[Lachlan Clearwater]

/ po grach

Lachlan był zawodowcem, a to oznaczało jedno – wielogodzinne próby występów oraz przygotowania całej logistyki, bo przecież ta idealnie funkcjonująca maszyna musiała działać nadal, wciąż, zawsze! Oczywiście nie tylko on musiał być w pełnej gotowości, bo przecież cały jego sztab powinien doskonale wiedzieć, co dzieje się w danym momencie jego show i odpowiednio reagować. Owszem, zdarzał się rzeczy, których nie dało się przewidzieć, ale można było przygotować się do tego, jak na nie reagować, opracować pewne schematy. To dlatego ekipa Clearwatera pojawiła się czasem w różnych miejscach, wynajmowała sobie jakąś salę i tam ćwiczyła. Czasem krócej, bo nieźle im szło, innym razem nieco się rozpraszali i siedzieli tam do skutku.
Dziś szło im całkiem nieźle. Rozważyli kilka scenariuszy, odegrali kilka scenek (na przykład zapraszanie na scenę kogoś z publiczności - trzeba sprawdzić, z której strony najlepiej go wprowadzić, która kamera powinna wtedy to nagrywać, do której z nich Lachlan powinien się uśmiechnąć), aż w końcu wszyscy zgodnie stwierdzili, że zasłużyli na przerwę. Mężczyzna zamierzał wykorzystać ją na zapoznanie się z całością budynku, bo wciąż nie był do końca pewny, czy miejsce to byłoby odpowiednie dla jego występów. Z jednej strony było chyba trochę zbyt małe, a on przywykł do wielkich hal widowiskowych, ale z drugiej... Lepiej nie porywać się od razu z motyką na słońce. Lepiej wyczuć lokalną społeczność i sprawdzić się w tego typu obiekcie i dopiero za moment spróbować wypełnić wielką halę. A póki co - spacer w poszukiwaniu inspiracji.
- Halo, tu nie wolno przebywać. Ta część budynku jest dziś wynajęta - odezwał się do mężczyzny, który przechadzał się właśnie korytarzem i niebezpiecznie zbliżał się do tej części Cairns Performance Art Centre, w której znajdowała się niewielka sala widowiskowa, w której zaszyła się jego ekipa. Musiał jakoś interweniować. A jeśli to jakiś szpieg lub - co gorsza - dziennikarz lub detektyw, który chce go jakoś zdemaskować? Lachlan zdecydowanie nie ufał nikomu poza sobą. No, może jeszcze swoimi ludźmi. Obcy... Obcych musiał przepędzić.

Björn Zimmerman

[Björn Zimmerman]

No i stało się. Stopy Bjorna Zimmermana dotknęły australijskiej ziemi w poszukiwaniu inspiracji na nową książkę o przygodach Henrika i Axela. No dobra, nie było tak, że Bjorn był w Queensland po raz pierwszy – w końcu spędził tu większość dzieciństwa i lata szkolne. Miał tutaj też najbliższą rodzinę, którą – już jako spełniający się artysta – odwiedzał regularnie. Jednak czuł, w pewnym sensie odkrywa nieznane mu wcześniej lądy. Właśnie przez to, że miał z Australią pewną historię, nigdy nie patrzył na nią jako na kraj, którzy przecież sam w sobie jest dla wielu atrakcją turystyczną. Brakowało mu takiego spojrzenia na to miejsce. Dlatego z zachowaniem pełnej anonimowości (czyt. założył na nos okulary zerówki, zamieniając się tym samy z Bjorna Zimmermana w Clarka Kenta) przemierzał właśnie korytarze Cairns Performance Art Centre, uważnie oglądając wnętrza poszczególnych hal i słuchając historii tego niesamowitego miejsca. Wykupił sobie wycieczkę z przewodnikiem – i to nawet nie prywatną. Chciał wmieszać się w tłum miejscowych, widzieć ich reakcje, obserwować co ich zachwyca. Dlatego raz na jakiś czas zatrzymywał się przy kimś i zamiast patrzeć na to, co właśnie opisywała im przewodniczka, patrzył na twarze dzisiejszych odwiedzających. Niektórzy posyłali mu krzywe spojrzenia, jeden mężczyzna na odchodne rzucił coś w stylu „creep”. Ale Bjorn nie poddawał się. Ukradkiem wymknął się spod czujnego oka przewodniczki i udał się korytarzem w miejsce, które oddzielone było od reszty centrum tabliczką z napisem „zakaz wstępu”. Dopiero po chwili zorientował się, że ktoś właśnie zwraca mu uwagę.
– Pan jest tutaj ochroniarzem? -spytał unosząc lekko brew, po czym przełożył mini przewodnik do drugiej ręki i wolną dłonią uścisnął dłoń Lachlana. – Proszę mi wybaczyć moją niesforność, ale w przewodniku jest napisane, że w tej części znajdują się małe hale widowiskowe, które można wynająć. Jestem zainteresowany takim wynajmem. Chodzi o kilka, może kilkanaście spotkań autorskich – wyjaśnił po krótce i dopiero teraz zauważył, że za plecami rozmówcy kręciło się parę osób. Momentalnie poczuł się jak w Berlinie, kiedy skręcał w złą uliczkę późną nocą.
Lachlan Clearwater

