about
prowadzi zajęcia jogi i marzy o otworzeniu własnego studia, a w tym celu musi przekonać rodziców, że jest poważna i zna zasady biznesu
001.
lourdes & leandro
only girl in a material world
[outfit]
only girl in a material world
[outfit]
Ceniła sobie luksus, ceniła wygodę, a przede wszystkim — ceniła możliwość korzystania w nagłych wypadkach ze złotej karty kredytowej, z dostępem do rachunku opłacanego przez jej rodziców. Główny problem polegał na tym, że interpretacja wspomnianych awarii, w przypadku Lore i jej ojca, mocno się rozjeżdżała, ale ona nie potrafiła zrozumieć d l a c z e g o. Czy zamówienie taksówki z Lorne Bay do Cairns, bo nie ubrała odpowiednich butów do kierowania samochodem, było taką zbrodnią? Albo kupienie nowej torebki, z kolekcji l i m i t o w a n e j? Limitowanej, czyli czasowej! To nie mogło przecież czekać.
Niestety, pracując w studiu jogi, Lourdes nie zarabiała pieniędzy, zapewniających jej taki standard życia, do jakiego została przyzwyczajona, aczkolwiek … czyją winą było, że znalazła się w takim położeniu? Rodziców, którzy całkowicie ją r o z p u ś c i l i, pokazując jedynie wygodę niewymagającą ciężkiej pracy. Miała prawo być wściekła, że nagle, bez żadnego ostrzeżenia, zaczęli stosować ograniczenia. Zwłaszcza że nie siedziała w miejscu, nie polegała tylko i wyłącznie na ich pieniądzach, a c i ę ż k o pracowała; codziennie, z samego rana, pojawiając się w studio i prowadząc wycieńczające — dla wszystkich innych, lecz oczywiście nie dla niej — treningi.
Transakcja odrzucona, tego konkretnego dnia, zaatakowała ją z nienacka i sprawiła, że Lourdes wzięła taksówkę, by kilka minut później pojawić się pod biurem ojca. O zapłacenie poprosiła recepcjonistkę, która bez słowa wysłuchała jej prośby — przyzwyczajona do podobnych sytuacji. Bezceremonialnie wkroczyła do pomieszczenia zajmowanego przez staruszka, nie zawracając sobie głowy pukaniem i wypaliła: — Żartujesz sobie? Znowu zamierzasz utrudniać mi życie? Tłumaczyłam już, dlaczego w zeszłym miesiącu opłaciłam tamten hotel, ale najwyraźniej nie słuchałeś — zatrzymała się na moment, by wziąć oddech i dopiero po chwili zauważyła, że jej ojca nie ma w gabinecie, a po drugiej stronie, przy oknie, stoi mężczyzna, z którym prowadził interesy i którego kilka razy miała już okazję zobaczyć; raczej przelotnie. — Co ty tutaj robisz? — zapytała chłodno, krzyżując ramiona na piersi i patrząc na niego z miną mówiącą nie powinno cię tu być, wynoś się; chociaż naturalnie, nie była odpowiednią osobą do wydawania takich poleceń.
about
Te confieso que me la paso aquí pensando en ti.
Posiadanie w młodzieńczych latach choćby własnej karty płatniczej to dla niego całkowita abstrakcja. Jego rodzina nie miała aż tylu funduszy, by rozdzielać je dodatkowo na swoje dzieci i dawać im nieograniczoną możliwość wydawania pieniędzy na głupoty. Wartości pieniądza uczyli się dostając do ręki kilka dolarów, kiedy inne dzieci chwaliły się własną kartą płatniczą w sklepie. Wcale im tego nie zazdrościł, choć nie miałby nic przeciwko gdyby przyznawano mu odrobinę więcej pieniążków. Swą pierwszą umowę z bankiem podpisał idąc na studia i to wtedy pierwszy raz otrzymał własną, plastikową kartę. Zanim konto napełniło się jednak pieniędzmi, przeszedł długą i wyboistą drogę przez odrzucone transakcje i zapożyczanie się u ojca, któremu także odrobinę polepszyło się w życiu zawodowym.
Teraz, gdy osiągnął finansową niezależność, a pieniędzy mu nie brakło, sam był w stanie wspierać ojca w gorszych chwilach i nie widział kłopotu w tym by kupić mu nowy samochód. Nie pławił się w bogactwach, jednak potrafił zarządzać finansami i odkładać je, dlatego gdy miał tę możliwość, odpłacił się ojcu za całą, otrzymaną pomoc. Rozumiał jednak, że niektóre rodziny nie zaznały biedy ani życia w przeciętnym standardzie, a opustoszałe konto mogło ich sparaliżować ale wszystko to wynikało z wychowania, które wynosiło się z domu. Widząc dziewczynę, która wpadła do biura Emilia, mógłby powiedzieć na temat wiele.
— ¡Hola! ¿Qué tal? — rzucił na przywitanie, stojąc przy wielkim, szklanym oknie, przez które widać było sporą część miasta. Od razu zorientował się kim była, dlatego pozwolił sobie na mniej australijskie przywitanie. Często porozumiewał się z jej ojcem po hiszpańsku. — Czekam na twojego ojca. Miranda mnie wpuściła — wyjaśnił swą obecność w biurze Serrano i uśmiechnął się — Twój padre utrudnia ci życie? — zapytał z rozbawieniem, trzymając dłonie w kieszeniach eleganckich spodni. Dziewczyna była rozpuszczona i wyszczekana, a wszystko to za sprawa pieniędzy, do których braku nie przywykła.
