[Arthur B. Overgaard]

/ start!

Gdyby miał ocenić tancerkę, która wyginała się właśnie na scenie, zdecydowanie dałby jej mocną czwórkę. Oczywiście w sześciostopniowej skali, bo w tej dziesięciostopniowej ocena wahałaby się gdzieś pomiędzy szóstką a siódemką. Nie było źle, ale jednocześnie mogło być znacznie lepiej. Pozostawało tylko mieć nadzieję na to, że kolejna pani będzie co najmniej dziewiątką, ale zdaje się, że trzeba będzie na to poczekać przynajmniej do końca trwania tej piosenki. Tyle dobrego, że przynajmniej alkohol był na tyle mocny, że Arthur jakoś to wszytko przeżyje. Zaraz po przyjściu zawarł cichy układ z jedną z kelnerek (tak, z tą nową, z Sydney ). Dał jej banknot ze sporym nominałem i szepnął tylko, żeby donosiła mu szkocką tak, by ta nawet na moment mu się nie skończyła. Tak było. Zanim zdążył dopić zawartość jednej szklanki, przed nim stała już kolejna. Idealnie. Jeśli ta przemiła współpraca nadal będzie działała bez zarzutu, na koniec da dziewczynie jeszcze jeden pieniążek.
Banknot dostała też striptizerka. Niestety, tylko jeden, w dodatku ten najmniejszy. Powody swojej decyzji z pewnością wyjaśni swojemu dobremu przyjacielowi - właścicielowi tegoż oto przybytku.
- Tancerka ci się roztyła - odezwał się po dłuższej chwili. - Dawniej dało się wsunąć im za bieliznę spory plik, a tej rudej ledwo cokolwiek wcisnąłem. Powinieneś pomyśleć o zatrudnieniu kogoś nowego, bo niebawem przestaną przychodzić do ciebie klienci i Winfield uzna, że może zamknąć Shadow, bo przynosi mniejsze dochody z podatków.
Gdyby nie lubił Nathaniela, z pewnością nie próbowałby mu dobrze radzić. Co więcej, gdyby podrzucił takie rozwiązanie właścicielowi jakiegokolwiek innego lokalu w mieście, zażądałby od niego pieniędzy w zamian za biznesową poradę. No i... Trochę przesadzał, to fakt. Tancerka wcale nie przytyła, po prostu nie była w jego typie.

Nathaniel Hawthorne

[Nathaniel Hawthorne]

Miał raczej nienajlepszy humor, chociaż w zasadzie nie posiadał do tego żadnych powodów i chyba to właśnie wkurwiało go najbardziej. Miał swój biznes, swoją pozycję w półświatku, swoich wiernych ludzi, jeśli nie chciał, nie musiał zasypiać sam, a jego szklanka nigdy nie była pusta... mimo to nie potrafił się tym wszystkim cieszyć, bo myślał o jakiejś fanatyczce, która nie potrafiła docenić tego, co jej oferował. W dodatku martwił się o Lean, wracając wspomnieniami do ich ostatniej rozmowy. Potrzebował towarzystwa, które pomogłoby mu na jakiś czas zapomnieć o tej dwójce, więc kiedy ktoś z jego ludzi doniósł mu, że na jednej z sali siedzi zastępca burmistrza, zaraz zabrał własne szkło i ruszył w tamtym kierunku, od razu odnajdując twarz Arthura.
Sam, słysząc słowa przyjaciela, zerknął w kierunku tancerki, która owijała się dookoła rury, pozbawiona większości ubrań. Przywykł do tego widoku, szczególnie w tej sali, gdzie nie było zbędnych parkietów, aby goście poświęcić mogli się... występom tancerek.
- Może po prostu twój portfel się skurczył i żałujesz moim tancerkom? - rzucił w ramach powitania, odwracając spojrzenie od rudowłosej, chociaż wcześniej dokładnie jej się przyjrzał. - Gdyby Winfield mógł zamknąć Shadow z takiego powodu, osobiście rozwieszałby tu już biało-czerwoną taśmę - mruknął, zabierając miejsce przy stoliku Arthura, po czym upił nieco alkoholu z własnej szklanki. Znów na kilka chwil spojrzał w kierunku tancerek, był tylko mężczyzną, a ostatnio nie miał tyle czasu, by odwiedzać tą część klubu. - Lorne Bay to małe miasteczko... tutejsze nie chcą rozbierać się za pieniądze, a coraz więcej przyjezdnych zgłasza się tylko na pracę kelnerki - burknął, chociaż nie było to problemem. Nie narzekał na braki w personelu, nawet jeśli panował tu duży przemiał. W miejscach takich, jak to, ludzie szukali dla siebie szansy, co w jego odczuciu było zabawnie ironiczne. Wielu, ten klub po prostu zjadł... w przenośni i dosłownie.


Arthur B. Overgaard

[Arthur B. Overgaard]

Overgaard w pełni rozumiał wszystko to, co sprawiało radość Nathanielowi. Co więcej, cieszyły go podobne rzeczy, to, że był rozpoznawalny, że w jego szklance alkohol również się nie kończył. Samotne noce nie stanowiły dla niego problemu. Przeciwnie. Mógł wtedy snuć coraz to doskonalsze plany przejęcia władzy nad światem. Na początek musiało wystarczyć mu Lorne Bay, ale nie narzekał. Kto narzekałby na jego miejscu?
- Akurat ja zawsze potrafiłem docenić prawdziwe piękno - na dowód tego wyciągnął z portfela jeszcze jeden banknot i podarował go tancerce. Być może nie była w jego typie; gdyby rozejrzał się po lokalu, z pewnością znalazłby kogoś, kto znacznie bardziej odpowiadałby jego gustowi, ale Hawthorne i tak powinien uznać to za oznakę dobrej woli.
- Czasami mam wrażenie, że najchętniej zamknąłby całe miasto. No, może poza ratuszem i kościołem.
Gdyby cokolwiek złego spotkało klub Shadow, byłaby to niepowetowana strata dla wszystkich mieszkańców. Co robiliby ze sobą ci wszyscy mężczyźni, którzy czasami tu zaglądali? Gdzie znalazłyby zatrudnienie te wszystkie panie, które cieszyły męskie oko?
- Niektórych tutejszych nie chciałbym oglądać nawet za darmo - zauważył, ale nie miał tu na myśli żadnej z pań pracujących w klubie. Do tego, żeby zrzucać z siebie ubrania, poza ładnym ciałem, potrzebne były specjalne predyspozycje. Przede wszystkim brak większych zahamowań. Co z tego, że kobieta byłaby atrakcyjna, skoro nie umiałaby odpowiednio sprzedać swoich wdzięków? Na szczęście tutejsze tancerki były w tym naprawdę niezłe.
- Ale póki co chyba i tak nie możesz narzekać, co? Interes się kręci, alkohol leje się strumieniami, klientów też masz... Pracujesz w branży, na którą zawsze będzie popyt. Oczywiście podaż też jest tu szalenie ważna, ale, poza Rudą, masz naprawdę dużo do zaoferowania.
Okej, Ruda wcale nie była taka zła. Może i w kilku miejscach miała odrobinkę za dużo ciała, ale twarz... Tak, twarz miała bajeczną.

Nathaniel Hawthorne