[Lachlan Clearwater]

Gdyby Lachlan usłyszał kiedyś zestawienie Henrik i Axel, pomyślałby pewnie, że to jakaś słynna gejowska para z niemieckiej serii filmów przeznaczonych tylko i wyłącznie dla dorosłych. Żadnych dzieci tu nie było. Ba, przecież on w ogóle nie lubił dzieci i zdecydowanie nie obracał się w ich towarzystwie - chyba że chodziło akurat o maluszka, którego miałby uzdrowić on - wielki Lachlan Clearwater. Tak się składało, że jedna z pracownic kas była jego wielka fanką, kiedy więc tylko kobieta usłyszała o tym, że ktoś taki miałby wynająć salę w miejscu jej pracy... Byłaby gotowa stanąć na bramce i nie wpuszczać nikogo bez biletów. Szkoda tylko, że dziś nie odpędzała od Lachlana ludzi kompletnie go niegodnych. Zdaje się, że właśnie na kogoś takiego wpadł pan Czystawoda.
- Ochroniarzem? - spytał z lekkim niedowierzaniem, bo takiego określenia jednak się nie spodziewał. - Nie jestem żadnych ochroniarzem, a te sale są już zarezerwowane i właśnie dlatego nie można tu teraz przebywać. Tam odbywają się próby. JA mam tam swoje próby.
Dumnie wypiął pierś, trochę tak, jakby czekał tylko na to, aż mężczyzna rozpozna go i zacznie się to, co zazwyczaj działo się w miejscach, które odwiedzał nasz bohater: zbiorowa histeria wywołana przyjazdem wielkiego gwiazdora znanego z telewizji. Bo owszem, zazwyczaj właśnie tak go traktowano. No, być może skala była nieco mniejsza, a jego odbiorców było jednak odrobinkę mniej, niż fanów takiej Kylie Minogue, mimo wszystko on sam czuł się rozchwytywany.
- A pan, przepraszam, też z branży?
Oby nie, bo Cairns nie było aż tak dużą metropolią, by obok siebie mogło żyć dwóch ludzi parających się tym samym zajęciem. Prędzej czy później musieliby zacząć ze soba konkurować i zapewne rywalizować na rozmach dokonywanych przez siebie cudów. Problem Lachlana polegał na tym, iż jego osiągnięcia nie były do końca prawdziwe. To dlatego musiał pozostać jedynym cudotwórcą w tej okolicy, nawet gdyby oznaczało to, że musi pozbyć się swojego oponenta.

Björn Zimmerman

[Björn Zimmerman]

No cóż… Bjorn skłamałby mówiąc, że żyjąc w Berlinie nie poznał paru aktorów słynących z angaży w filmach dla dorosłych, jednak żaden z nich nie nazywał się ani Henrik, ani Axel. Co ciekawe, Bjorn rozpoczynając swoją pisarską karierę, posługiwał się personaliami Henrik Schäfer, jednak wciąż utrzymywał, że w jego książeczkach dla dzieci absolutnie na próżno szukać wątków autobiograficznych. A już na pewno arystokratyczne korzenie Henrika nie mają nic wspólnego z tym, że dziadek Zimmerman był bawarskim księciem. No w każdym razie Bjorn nie słyszał o panie Czystej Wodzie, a Lachlan nie słyszał o Zimmermanie… co na pewno dla obu z nich było potwarzą w najczystszej postaci.
– Pan ma tutaj proby? – powtórzył zaintrygowany. – A co pan wystawia? Teatr? Solo act? Swój performance spisany na podstawie strumienia świadomości? – aż zdjął okulary i wpatrując się z zaciekawieniem w Lachlana, zaczął przygryzać zausznik okularów. Może ta australijska sztuka wcale nie opierała się tylko na Kylie Minogue? Może miała do zaoferowania więcej niż ta - tak zwana - muzyka popularna?
– Proszę mi wybaczyć, nie przedstawiłem się. Bjorn Zimmerman, autor serii „Henrik i Axel zwiedzają świat” – wyciągnął ku niemu dłoń. – Jeżeli bywał pan w Niemczech, powinien mnie pan kojarzyć – dodał pewnie, oczywiście nie dopuszczając do siebie myśli, że ktokolwiek z jego ojczyzny mógłby go nie kojarzyć. No ale prawda była taka, że w Niemczech jego małe dzieła sztuki miały branie. Sprzedaż rosła zwłaszcza po spotkaniach autorskich, kiedy puścił oczko odpowiedniej ilości hot mamusiek.
– A pan to… – uniósł z zaciekawieniem brew, nie spodziewając się w sumie, że nazwisko miejscowego artysty cokolwiek mu powie…
Lachlan Clearwater