Lourdes serrano
Teraz, gdy osiągnął finansową niezależność, a pieniędzy mu nie brakło, sam był w stanie wspierać ojca w gorszych chwilach i nie widział kłopotu w tym by kupić mu nowy samochód. Nie pławił się w bogactwach, jednak potrafił zarządzać finansami i odkładać je, dlatego gdy miał tę możliwość, odpłacił się ojcu za całą, otrzymaną pomoc. Rozumiał jednak, że niektóre rodziny nie zaznały biedy ani życia w przeciętnym standardzie, a opustoszałe konto mogło ich sparaliżować ale wszystko to wynikało z wychowania, które wynosiło się z domu. Widząc dziewczynę, która wpadła do biura Emilia, mógłby powiedzieć na temat wiele.
— ¡Hola! ¿Qué tal? — rzucił na przywitanie, stojąc przy wielkim, szklanym oknie, przez które widać było sporą część miasta. Od razu zorientował się kim była, dlatego pozwolił sobie na mniej australijskie przywitanie. Często porozumiewał się z jej ojcem po hiszpańsku. — Czekam na twojego ojca. Miranda mnie wpuściła — wyjaśnił swą obecność w biurze Serrano i uśmiechnął się — Twój padre utrudnia ci życie? — zapytał z rozbawieniem, trzymając dłonie w kieszeniach eleganckich spodni. Dziewczyna była rozpuszczona i wyszczekana, a wszystko to za sprawa pieniędzy, do których braku nie przywykła.
Lourdes serrano
about
prowadzi zajęcia jogi i marzy o otworzeniu własnego studia, a w tym celu musi przekonać rodziców, że jest poważna i zna zasady biznesu
U w i e l b i a ł a swoją pracę i podchodziła do niej z entuzjazmem — czy to czyniło ją, chociaż odrobinę mniej rozpieszczoną? W końcu nie polegała tylko i wyłącznie na majątku rodziców, nie opłacali oni wszystkich jej rachunków, a o zdecydowaną większość wydatków potrafiła zadbać sama. Co prawda mieszkanie miała od nich, numer telefonu nadal wisiał na rodzinnym rachunku, a samochód dostała w formie urodzinowego prezentu, ale w dalszym ciągu … Och, dobra, nie oszukiwała się, że marne grosze, zarobione w studiu, wystarczały. Zwłaszcza gdy po jej głowie nieustannie chodził pomysł stworzenia czegoś swojego.
Problem z biznesem był jednak taki, że kompletnie się na nim nie znała. Miała pomysł, to prawda. Miała koncepcję, jasne. Ale cały biznesplan? Czy świadomość, jak to wygląda? Lub fakt, że musiałaby postępować o d p o w i e d z i a l n i e i brać pod uwagę wszelkie możliwe aspekty … właśnie to nie podobało się jej ojcu. Dlatego miał wątpliwości, czy warto zainwestować; przekonany, że przedsięwzięcie zakończy się farsą. Twierdził, że jeśli córka chce popełniać błędy, nie powinno się to odbywać za sprawą jego pieniędzy.
Obecność mężczyzny — którego imienia kompletnie nie potrafiła sobie przypomnieć — wywołała w niej nieuzasadnioną irytację. Sytuacja znów nie wyglądała tak, jak to sobie wyobraziła; chociaż w trakcie jazdy ułożyła w głowie gotowy scenariusz. Jeszcze bardziej rozdrażnił ją fakt, że nie znosiła, gdy zwracano się do niej po hiszpańsku; a wszystko przez to, że nie posługiwała się płynnie rodzimym językiem swoich rodziców. Nie była jednak skora do dzielenia się tą informacją, więc zazwyczaj udawała, że wszystko rozumie. Z prostymi zwrotami nie miała na szczęście problemu. — Ma spotkanie? — zapytała, nieco spuszczając z tonu. Dała sobie czas na ochłonięcie i przyjrzenie mu się uważniej, by ostatecznie stwierdzić, że był a t r a k c y j n y. Zdecydowanie wyróżniał się na tle pozostałych kolegów ojca, powoli odliczających dni do emerytury.
— Napijesz się czegoś? — rzuciła kolejne pytanie, podchodząc do barku, mieszczącego w sobie drogie alkohole. Sama zamierzała poczęstować się winem, skoro Emilio kazał na siebie czekać. W niewielkiej ilości, bo każdy trunek dostarczał dodatkowych kalorii; chociaż standardowo, zamierzała uwzględnić ten występek w bilansie. — Mój padre jest niemożliwy. Notorycznie łamie wszelkie ustalenia. Pewnie niełatwo się z nim współpracuje? — jej ton sugerował, że łatwo nie może być, chociaż zdawała sobie sprawę, że z jakiegoś powodu, mężczyzna się go trzymał. Czyżby załatwiali jakieś interesy pod stołem? Takie miała podejrzenia.
