[Ane Ackerman Weston]

Ane nie traktowała jego firmy jako ich firmy z jednego głównego powodu – nie znała się na niej. Namówiła go, żeby ją otworzył i zainwestowała w jego marzenia pieniądze, ale nie znała się ani na zarządzaniu firmą ani tym bardziej na budowaniu łódek. Gdyby mówiła, że to jest ich firma, świadczyłoby to o tym, że chciałaby mieć jakieś prawo głosu w różnego rodzaju decyzjach, a nie chciała. Nie czuła się kompetentna, a to nie było odpowiednie miejsce na „nie znam się, więc się wypowiem”.
- Najpierw mieliśmy nianię, później zapisaliśmy ją do żłobka. – po prostu wykorzystali najprostsze rozwiązanie z możliwych. Opiekunka musiała zostawać z nią w domu, a nie chcieli by ktoś im się wiecznie kręcił po domu. No i do tego Lily miała kontakt z rówieśnikami, więc też jej to wyszło na dobre – I oczywiście, że chcę o tym rozmawiać. – zapewniła, uśmiechając się pod nosem, bo już nie musiał jej tak demonizować. Może mówiąc, że będzie czekać na niego naga w łóżku liczyła na coś innego niż rozmowa o dzieciach, ale hej… musiała z tym handlować! I czy traktowała ich mniejsze kroki to taki całkowity powrót do przeszłości? Parsknęła, kręcąc lekko głową – Możesz. Chociaż jak ich nie będziesz miał, też nie dostaniesz kosza. – a pewnie na pierwszej randce by takiego dostał! – A moja sukienka jest czarna… bieliznę też będę mieć czarną. Ładną. Koronkową. Trochę jej szkoda na tylne siedzenie auta, ale no niech będzie, Weston… niech będzie. – zażartowała, szczerząc kły w szerokim uśmiechu, a za moment jeszcze zamknęła mu na moment usta pocałunkiem – Chciałbyś zostać w domy? Z dziećmi? Bo ja bym nie chciała, żebyś zostawał… – przyznała szczerze, może trochę ryzykując tym stwierdzeniem, ale trudno! – Łódki to ważna część twojego życia i nawet jeśli teraz powiedziałbyś, że z dziećmi byłbyś szczęśliwy to kiedyś… kiedy już byłoby za późno, mógłbyś pożałować, a ja nie chcę, żebyś żałował jakiejkolwiek decyzji z naszego wspólnego życia. - przyglądąła mu się uważnie, naturalnie spoważniała ale jednocześnie nie miała nic złego na myśli i miała nadzieję, że Sky ją dobrze zrozumie.


Skyler Weston

[Skyler Weston]

