about
Ograbiona z marzeń musi pogodzić się z własnymi wyborami. Zacząć żyć jak dorosła i wyjść naprzeciw konsekwencjom swoich czynów.
→ Nie wie – a nawet nie podejrzewa – że została adoptowana mając zaledwie kilka miesięcy. Data urodzenia widniejąca we wszystkich dokumentach dziewczyny, jest datą domniemaną i bardzo prawdopodobne, że przyszła na świat kilka dni wcześniej. To pracownicy szpitala, pod którego drzwi została podrzucona, oszacowali w jakim mogła być wieku.
→ Znalazła się pod opieką Ronalda i Amandy Conroyów. Ronald przekroczył czterdziesty rok życia, a Amanda niechybnie zbliżała się do tego samego wieku, gdy zyskali szansę adopcji dziecka. Oboje pochodzili z zamożnych rodzin, a ich małżeństwo trwale połączyło dwie firmy szczycące się ogromnymi zyskami, obejmując w ten sposób wysoką pozycję na rynku logistyczno-transportowym. Są właścicielami między innymi wielu olbrzymich terenów magazynowych (znajdujących się również poza Australią) oraz floty samochodów transportowych.
→ Często słyszy, że jest podobna do matki, za to charakter zawdzięcza ojcu. Nie da się ukryć, że zdjęcia przedstawiające dwudziestoletnią Amandę mogłyby uchodzić za odbicia Quinn. Ronald natomiast przekazał córce zapalczywość oraz wyraźną skłonność do przesadyzmu. Wpoił w nią również konieczność dążenia do perfekcji, a także poczucie wyższości. Niewielu zauważa, że zbudowany charakter to zaledwie fasada, pod którą skrywa się wiecznie tłumiona wrażliwość.
→ Zachęcana do rozwijania się na wielu płaszczyznach, poznała taniec. Miała wtedy jedenaście lat. Nigdy natomiast nie przekonała się do jazdy konnej, co spowodowane było paskudnym upadkiem na jednej z pierwszych lekcji jeździectwa. Nie przejawiała również talentów plastycznych, choć Amanda uparcie nakłaniała ją do ćwiczenia rysunku, wierząc, że zaszczepi w córce miłość do architektury, której ona nigdy nie miała możliwości rozwinąć.
→ Pokochała taniec. Nie przyszła na świat z gracją, wyćwiczyła ją. Jednak prędko stało się jasnym – dla wszystkich oprócz niej – że nie zostanie tancerką. Nie tylko dlatego, że rodzice nie zgadzali się, aby oparła przyszłość na tak nietrwałej karierze, lecz przede wszystkim dlatego, że brakowało jej talentu. Powtarzała sobie, że niedociągnięcia są winą zbyt późnego startu, przez co ćwiczyła więcej i ciężej. Ale to nie pomagało. Niestety Quinn nie potrafiła tego zaakceptować.
→ Zgodnie z życzeniem rodziców, wykazała chęć rozpoczęcia studiów. Powiedziałaby w s z y s t k o, byle dostać szansę wyjazdu do Sydney. Zakwaterowana w specjalnie wynajętym mieszkaniu, uczęszczała jedynie na te z wykładów, które nie kolidowały z zajęciami tanecznymi. Więcej czasu poświęcała na przygotowania do konkursów oraz udział w castingach niżeli na naukę marketingu i zarządzania, w przyszłości mających pomóc jej panować nad dużą firmą.
→ Niezliczone porażki udekorowane słowami krytyki brała do siebie. Każda kompromitacja przed zespołem sędziowskim, każda odmowa angażu sprawiały, że zapadała się w sobie, jednak na zewnątrz pozostawała nieugięta. Leczeniem ośmieszenia zajmowała się w Lorne Bay – przez częste powroty do rodzinnego miasteczka zdążyła dobrze poznać załogę obsługującą loty wewnątrzkrajowe. Nie dbała o to, co było lekarstwem, brała wszystko. Polegała na człowieku, który przedstawił ją narkotykom.
→ Potknęła się. Wychodząc z restauracji, poprosiła Amandę, by podała jej płaszcz, z którego kieszeni wysunął się niedbale zamknięty woreczek. W zaledwie dwa dni odprawiono ją do zamkniętego ośrodka. Rodzice nie próbowali z nią rozmawiać; pozbyli się problemu. Prosząc dziekana, by udzielił córce semestralnej przerwy, dowiedzieli się, że Quinn została skreślona z listy studentów.
→ W odosobnieniu spędziła prawie trzy miesiące, dokładnie osiemdziesiąt jeden dni. W tym czasie Amanda i Ronald odwiedzili ją dwukrotnie, za to ośrodek opłacali z odpowiednim wyprzedzeniem. Pracujący w nim specjaliści nie dbali o niczyje dobro – chcieli pieniędzy. Ważniejsze od skuteczności otrzymanej pomocy było zachowanie tajemnicy.
→ Quincey przestała brać. Przestała również p r ó b o w a ć.
→ Znalazła się pod opieką Ronalda i Amandy Conroyów. Ronald przekroczył czterdziesty rok życia, a Amanda niechybnie zbliżała się do tego samego wieku, gdy zyskali szansę adopcji dziecka. Oboje pochodzili z zamożnych rodzin, a ich małżeństwo trwale połączyło dwie firmy szczycące się ogromnymi zyskami, obejmując w ten sposób wysoką pozycję na rynku logistyczno-transportowym. Są właścicielami między innymi wielu olbrzymich terenów magazynowych (znajdujących się również poza Australią) oraz floty samochodów transportowych.