Problem z biznesem był jednak taki, że kompletnie się na nim nie znała. Miała pomysł, to prawda. Miała koncepcję, jasne. Ale cały biznesplan? Czy świadomość, jak to wygląda? Lub fakt, że musiałaby postępować o d p o w i e d z i a l n i e i brać pod uwagę wszelkie możliwe aspekty … właśnie to nie podobało się jej ojcu. Dlatego miał wątpliwości, czy warto zainwestować; przekonany, że przedsięwzięcie zakończy się farsą. Twierdził, że jeśli córka chce popełniać błędy, nie powinno się to odbywać za sprawą jego pieniędzy.
Obecność mężczyzny — którego imienia kompletnie nie potrafiła sobie przypomnieć — wywołała w niej nieuzasadnioną irytację. Sytuacja znów nie wyglądała tak, jak to sobie wyobraziła; chociaż w trakcie jazdy ułożyła w głowie gotowy scenariusz. Jeszcze bardziej rozdrażnił ją fakt, że nie znosiła, gdy zwracano się do niej po hiszpańsku; a wszystko przez to, że nie posługiwała się płynnie rodzimym językiem swoich rodziców. Nie była jednak skora do dzielenia się tą informacją, więc zazwyczaj udawała, że wszystko rozumie. Z prostymi zwrotami nie miała na szczęście problemu. — Ma spotkanie? — zapytała, nieco spuszczając z tonu. Dała sobie czas na ochłonięcie i przyjrzenie mu się uważniej, by ostatecznie stwierdzić, że był a t r a k c y j n y. Zdecydowanie wyróżniał się na tle pozostałych kolegów ojca, powoli odliczających dni do emerytury.
— Napijesz się czegoś? — rzuciła kolejne pytanie, podchodząc do barku, mieszczącego w sobie drogie alkohole. Sama zamierzała poczęstować się winem, skoro Emilio kazał na siebie czekać. W niewielkiej ilości, bo każdy trunek dostarczał dodatkowych kalorii; chociaż standardowo, zamierzała uwzględnić ten występek w bilansie. — Mój padre jest niemożliwy. Notorycznie łamie wszelkie ustalenia. Pewnie niełatwo się z nim współpracuje? — jej ton sugerował, że łatwo nie może być, chociaż zdawała sobie sprawę, że z jakiegoś powodu, mężczyzna się go trzymał. Czyżby załatwiali jakieś interesy pod stołem? Takie miała podejrzenia.
about
Te confieso que me la paso aquí pensando en ti.
Często płaca, która wpływała co miesiąc na nasze konto, mocno rozmijała się z potrzebami i planami w które pragnęliśmy inwestować. Doskonale znał to uczucie, bo przecież sam zaczynał od zera i zanim mógł kupić sobie c o k o l w i e k, musiał nauczyć się oszczędzać pieniądze. Wiele rzeczy, które obecnie posiadał, byłyby dla niego nieosiągalne, gdyby wciąż pracował jako rozwoziciel pizzy w okresie studiów. Sukces zawdzięczał jednak sobie i wyboistej drodze, która pokonał ale nie zapominał o każdej dobrej duszy, która kiedykolwiek dała mu szanse i umożliwiła rozwój.
Szanował fakt, że pomimo rozkosznego dzieciństwa, które zapewnili jej rodzice, Emilio dbał o to by jako dorosła kobieta nauczyła się rozsądniej zarządzać posiadanym majątkiem i odpowiedzialnie podchodziła do biznesu, który planowała otworzyć. Wiedział o tym od jej ojca, który nie angażując się w te sprawę bardziej niż powinien, odrobinę podpytał go o sytuacje rynkową pustostanów należących do miasta.
— Tak, byliśmy umówieni ale uprzedził że się chwile spóźni — odparł, kiwając głową. Córka najwyraźniej miała własny interes do ojca i sądząc po kilku zdaniach, które wystosowała na powitanie, nie była to rozmowa w której chciałby uczestniczyć. Przypuszczał więc, że dziewczyna zmuszona będzie poczekać do końca spotkania albo i nawet spotkań w liczbie mnogiej, które zaplanowane miał Emilio.
— Nie, dzięki. Jestem autem i w sprawach służbowych — podziękował grzecznie, choć nie miałby nic przeciwko przychyleniu szklaneczki. Szanował jednak swa pracę i nie przekraczał granic, które miałyby narazić na szwank jego posadę — chyba, że mowa o podrywaniu byłej sekretarki burmistrza. — Wiesz, znam twojego ojca szmat czasu i nie doświadczyłem niczego takiego z jego strony. Jest terminowy, skrupulatny i słowny, dlatego współpraca z rauszem jest niezachwiana — odpowiedział, jednak nie należało przyrównywać służbowych manier do zasad, które stosował układając swa córkę. Z opowiadań wnioskował, że Serrano była impulsywna, lekkomyślna i mało odpowiedzialna; cechy te nie sprzyjały prowadzeniu własnego biznesu.
— Wspominał, że marzy ci się własne studio jogi w centrum — zagaił i podszedł do jednego z krzeseł by wbić palce w jego oparcie.