Jeśli szkoda było tej czarnej, na pewno bardzo randkowej sukienki na tylne siedzenie auta, to równie dobrze mogli po prostu wrócić do domu i… Nadrobić tyle siedzenie albo na kanapie w ich salonie, albo w łóżku ich w sypialni, albo w jakimkolwiek jeszcze bardziej „godnym” miejscu. Weston nawet miał to zaproponować, ale Ane zadała pytanie, którego chyba wcale się nie spodziewał. A przecież powinien był, bo w tej sytuacji - ich sytuacji, było to całkiem do rzeczy. Czy Skyler chciał zostać w domu z córkami? Hmm… Chyba trochę tak i chyba trochę nie. Nie wyrywał się z odpowiedzią. Przez moment tylko patrzył na żonę i zastanawiał się nie tyle nad tym co jej odpowiedzieć, ale… Czego tak naprawdę chciał. I czy łódki faktycznie były na tyle dużą częścią jego życia, żeby nie mógł z nich zrezygnować dla potrzebującej go rodziny. - Nie wiem… Może trochę? Ale to chyba bardziej ze strachu o to, że ktokolwiek miałby nas w tym zastąpić… - to znaczy ktokolwiek, kto miałby zaopiekować się dziewczynkami na czas ich nieobecności w domu. - Nie poradziłby sobie. Albo, co gorsza, zrobił coś totalnie źle. Wiem, że instytucja niani świetnie prosperuje na całym świecie i u milionów rodzin, nawet większych niż nasza, ale… Po prostu mam wrażenie, że jak czegoś sami nie dopilnujemy, to ktoś inny, obcy tym bardziej tego nie dopilnuje. Tak, wiem… - to głupie myślenie i kompletnie nieżyciowe. Uśmiechnął się i odsunął się od Ane tyle tylko, żeby położyć się obok niej, na boku, z pyskiem skierowanym w jej stronę. - Nie chciałbym być pełnoetatowym tatuśkiem i nie chciałbym też, żebyś ty była pełnoetatową mamuśką. Z drugiej strony, wydaje mi się, że z nas dwojga ty bardziej potrzebujesz czym prędzej wrócić do pracy, co jest absolutnie okej, więc… Dopóki nie znajdziemy niani… - a Lily nie wróci do przedszkola… Wzruszył ramieniem, bo koniec tego zdania dopowiadał się sam. - Zostanę z nimi. Ty będziesz robić karierę, a ja będę przeprowadzał castingi na nianię idealną. - zaśmiał się pod nosem, bo oczywiście tylko sobie żartował. Z tymi castingami, jak sądzę. - No chyba, że uznajemy Doris za taką, ufamy jej całkowicie i tak dalej… - w tych kilku słowach nieśmiało zabrzmiało pytanie. Sky spojrzał na żonę i… - Ufamy? Jakbyś jutro miała wrócić na uczelnię, a ja na cały dzień do warsztatu… Ufamy jej na tyle, żeby to zrobić? - zapytał już całkiem wprost, ciekaw tego co czuła w tej sprawie Ackerman.

Ane Ackerman Weston

[Ane Ackerman Weston]

Wpatrywała się w niego intensywnie, gdy sam szukał odpowiednich słów i odpowiedzi na to – być może – niewygodne pytanie. Czy chciał zostać zostającym w domu tatą. Domyślała się, że teraz w jego głowie dzieje się spory sztorm, ale jej zdanie znał – nie chciałaby, żeby zostawał w domu z dziećmi. Nie ze względów finansowych, bo z tym by sobie poradzili, ale… no nie. Wychowywała się w domu, w którym wszyscy pracowali i nikomu nie działa się krzywda, więc nie uważała, żeby ich rodzina tego potrzebowała. Zresztą mógł mówić, że łódki wcale nie były takie ważne, bo jasne… może w porównaniu z dziećmi nie były, ale nie musiał wybierać. To nie było to albo to. Mógł mieć łódki i wracać do dzieci po pracy. Kącik jej ust drgnął jedynie wymownie, gdy stwierdził, że to przez strach. Pokręciła lekko głową, ale mu nie przerywała i czekała aż skończy. Po prostu była ciekawa jego zdania.
- Gdybym jej nie ufała, nie chciałabym zostawić z nią dzieci, Sky. – przyznała prosto najbardziej oczywistą rzecz na świecie. Planowała zostawić dzieci z Doris, bo uważała, że ta sobie doskonale z nimi poradzi i sam fakt, że kolejny raz Skyler trochę to podważał, sugerował, że mogłaby wybrać ją pochopnie i bez pomyślunku – był dość krzywdzący – Nie wzięłam pierwszego lepszego telefonu, który wyskoczył mi w wyszukiwarce, Weston. – nie zrobiła łapanki na ulicy – I mówisz, że boisz się, że ktoś mógłby nas nieumiejętnie zastąpić… ale dobra niania nawet nie będzie próbowała nas zastępować. – uśmiechnęła się pod nosem – Nadal będziemy rodzicami i zrobimy wszystko najlepiej. Ona po prostu będzie opiekowała się naszymi dziećmi, gdy nas z nimi nie będzie. Gdy będziemy robić swoje… pracować, albo kochać się na tylnym siedzeniu twojego auta. A nasze dzieci podczas naszej nieobecności będą zdzierać sobie kolana albo płakać… dokładnie tak jakby robiły, gdybyśmy my z nimi byli. – bo dzieci to dzieci i mogło im się przytrafić tysiąc różnych rzeczy. Gdyby stało się coś bardzo złego? Po prostu dostaliby telefon i do nich wrócili – I nie robię żadnej kariery, Weston. – kącik ust drgnął jej w lekkim rozbawieniu, bo o pracy na uczelni można było powiedzieć wiele, ale na pewno nie stanowiła trampoliny do wielkiej kariery – Ale ty za to musisz budować łódki. Pamiętaj, że nam jedną obiecałeś. No i nie chcę tłumu rozwścieczonych bogaczy na podjeździe, bo nie chcesz dla nich pracować. – zażartowała, uśmiechając się do niego ładnie – Jesteś seksowny jako tata… ale wiesz, że mam szczególną słabość do ciebie przy budowaniu łódek.