→ Często słyszy, że jest podobna do matki, za to charakter zawdzięcza ojcu. Nie da się ukryć, że zdjęcia przedstawiające dwudziestoletnią Amandę mogłyby uchodzić za odbicia Quinn. Ronald natomiast przekazał córce zapalczywość oraz wyraźną skłonność do przesadyzmu. Wpoił w nią również konieczność dążenia do perfekcji, a także poczucie wyższości. Niewielu zauważa, że zbudowany charakter to zaledwie fasada, pod którą skrywa się wiecznie tłumiona wrażliwość.
→ Zachęcana do rozwijania się na wielu płaszczyznach, poznała taniec. Miała wtedy jedenaście lat. Nigdy natomiast nie przekonała się do jazdy konnej, co spowodowane było paskudnym upadkiem na jednej z pierwszych lekcji jeździectwa. Nie przejawiała również talentów plastycznych, choć Amanda uparcie nakłaniała ją do ćwiczenia rysunku, wierząc, że zaszczepi w córce miłość do architektury, której ona nigdy nie miała możliwości rozwinąć.
→ Pokochała taniec. Nie przyszła na świat z gracją, wyćwiczyła ją. Jednak prędko stało się jasnym – dla wszystkich oprócz niej – że nie zostanie tancerką. Nie tylko dlatego, że rodzice nie zgadzali się, aby oparła przyszłość na tak nietrwałej karierze, lecz przede wszystkim dlatego, że brakowało jej talentu. Powtarzała sobie, że niedociągnięcia są winą zbyt późnego startu, przez co ćwiczyła więcej i ciężej. Ale to nie pomagało. Niestety Quinn nie potrafiła tego zaakceptować.
→ Zgodnie z życzeniem rodziców, wykazała chęć rozpoczęcia studiów. Powiedziałaby w s z y s t k o, byle dostać szansę wyjazdu do Sydney. Zakwaterowana w specjalnie wynajętym mieszkaniu, uczęszczała jedynie na te z wykładów, które nie kolidowały z zajęciami tanecznymi. Więcej czasu poświęcała na przygotowania do konkursów oraz udział w castingach niżeli na naukę marketingu i zarządzania, w przyszłości mających pomóc jej panować nad dużą firmą.
→ Niezliczone porażki udekorowane słowami krytyki brała do siebie. Każda kompromitacja przed zespołem sędziowskim, każda odmowa angażu sprawiały, że zapadała się w sobie, jednak na zewnątrz pozostawała nieugięta. Leczeniem ośmieszenia zajmowała się w Lorne Bay – przez częste powroty do rodzinnego miasteczka zdążyła dobrze poznać załogę obsługującą loty wewnątrzkrajowe. Nie dbała o to, co było lekarstwem, brała wszystko. Polegała na człowieku, który przedstawił ją narkotykom.
→ Potknęła się. Wychodząc z restauracji, poprosiła Amandę, by podała jej płaszcz, z którego kieszeni wysunął się niedbale zamknięty woreczek. W zaledwie dwa dni odprawiono ją do zamkniętego ośrodka. Rodzice nie próbowali z nią rozmawiać; pozbyli się problemu. Prosząc dziekana, by udzielił córce semestralnej przerwy, dowiedzieli się, że Quinn została skreślona z listy studentów.
→ W odosobnieniu spędziła prawie trzy miesiące, dokładnie osiemdziesiąt jeden dni. W tym czasie Amanda i Ronald odwiedzili ją dwukrotnie, za to ośrodek opłacali z odpowiednim wyprzedzeniem. Pracujący w nim specjaliści nie dbali o niczyje dobro – chcieli pieniędzy. Ważniejsze od skuteczności otrzymanej pomocy było zachowanie tajemnicy.
→ Quincey przestała brać. Przestała również p r ó b o w a ć.
Środek transportu
Jeździ samochodami należącymi do rodziców.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie jest ignorantką! Wychowując się w mieście, do którego przynależy rezerwat, zdążyła poznać wiele aborygeńskich historii, niektóre bezpośrednio od ludzi mających w sobie krew pierwotnych mieszkańców Australii. Zdarzało się – choć nieczęsto – że odwiedzała Tingaree.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Po wyjściu z ośrodka najwięcej czasu spędza w rodzinnym domu. Nie unika tłocznych miejsc, ale pojawia się w nich tylko na zaproszenie. Za to bardzo lubi plaże. Często bywa również w Cairns, gdzie czuje się bardziej anonimowa, a dzięki temu z większą swobodą spędza czas.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Amandę i Ronalda Conroyów.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.
Jeździ samochodami należącymi do rodziców.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie jest ignorantką! Wychowując się w mieście, do którego przynależy rezerwat, zdążyła poznać wiele aborygeńskich historii, niektóre bezpośrednio od ludzi mających w sobie krew pierwotnych mieszkańców Australii. Zdarzało się – choć nieczęsto – że odwiedzała Tingaree.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Po wyjściu z ośrodka najwięcej czasu spędza w rodzinnym domu. Nie unika tłocznych miejsc, ale pojawia się w nich tylko na zaproszenie. Za to bardzo lubi plaże. Często bywa również w Cairns, gdzie czuje się bardziej anonimowa, a dzięki temu z większą swobodą spędza czas.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Amandę i Ronalda Conroyów.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.
Quincey 'Quinn' Conroy
Dilan Çiçek Deniz
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!