Lourdes serrano
Szanował fakt, że pomimo rozkosznego dzieciństwa, które zapewnili jej rodzice, Emilio dbał o to by jako dorosła kobieta nauczyła się rozsądniej zarządzać posiadanym majątkiem i odpowiedzialnie podchodziła do biznesu, który planowała otworzyć. Wiedział o tym od jej ojca, który nie angażując się w te sprawę bardziej niż powinien, odrobinę podpytał go o sytuacje rynkową pustostanów należących do miasta.
— Tak, byliśmy umówieni ale uprzedził że się chwile spóźni — odparł, kiwając głową. Córka najwyraźniej miała własny interes do ojca i sądząc po kilku zdaniach, które wystosowała na powitanie, nie była to rozmowa w której chciałby uczestniczyć. Przypuszczał więc, że dziewczyna zmuszona będzie poczekać do końca spotkania albo i nawet spotkań w liczbie mnogiej, które zaplanowane miał Emilio.
— Nie, dzięki. Jestem autem i w sprawach służbowych — podziękował grzecznie, choć nie miałby nic przeciwko przychyleniu szklaneczki. Szanował jednak swa pracę i nie przekraczał granic, które miałyby narazić na szwank jego posadę — chyba, że mowa o podrywaniu byłej sekretarki burmistrza. — Wiesz, znam twojego ojca szmat czasu i nie doświadczyłem niczego takiego z jego strony. Jest terminowy, skrupulatny i słowny, dlatego współpraca z rauszem jest niezachwiana — odpowiedział, jednak nie należało przyrównywać służbowych manier do zasad, które stosował układając swa córkę. Z opowiadań wnioskował, że Serrano była impulsywna, lekkomyślna i mało odpowiedzialna; cechy te nie sprzyjały prowadzeniu własnego biznesu.
— Wspominał, że marzy ci się własne studio jogi w centrum — zagaił i podszedł do jednego z krzeseł by wbić palce w jego oparcie.
Lourdes serrano
about
prowadzi zajęcia jogi i marzy o otworzeniu własnego studia, a w tym celu musi przekonać rodziców, że jest poważna i zna zasady biznesu
Lourdes nie podobało się to, ze jej rodzina n a g l e zmieniła zdanie — bez ostrzeżenia, bez jakiegokolwiek znaku sugerującego, że powinna wyluzować i nauczyć się żyć odpowiedzialnie, postanowili ją odciąć, ograniczając dostęp do pieniędzy. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego zupełnie nie przygotowali jej na tę ewentualność i z jakiego powodu postanowili zostać tymi ”dobrymi”, dającymi przykład rodzicami. Nie takich potrzebowała. Zdecydowanie bardziej wolała, gdy pokrywali jej zachcianki i nie kręcili przy tym nosem. Tęskniła za l u k s u s e m i nie widziała pozytywów wynikających z obecnego stanu rzeczy. Kilkukrotnie pytała, czy Emilio, przypadkiem, nie ma problemów finansowych, ale ten zaprzeczał, nie dając córce powodów do podtrzymywania wspomnianej teorii.
— Chwilę się spóźni — powtórzyła za nim, bezbarwnym tonem. Domyślała się, że w takim razie będzie zmuszona poczekać dłużej, niż planowała; ojciec zapewne nie będzie skłonny przesunąć spotkania z mężczyzną, który i tak się już naczekał.
— Och, no tak. Rozsądnie — stwierdziła i z trzymanym w ręku kieliszkiem, do ⅓ wypełnionym alkoholem, odwróciła się z powrotem w jego kierunku. — Mieszkasz w Lorne Bay? — zapytała. Tak jej się wydawało, ale nie miała pewności. Nie prowadziła notatek na temat życia znajomych jej ojca; o większości wiedziała właściwie bardzo niewiele. Na niektórych nie chciała nawet patrzeć, ani wymieniać z nimi uprzejmości.
Zaśmiała się pod nosem, słysząc jego kolejne słowa. Wydawał się strasznie … sztywny. Wypowiadał się zachowawczo. Lore szybko oceniła, że mimo wizualnych predyspozycji, jest dla niej kompletnie nieatrakcyjny. A konwersacja, cóż, powiewała n u d ą.
— Wspomniał? Ciekawe, biorąc pod uwagę, że nie jest przekonany do mojego pomysłu. Tym również zdążył się pochwalić? — zapytała, posługując się dość spokojnym tonem; chociaż spokojna, przez tę całą sytuację, z pewnością nie była.
— Chwilę się spóźni — powtórzyła za nim, bezbarwnym tonem. Domyślała się, że w takim razie będzie zmuszona poczekać dłużej, niż planowała; ojciec zapewne nie będzie skłonny przesunąć spotkania z mężczyzną, który i tak się już naczekał.
— Och, no tak. Rozsądnie — stwierdziła i z trzymanym w ręku kieliszkiem, do ⅓ wypełnionym alkoholem, odwróciła się z powrotem w jego kierunku. — Mieszkasz w Lorne Bay? — zapytała. Tak jej się wydawało, ale nie miała pewności. Nie prowadziła notatek na temat życia znajomych jej ojca; o większości wiedziała właściwie bardzo niewiele. Na niektórych nie chciała nawet patrzeć, ani wymieniać z nimi uprzejmości.
