about
I'm twenty-seven, but I feel like I live in chapter one
outfit
- Można?
W gabinecie profesora Chenneviere rozbrzmiały dwa krótkie stuknięcia w lekko uchylone drzwi, a zaraz po nich w drzwiach ukazała się blondwłosa czupryna. Oakley uśmiechnęła się przyjaźnie - choć niepewnie - w stronę dawnego znajomego, czekając na znak, że może wejść. Minęło tak dużo czasu od chwili, kiedy rozeszli się w swoje strony; od jego decyzji, której nie potrafiła wtedy zrozumieć ani tym bardziej zaakceptować; że właściwie nie była pewna, jak ją dzisiaj przyjmie. Mało powiedzieć, że sama nie była pewna, jak do tej rozmowy podejść. Gdyby Terry o nim nie wspomniał, może nawet by się nie zainteresowała, jak to życie się dla Vince'a przez te ostatnie lata układało. Może wtedy by go nawet nie szukała. Może nie znalazłaby zamiast niego Yvette. I może mniejszym lub większym przypadkiem nie dowiedziałaby się, że... nie było dobrze. Łagodnie mówiąc.
- Tak sobie pomyślałam, że prędzej cię złapię tutaj niż w domu - zaczęła, kiedy już pozwolił jej wejść. Luźny ton, z jakim wypowiedziała te słowa, podszyty był emocjami dalekimi od lekkości. Nie chciała, żeby to wyczuł - nie tak od razu przynajmniej - ale wciąż miała do niego żal o to, jak skrzywdził jej brata. Poza tym martwiła się o niego - o Vince’a właśnie. Okazanie jednego czy drugiego mogłoby mężczyznę przedwcześnie wystraszyć i poskutkować przerwaniem już i tak trudnej rozmowy. Łagodne rozpoczęcie - czy nie o tym między innymi wykładali na przerwanych przez nią studiach dziennikarskich? Nikt nie będzie chciał kontynuować wywiadu, kiedy już na starcie zasypiesz go ciężkimi, podchwytliwymi, a tym bardziej oskarżającymi pytaniami. Oczywiście nie był to żaden wywiad, a ona z pewnością nie zamierzała z przebiegu tej rozmowy czegokolwiek spisywać, ale skojarzenie nasunęło się jej samo. Może to przez to miejsce. Nie myślała o studiach i James Cook University, od kiedy ostatni raz opuściła te mury, przekonana, że to wszystko nie jest dla niej. Może się myliła?
Wcześniej uchylone drzwi, zapraszające pewnie do środka studentów szukających odpowiedzi na nurtujące ich pytania, Oakley za sobą zamknęła. W końcu nie potrzebne im były nadprogramowe pary uszu, które mogłyby się prędzej czy później ich rozmowie przysłuchiwać.
- Można?
W gabinecie profesora Chenneviere rozbrzmiały dwa krótkie stuknięcia w lekko uchylone drzwi, a zaraz po nich w drzwiach ukazała się blondwłosa czupryna. Oakley uśmiechnęła się przyjaźnie - choć niepewnie - w stronę dawnego znajomego, czekając na znak, że może wejść. Minęło tak dużo czasu od chwili, kiedy rozeszli się w swoje strony; od jego decyzji, której nie potrafiła wtedy zrozumieć ani tym bardziej zaakceptować; że właściwie nie była pewna, jak ją dzisiaj przyjmie. Mało powiedzieć, że sama nie była pewna, jak do tej rozmowy podejść. Gdyby Terry o nim nie wspomniał, może nawet by się nie zainteresowała, jak to życie się dla Vince'a przez te ostatnie lata układało. Może wtedy by go nawet nie szukała. Może nie znalazłaby zamiast niego Yvette. I może mniejszym lub większym przypadkiem nie dowiedziałaby się, że... nie było dobrze. Łagodnie mówiąc.