Skyler Weston

[Skyler Weston]

Uśmiechał się. Właściwie cały ten czas, kiedy Ane mówiła, Weston się uśmiechał. I to nie tylko dlatego, że wspomniała o seksie na tylnym siedzeniu ich auta czy też o tym, że kręci ją, jak buduje łódki, nah. To oczywiście TEŻ miało znaczenie, ale tak naprawdę i przede wszystkim chodziło o to, że… - Powiedziałaś, że zrobimy wszystko najlepiej. My. Nie ktoś. My. - że najlepiej zaopiekują się swoimi dziećmi i nikt nie zrobi tego lepiej od nich. Może to naiwne, ale Sky potrzebował to usłyszeć. Że to, że sobie odpuści strach przed oddaniem córki w obce ręce - nie będzie niczym złym. Bo wciąż to oni, on i Ane, byli w tym - w zajmowaniu się Lils i Rosę - najlepsi. Uśmiechał się więc w najlepsze. - Dawno nie zaglądałaś do warsztatu. A szkoda, bo… Ta jedna nasza, ta obiecana, jest już w całkiem niezłej formie. - niezłej to mało powiedziane. Tak naprawdę wymagała już tylko trochę miłości. - Właściwie to… Nie wiem, wiesz? - wargi zadrżały mu mocniej. - Wiem, że masz do mnie słabość, jak remontuję ci dom, ale jak buduję łódki…? Nope… - potrząsnął lekko głową i wyciągnął łapsko do policzka żony, który zaraz zresztą dotknął czule palcami. - Rozwalałem ci ściany i kipiałaś z podniecenia, ale heblowałem deski na stelaż i jakoś… No jakoś nic… - drażnił się? Prowokował? Oczywiście, że tak. Już samo to jak przy okazji patrzył na Ane, było tego jednoznacznym potwierdzeniem. I w tej dokładnie sekundzie coś… Diabelskiego przyszło mu do głowy. Tak, diabelskiego, nawet nie próbował tego kryć. - Jutrzejsza nasza randka… Masz rację, że ta twoja nowa sukienka prawdopodobnie zasługuje na więcej niż tylne siedzenie naszego auta. Co z kolei powiesz naaaa… Twoje ulubione skrzypiące łóżko w warsztacie? Naprawiłem je. - po tym, jak wspólnie je… Ehmmm, załamali. Dosłownie - załamali. - Przy okazji zobaczysz, że nie ściemniam i nasza rakieta naprawdę się robi. - wydarza i nadarza, Weston ciężko nad nią pracował w tak zwanym międzyczasie, którego, co prawda, ostatnio miał niewiele, ale… Musiał. Musiał znaleźć moment, obiecał sobie, że codziennie poświęci jej chociaż godzinę. W większości dni i tygodni, tej obietnicy dotrzymywał. - Możemy nawet olać to kino, jeśli wolisz od razu pojechać tam. - na ich drugi kawałek wybrzeża. Do warsztatu. Przysunął się mocniej i bliżej do żony, jednocześnie wychylając pysk do jej ładnej buzi. Zatrzymał go tuż przy jej wargach. - Jak bardzo mnie dzisiaj nienawidziłaś? - zapytał ciszej, znacznie ciszej, bo niemal szeptem. Niemal też muskając wargami i oddechem usta Ackerman. Był ciekaw co odpowie. Wiedział, że ją zranił, ale… Tak, był ciekaw co odpowie.

