[Chandler Guillebeaux]

- Tak - zaśmiał się - miałaś mnie za jakiegoś upośledzonego czy coś? - Zapytał rozbawiony całą tą sprawą. Nie był wielką postacią światowego kina, miał tylko program historyczny, sam był swoim menadżerem i asystentem. Jego ekipa produkcyjna wynosiła pewnie jakieś 5-6 osób i tyle. On, operator, reżyser, makijażysta, kierowca i dźwiękowiec. Nikogo więcej nie było im potrzeba, dawali sobie radę z taką małą aczkolwiek zgraną ekipą. - To już masz - powiedział podając jej wizytówkę. - Jak będziesz czegoś potrzebować to zawsze możesz dzwonić - bo był duży i silny więc mógł jej ponosić ciężkie rzeczy, albo zablokować drzwi jak będzie miała taką potrzebę. Co tam sobie dziewczyna wymyśli, wystarczył telefon. Szkoda, że te kilkanaście lat temu nie był w stanie od niej odebrać wiedząc, że wtedy zgodziłby się na wszystko i wracał z Edynburga w podskokach. No, a jak wiadomo, tego zrobić nie mógł, nie chciał jej niszczyć życia swoją osobą. Jej matka go do tego słusznie przekonała. - Dzięki - to było bardzo miłe i był szczerze szczęśliwy, że oglądała te jego wypociny, o dziwo to wiele dla niego znaczyło. Zresztą było widać, że z biegiem czasu jej zdanie było tak samo istotne jak na samym początku ich znajomości, bo kto ściął włosy? No oczywiście, że Chandler. Teraz już nie miał rudej kitki.
- Wiem, że pieniądze to nie wszystko, ale bądźmy szczerzy, życie jest łatwiejsze i przyjemniejsze, gdy się je ma - on nie miał, gdy zaczynał swoje dorosłe życie, teraz się dorobił i był z tego dumny. Stać go było na większość rzeczy, które chciał mieć. - Pamiętasz jak marzyłaś o tym, żeby kupić sobie batyskaf? Za pieniądze z tego obrzydliwego imperium mogłabyś go mieć. - Starał się na to wszystko patrzeć bardzo rozważnie. - Ale w sumie i tak spełniłaś marzenie bez pomocy rodziców, a to się liczy o wiele bardziej - no bo miała swoją super latarnię? Miała! - Nie, dbam o linię - a cukier człowieka mógł wpędzić do grobu, Chandler był za młody żeby umierać. - W razie gdyby było coś o czym chcesz porozmawiać to służę uchem, potrafię podobno całkiem nieźle słuchać - powiedział i podszedł do niej żeby pomóc jej te herbaty przynieść, bo Chandler był dżentelmenem, zazwyczaj. - Masz jakieś plany na najbliższą przyszłość? - Oprócz imprezy Halloweenowej o której już Czendi wiedział.

Bexley Sadlier

[Bexley Sadlier]

Mimowolnie parsknęła śmiechem. –Oczywiście, że nie. – No jasne, że nie miała go za upośledzonego. Bardzo go lubiła i szanowała. Jasne, złamał jej serce i to w dosyć okropny sposób i nawet teraz po powrocie nie próbował tego wyjaśnić tylko po prostu zachowywał się tak jak się zachowywał, ale mimo wszystko… nie potrafiła go znienawidzić. Tak czy siak, w standardach Lorne Bay, Chandler był gwiazdą, czy tego chciał czy nie. Sięgnęła po wizytówkę i przez chwilę jej się przyglądała i obracała ją w dłoni. Zdążyła zauważyć, że zmienił numer. –Zapamiętam. – Odpowiedziała z uśmiechem i w sumie to postanowiła, że nie pozwoli na to, żeby uczucia z jej przeszłości zepsuły to co mogli zbudować teraz. Może będą dobrymi przyjaciółmi i wszystko wyjdzie im na lepsze.
-Ciężko się z tym nie zgodzić. – Pokiwała głową. Jasne, że wolałaby mieć pieniądze. Nawet w sytuacji taka jak ta, kiedy była zwyczajnie nieszczęśliwa, bo życie jej się sypało, to i tak wolałaby być bogata i nieszczęśliwa. Płakałaby w swoim wielkim i drogim domu, a nie w klitce, która każdego dnia rozpadała się coraz bardziej. –Chyba jest nawet takie powiedzenie, że lepiej się płacze w Ferrari czy coś tam. – Zażartowała sobie, ale nie wiedziała czy wyjdzie, bo nie wiedziała jak to powiedzenie naprawdę brzmiało. –Mogłabym. – Przyznała niechętnie. –Ale wtedy rodzice żyliby ze świadomością, że coś im zawdzięczam. Nie daliby mi żyć. Ingerowaliby w moje życie nieustannie. – Teraz nie mieli z nią kontaktu i Bexley żyła sobie… w miarę okej, jak na te warunki. Nadal gdzieś tam wierzyła, że jak rodzice umrą to zostawią jej tą firmę, a ona ją sprzeda i za te hajsy kupi sobie ten batyskaf. Była gotowa nawet udawać, że opłakuje ich śmierć.
-No nie do końca. – Westchnęła. –Latarnie kupiłam za pieniądze, które w ramach spadku dostałam na dwudzieste piąte urodziny. Oczywiście oni zakładali, że wydam je inwestując w firmę, albo zakładając rodzinę. – Innej opcji rodzice Bexley nie brali nawet pod uwagę. Wiedziała jednak, że gdyby zainwestowała w firmę to po prostu oddałaby im te pieniądze. A tego nie chciała.
Podziękowała za to, że służył uchem, ale nie miała serca mu powiedzieć, że z tej okazji raczej nie skorzysta.
Opowiedziała mu o swoich planach na przyszłość, które w sumie kręciły się wokół tej latarni. Porozmawiali o wszystkim i o niczym, Bexley nawet zaprosiła go na szczyt latarni skąd podziwiali sobie horyzont. W końcu jednak Chandler musiał wracać do siebie, a Bexley musiała dalej pracować.

/ztx2

Chandler Guillebeaux