[Ane Ackerman Weston]

Żartował sobie, ale spojrzała na niego wymownie, bo wcale nie pomagał! Ani trochę. Ani odrobinę! Bo jak ona miała się nie przemęczać, odpuścić i dać sobie trochę czasu na regenerację, gdy jej mąż twierdził, że nic a ni nie jest zmęczony. Przecież nie mogła sobie radzić gorzej niż on, prawda? W końcu z ich dwójki to ona miała doświadczenie. Nie powinna wymiękać, a ewidentnie… wymiękała. Nie robiła mu jednak o to absolutnie żadnych wyrzutów, bo wiedziała, że żartował. Po prostu żartował. Zwłaszcza, że wiedziała, że nie spał tak samo jak ona, tak samo jak ona czuwał i heh… tak samo jak ona miał podkrążone oczy. Niech sobie nie myśli, że nie! – Ergonomicznie mówisz… no dobrze, niech będzie. – przytaknęła mu, uśmiechając się pod nosem i nieprzerwanie lawirowała wzrokiem przed tą dwójką, którą tu miała na wyciągnięcie ręki. I samo to było miłe… nie spodziewała się więc, że Sky poruszy temat. Jakikolwiek ważny temat, a już szczególnie ten. Utkwiła więc uważne spojrzenie w jego twarzy, ale dalej się lekko i łagodnie uśmiechała.
- Czy pamiętam, że powiedziałeś, że chciałeś, żeby ratowali mnie? – zapytała wprost, ale nadal nie wyglądała na jakkolwiek zmartwioną, a już na pewno nie jak ktoś kto miałby mieć do niego o to jakiekolwiek pretensje – To pamiętam… wcześniej? Niewiele. Pamiętam, że słyszałam jej płacz. Widziałam twoją twarz. A później wszystko się zamazało. – wzruszyła lekko ramieniem, bo było jak było, prawda? Niewiele mogła już teraz z tym zrobić. Trzeba było się tylko cieszyć, że nikt nikogo nie posłuchał i właściwie nie było takiej potrzeby – I czy to ma teraz jakiekolwiek znaczenie? Co wtedy powiedziałeś? Jeśli martwisz się, że będę miała do ciebie o to żal to nie. Nie martw się. Nie będę. – zapewniła, ładnie się do niego uśmiechając – Jak widać doskonale sobie poradzili z jednym i drugim, więc naprawdę… to nie ma żadnego znaczenia. Żadnego. – bo to, co powiedział w nerwach? Nie była tak okrutna, żeby mu to kiedykolwiek wypominać i byłoby jej cholernie przykro, gdyby tak o niej myślał.


Skyler Weston

[Skyler Weston]

Zmarszczka na czole lekko mu drgnęła, kiedy Ane tak bezpardonowo przytoczyła to do czego jej się przyznał, a co ona - okazuje się - dobrze pamiętała. Czy był tym trochę zaskoczony? A właściwie tooo... Czy był zaskoczony tym, że nie miała o to do niego pretensji? O to, że finalnie ją okłamał, nie dotrzymał słowa i... To naprawdę nie miało dla niej znaczenia? Żadnego? Nic, a nic? Sky patrzył na żonę i przez moment nic nie mówił. Tylko patrzył. W głowie miał jakieś dziesięć tysięcy różnych myśli, ale jedna z nich była najgłośniejsza i najbardziej natarczywa. Uśmiechnął się pod nosem i w końcu się odezwał. - Jesteś lepszym człowiekiem, niż ja, Ackerman. Dużo lepszym... - nie ściemniał, naprawdę tak uważał i to nie tylko w kontekście tej konkretnej sprawy, aleeeeeeee... Tak ogólnie też. - Nie wiem czy ja na twoim miejscu potrafiłbym tak... Po prostu odpuścić. Bo jednak cię okłamałem. Jednak nie dotrzymałem obietnicy i zrobiłem po swojemu. Wbrew tobie. I w ogóle tego nie żałowałem. - jedyne co go przez ten czas jakoś tam męczyło to właśnie ta niepewność - czy Ane to pamięta, czy wie, czy ma do niego żal, choćby minimalny. - Dobrze, że więcej z tego nie pamiętasz. Z całego porodu. I tak masz sporo na głowie. - znów się uśmiechnął i wymownie skinął na ich zasypiającą córkę. Ten mały człowieczek - choć mały - był niezłym emocjonalno-psychicznym obciążeniem. Fizycznym też, ale ten pierwszy kontekst był dużo ważniejszy. Bardziej odczuwalny. Przynajmniej dla Westona. - Czyli tego, że popłakałem się, zemdlałem i wylądowałem z głową w biuście mojej ulubionej pielęgniarki... Tego nie pamiętasz, tak? - zapytał, ale to jaaaaasne, że tylko głupio sobie żartował. Zgrywał się, nic więcej. Dlatego wyszczerzył kły i wyciągnął po chwili pysk w kierunku żony. Chyba wiedziała czego oczekiwał? Na to chyba jeszcze miała siły, prawda? Jeden niewinny pocałunek. O więcej nie prosił. - Pójdźmy jutro na plażę, co? Jeśli nie będzie padać. - co ostatnio było notoryyyyyyyyycznie niemożliwe. - Na spacer, o to mi chodzi. Zabierzemy dziewczynki. Lily się wybiega, a jej... - skinął na Rose. - Morskie powietrze dobrze zrobi. - bo co mogło się stać? Była malutka, ale malutkie dzieci też przecież zabiera się na spacery, prawda? - Albo jeszcze lepiej... Ja zabiorę dziewczynki na spacer, a ty w tym czasie zrobisz co tylko będziesz chciała. Wykąpiesz się, prześpisz... - czujnie wbił ślepia w Ane, bo... Zgodzi się? Pozwoli mu na to? - Mnie też morskie powietrze dobrze zrobi, wiesz? Ostudzi... Emocje. - sapnął rozbawiony, szczerząc zaraz krótko kły, bo... Chyba wiedziała do czego pił? Musiała wiedzieć. Był dobrym mężem w celibacie, ale czasami po prostu... Potrzebował otrzeźwienia! To wszystko, hyhy.
Cokolwiek Ane zdecydowała - z myślą o tym ostatecznie położyli się spać. To znaczy... Weston najpierw odniósł córkę do łóżeczka, a potem wrócił do żony i wspólnie wrócili do przerwanego snu. Spali do rana, a rano... Jak zwykle, obudził ich płacz głodnej córki. Tyla.

@Ane Ackerman Weston