jedyną tego rodzaju chwilę w życiu, w której nie wiedziałem, kim jestem

Jest Pani zarażona wirusem HIV.
Te słowa wybijały się pod jej powiekami, kiedy próbowała spać, nawiedzały jej umysł, kiedy próbowała zająć się czymkolwiek innym, nie pozwalały jej oddychać. Wrócili ze szpitala jakiś czas temu, ona wróciła do Orchid, a bracia do swoich domów. Samuel walczył o prawa do opieki nad niepełnoletnimi. Każdy przeżywał własny dramat, a Eva zdawała się w swoim pogrążać się coraz mocniej. Nie miała odwagi jeszcze powiedzieć Orchid, zgrabnie wymigiwała się od seksu zwalając winę na brak libido w związku z całą sytuacją szpitalną. Nie wiedziała jak zacząć tę rozmowę. Nie wiedziała jak jej wyznać, że się sprzedawała, że sypiała z braćmi, że mogła zarazić tym gównem połowę Lorne Bay. Nie potrafiła spojrzeć jej w oczy.
Pierwszą osobą miał być Saul. To z nim połączyła ją niesamowita więź zaczynająca się w Brazylii, a powracająca na felernym grillu, kiedy to mogła go zarazić. Gdyby chodziło tylko o Brazylię być może nawet by mu nic nie mówiła, to było dawno. Jednak na grillu dochodziło do różnych rzeczy, które mogły nieść za sobą różne powikłania. A nawet jeśli nie grill... Prawdopodobnie i tak by do niego poszła. Zasługiwał na wiedzę. On, Orchid, Oliver. Każdy z nich, każdy z tych, którzy byli jej teraz najbliżsi. Potrzebowali wiedzieć, a nawet nie mieli świadomości.
Stanęła przed jego drzwiami z kołatającym sercem. Nie wiedziała co powiedzieć, nie wiedziała jak ująć w słowa niewygodną prawdę. Wiedziała za to, że to co powie może ich na zawsze poróżnić, może spowodować rozpad tego, o czego powstanie tak bardzo się starała. Ta chora, kazirodcza relacja, która się między nimi zawiązała była czymś czego Eva potrzebowała. Gwarantem miłości i wsparcia. Nieważne co. Tak samo teraz liczyła, że otrzyma to czego pragnęła. Zadziwiająco tym razem nie był to seks.
Gdy Saul otworzył drzwi Eva nie czekała na zaproszenie. Nie czekała na zgodę. Nie obchodziło ją czy akurat z kimś był, czy psuła moment, czy się wpraszała. Już nie raz określił się jasno- jestem dla ciebie, gdy tego potrzebujesz. Weszła do mieszkania niczym burza. Stanęła na środku salonu zbierając w sobie odwagę by powiedzieć to co miała do powiedzenia. Zanim jednak zdążyła to zrobić poczuła jak do jej oczu napływają łzy.
Kurwa.
Przeklęła w myślach próbując uporczywie powstrzymać łzy. Nieudolnie. W chwilę później jej policzki zalały się, a wargi dygotały z rozemocjonowania. Przemierzyła dystans, który dzielił ją od brata i wpadła mu w ramiona. Nie obchodziło ją teraz czy Saul miał ochotę ją przytulić, czy postanowi ją odepchnąć. Chciała wierzyć, że nie odrzuci jej. Nie teraz. Wtuliła twarz w jego bark, a jej płacz zamienił się w szloch. Zanosiła się nim nie dbając o to, że wygląda głupio, nie dbając o to, że może to nieodpowiednie, że może nie powinna. W tym momencie nic już nie miało znaczenia.
-Przepraszam. Saul, tak bardzo cię przepraszam- mówiła próbując złapać oddech między jednym a drugim słowem. Zaczynała tę rozmowę od końca, ale nie potrafiła powiedzieć tego wszystkiego wprost, z marszu. Musiała zacząć od przeprosin. Bo to było jedyne co mogła teraz zrobić. Przepraszać tak długo, aż winy zostaną jej wybaczone.

Saul Monroe