- Tak sobie pomyślałam, że prędzej cię złapię tutaj niż w domu - zaczęła, kiedy już pozwolił jej wejść. Luźny ton, z jakim wypowiedziała te słowa, podszyty był emocjami dalekimi od lekkości. Nie chciała, żeby to wyczuł - nie tak od razu przynajmniej - ale wciąż miała do niego żal o to, jak skrzywdził jej brata. Poza tym martwiła się o niego - o Vince’a właśnie. Okazanie jednego czy drugiego mogłoby mężczyznę przedwcześnie wystraszyć i poskutkować przerwaniem już i tak trudnej rozmowy. Łagodne rozpoczęcie - czy nie o tym między innymi wykładali na przerwanych przez nią studiach dziennikarskich? Nikt nie będzie chciał kontynuować wywiadu, kiedy już na starcie zasypiesz go ciężkimi, podchwytliwymi, a tym bardziej oskarżającymi pytaniami. Oczywiście nie był to żaden wywiad, a ona z pewnością nie zamierzała z przebiegu tej rozmowy czegokolwiek spisywać, ale skojarzenie nasunęło się jej samo. Może to przez to miejsce. Nie myślała o studiach i James Cook University, od kiedy ostatni raz opuściła te mury, przekonana, że to wszystko nie jest dla niej. Może się myliła?
Wcześniej uchylone drzwi, zapraszające pewnie do środka studentów szukających odpowiedzi na nurtujące ich pytania, Oakley za sobą zamknęła. W końcu nie potrzebne im były nadprogramowe pary uszu, które mogłyby się prędzej czy później ich rozmowie przysłuchiwać.
about
Zrozum, to nie ma większego znaczenia. Po prostu się umiera.
To tylko na zawsze.
To tylko na zawsze.
Poproszono, żeby został. Najpierw miesiąc, potem drugi; ważna myśl zdążyła ulecieć, a on obojętnie przekazywał Julienowi dalej to, co sam wcześniej usłyszał: nie mają nikogo na jego miejsce, są z niego zadowoleni. Z tą samą biernością odmawiał, kiedy proponowano mu podwyżkę bądź lepsze rozwiązania względem prowadzonych zajęć; Peter, z którym było mu najbliżej, zapytał czy otrzymał lepszą propozycję, ale Vincent nie zdążył nawet przejrzeć innych ofert. Nie wiedział, czym miał zajmować się potem.
Jedyny odczuwany lęk wiązał się z Yvette; kiedy zakomunikował jej, że separacja go nie zadowoli, że powinni wreszcie z pomocą ugody zająć się rozwodem, zdawała się spokojna. Dopiero kiedy dodał, że wynajął mieszkanie w Cairns, i że w dodatku złożył wymówienie w pracy, zaczęła się ta ich niekończąca się, nieprzyjemna scysja. Yvie dała mu trzy numery, mające doprowadzić go do lekarzy; martwię się, mówiła wściekle, kiedy reagował złością. Z powodu rozwodu nie zamierzał mówić jej, że po prostu się zakochał — miał w dodatku nadzieję, że po prostu się domyśli; nie uważał tego za wybitnie skrywaną tajemnicę.
Ale Yvette uważała, że Vincent wpadł w manię. Znowu.
Bała się, że jej koniec miał być jednocześnie końcem jego samego.
Drażniło go to.
Bo po prostu był szczęśliwy.
