about
since I met you, all the gloomy days just seem to shine a little more brightly
Ojciec często poruszał temat kariery — tej, która wciska mężczyzn w dopasowane garnitury i wymaga kilkugodzinnych spotkań w przeszklonych salach. Sam odnosił podobną, zamieszkując (jak żartowała matka) w przestronnym gabinecie, zamiast w jasnym salonie, połączonym z rzadko używaną jadalnią.
Frederick pamiętał doskonale moment, w którym zachłysnął się myślą o dalekim świecie. Wycieczki, na które czasami zabierali ich rodzice, budowały w nim przekonanie, że nie chciał układać dorosłego życia w Australii, marząc o wyrwaniu się dalej.
Snuł i pielęgnował swój american dream z dziewczyną, z którą dzielili się napiwkami i wycieranymi po szkole stolikami. Tworzyli swój wyjazdowy fundusz od kiedy tylko Freddie przedstawił swojemu ojcu swoją definicję kariery — taką, z gitarą w ręku, w jednym z amerykańskich miasteczek. Zupełnie niespójną z tym, co ułożył sobie w głowie pan Hemmings i która nie spodobała mu się na tyle, że pierwszy raz postawił swojemu synowi ultimatum.
Pieniądze odrobinę psuły jego charakter przez kilka długich lat, bo miewał je w swoich kieszeniach częściej, niż koledzy ze szkoły i częściej też miał pozwolenie na popełnianie błędów. Załatwiane były interwencją ojca, dodatkową wpłatą i urokiem, którego ta rodzica miała całkiem sporo — nawet Freddie, któremu łatwiej było przypiąć zwykle łatkę rodzinnego durnia.
Głupota, którą mu często zarzucano, gdy wygadywał swoje bzdury, najmocniej dała o sobie znać w momencie, w którym jego nastoletni świat przesłoniła mu dziewczyna. Blondynka od napiwków i stolików, wspólnych planów na przyszłość i wyjazdu, który ostatecznie doszedł do skutku tylko dla niej. Oszczędności, na które zapracował sam, pomogły jej kupić bilet i — jak mógł jedynie zakładać, gdy próbował przełknąć gorycz złamanego serca — ułożyć sobie w Filadelfii życie, o którym rozmawiali wspólnie.
Nie miał funduszy — ani wystarczająco siły, by schować dumę do kieszeni i poprosić o wsparcie ojca, zgadzając się na ułożony dla niego plan. Kiedy znajomi rozjeżdżali się na studia, Freddie rozpoczął swoją pierwszą pracę, mającą być niczym więcej, jak tylko przystankiem w drodze do późniejszego celu. Jego ładne plany odsunęły się najpierw o rok, później drugi, a w końcu i o siedem.
Odrobinę obrażony na świat, dzieli aktualnie swój czas pomiędzy pracę w tutejszym sanktuarium, a śpiewanie do kotleta.
— Od dzieciaka uczył się gry na gitarze, fortepianie, a nawet i skrzypcach, ale tych ostatnich nienawidził do tego stopnia, że któregoś dnia roztrzaskał je po lekcji, dostając tym samym zgodę na rezygnację z zajęć.
— Kolekcjonuje małe tatuaże na ciele, które są niczym więcej jak kaprysem. Ma plan na kilka kolejnych, których nie robi jedynie dlatego, że nie zarabia tak dobrze, jak powinien, patrząc na jego tryb życia.
— Ma playlistę stworzoną pod każdą okoliczność — inną na spacery, czy drogę do pracy, ale też zupełnie różne piosenki grają mu do ćwiczeń, czy okazjonalnego biegania. Nawet w przypadku spotkań ze znajomymi ma kilka opcji, które dostosowuje do nich.
— Zakochał się raz, ale że przyniosło mu to złamane serce, pusty portfel i niespełnione marzenia o wyjeździe do Ameryki, to aktualnie omija poważne związki, ale chętnie randkuje z kobietami.
— Uważa, że nie powinno wstydzić się muzyki, jakiej słucha, ale nie przyznaje się do tego, że Taylor Swift leczyła go ze złamanego serca.
— Ma psa — buldoga francuskiego, który przyplątał się do niego, gdy jednego dnia wracał z pracy. Przez kilka tygodni szukał jego właściciela, ale nikt się nie zgłosił, więc ostatecznie został u niego i dostał imię Hotdog.