Zaśmiała się pod nosem, słysząc jego kolejne słowa. Wydawał się strasznie … sztywny. Wypowiadał się zachowawczo. Lore szybko oceniła, że mimo wizualnych predyspozycji, jest dla niej kompletnie nieatrakcyjny. A konwersacja, cóż, powiewała n u d ą.
— Wspomniał? Ciekawe, biorąc pod uwagę, że nie jest przekonany do mojego pomysłu. Tym również zdążył się pochwalić? — zapytała, posługując się dość spokojnym tonem; chociaż spokojna, przez tę całą sytuację, z pewnością nie była.
about
Te confieso que me la paso aquí pensando en ti.
Błędem byłoby gdyby go nie zmieniła, bo finansowanie każdego życzenia dorosłej córki miało przecież swoje granice. Nie widział niczego złego w drobnym wsparciu, jednak korzystanie każdego miesiąca z k i e s z o n k o w y c h zasilających kartę kredytową to jawne ich przekroczenie. Jasne, nie był ekspertem do spraw rodzicielstwa - ba, nie posiadał nawet dzieci (chyba) i nie powinien wypowiadać się na tematy o których pojęcia nie miał ale wystarczyło spojrzeć na córkę Emilio by pojąć jakim błędem było rozpuszczanie jej przez prawie trzydzieści, okrągłych lat. Teraz, gdy magiczne źródełko z pieniędzmi wyschło, dziewczyna traciła grunt pod nogami, spowodowany faktem, że nikt nigdy nie nauczył jej oszczędzania i zarządzania finansami.
— Tak, niezmiennie od ponad trzydziestu lat. Miałem małą przerwę na studiach — wyjaśnił, czując silną więź z rodzinnym miasteczkiem. Na co dzień spędzał większą część czasu w Cairns, przez wgląd na pracę i możliwości ale spokój odnajdywał w mniejszych mieścinach; cenił sobie zieloną przestrzeń, własny ogród i brak hałasów dobiegających z centrum miasta.
Spojrzał na trzymany w jej dłoni kieliszek i uniósł brew ku górze. Na zegarze wciąć widniały godziny przedpołudniowe i większość ludzi nie myślała jeszcze o lunchu, dlatego ze zdumieniem przyglądał się dziewczynie, której postawa najpewniej rozzłości Emilia. Całe szczęście, problem ten w żaden sposób nie dotykał jego.
— Tak, o tym też wspomniał. Martwi się o ciebie i wierz lub nie ale on stara ci się jedynie pomóc. Musi wiedzieć, że poradzisz sobie z prowadzeniem własnego biznesu, rachunkami i wrodzoną rozrzutnością — uśmiechnął się zadziornie, pozwalając sobie na bezpardonowy komentarz. Nie powinien się wtrącać ale jej zachowanie aż prosiła się o drobny komentarz kogoś, kto nie był jej ojcem. Mężczyźnie spadł na barki ogromny ciężar i nie zazdrościł mu w ujarzmianiu córki.
— Bez oszczędności nie udźwigniesz żadnego interesu. No, chyba, że zaczniesz od ulicznej sprzedaży lemoniady ale wtedy będziesz musiała mieć na opłacenie mandatu — dodał i poczuł, że jego kieszeń wibruje. Wyciągnął z niej telefon i przeciągnął palcem po ekranie by móc odebrać połączenie.
— ¡Hola Emilio! Como estas? — zbliżył telefon do ucha i przywitał się z rozmówcą — Si, si. Tranquilo, tu secretaria me dejó entrar — odparł, uspokajając mężczyznę, który najwyraźniej utknął w niemałym korku. Miał chwile czasu, więc nie popędzał Serrano i nie wspominał mu o córce, która oczekiwała jego przybycia. — Nos vemos amigo — uśmiechnął się i zakończył połączenie. Gdy wcisnął telefon do kieszeni spodni, powrócił wzrokiem do dziewczyny. — Trochę to potrwa, stoją w korku przez wypadek na Sheridan — wzruszył ramionami.
Lourdes serrano
— Tak, niezmiennie od ponad trzydziestu lat. Miałem małą przerwę na studiach — wyjaśnił, czując silną więź z rodzinnym miasteczkiem. Na co dzień spędzał większą część czasu w Cairns, przez wgląd na pracę i możliwości ale spokój odnajdywał w mniejszych mieścinach; cenił sobie zieloną przestrzeń, własny ogród i brak hałasów dobiegających z centrum miasta.
Spojrzał na trzymany w jej dłoni kieliszek i uniósł brew ku górze. Na zegarze wciąć widniały godziny przedpołudniowe i większość ludzi nie myślała jeszcze o lunchu, dlatego ze zdumieniem przyglądał się dziewczynie, której postawa najpewniej rozzłości Emilia. Całe szczęście, problem ten w żaden sposób nie dotykał jego.
— Tak, o tym też wspomniał. Martwi się o ciebie i wierz lub nie ale on stara ci się jedynie pomóc. Musi wiedzieć, że poradzisz sobie z prowadzeniem własnego biznesu, rachunkami i wrodzoną rozrzutnością — uśmiechnął się zadziornie, pozwalając sobie na bezpardonowy komentarz. Nie powinien się wtrącać ale jej zachowanie aż prosiła się o drobny komentarz kogoś, kto nie był jej ojcem. Mężczyźnie spadł na barki ogromny ciężar i nie zazdrościł mu w ujarzmianiu córki.
