Way down we go - Strona 2

[akapit]

Skłamałby, gdyby stwierdził, że te słowa na niego nie podziałały. Choć nie tak wyobrażał sobie ten wieczór i noc — nawet jeśli w kuchni na Pearl Lagune zaczął się dokładnie w ten sposób, w jaki chciał go widzieć — a na dodatek łapało go zmęczenie, wciąż miał w pamięci wyraźny smak jej ust. A patrząc jak kobieta zadziornie przygryza dolną wargę wyłącznie go sobie przypominał.

[akapit]

Myślał o nich wciąż, kiedy ktoś im przerwał i nawet wtedy, gdy Odette odeszła w stronę najwyraźniej dobrze ją znającego lekarza. Miała jakąś tajemnicę, to było dla niego bardziej niż oczywiste po tym, co zobaczył. I prawdopodobnie bardziej niż pociągające. W jakiś pokręcony sposób Falcone lubił nieoczywiste kobiety, które skrywały coś przed światem; lubił proces odkrywania — było w tym coś z gry wstępnej, podczas której pozbywasz się ubrań partnera jednego po drugim, żeby wreszcie zobaczyć go takim, jaki był — ale też samą świadomość istnienia czegoś, co go nie miało prawa dotyczyć.

[akapit]

Bez zbędnych komentarzy oparł się barkiem o niemożliwie białą ścianę, skrzyżował ręce na klatce piersiowej i stojąc tak, przyglądał się uważnie całej tej scenie rozgrywającej się przed jego oczami. Alkohol już nieprzyjemnie z niego schodził, a on nie miał ani jak go uzupełnić, ani jak położyć się spać, czepiał się więc tych drobnych strzępków informacji, jakie udało mu się wyszarpać o bez dwóch zdań fascynującej go dziewczynie.

[akapit]

Którą też chętnie zobaczyłby nago. Jakkolwiek w przenośni czy dosłownie.

[akapit]

— Dobrze znasz tutejszych lekarzy — rzucił luźno, choć ona nijak nie poruszyła tego tematu.

[akapit]

Sam Lorenzo też nie zamierzał go kontynuować, po prostu zapamiętał to sobie na wszelki wypadek, zwłaszcza kiedy ciepłe ciało Odette znalazło się tak blisko niego. Rany boskie, był tylko prostym facetem, który ewidentnie na nią leciał — jak miał skupić myśli, kiedy ona tak łatwo i często przekraczała barierę kontaktu fizycznego?

[akapit]

Wreszcie znaleźli się na zewnątrz i chłód wdarł mu się pod ubrania, wymywając z niego resztki przyjemnego rauszu. Odwrócił się w stronę kobiety i długo patrzył na nią przenikliwym, skupionym spojrzeniem bez słowa, jakby ważył każde jedno, które zamierzał za chwilę wypowiedzieć na głos. W rzeczywistości słowa te przyszły same, natychmiast po usłyszeniu pytania.

[akapit]

— Chyba od początku miałem plan na odwiedzenie twojego mieszkania — odpowiedział z wręcz zadziwiającą prostotą i szczerością. Oba te uczucia wyraźnie odbiły się w wyrazie jego twarzy i oczu ułamek sekundy po wypowiedzeniu tych słów.

[akapit]

Zdał sobie sprawę, że to prawda. Tego właśnie pragnął od chwili, w której Odette zniknęła, na kuchennym blacie pozostawiając po sobie tylko ciepło, zapach i koszulę; a ponieważ nie mógł tego dostać, chciał ulotnić się z imprezy wcześniej. Żeby następnego ranka przypomnieć sobie z ulgą, że wciąż ma dziewczynę, którą zazwyczaj chce uszczęśliwiać — a nie zdradzać. Teraz myśl o niej tylko go zirytowała, więc z łatwością się jej pozbył. Wystarczył jeden krok, żeby znaleźć się przed nią, żeby znów z bliska przyjrzeć się jej twarzy, żeby wciągnąć do nozdrzy jej zapach.

[akapit]

— Masz jakiś dobry alkohol? — zapytał cicho, zaraz potem podnosząc dłoń, żeby jednym krótkim, płynnym ruchem odgarnąć włosy z jej twarzy. Opuszkami palców musnął jej skórę.

[akapit]

Wtedy przyjechała taksówka, oświetlając ich sylwetki w ciemności i rażąc reflektorami po oczach. Falcone skrzywił się nieznacznie, po czym otworzył drzwi i wpuścił ją pierwszą na tylne siedzenie Volkswagena.

Odette Overgaard