[neias haddington]

• — pierwsza

Dłoń zaciskająca się z trudem na gardle, o którym lekarz jeszcze piętnaście minut temu tak żywo wspominał, wymieniając szereg najróżniejszych scenariuszy mających swój koniec w kostnicy, nie chciała oderwać się od niego ani na moment, jakby samym tym dotykiem uchronić miał się od najgorszego. Nie wliczając się nigdy w grono hipochondryków, teraz czuł, jak zaciska mu się przełyk, całkowicie sprawny jeszcze przed ujrzeniem białego kitla z wyhaftowanym starannie nazwiskiem Deidrick. Krocząca obok kobieta, dźwięcznie stawiająca obcas za obcasem rozchodzący się w swym tętencie po całym chłodno-białym korytarzu, zaskakująco przynosiła mu teraz uśmierzenie. — Nie rozmawiajmy o tym jeszcze — poprosił, z trudem przeciskając słowa przez sporych rozmiarów gulę zalegającą wewnątrz szyi i posyłając kobiecie zdawkowe spojrzenie, w którym skrywały się wszystkie obawy. — Nie dokończyłaś opowiadać o tamtym spotkaniu w domu pogrzebowym. Co powiedział? — dopytał, starając się zająć swój umysł czymkolwiek innym, byleby tylko nie opinią lekarską, tak drgającą mu teraz w klatce piersiowej, unoszącej się w nierównym oddechu. Póki co wolał więc słuchać o obcych mu osobach skonfrontowanych z chorobą należącą tymczasowo do kogoś innego, chcąc dowiedzieć się, na co winien się przygotować, choć to przecież głupie, bo nie wszyscy mieli zareagować tak samo, prawda? — I nie wiem Adria, chyba odechciało mi się jeść, pojadę od razu do siebie — wtrącił jeszcze nerwowo, nie wyobrażając sobie przełknięcia ani jednego kęsa posiłku, na który rzekomo mieli się udać zaraz po wizycie.

adria wainwright

[adria wainwright]

Gdy zza jasnych, ciężkich drzwi dobiegł głos “zapraszam”, chwyciła Neiasa za rękę. Wkraczali przecież w ten przedziwny świat razem, choć ustalenia co do tego misternego planu wciąż zdawały się niejasne i nieprzemyślane — on chorował w świecie prawdziwym, ona we wszelkiej dokumentacji medycznej. Czasem zdawało się jej jeszcze to dziwne, może nazbyt proste, ale tym razem nie potrafiąc skupiać się wyłącznie na pozytywach, zaciskała mocno usta, gdy Neias był badany. Kiwała głową, gdy w jej kierunku wędrowały zalecenia i rady, które to bez zawahania obiecywała spełniać. Wciąż niewiele rozumiała z tej całej choroby, która chyba nieco ją przerażała — grając jednak rolę życia udawała, że niewzruszona jest tym wszystkim. Że jest silna, że śmierć nie robi na niej wrażenia. W ciszy kroczyła więc obok Haddingtona udając, że jest tą całą dzisiejszą wizytą znudzona. Lekko skinęła głową na jego prośbę, a potem wzruszyła ramionami. — Myślę, że będzie próbował odnaleźć klinikę, w której się leczę — rzuciła, nie pamiętając już nawet, na czym zakończyli odbywaną wcześniej rozmowę. Ba, obecnie Ariadne nie była nawet pewna tego swojego spotkania z Walterem, które zdawało się jej nagle dziwnie odległe, jakby pochodzące sprzed kilku długich lat. — Jest trochę sceptyczny, bo nie podałam mu tych wszystkich szczegółów, ale jak mi je zapiszesz na kartce, to następnym razem zapamiętam. I przynajmniej będziemy pewni, czy Deidrick ma rację — zaproponowała oficjalnym tonem, zachowując się trochę tak, jakby ten ich przedziwny układ był po prostu czystym biznesem, z którego oboje mieli wyciągnąć pieniężne korzyści.
— Chodźmy w takim razie się przejść, powrót do domu niczego przecież nie zmieni — rzuciła z troską, choć obiecywała sobie, że wcale się w tę znajomość nie zaangażuje. Ciężko jednak było walczyć z pewnymi uczuciami. — Możemy posiedzieć gdzieś tutaj, mieli kiedyś całkiem wygodne ławki w ogrodzie — zasugerowała, gdyby spacer nie wydał się mu atrakcyjnym pomysłem. Nie miała pojęcia co z tego wszystkiego wyniknie i na ile może sobie pozwalać, ale nie chciała, by Neias mierzył się z tą chorobą sam. I to wcale nie dlatego, że dzięki niemu zbierać miała o wszystkim informacje — jakoś tak przy nim przypominała sobie, że wciąż ma w sobie ludzkie odruchy.