— Bez oszczędności nie udźwigniesz żadnego interesu. No, chyba, że zaczniesz od ulicznej sprzedaży lemoniady ale wtedy będziesz musiała mieć na opłacenie mandatu — dodał i poczuł, że jego kieszeń wibruje. Wyciągnął z niej telefon i przeciągnął palcem po ekranie by móc odebrać połączenie.
— ¡Hola Emilio! Como estas? — zbliżył telefon do ucha i przywitał się z rozmówcą — Si, si. Tranquilo, tu secretaria me dejó entrar — odparł, uspokajając mężczyznę, który najwyraźniej utknął w niemałym korku. Miał chwile czasu, więc nie popędzał Serrano i nie wspominał mu o córce, która oczekiwała jego przybycia. — Nos vemos amigo — uśmiechnął się i zakończył połączenie. Gdy wcisnął telefon do kieszeni spodni, powrócił wzrokiem do dziewczyny. — Trochę to potrwa, stoją w korku przez wypadek na Sheridan — wzruszył ramionami.
Lourdes serrano
about
prowadzi zajęcia jogi i marzy o otworzeniu własnego studia, a w tym celu musi przekonać rodziców, że jest poważna i zna zasady biznesu
Nie lubiła, gdy ktoś ją oceniał — wypowiadał kolejne uwagi na temat życia i planów, nawet nie starając się zrozumieć jej punktu widzenia. Szczególnie nie lubiła, gdy robił to ktoś zupełnie obcy — z kogo zdaniem kompletnie się nie liczyła. Ktoś taki jak Leandro. Dlatego też mocniej zacisnęła dłoń na trzonie swojego kieliszka i spojrzała na niego, unosząc brew. Nie odpowiedziała nawet na komentarz, dotyczący mieszkania w Lorne, bo w zasadzie nie obchodziło jej, od ilu lat i z jakimi przerwami tam rezyduje, a to, czy zapewni jej podwózkę, jeśli ojciec stwierdzi, że taksówka powrotna jest przesadą. Jednakże, po kolejnych słowach mężczyzny, uznała ten pomysł za idiotyczny, nie mając ochoty spędzać z nim więcej, czasu, niż to konieczne.
— Z jakiej racji próbujesz mnie pouczać? — zapytała, odkładając kieliszek. Był bezczelny. i mocno się mylił, jeśli uważał, że znajomość z Emilio upoważnia go do wydawania podobnych osądów.
Lourdes doskonale wiedziała, czego chce i miała plan. Wychodziła również z założenia, że jeśli jej rodzina ma więcej pieniędzy, niż jest w stanie przerobić, wsparcie jej działań nie powinno stanowić problemu. Plus, we wspomnianej sprawie nie chodziło przecież o wydawanie, a pomoc w z a r a b i a n i u, co stanowiło dość konkretną różnicę; której najwyraźniej ani jeden, ani drugi mężczyzna zrozumieć nie próbował. W niej natomiast wywoływało to ogromną frustrację. — Zresztą, rozrzutności uczyłam się od najlepszych — stwierdziła, wywracając oczami. Jej matka, chociażby, w swoim życiu pracowała … może kilka lat? Na palcach jednej ręki licząc, zapewne. I to na samym początku, po przeprowadzce do kraju, gdy ciężej przychodziło tzw. wiązanie końca z końcem. Aktualnie jednak jej ulubionym zajęciem było zrobienie zakupów internetowych, których, w przypadku niezadowolenia z produktu, nie próbowała nawet zwracać — nie będąc fanką generowania nadmiernego wysiłku. Lore miała tę przewagę, że rzeczywiście c h c i a ł a pracować; nie bazując tylko i wyłącznie na rodzinnym majątku.
— Mhm — mruknęła, gdy Leandro wspomniał, że jej ojciec się spóźni. Z powrotem złapała swój kieliszek i zajęła miejsce na stojącym przy ścianie, masywnym, skórzanym fotelu. — Skoro pracujesz w ratuszu, zapewne masz całkiem niezły obraz, jeśli chodzi o rynek nieruchomości. W jakich okolicach warto wynająć coś pod studio? — zapytała. Zamiast prowadzić ten nieszczęsny small talk, mogła dowiedzieć się czegoś sensownego
— Z jakiej racji próbujesz mnie pouczać? — zapytała, odkładając kieliszek. Był bezczelny. i mocno się mylił, jeśli uważał, że znajomość z Emilio upoważnia go do wydawania podobnych osądów.