[Lachlan Clearwater]

O tak. Potwarz to słowo, którego zdecydowanie obaj byliby w stanie użyć, bo hehe, obaj je znali. Nie to, żeby było to słowo z elitarnego słownika dostępnego tylko dla wybranych, ale jednak... umówmy się, nie każdy używał tego typu słów, a już samo to mogło stanowić podwaliny (to też zacne określenie) do pięknej przyjaźni lub, równie dobrze, pięknej nienawiści.
- Jaki teatr? To nie jest żaden teatr - odparł od razu. - Typie, co ty brałeś?
Nie miał zielonego pojęcia, o czym mówił mężczyzna. Czy przez moment zastanawiał się nad tym, czy to jakiś reporter? A owszem! Tylko dlaczego go nie znał? Czy Lachlan musiał wszystko poprawiać?
- Nie bywałem - odparł od razu. - Pan ma na imię Bjorn czy Axel?
Okej, teraz chyba nieco z niego szydził, bo jednak doskonale zrozumiał jego słowa. Halo, jak to można go nie znać? Ale owszem, podał mu dłoń, bo jednak tak nakazywała tradycja. Przez nieco dłuższą, niż być może trzeba, kolejność, Lachlan zwlekał z odpowiedziami. Doszedł jednak do wniosku, że w końcu trzeba coś powiedzieć.
- Lachlan Clearwater - przedstawił się. - Nie jestem z branży, ale prawie jestem.
No i puścił mu oko, a dlaczego nie! Często puszczał je do swoich fanek, nic więc dziwnego, że weszło mu to w krew. Tym sposobem zawsze udawało mu się oczarować jakąś panią, która dawała większe datki. Nie to, żeby chciał oczarować Bjorna, co to, to nie, po prostu chyba kiepsko podziałało na niego to, że mężczyzna go nie rozpoznał. Jak tak można!
- Zajmuję się... pośrednictwem pomiędzy tym, co ludzkie, ziemskie, a tym, co boskie - wyjaśnił. Niby zrobił to trochę na około, ale jednocześnie zgodnie z prawdą. Mniej więcej właśnie tym się zajmował.

Björn Zimmerman

[Björn Zimmerman]

– Nic takiego, raptem odrobinę vicodinu. I to wczoraj, dzisiaj już na pewno mój organizm się go wyzbył – odparł ze śmiertelnie poważną miną. No cóż, kiedy wena nie chce dopisywać, trzeba pomyśleć o bardziej hmm… kreatywnych rozwiązaniach. Od razu widać, że to artysta.
– Bjorn, przecież powiedziałem. Bjorn Zimmerman, to moje imię i nazwisko – odparł marszcząc brwi i zaczynając podejrzewać, że to jego rozmówca był pod wpływem jakichś grzybów czy innych tego typu substancji. Bjorn przyglądał mu się z uwagą, wciąż dziamiąc w ustach zausznik swoich ray banów zerówek. Myślał o tym, z jak ciekawym zjawiskiem właśnie obcował. Australia była jednak o wiele bardziej nieprzewidywalna, niż mogło mu się wydawać…
– Z branży? – powtórzył za nim. – Chodzi panu o branże literacką czy szeroko pojętą branżę artystyczną? – dopytywał, zerkając przez ramię na jego ludzi. Tak mocno skupił się na nich, że dopiero po chwili dotarły do niego kolejne słowa Lachlana.
– Pośrednictwem pomiędzy… OCH! – i teraz nad jego głową powinna rozbłysnąć jasna żaróweczka, bo oto właśnie dotarł do niego sens tych słów. – Pan jest księdzem? Zakonnikiem? Misjonarzem? – dopytywał, ale bez grama szydery. Naprawdę był ciekaw tego, czym parał się jego nowy znajomy. Może ksiądz to jeden z najpopularniejszych zawodów na tej półkuli? Może następna jego książeczka będzie opowiadała o przygodach Henrika i Axela w zakonie? No proszę, jak wiele inspiracji płynęło ze zwykłej, przypadkowej rozmowy!
Lachlan Clearwater