Zapraszam, odparł bezwiednie, nie ściągając wzroku znad sprawdzanych prac studentów; nie poznał jej głosu, nie odnalazł wspomnień w nucie perfum, które wraz z nią wkroczyły do pomieszczenia. Dopiero kiedy uniósł ku niej twarz, kiedy zmuszony był się jej przyjrzeć, dotarł do niego tragizm tego spotkania. Vincent po rozstaniu z Terrym cierpiał także z powodu tej sztywnej, okrutnej zasady, wobec której musiał pożegnać także jego bliskich. — Oakley — uśmiechnął się lekko, skrywając niepokój, jaki wywołało jej przybycie. Wstał niepewnie zza biurka, a kiedy się przy niej znalazł, złożył powitalny, krótki pocałunek na dziewczęcym policzku. — Przysłał cię Terence? — nie zamierzał udawać, że po tak długim czasie mogliby posiadać inny powód do spotkania; co prawda odkąd wpadli na siebie z Burkhartem w aptece minęło dużo czasu, a precyzyjność podejmowanych przez Vincenta działań uchroniła ich przed ponowną koniecznością wymienienia jakichkolwiek kwestii, ale Chenneviere nie zamierzał wykluczać właśnie tego jednego powodu. Być może czegoś mu do dzisiaj nie oddał. Być może miał mu coś do przekazania. Vincent mógł jedynie wskazać Oakley miejsce, na którym mogła spokojnie usiąść; nie wiedział, co mógłby jej powiedzieć. Co zaproponować.
Jedyny odczuwany lęk wiązał się z Yvette; kiedy zakomunikował jej, że separacja go nie zadowoli, że powinni wreszcie z pomocą ugody zająć się rozwodem, zdawała się spokojna. Dopiero kiedy dodał, że wynajął mieszkanie w Cairns, i że w dodatku złożył wymówienie w pracy, zaczęła się ta ich niekończąca się, nieprzyjemna scysja. Yvie dała mu trzy numery, mające doprowadzić go do lekarzy; martwię się, mówiła wściekle, kiedy reagował złością. Z powodu rozwodu nie zamierzał mówić jej, że po prostu się zakochał — miał w dodatku nadzieję, że po prostu się domyśli; nie uważał tego za wybitnie skrywaną tajemnicę.
Ale Yvette uważała, że Vincent wpadł w manię. Znowu.
Bała się, że jej koniec miał być jednocześnie końcem jego samego.
Drażniło go to.
Bo po prostu był szczęśliwy.
Zapraszam, odparł bezwiednie, nie ściągając wzroku znad sprawdzanych prac studentów; nie poznał jej głosu, nie odnalazł wspomnień w nucie perfum, które wraz z nią wkroczyły do pomieszczenia. Dopiero kiedy uniósł ku niej twarz, kiedy zmuszony był się jej przyjrzeć, dotarł do niego tragizm tego spotkania. Vincent po rozstaniu z Terrym cierpiał także z powodu tej sztywnej, okrutnej zasady, wobec której musiał pożegnać także jego bliskich. — Oakley — uśmiechnął się lekko, skrywając niepokój, jaki wywołało jej przybycie. Wstał niepewnie zza biurka, a kiedy się przy niej znalazł, złożył powitalny, krótki pocałunek na dziewczęcym policzku. — Przysłał cię Terence? — nie zamierzał udawać, że po tak długim czasie mogliby posiadać inny powód do spotkania; co prawda odkąd wpadli na siebie z Burkhartem w aptece minęło dużo czasu, a precyzyjność podejmowanych przez Vincenta działań uchroniła ich przed ponowną koniecznością wymienienia jakichkolwiek kwestii, ale Chenneviere nie zamierzał wykluczać właśnie tego jednego powodu. Być może czegoś mu do dzisiaj nie oddał. Być może miał mu coś do przekazania. Vincent mógł jedynie wskazać Oakley miejsce, na którym mogła spokojnie usiąść; nie wiedział, co mógłby jej powiedzieć. Co zaproponować.