Lourdes doskonale wiedziała, czego chce i miała plan. Wychodziła również z założenia, że jeśli jej rodzina ma więcej pieniędzy, niż jest w stanie przerobić, wsparcie jej działań nie powinno stanowić problemu. Plus, we wspomnianej sprawie nie chodziło przecież o wydawanie, a pomoc w z a r a b i a n i u, co stanowiło dość konkretną różnicę; której najwyraźniej ani jeden, ani drugi mężczyzna zrozumieć nie próbował. W niej natomiast wywoływało to ogromną frustrację. — Zresztą, rozrzutności uczyłam się od najlepszych — stwierdziła, wywracając oczami. Jej matka, chociażby, w swoim życiu pracowała … może kilka lat? Na palcach jednej ręki licząc, zapewne. I to na samym początku, po przeprowadzce do kraju, gdy ciężej przychodziło tzw. wiązanie końca z końcem. Aktualnie jednak jej ulubionym zajęciem było zrobienie zakupów internetowych, których, w przypadku niezadowolenia z produktu, nie próbowała nawet zwracać — nie będąc fanką generowania nadmiernego wysiłku. Lore miała tę przewagę, że rzeczywiście c h c i a ł a pracować; nie bazując tylko i wyłącznie na rodzinnym majątku.
— Mhm — mruknęła, gdy Leandro wspomniał, że jej ojciec się spóźni. Z powrotem złapała swój kieliszek i zajęła miejsce na stojącym przy ścianie, masywnym, skórzanym fotelu. — Skoro pracujesz w ratuszu, zapewne masz całkiem niezły obraz, jeśli chodzi o rynek nieruchomości. W jakich okolicach warto wynająć coś pod studio? — zapytała. Zamiast prowadzić ten nieszczęsny small talk, mogła dowiedzieć się czegoś sensownego
about
Te confieso que me la paso aquí pensando en ti.
Swoim bezpardonowym wejściem, wręcz zmuszała go do zwrócenia na nią uwagi. Oceniał ją więc na podstawie jej zachowania, a nie tego co zasłyszał stojąc w kolejce po bułki — to jednak różnica. Był osobą, która nie kryła szczerości za fasadą fałszywych pochlebstw, tylko po to by połechtać czyjeś ego; oczywiście wyjątkiem od tej reguły był ratusz, w którym za wszelką cenę starał się zachować profesjonalizm oraz uśmiech.
— To nie pouczenie, a cenna i d a r m o w a rada, którą powinnaś przyjąć z dobrodziejstwem inwentarza, chcąc wystartować ze swym pierwszym biznesem. Poza tym, chyba interesują cię pustostany w Cairns, prawda? — uniósł brew ku górze, widząc, że dziewczyna nie zareagowała najlepiej na jego wskazówki. Cóż, nie zamierzał pomagać nikomu na silę, ale z podobnym podejściem nawet bank nie udzieli jej kredytu. Była młoda i jeśli chciała udowodnić, że nadaje się do prowadzenia własnej działalności, powinna się bardziej postarać.
— Inaczej, gdy twoi rodzice zapracowali na swój sukces i mogli tymi pieniędzmi dysponować. Gdy i tobie się to uda, a na świat przyjdą dzieci, też będziesz chciała dać im w s z y s t k o — odparł, bo właśnie tak rozumiał fakt, że Emilio rozpieszczał swą córkę. Trwało to jednak zbyt długo, co poniekąd odebrało dziewczynie możliwość samodzielnej nauki oszczędzenia i roztropnego wydawania pieniędzy. Wszystko w granicach rozsądku!
— To zależy czego szukasz. Do miasta należy wiele lokali, które różni przestrzeń, lokalizacja i czynsz ale na niewielkie studio jogi, idealnie nadał by się parterowy budynek i część po starym salonie samochodowym na Collins Ave. W kompleksie jest jeszcze niewielka knajpa i agencja nieruchomości — odpowiedział po chwili namysłu, sięgając pamięcią do jednego z pustostanów, który aktualnie wystawiony był na sprzedaż. Po drugiej stronie ulicy znajdowały się domy jednorodzinne, więc wielu mieszkańców mogłoby się zainteresować takim miejscem w sąsiedztwie. — Nie powiem ci jednak o jakich kwotach mówimy, bez możliwości zajrzenia w dokumenty — dodał i pochylił się nad tacą z literatkami, by nalać sobie wody ze szklanej karafki, którą przygotowała sekretarka Emilia.
Lourdes serrano
— To nie pouczenie, a cenna i d a r m o w a rada, którą powinnaś przyjąć z dobrodziejstwem inwentarza, chcąc wystartować ze swym pierwszym biznesem. Poza tym, chyba interesują cię pustostany w Cairns, prawda? — uniósł brew ku górze, widząc, że dziewczyna nie zareagowała najlepiej na jego wskazówki. Cóż, nie zamierzał pomagać nikomu na silę, ale z podobnym podejściem nawet bank nie udzieli jej kredytu. Była młoda i jeśli chciała udowodnić, że nadaje się do prowadzenia własnej działalności, powinna się bardziej postarać.
— Inaczej, gdy twoi rodzice zapracowali na swój sukces i mogli tymi pieniędzmi dysponować. Gdy i tobie się to uda, a na świat przyjdą dzieci, też będziesz chciała dać im w s z y s t k o — odparł, bo właśnie tak rozumiał fakt, że Emilio rozpieszczał swą córkę. Trwało to jednak zbyt długo, co poniekąd odebrało dziewczynie możliwość samodzielnej nauki oszczędzenia i roztropnego wydawania pieniędzy. Wszystko w granicach rozsądku!