Ane Ackerman Weston

[Ane Ackerman Weston]

Ale to dla niej było oczywiste. Że to oni zrobią wszystko najlepiej. Nie jakaś opiekunka. Ba! Ona nawet nie chciała, żeby którakolwiek próbowała. Byli ich rodzicami i tylko oni wiedzieli doskonale czego dziewczynki potrzebują i mogli dać im wszystko, nawet gwiazdkę z nieba. Ale to wcale nie znaczyło, że nikt inny nie mógł się zająć nimi dobrze, a nawet bardzo dobrze. Wystarczająco dobrze, żeby mógł z nimi zostać na cały dzień. A może nawet całą noc!
- Nie zaglądałam… bo warsztat to średnie miejsce dla niemowlaka. Jeśli jechałeś tam sam to miałam pod opieką dwójkę dzieci… jeśli brałeś Lily to i tak musiałabym zabrać Rose. A żadna z tych kombinacji nie sprzyja temu, żeby powtarzać mężowi, że jest seksowny, gdy wbija gwoździe w deski. – prychnęła, bo tak właśnie było i o tym mówiła. Byli z dziećmi… ciągle. Albo jedno albo drugie, albo razem. Bez przerwy. I o tym mówiła, gdy dzisiejszego do południa zdecydowała, że wyjdą bez nich, spędzą czas we dwoje i będą mogli podziwiać łódki. Także tą ich! – Więc znajdziemy opiekunkę, a będę mogła podziwiać naszą łódkę. – czy był to mały emocjonalny szantaż? Być może. Chociaż ona bardziej nazwałaby to dobrą motywacją. A przynajmniej motywacją!
Spojrzała na niego wymownie, gdy zamienił kino na warsztat i już miała to skomentować, gdy się do niej przybliżył i zapytał o coś, czego się po nim nie spodziewała
- A jaka jest skala? – zapytała bezczelnie, ale jeśli liczył, że zacznie powtarzać, że no przecież wcale, że wszystko jest w porządku i nic się nie stało to niestety. Nic z tego. I wcale nie przeszkadzało jej to, że był tak blisko i właściwie gdy mówiła to muskała jego wargi – Jeśli do dziesięciu to powiedzmy, że tak koło czterech, czterech i pół. Nie wydaje mi się, żebym mogła nienawidzić cię bardziej. – a jednak. Kącik ust drgnął jej w lekkim rozbawieniu – Byłam zła. Byłam zraniona. Nie będę mówić, że nic się nie stało, bo nie byłabym z tobą szczera. – a obiecali, że będą ze sobą szczerzy, więc… tak. Nie zamierzała mówić, że nie była na niego zła – Ale jesteś na dobrej drodze, żebym o tym zapomniała. – uśmiechnęła się do niego ładnie i skubnęła lekko jego wargi – Bardzo – i jeszcze raz – Dobrej – i znowu – Drodze – i wreszcie go pocałowała. Mocno i z uczuciem. Ale wcale nie na długo – A teraz wróćmy do naszej randki. Czy zamieniłeś łódkę, nurkowanie, kolację, wino i wszystko na kino i seks w aucie, żeby teraz jeszcze to zamienić na seks w warsztacie? – znowu wyglądała na lekko rozbawioną – Boże, Weston… ja się chyba muszę naprawdę porządnie obrazić, żebyś znowu zaczął się starać.



Skyler Weston

[Skyler Weston]