[Lachlan Clearwater]

Zdaje się, że lachlanowe oczka nieco się zaświeciły, gdy usłyszał o wspieraniu się farmaceutykami. Po co faszerować się chemią? Nie lepiej skorzystać z metod naturalnych? Na przykład ze specyfików oferowanych przez niego, przez Clearwatera? Zdecydowanie trzeba będzie poszerzyć asortyment o środki działające podobnie do Vicodonu, ale oparte o dary natury pochodzące z tego regionu kraju.
Australia była znacznie ciekawsza, niż się Bjornowi wydawało. Tyle dobrego, że poznał już Lachlana, a powiedzmy sobie szczerze - nie każdy człowiek może dostąpić tego zaszczytu. Wiele starszych pań oddałoby z tę możliwość dziewictwo swojej wnuczki (oczywiście z nadzieją, że jego pozbawicielem byłby właśnie ON), a tymczasem Zimmerman miał to za darmo!
- Myślę, że w pewnym sensie przynależę do branży artystycznej - zamyślił się. - Nie, nie jestem księdzem. Znaczy... Trochę jestem. Nie takim katolickim, ale przyjąłem kiedyś święcenia od Kapłana Urudu - przyznał. Nie, nie zmyślił tego na poczekaniu. Kiedyś rzeczywiście zdarzyło mu się coś takiego, tyle tylko, że chyba pomylił określenie wspomnianego kapłana. A czy to miało znaczenie? Został namaszczony. Tylko to się liczyło.
- Być może miał... eś - pozwolił sobie przejść na "ty". Skoro już się sobie przedstawili, a w pobliżu nie było żadnego namolnego dziennikarza, mógł sobie na to pozwolić. - Być może widziałeś mnie gdzieś w telewizji. Organizuję pewne spotkania mające religijny charakter. Niektóre z nich są transmitowane, inne są troszkę mniejsze, bardziej kameralne.
Oczywiście nie mógł powiedzieć wszystkiego, ale takie wyjaśnienie zdecydowanie powinno wystarczyć. Co prawda książeczka "Henrik i Axel w zakonie" może nie wypalić, ale już taka "Henrik i Axel i Lachlan"... Czy ten tytuł wymagał dodatkowego wytłumaczenia? Zdecydowanie nie.

Björn Zimmerman

[Björn Zimmerman]

Bjorn dopiero poznawał uroki Australii. W zasadzie to nawet zaczął podejrzewać, że takie szarlataństwo, jakiego właśnie był świadkiem, było czymś typowym dla tej części świata. Może powinien zainwestować jakieś środki w coś takiego? Pewnie w przyszłości okaże się, że zwrot będzie taki, jak obecnie przy inwestycji w nieruchomości w Polsce parę lat temu. Co najmniej dwukrotna przebitka…
– Kapłan Urudu? – uniósł wysoko brwi. – Australia nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. To bogactwo natury, kultury… religii – dodał. Jako przybysza z zachodniej Europy fascynowały go wszystkie te rzeczy. I to nic, że spędził w Australii wiele lat jako młodzieniec. Jego serce na zawsze będzie należało już tylko do Niemiec.
– Mało prawdopodobne. W telewizji oglądam tylko nagrania ze swoich spotkań artystycznych – stwierdził machając lekceważąco ręką. Uważał, że telewizja zabijała szare komórki, jedna po drugiej. I jak widać, chyba nie mylił się aż tak bardzo biorąc pod uwagę to, ilu Lachlan miał wyznawców. – Możesz dać mi swoją wizytówkę. Chętnie przyjdę na jedno z takich kameralnych spotkań – stwierdził. No jeśli to nie było byciem otwartym człowiekiem, to ja już nie wiem, co mogło nim być. Prawdę mówiąc Bjorn miał cień nadziei, że przed takim spotkaniem widzowie mają aplikowaną konkretną dawkę odpowiednich rozweselaczy. No bo o to w tym chodziło, prawda? Przecież nikt nie organizowałby takich spotkań na poważnie… W każdym razie Bjorn parokrotnie obrócił w palcach otrzymaną wizytówkę zastanawiając się, czym ta Australia jeszcze go zaskoczy…

/zt x 2
Lachlan Clearwater