszę odpowiadać. Ale jeśli chcesz to wyjaśnię Ci to na zasadzie pszczółek i kwiatków. – zaśmiała się rozbawiona. Przychyliła głowę nieznacznie w bok, mrużący oczy. Widziała, że Floyd był spięty. Chyba szczerze żałowała, że z taką łatwością mu o wszystkim - prawie wszystkim - powiedziała. Uznała jednak, że prędzej czy później dowiedziałby się, że Maddie ma dziecko. Od znajomych, od rodziny? Możliwe, że zwyczajnie wpadliby na siebie w sklepie spożywczym. Wyprzedzenie faktu dawało jej możliwość odwrócenia uwagi. Wymyślenia jakiejś wiarygodnej historii, która nie budziłaby więcej pytań.
– I będę uprzedzać. Uwaga! Kolejna rewelacja! – podniosła palec wysoko.
– W końcu zdałam kurs prawa jazdy. Jestem świetnym kierowcą. – kolejna dywersja, uciekająca od niewygodnego tematu.
Floyd Montgomery