about
I'm twenty-seven, but I feel like I live in chapter one
- Terry nie wie, że tu jestem - odparła szczerze. Nie oznaczało to co prawda, że zamierzała tę ich rozmowę przed bratem ukrywać, ale na ten moment Terry rzeczywiście pozostawał w niewiedzy. - Ale słyszałam, że się widzieliście. Pomyślałam więc, że zajrzę, zapytam co u ciebie. Minęło dużo czasu - ostatnie zdanie nieco przeciągnęła, jakby cały ten wspomniany czas nie tylko minął, ale też mógłby coś naprawić. Jakby mogli dzięki niemu odnowić jakoś kontakt. Nawet, jeśli wciąż miała do niego żal. Nawet, jeśli obecnie znajdowali się w jeszcze większym życiowym rozkroku, niż kiedyś. - I dużo się zmieniło - dodała, poklepując się ze śmiechem po brzuchu i nieco ostentacyjnie stęknęła, sadowiąc się we wskazanym jej miejscu. Już teraz coraz mocniej odczuwała skutki ciąży, ale wiedziała, że najgorsze miało dopiero nastąpić. I to nie tylko w formie jeszcze większego zmęczenia, obolałych stóp i innych mniej lub bardziej uciążliwych dolegliwości, ale w obrazie przekazania swojego dziecka komuś innemu. Może dlatego z takim śmiechem jak do tej pory do tego wszystkiego podchodziła. Jakby nie był to żaden problem. Jakby wszystko było okej. Bo do czegoś takiego chyba nie byłaby w stanie się jakkolwiek przygotować. - No więc... co u ciebie? - ponowiła niejako pytanie, wlepiając w niego zainteresowane spojrzenie. Najpierw niech odpowie sam... Dopiero potem będzie go mogła ewentualnie skonfrontować z tym, co sama słyszała.
about
Zrozum, to nie ma większego znaczenia. Po prostu się umiera.
To tylko na zawsze.
To tylko na zawsze.
Przez krótką chwilę muskała go nadzieja; nawet jeśli w jej splotach skrywałaby się niechęć, jeżeli Oakley naprawdę przybyć miała w roli mediatora, swoimi słowami niszcząc wypielęgnowane przez ostatnie miesiące szczęście. Przynajmniej Vincent wiedziałby, że wciąż istnieje w utraconym świecie. Że Terence Burkhart o nim m y ś l i — jeśli nie ciepło, to przynajmniej z nostalgią; że czająca się w czerniach nocy tęsknota nakazała mu zrealizować chytry plan, w którego zasięgu posłużył się własną siostrą. Ale Terry n i e w i e d z i a ł. O zaplanowanym spotkaniu ich dwójki, o rozmowie, którą z niejasnych powodów mieli odbyć. — Tak, ale… — miał wrażenie, że od tamtego spotkania minęła wieczność. Nie potrafił zrozumieć powodu tej wizyty, jednak nie miał w sobie dość odwagi, by po prostu zapytać’ nieeleganckim zdawało się mu w dodatku przyznanie, że wizyta ta go niepokoi, nieszczególnie cieszy. Że sprawa mu wyłącznie ból. — Och, gratuluję, Oakley. Który to miesiąc? — zapytał z uśmiechem, powracając do rzeczywistości; Vince często zatracał się w myślach, w wieczności swojego cierpienia; może nawet nie pojąłby, że jasnowłosa jest w ciąży, gdyby nie zdecydowała się zdradzić mu tej tajemnicy. — Właściwie masz szczęście; za tydzień już mnie tutaj nie będzie. Jestem w trakcie zmieniania pracy — odpowiedział z pozornym blaskiem zadowolenia; usiadł obok niej i pomyślał, że tylko słowa go ocalą, że jeśli będą mówić dużo, nie będzie musiał rozmyślać o sprawach ciężkich. Że jeżeli będą raczyć się beztroską, spotkanie to być może będzie miłe. — I rozwodzę się. W końcu — dodał, chociaż być może łamało to jego własną zasadę, odkładając się na jego życiu ciężarem, ale rozwód mimo wszystko go cieszył. Napawał dumą i nadzieją. — Przykro mi z powodu Michaela. Planowałem do was zadzwonić, chciałem… Ale nie wiedziałem, czy sobie tego życzycie. Mam nadzieję, że udało się wam wszystkim jakoś z tym zmierzyć, że nie definiuje to waszego życia — nie potrafił sobie jednak wyobrazić jak wielkim było to wyzwaniem, z jakimi trudami musieli się zmagać; Vince w odpowiednim czasie naprawdę pragnął się z nimi skontaktować, ale nie miał w sobie nigdy dość odwagi, nie poznał nigdy właściwych słów.