godziny nad ranem

trigger warning

post może zawierać nawiązanie do przemocy seksualnej

002.

godziny nad ranem pusta, rozbrzmiewam echem za każdym krokiem,
jak muzeum bez posągów
o wspaniałych filarach, portykach, rotundach
{outfit}

Spoiler

Był tylko plątaniną kości - okalanych subtelnie przez mięśnie, łączonych ze sobą stawami, wystającymi gdzieniegdzie ponad gładkość skóry, której od dawna już nie uważał za własną. Gdy przykładał do przegubu dłoni dwa palce, z trudem wyczuwał pod ich opuszkami puls - strudzony, powolny, przybity, zupełnie tak, jakby wybijał swój rytm z głuchej konieczności i bez zapału, zaganiany do tego przez nikłą wolę przetrwania, która przetłaczała się nadal przez organizm z nurtem płynącej w żyłach krwi. Tej krwi - takie miał wrażenie - z każdym dniem było w nim coraz mniej, ta krew stygła i krzepła jeszcze w tętnicach, hamując działanie całego ciała, prowokując niedotlenienie, w zmowie z płucami, które bały się zaczerpnąć pełnego oddechu. On cały - od stóp do głów, przez wypukłość nosa, smukłość kończyn, drobne włoski pokrywające powierzchnię skóry - działał jak machina, pozbawiona duszy i dysząca ciężko jak parowa lokomotywa. Czasem łatwiej było mu postrzegać siebie w ten właśnie sposób - odłączał się wtedy świadomością od tej maszyny, pozwalał jej pracować, pozwalał zbierać splunięcia i przekleństwa rzucane pod jej adresem, pozwalał cudzym dłoniom poklepywać ją i uderzać, jakby w ten sposób można było zwiększyć wydolność jej pracy. Był brudny od smaru i kurzu, wiecznie umorusany; dawno już porzucił nieskazitelność i czystość, w których otoczeniu budowała się kiedyś każda maszyna. Teraz pozostał mu tylko jeden wielki syf, w którym musiał nauczyć się funkcjonować.
Cały czuł się oblepiony tym metaforycznym (i nie) brudem; czuł, że przyległ on już na stałe do jego skóry i przebił się w jej głębsze warstwy, czuł, że wygryzał się aż do tych klekoczących na wietrze kości, czuł, że pożerał go jak wygłodniała bestia, czająca się tylko na nowy, apetyczny kąsek. Wciąż oderwany od ciała, którego nienawidził i które próbował uparcie od wielu lat otoczyć miłością, roztrzęsionymi myślami płynął gdzieś nad ulicami Lorne Bay - nad wzniesienie paskudnego motelu, z którego właśnie się wydostał, nad wąskimi ulicami, nad nikłym światłem przydrożnych latarni, nad uśpionym pod nocnym niebem miastem: tak bardzo potrzebował znaleźć się daleko od samego siebie. Musiał drżeć cały; słyszał jak zęby uderzają o siebie seriami nieregularnych zgrzytów, wiedział, że odpalony papieros niebawem wyślizgnie mu się spomiędzy palców, czuł już zasychające na twarzy strużki krwi i puchnący szybko policzek. Czuł też ból. Rozlewający się poniżej pasa i promieniujący w każdy inny zakątek ciała, obezwładniający i ogarniający bezpowrotnie, utrudniający każdy ruch i czyniący z każdego kolejnego kroku niebywałe cierpienie. Z trudem powłóczył nogami, zdeterminowany, aby dotrzeć do celu.
A cel teraz mógł być tylko jeden.