— To zależy czego szukasz. Do miasta należy wiele lokali, które różni przestrzeń, lokalizacja i czynsz ale na niewielkie studio jogi, idealnie nadał by się parterowy budynek i część po starym salonie samochodowym na Collins Ave. W kompleksie jest jeszcze niewielka knajpa i agencja nieruchomości — odpowiedział po chwili namysłu, sięgając pamięcią do jednego z pustostanów, który aktualnie wystawiony był na sprzedaż. Po drugiej stronie ulicy znajdowały się domy jednorodzinne, więc wielu mieszkańców mogłoby się zainteresować takim miejscem w sąsiedztwie. — Nie powiem ci jednak o jakich kwotach mówimy, bez możliwości zajrzenia w dokumenty — dodał i pochylił się nad tacą z literatkami, by nalać sobie wody ze szklanej karafki, którą przygotowała sekretarka Emilia.
Lourdes serrano
about
prowadzi zajęcia jogi i marzy o otworzeniu własnego studia, a w tym celu musi przekonać rodziców, że jest poważna i zna zasady biznesu
Piekliła się.
Irytowała, denerwowała, wkurzała i była przekonana, że ma ku temu a b s o l u t n e prawo. Lourdes nie była jednak osobą lubiącą pokazywać po sobie emocje; była w stanie obdarzyć człowieka niezbyt pochlebną uwagą i zaprezentować swoją niechęć, ale wspominanie o tym, że coś rzeczywiście ją tknęło raczej nie leżało w zwyczaju kobiety. Nigdy nie chciała się uzewnętrzniać. Z tego powodu, chociaż Leandro niebezpiecznie zbliżał się do granicy, której przekroczenie groziło wybuchem — bo nawet ona takową posiadała — Lore obdarzyła go jedynie lodowatym spojrzeniem i przewróciła oczami na komentarz o radzie. Czy cokolwiek, co było darmowe, mogło być też cenne?
— W porządku — zanotowała w głowie informację na temat lokalu, o którym jej wspomniał i w zasadzie nie planowała dodawać nic więcej. Tak czy inaczej, nie sądziła, że mogłaby liczyć na jego pomoc i znajomości; które być może by się przydały, ale wymagałyby … współpracy. Na samą tę myśl po jej twarzy przeszedł ledwo zauważalny grymas.
Lourdes wstała z miejsca i odłożyła szkło na tacę z literatkami — którą asystentka i tak najpewniej miała ze sobą w późniejszym czasie zabrać. Posłała mężczyźnie jeszcze jeden, niekoniecznie p r z y j a c i e l s k i uśmiech, po czym zapisała kilka słów na pustej kartce papieru, którą włożyła pod notes ojca. Znudziła się. Nie zamierzała dłużej na niego czekać. — Mam nadzieję, że szybko załatwicie swoje … biznesy — stwierdziła, ruszając w kierunku wyjścia. Zamierzała udać się na krótkie zakupy i wrócić tam później; najchętniej w momencie, gdy Barrera znajdzie się już daleko za Cairns.
Rzucając krótkie adiós — bo tyle jeszcze była w stanie powiedzieć po hiszpańsku — wyszła z pomieszczenia i zamknęła za sobą drzwi. Być może nieco głośniej, niż nakazywała kultura.
koniec
Irytowała, denerwowała, wkurzała i była przekonana, że ma ku temu a b s o l u t n e prawo. Lourdes nie była jednak osobą lubiącą pokazywać po sobie emocje; była w stanie obdarzyć człowieka niezbyt pochlebną uwagą i zaprezentować swoją niechęć, ale wspominanie o tym, że coś rzeczywiście ją tknęło raczej nie leżało w zwyczaju kobiety. Nigdy nie chciała się uzewnętrzniać. Z tego powodu, chociaż Leandro niebezpiecznie zbliżał się do granicy, której przekroczenie groziło wybuchem — bo nawet ona takową posiadała — Lore obdarzyła go jedynie lodowatym spojrzeniem i przewróciła oczami na komentarz o radzie. Czy cokolwiek, co było darmowe, mogło być też cenne?
— W porządku — zanotowała w głowie informację na temat lokalu, o którym jej wspomniał i w zasadzie nie planowała dodawać nic więcej. Tak czy inaczej, nie sądziła, że mogłaby liczyć na jego pomoc i znajomości; które być może by się przydały, ale wymagałyby … współpracy. Na samą tę myśl po jej twarzy przeszedł ledwo zauważalny grymas.
Lourdes wstała z miejsca i odłożyła szkło na tacę z literatkami — którą asystentka i tak najpewniej miała ze sobą w późniejszym czasie zabrać. Posłała mężczyźnie jeszcze jeden, niekoniecznie p r z y j a c i e l s k i uśmiech, po czym zapisała kilka słów na pustej kartce papieru, którą włożyła pod notes ojca. Znudziła się. Nie zamierzała dłużej na niego czekać. — Mam nadzieję, że szybko załatwicie swoje … biznesy — stwierdziła, ruszając w kierunku wyjścia. Zamierzała udać się na krótkie zakupy i wrócić tam później; najchętniej w momencie, gdy Barrera znajdzie się już daleko za Cairns.
Rzucając krótkie adiós — bo tyle jeszcze była w stanie powiedzieć po hiszpańsku — wyszła z pomieszczenia i zamknęła za sobą drzwi. Być może nieco głośniej, niż nakazywała kultura.
koniec