neias haddington

[neias haddington]

Z Adrią było mu łatwiej. Brak przywiązania i większych zażyłości odejmował ich nikczemnemu układowi niepotrzebnych trosk, bo nawet w obliczu śmierci Neias nie potrafił odgrywać egocentryka, przejmując się raczej osobami mogącymi sobie z jego odejściem nie poradzić. Nie wyobrażał sobie bowiem przemierzać tych złowrogich korytarzy ze swoją siostrą, zalewającą się gorzkimi łzami czy ojcem rozglądającym się nerwowo na boki, sprawiającym wrażenie, jakby czegoś wzrokiem poszukiwał, choć tak naprawdę ukrywałby tylko swe poczerwieniałe oczy. Albo z matką, chryste, z tą awanturniczą matką, która zuchwale podważałaby słowa lekarza, wietrząc w nich same idiotyczne spiski. Najbardziej jednak obawiał się sytuacji, w której przyszłoby mu mierzyć się z chorobą wraz ze Scarlet, z którą wciąż się chyba kochali, choć nie zamienili słowa od kilku długich miesięcy. A z Benem... Z nim już wszystko było skomplikowane i niepewne, począwszy od tego, że od kilku lat nie było już żadnego go z Benem. Zbył te rozważania z ciężkim westchnieniem, posyłając swej towarzyszce przelotne spojrzenie przepełnione wdzięcznością za to, że była substytutem wszystkiego, czego strach nie pozwolił mu zrealizować. - Hm, no to dobrze, że Thompson ma motywację do zachowania tajemnicy lekarskiej - rzucił swobodnie, już całkiem innym tonem niż przedtem; jakby kwestia ta była banalnie prosta i nie do podważenia, jakby zupełnie nie było się czego obawiać. Rozmawiali przecież o tym nieraz, wprowadzając jej nazwisko do systemu tutejszej kliniki, której pacjentką była z nieco innego powodu, niż to każdemu wmawiała, ale doskonale sprawdzało to swoje zadanie. Pokiwał głową na jej sugestię i zatrzymał się na moment, czekając, aż brunetka się do niego nieco cofnie. - Że też ten twój mąż musi być jednym z najlepszych neurologów w Queensland - westchnął i wywrócił teatralnie oczyma, pozwalając, by niewielki uśmiech zabłąkał się mu na twarzy. - Ale ze szpitala musimy wyjść, wiesz, tutaj jest pełno chorych i umierających ludzi, a to chyba niezbyt napawa optymizmem - zauważył sceptycznie, rozglądając się nieznacznie. - No i... słuchaj, a gdybyś to ty naprawdę... No, rozumiesz. To co byś miała na swojej liście priorytetów do zrealizowania? Bo ja jakoś tak... nie wiem, wszystko mi się głupie wydaje. Chcesz zaadoptować kameleona? - rzucił pierwszą lepszą propozycją, jaka przyszła mu do głowy i wreszcie obdarzył ją już pełnym uśmiechem.

adria wainwright