Nie uważał tego za dobry pomysł. Nie uważał, że powinien. Nie uważał, że w ogóle m ó g ł . A jednak - ewidentnie i ostatecznie zbliżał się do domu Saula. Nie przyszło mu odwiedzić go nigdy wcześniej i wyobrażał sobie tę okoliczność zupełnie inaczej. Nie sądził, że jego twarz będzie czerwona a powieki obrzmiałe od wypłakanych łez. Nie sądził, że będzie tak cholernie się trząsł, że ból - fizyczny i psychiczny - będzie przysłaniał mu otaczający go świat, że wszystko będzie nagle wydawać się tak bardzo surrealistyczne i odległe, jakby kroczył po zupełnie sobie wcześniej nieznanej planecie; jakby nawiedzał inny wszechświat. Zdążył już nauczyć się paru ścieżek w Lorne Bay, zdążył odnaleźć miejsca, które kochał i takie, których nienawidził, ale żadne z nich - choć dał radę minąć ich kilka - nie wydawały się teraz niczym, co kiedykolwiek znał. Wszystko było obce i dzikie. Wszystko było niebezpieczne.
To nie był pierwszy raz i Klaus wiedział, że z pewnością nie był też ostatnim, choć tak, jak podczas wszystkich poprzednich razów, teraz też obiecywał sobie, że nigdy więcej. W tym momencie jednak był już świadomy własnej obłudy, świadomy wpadania w tę spiralę i świadomy tego, że nigdy nie będzie dane mu się z niej uwolnić. Był zaślepiony, odurzony, głuchy na wszystko - sunął jak mara tymi ciemnymi ulicami, z ręką podkurczoną na wysokości żeber, jakby w ten sposób starał się rozpuścić wyrastające na nich siniaki. Nie potrafił uspokoić wciąż dygoczącego oddechu, nie potrafił powstrzymać zębów od wybijania o siebie gryzącego rytmu, nie potrafił opanować lawiny myśli, które rzucały w niego najgorszymi epitetami - zasłyszanymi przed chwilą i wszystkimi innymi, na które zdarzyło mu się już natrafić na przestrzeni minionych lat. W większości się ze sobą pokrywały, a Klaus coraz mocniej wierzył w to, że nie był w istocie niczym więcej - tylko tą kurwą, tą szmatą, tym bezwartościowym ścierwem, które można było chwycić w swoje palce, cisnąć o ścianę, opluć, zwyzywać, wyrwać włosy i zrobić wszystko to, na co tylko miało się ochotę.
Zazwyczaj radził sobie sam. Nie - zawsze radził sobie sam. Na chwilę zamykał się w sobie, na parę dni wyciszał się, układał sobie w głowie, izolował się, walczył z koszmarami, brał prysznic paręnaście razy dziennie i szorował skórę aż do czerwoności, chcąc zetrzeć z niej ostatnie tchnienia niechcianego dotyku. Najpierw płakał dużo, potem wcale - czasem tylko przerywając ten stan emocjonalnego niewzruszenia i nagłej, gwałtownej obojętności seriami histerycznego szlochu. Tak naprawdę wcale nie - wcale sobie nie radził. Udawał, że sobie radzi. Próbował zakleić plastrami rany tak głębokie, że nadawały się tylko do szycia. Próbował tamować płynącą wartkim strumieniem krew gołą dłonią. Próbował wyczesywać z włosów odciski cudzych palców, ale te nie chciały trzymać się ząbków grzebienia. Próbował nie zwariować i jednocześnie usilnie próbował umrzeć, jednocześnie nie przykładając do własnej śmierci ręki. Zawsze chciał umrzeć młodo, ale nie w taki sposób, nie dlatego. Zawsze chciał umrzeć z miłości.
Nie wiedział czy stał właśnie u jej progu. Długo wahał się przed naciśnięciem dzwonka - był świadomy późnej pory i swojego tragicznego wyglądu; tego drugiego szczególnie nie mógł przeboleć. Poszarpana koszula, z której wyrwano kilka guzików, brak płaszcza, porzuconego na wieczne zapomnienie, poplamione spodnie, rozczochrane włosy i brudne ślady niechcianej bliskości rozsypane wzdłuż ciała same przez się mówiły, co się wydarzyło. Przez kolejny moment miał problem z trafieniem palcem w guzik dzwoniący do drzwi. Wciąż cały dygotał, ale przynajmniej już nie płakał. Wciąż też przerażało go, że nie wiedział czy ktokolwiek otworzy mu i zechce wpuścić go do środka.

Saul Monroe