about
no more dreaming like a girl, so in love with the wrong world
Cicha, skromna, niewidoczna, przemykająca z boku. Nieistotna.
Zarówno jej pojawienie się na świecie, jak i dalszy rozwój, nie wpisywały się w najważniejsze wydarzenia z życia rodziny Winslow. Była którymś z kolei dzieckiem. Dziewczynką. Zagubioną i niepewną własnej przyszłości. Mającą zainteresowania znacznie odbiegające od tych pożądanych.
Naturalnie, miało to swoje dobre, jak i złe strony.
Brak presji. Brak oczekiwań. Brak nacisku. Niczego od niej nie wymagano. Przymykano oko i machano ręką, a Midge niejednokrotnie czuła, że równie dobrze mogłaby zapaść się pod ziemię, czy rozpłynąć w powietrzu. Wrażenie tym mocniejsze, że od zawsze towarzyszyły jej lęki. Nie widziała swojej przyszłości. Nie czuła się częścią społeczności. Nie pasowała do żadnego środowiska. Nigdy nie potrafiła rozmawiać o uczuciach — wszystko, co chciała przekazać, zawierała w swojej sztuce; pozornie niewyglądającej niepokojąco.
Nikt nie zaprotestował, gdy wybrała kierunek artystyczny; oznajmiła wówczas, że albo to, albo nie podejmie studiów wcale. Początkowo zamieszkała w akademiku, chcąc wyrwać się z rodzinnego domu, ale wszystko zmieniło się przez jedną noc. Mocno zakrapianą alkoholem, którego Marjorie spróbowała wówczas po raz pierwszy, pod namową koleżanki. Nie pamiętała, w którym momencie znalazła się na piętrze, czując na swoim ciele ręce mężczyzny; znacznie od niej starszego i równie nietrzeźwego. Na moment zamarła, starając się ocenić sytuację i po chwili zrozumiała, że nie są tam sami. Znajoma, z którą przyszła, siedziała na łóżku, kawałek dalej. Również w towarzystwie. Winslow odepchnęła od siebie nieznajomego i kilkukrotnie wykrzyknęła imię dziewczyny, która nawet nie zareagowała. Więc wyszła. Dopiero następnego ranka, gdy w akademiku znalazła się policja, zrozumiała, jak nierozsądnie postąpiła.
Myśl, że była współwinna tragedii, bardzo odbiła się na Marjorie, która z płaczem wróciła do rodzinnego domu i zamknęła się w pokoju na kilka długich tygodni. Początkowo nie wiedziała, że jej udział w wydarzeniach i obecność na imprezie zostały utajnione. Nawet jeśli w świetle prawa nie zrobiła nic złego, najrozsądniejszą opcją było trzymanie się z daleka. Wszystko to spowodowało nasilenie lęków i senne koszmary. Zaczęła sięgać po używki; niby niewiele, by tylko móc zasnąć. Zrozumiała, że świat jest przerażającym miejscem i poczuła, jakby ktoś zerwał ochronny namiot, pod którym trzymano ją od najmłodszych lat. Przestała ufać — zarówno sobie, jak i wszystkim dookoła.
Zarówno jej pojawienie się na świecie, jak i dalszy rozwój, nie wpisywały się w najważniejsze wydarzenia z życia rodziny Winslow. Była którymś z kolei dzieckiem. Dziewczynką. Zagubioną i niepewną własnej przyszłości. Mającą zainteresowania znacznie odbiegające od tych pożądanych.
Naturalnie, miało to swoje dobre, jak i złe strony.
Brak presji. Brak oczekiwań. Brak nacisku. Niczego od niej nie wymagano. Przymykano oko i machano ręką, a Midge niejednokrotnie czuła, że równie dobrze mogłaby zapaść się pod ziemię, czy rozpłynąć w powietrzu. Wrażenie tym mocniejsze, że od zawsze towarzyszyły jej lęki. Nie widziała swojej przyszłości. Nie czuła się częścią społeczności. Nie pasowała do żadnego środowiska. Nigdy nie potrafiła rozmawiać o uczuciach — wszystko, co chciała przekazać, zawierała w swojej sztuce; pozornie niewyglądającej niepokojąco.
Nikt nie zaprotestował, gdy wybrała kierunek artystyczny; oznajmiła wówczas, że albo to, albo nie podejmie studiów wcale. Początkowo zamieszkała w akademiku, chcąc wyrwać się z rodzinnego domu, ale wszystko zmieniło się przez jedną noc. Mocno zakrapianą alkoholem, którego Marjorie spróbowała wówczas po raz pierwszy, pod namową koleżanki. Nie pamiętała, w którym momencie znalazła się na piętrze, czując na swoim ciele ręce mężczyzny; znacznie od niej starszego i równie nietrzeźwego. Na moment zamarła, starając się ocenić sytuację i po chwili zrozumiała, że nie są tam sami. Znajoma, z którą przyszła, siedziała na łóżku, kawałek dalej. Również w towarzystwie. Winslow odepchnęła od siebie nieznajomego i kilkukrotnie wykrzyknęła imię dziewczyny, która nawet nie zareagowała. Więc wyszła. Dopiero następnego ranka, gdy w akademiku znalazła się policja, zrozumiała, jak nierozsądnie postąpiła.
Myśl, że była współwinna tragedii, bardzo odbiła się na Marjorie, która z płaczem wróciła do rodzinnego domu i zamknęła się w pokoju na kilka długich tygodni. Początkowo nie wiedziała, że jej udział w wydarzeniach i obecność na imprezie zostały utajnione. Nawet jeśli w świetle prawa nie zrobiła nic złego, najrozsądniejszą opcją było trzymanie się z daleka. Wszystko to spowodowało nasilenie lęków i senne koszmary. Zaczęła sięgać po używki; niby niewiele, by tylko móc zasnąć. Zrozumiała, że świat jest przerażającym miejscem i poczuła, jakby ktoś zerwał ochronny namiot, pod którym trzymano ją od najmłodszych lat. Przestała ufać — zarówno sobie, jak i wszystkim dookoła.
Środek transportu
Najczęściej rower. Ma też własny samochód, który dostała od rodziców, ale jest on zbyt nowoczesny, jak na jej gust; zdecydowanie woli przedmioty, posiadające dusze. Dlatego właśnie odnawia bardzo stary pojazd, należący do jej dziadka, ale wiąże się to ze sporymi kosztami, podczas gdy jej rodzice stale twierdzą, że to nie ma sensu.
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak.
Najczęściej spotkasz mnie w:
w swojej dzielnicy mieszkalnej spędza możliwie jak najmniej czasu; ewakuuje się najczęściej do domów przyjaciół, na łódkę jednego z nich, do antykwariatu, czy też na kampus uczelni.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodziców oraz brata, Diona Winslowa.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, w granicach rozsądku.
Najczęściej rower. Ma też własny samochód, który dostała od rodziców, ale jest on zbyt nowoczesny, jak na jej gust; zdecydowanie woli przedmioty, posiadające dusze. Dlatego właśnie odnawia bardzo stary pojazd, należący do jej dziadka, ale wiąże się to ze sporymi kosztami, podczas gdy jej rodzice stale twierdzą, że to nie ma sensu.
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak.
Najczęściej spotkasz mnie w:
w swojej dzielnicy mieszkalnej spędza możliwie jak najmniej czasu; ewakuuje się najczęściej do domów przyjaciół, na łódkę jednego z nich, do antykwariatu, czy też na kampus uczelni.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodziców oraz brata, Diona Winslowa.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, w granicach rozsądku.
marjorie "midge" winslow
madison bailey
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!