Frederick pamiętał doskonale moment, w którym zachłysnął się myślą o dalekim świecie. Wycieczki, na które czasami zabierali ich rodzice, budowały w nim przekonanie, że nie chciał układać dorosłego życia w Australii, marząc o wyrwaniu się dalej.
Snuł i pielęgnował swój american dream z dziewczyną, z którą dzielili się napiwkami i wycieranymi po szkole stolikami. Tworzyli swój wyjazdowy fundusz od kiedy tylko Freddie przedstawił swojemu ojcu swoją definicję kariery — taką, z gitarą w ręku, w jednym z amerykańskich miasteczek. Zupełnie niespójną z tym, co ułożył sobie w głowie pan Hemmings i która nie spodobała mu się na tyle, że pierwszy raz postawił swojemu synowi ultimatum.
Pieniądze odrobinę psuły jego charakter przez kilka długich lat, bo miewał je w swoich kieszeniach częściej, niż koledzy ze szkoły i częściej też miał pozwolenie na popełnianie błędów. Załatwiane były interwencją ojca, dodatkową wpłatą i urokiem, którego ta rodzica miała całkiem sporo — nawet Freddie, któremu łatwiej było przypiąć zwykle łatkę rodzinnego durnia.
Głupota, którą mu często zarzucano, gdy wygadywał swoje bzdury, najmocniej dała o sobie znać w momencie, w którym jego nastoletni świat przesłoniła mu dziewczyna. Blondynka od napiwków i stolików, wspólnych planów na przyszłość i wyjazdu, który ostatecznie doszedł do skutku tylko dla niej. Oszczędności, na które zapracował sam, pomogły jej kupić bilet i — jak mógł jedynie zakładać, gdy próbował przełknąć gorycz złamanego serca — ułożyć sobie w Filadelfii życie, o którym rozmawiali wspólnie.
Nie miał funduszy — ani wystarczająco siły, by schować dumę do kieszeni i poprosić o wsparcie ojca, zgadzając się na ułożony dla niego plan. Kiedy znajomi rozjeżdżali się na studia, Freddie rozpoczął swoją pierwszą pracę, mającą być niczym więcej, jak tylko przystankiem w drodze do późniejszego celu. Jego ładne plany odsunęły się najpierw o rok, później drugi, a w końcu i o siedem.
Odrobinę obrażony na świat, dzieli aktualnie swój czas pomiędzy pracę w tutejszym sanktuarium, a śpiewanie do kotleta.
— Od dzieciaka uczył się gry na gitarze, fortepianie, a nawet i skrzypcach, ale tych ostatnich nienawidził do tego stopnia, że któregoś dnia roztrzaskał je po lekcji, dostając tym samym zgodę na rezygnację z zajęć.
— Kolekcjonuje małe tatuaże na ciele, które są niczym więcej jak kaprysem. Ma plan na kilka kolejnych, których nie robi jedynie dlatego, że nie zarabia tak dobrze, jak powinien, patrząc na jego tryb życia.
— Ma playlistę stworzoną pod każdą okoliczność — inną na spacery, czy drogę do pracy, ale też zupełnie różne piosenki grają mu do ćwiczeń, czy okazjonalnego biegania. Nawet w przypadku spotkań ze znajomymi ma kilka opcji, które dostosowuje do nich.
— Zakochał się raz, ale że przyniosło mu to złamane serce, pusty portfel i niespełnione marzenia o wyjeździe do Ameryki, to aktualnie omija poważne związki, ale chętnie randkuje z kobietami.
— Uważa, że nie powinno wstydzić się muzyki, jakiej słucha, ale nie przyznaje się do tego, że Taylor Swift leczyła go ze złamanego serca.
— Ma psa — buldoga francuskiego, który przyplątał się do niego, gdy jednego dnia wracał z pracy. Przez kilka tygodni szukał jego właściciela, ale nikt się nie zgłosił, więc ostatecznie został u niego i dostał imię Hotdog.
Środek transportu
Czarna Toyota Camry.
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
Pracy, mieszkaniu, pobliskim parku i barze.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Siostrę — Salmę.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Nie bardzo.
Czarna Toyota Camry.
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
Pracy, mieszkaniu, pobliskim parku i barze.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Siostrę — Salmę.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Nie bardzo.
frederick hemmings
mason gooding
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!