[ozzy lonsdale]

Wielokrotnie odtwarzał w głowie scenariusz, w którym byli razem aż do teraz. Niczym w starej kasecie, metaforycznie przewijał taśmę, zawijając rolkę i przekładał kasetę na drugą stronę, włączając od nowa. Jego wizje na wspólne życie były różne, czasem gorsze, a innym razem lepsze, ale był całkowicie przekonany, że Duncan - zupełnie jak teraz, swoją drogą - byłby centrum jego wszechświata. Gdyby to było konieczne, podporządkowałby swoje życie pod jego, uzgodnił swoją codzienność względem jego, w taki sposób, by nie było żadnych niedociągnięć. W ogień skoczyłby za tym facetem albo dałby się pokroić, a to, jak bardzo jednostronne jego uczucie było, odczuwał tak samo, jak gdyby to był nóż wbity w serce. Jeśli więc nie jest jasnym, czy z masochistyczną rozkoszą zagłębiał się w obecną sytuację i zamierzał kontynuować, nie przerywając spotkania, aż do momentu, kiedy będzie miał pewność, że Ducky jest bezpieczny i zaopiekowany, odpowiedź była twierdząca. Ile miał po tym lizać rany, ciężko było oszacować, lecz nie był to obecnie priorytet. - Nie idziemy, o nic się nie martw. Już szukam nam kierowcy - trzymając go jedną ręką, w drugą pochwycił telefon, który w niezwykle niewygodnej pozycji podetknął sobie pod nos, by widzieć, co wybiera. Czułby się pewniej, gdyby sam siadł za kierownicą i odwiózł go do domu, ale taki scenariusz nie miał racji bytu. Po pierwsze, Duncan nadal nie był zdolny określić mu, gdzie mieszkał, co stanowiło spory problem w przedsięwzięciu. A poza tym, pił. Sfrustrowany kolejnym nieudanym spotkaniem wypił trochę alkoholu i wypił go szybko, na tyle niedawno, by mieć go nadal w krwiobiegu. Czuł się dobrze, nie słaniał się na nogach, jak jego towarzysz wieczoru, ale nie wiedział co będzie za kilka minut. Kuszenie losu byłoby szczeniacką zagrywką. - Za pięć minut ktoś po nas przyjedzie, dasz radę jeszcze trochę? - spytał z nadzieją w głosie, próbując zerknąć na niego, oszacować bilans zysków i strat tego wieczoru. Duncan wciąż przelewał się przez ręce, co nie świadczyło dobrze.

duncan gallagher

[duncan gallagher]

Nawet w swoim stanie poczuł chwilową, ulotną lekkość, kiedy usłyszał, że ma niczym się nie martwić. Podejrzanie łatwe wydawało mu się to w chwili, kiedy oparty o Ozzy'ego trzymał się go ostatkami sił, raz po raz próbując powąchać go jeszcze trochę, choć to nie było już możliwe od kilku chwil. Jego ciepło koiło jakiś wewnętrzny ból, a nawet jeśli to ukojenie miało być wyjątkowo ulotne, chwilowo dawał się temu, oddawał się jakby w pełni. Oddawał wszystko, całym sobą mu ufał, bo i tak nie miał teraz lepszej alternatywy. Komu innemu miałby? Chyba nie jednej z obcych osób na ulicy, które czasem zerkały na nich podejrzliwie. Skończyłby na tym gorzej, niż teraz, zbyt do niego lgnąc, ktoś by go najpewniej okradł, a być może nawet skrzywdził. Nie chciał więcej cierpień, ani fizycznych, ani mentalnych. Na szczęście nie był jeszcze świadomy tego, co miało przynieść mu jutro. — Okej. Dobrze — potaknął jedynie i bez słowa oddał mu klucze do auta. Zdawało mu się, że Ozzy wspomniał coś o tym, że nie chce, by je zgubił, ale mogło mu się to przesłyszeć. Było mu coraz bardziej sennie i błogo, a tylko ból w nogach nie dawał mu całkiem odpłynąć. Ledwo zarejestrował, kiedy znaleźli się w aucie, gdzie na tylnym siedzeniu znowu przylgnął do niego na wpół świadomy tego, co robi. Było mu dobrze, błogo, czuł się bezpiecznie w jego ramionach, dlaczego miałby rezygnować? Sen nadszedł szybko, a chwili, kiedy wysiadali czy wchodzili do domu mężczyzny, nie udało mu się uchwycić. Złapał się tylko jego szyi, przerzucając przez nią ramię w pewnym momencie i dał się zabrać wszędzie, gdzie tylko Lonsdale chciał. I tym oto sposobem, zasnął na dobre zatopiony w miękkim materacu jego łóżka, przebrany połowicznie i przykryty kocem, który do rana dawał mu imitację ciepłego bezpieczeństwa, a może nawet sprawiał wrażenie, że ktoś śpi wtulony w niego, tak jakby tego potrzebował.

koniec