Moment zawieszenia i… Parsknięcie śmiechem. Chyba nawet trochę za głośno, co sam Weston szybko załapał. - Przepraszam! Ale to było takie… Bezczelne, ale takie bezczelne, Ane. - że ma się bardziej starać! No halo, planował im randkę na jutro, to chyba się starał, tak? - Dobra! Dobra, dostaniesz cały pakiet. Chciałem po prostu od razu przeskoczyć do deseru, bo nie udawajmy, że chodzi ci o randkę, Ackerman. Chcesz seksu. Seeee-ksu. - o tototo! Może teraz on był bezczelny, ale hej, trudno nie być, kiedy leżysz prawie nagi przy swojej totalnie nagiej seksownej żonie i gadacie o planach na seks… Na łódce, w aucie, w warsztacie. Zaśmiał się pod nosem i szybko zamknął jej usta pocałunkiem. Mocnym i intensywnym. Takim, co trwał przez moment… I potem jeszcze przez moment… I znowu… - Chodzi mi to, zołzo, że możemy robić wszystko… Co tylko chcesz. Nawet jeśli dzisiaj nienawidziłaś mnie prawie na połowę skali… - oczywiście, że nie mógł tego pominąć. Jednym uchem wpadło, ale drugim wcale nie wypadło. Cztery lub cztery i pół to zaskakująco wysoko. Zaskakująco dla Skylera. - To cię kocham i nic z tym nie zrobisz. Swoją drogą, ja też byłem smutny, więc hej… Nie byłaś w tym sama, okej? - jego łapsko znalazło się w okolicy jej żeber, więc nie mógł nie wykorzystać tej okazji. Wcisnął paluchy tam, gdzie wiedział, że Ane ma łaskotki. - Zołza jesteś i tyle. Zamiast przyjść i przyprzeć mnie do ściany, wziąć co twoje to… - nie przestawał jej łaskotać, wpakował się na nią i nie miała z nim żadnych, żaaaaaadnych szans. - Focha walnęła. Naleśnikami pogardziła. Całe wino wypiła. - i mógłby tak dalej, ale nie chciał! Przestał łaskotać, ale nie schodził z Ane nawet na centymetr w bok. - To co chcesz jutro robić? Zaliczyć randkę z prawdziwego zdarzenia czy… Wziąć co twoje i dać mi co moje? - pytał i szczerzył kły, bo jak mógłby nie, kiedy tak cholernie ją kochał, co?

Ane Ackerman Weston

[Ane Ackerman Weston]

Oczywiście, że była bezczelna. Sam stworzył potwora, to była tylko i wyłącznie jego zasługa. Na dłuższy czas musieli to… porzucić to teraz zamierzała skorzystać. Po prostu. Zresztą nie pozostawał jej dłużny i teraz to Ane się roześmiała – Nie. Chciałam spędzić dzień z mężem. Tylko mężem. – sprecyzowała, uśmiechając się pod nosem – Seks byłby miłym dodatkiem – dodała, chociaż żartowała… albo raczej nie mówiła całej prawdy. Bo seks nie był dla nich tylko miłym dodatkiem. Był ważnym elementem ich wspólnego życia i dlatego tak… był ważny. Po prostu. I dlatego nie protestowała, gdy zamknął jej usta pocałunkiem, w który bez zawahania popłynęła i z pełnym zaangażowaniem odwzajemniła. Przez chwilę nawet myślała, że to koniec dyskusji, że nie będą już więcej gadać… a jednak. Skyler wrócił do rozmawiania. Tego się nie spodziewała. Ściągnęła mocniej brwi i przyglądała mu się uważnie. To, że było mu smutno to jedno… z tym nie zamierzała się kłócić, bo miał do tego pełne prawo. Natomiast… - Przyszłam, próbowałam… – zanim się obraziła. Zanim wrócili do domu i się obraziła. Kazała mu wsiąść do auta i próbowała wywieźć z domu, żeby wziąć co swoje. Nie pozwolił jej na to, więc ciężko było z tym handlować – Broniłeś się. Jak… jakaś… – nie dokończyła, bo zamknęła mu usta pocałunkiem i zaśmiała się prosto w jego wargi. I nie przestawała go całować póki jej mąż nie opadł grzbietem na materac, a ona nie zajęła miejsca na jego biodrach. Wtedy się od niego odkleiła i spojrzała na niego z góry, uśmiechając się ładnie – Jutro… chcę zaliczyć randkę z prawdziwego zdarzenia. – zdecydowała patrząc mu prosto w oczy – Teraz? Teraz możemy negocjować. Czego chcesz, Sky? Iść spać? – czy jednak, nie? – Czy może chcesz dalej rozmawiać? Możemy jeszcze omówić to, co się dzisiaj wydarzyło? – czy był jeszcze sens? Czy lepiej było się zamknąć i dać temu umrzeć śmiercią naturalną? Powinni skończyć być smutni?


/koniec

Skyler Weston