[Skyler Weston]

Natychmiast wyszczerzył kły i bez słowa protestu przytaknął: - Oczywiście, kochanie! No co ty. Przecież na co dzień jesteś absolutnie fantastycznie normalna. - hyhyhy, w całej ich wspólnej nienormalności! Zaśmiał się cicho i krótko i wlepił bystry, trochę łobuzerski wzrok w kobiece ślepia. - Nie było tak źle. Nie demonizuję cię… Jeszcze. - w swojej głowie i… W ogóle. Na razie nie dała mu popalić… Właściwie wcale. Nieporozumienie z płaszczka było na tyle błahe i nieistotne, że w ogóle nie zamierzał rozpatrywać go w kategoriach „jestem dla ciebie okropna”. Zabawnie było słyszeć i wiedzieć o tym, że faktycznie mieli w łazience zapas testów ciążowych w co najmniej hurtowej ilości. Trochę, tak jakby czuli z tym jakąś mega presję, a przecież wcale nie - nic podobnego im nie doskwierało. Kiedy kochali się ze sobą, to nie po to, żeby „zaciążyć”, a po to, żeby kochać się ze sobą. Ciąża nie była celem samym w sobie. Ich bliskość i bycie razem - tak. - Wytrzymam wszystko Ane, poza jednym. - tududududm… Spodziewała się tego? Jakiegoś warunku? Nawet jeśli jednego jedynego? Weston prychnął, pokręcił głową i nie odrywając spojrzenia od oczu żony, powiedział co i jak: - Wiem, że nie chcesz niczego zapeszyć i boisz się rozczarowania. Wiem to, rozumiem to, w zasadzie sam w pewnym stopniu też tak czuję, ale… - no pewnie, że było jakieś „ale”. - Musimy się tym cieszyć, Ane. Musimy pozwolić sobie na to. Musimy móc planować i wizualizować sobie przyszłość. Naszą wspólną przyszłość, już we czwórkę, nie we trójkę. Proszę… Zaufaj mi, że wszystko będzie dobrze i po prostu… - westchnął cicho. - Ciesz się tym. I nie wątp w to, że ta ciąża nam wyjdzie jak trzeba. - miał nadzieję, że może chociaż trochę, choćby w drobnym, lekkim stopniu Ackerman go zrozumie i weźmie pod uwagę to co jej powiedział. O co ją poprosił. - Nie zemdleję. Przy porodzie, zobaczysz, że nie zemdleję. Będę twardy jak Terminator. Normalnie niewzruszony… - ehe, akurat. Oczami wyobraźni już widział samego siebie… Zapłakanego jak największa w świecie męska beksa. Dlatego prychnął, wyszczerzył kły i zaraz też przyznał: - Kogo ja próbuję oszukać, na pewno rozkleję się jak… Jak jakiś totalny mięczak. Ale hej… Jesteś moją żoną, będziesz musiała mi to wybaczyć. - i broń matko ziemio, nie myśleć o nim jako o mięczaku! Ane musiała wiedzieć jak bardzo był na tym punkcie przewrażliwiony. Nagle o czymś pomyślał… Coś ewidentnie wpadło mu do głowy, bo ściągnął mocniej brwi i wyraźnie, choć pozornie spochmurniał. - Ane? A jak to właściwie będzie teraz z… No wiesz, nami? Z seksem? - nie to, żeby to było najważniejsze, ale… Było ważne! Halo, super ważne w ich związku! - Powinniśmy zwolnić, zmniejszyć częstotliwość, robić to tylko w określony sposób? - pytał i coraz bardziej zdawał sobie sprawę z tego jak niewiele wiedział… O tym wszystkim! O ciąży, o byciu tatą, o… Tak, o wszystkim!

Ane Ackerman Weston

[Ane Ackerman Weston]

Za to ‘jeszcze’ dźgnęła go w bok. Na szczęście nie mocno i bardziej z czystej przekory i sympatii. Ogromu sympatii. I nie oszukujmy się ‘sympatia’ w tym momencie była sporym niedopowiedzeniem. Ogromnym. Za to za nic nie spodziewała się warunków – była pewna, że Sky stwierdzi, że wytrzyma wszystko i będzie godnie znosił jej humoru, bo jakby nie było… to jego wina! To przez niego jej hormony się rozszalały. Gdyby nie on w życiu do głowy by jej nie przyszło by znowu robić sobie dziecko. Dlatego ściągnęła mocniej brwi i utkwiła w nim uważne spojrzenie. Bardzo ciekawa jakie zamierzał w tym momencie (gdy już generalnie było za późno i MUSIAŁ z nią wytrzymać) stawiać warunki.
- Rozumiem… w sensie wiem, że to dla ciebie ważne. To twoje pierwsze dziecko. Wiesz… moje w pewnym stopniu też. Pierwsze, którego naprawdę chcę. Kocham Lily i dzisiaj uważam, że jest moim największym szczęściem. – i nie musiał się obrażać, bo zarówno on jak i Lily stanowili odrębne kategorie, nie rywalizowali, oboje stanowili podium – Ale nie chciałam dziecka, nie planowałam go… teraz? Teraz jest inaczej. – i może dlatego się bała. Bo jej zależało – Ale dobrze. Obiecuję, że się postaram. Nie będę dramatyzować… będziemy się cieszyć. – zapewniła, uśmiechając się do niego ładnie i sięgając do męskiego policzka by złożyć na nim lekki pocałunek – Jeśli tam ze mną będziesz i wcześniej zniesiesz cały mój parszywy charakter… wybaczę wszystko. – ale właśnie tylko tam! Nie to, że nagle może zacząć sobie szukać atrakcji na boku z myślą, że ona mu je wybaczy, nienienie… nic z tych rzeczy!
Parsknęła też słysząc jego pytanie – Nie chcę nic mówić, ale… – spojrzała wymownie na wejście do domu. Przed chwilą ją zaliczył na kuchennym blacie, niezbyt grzecznie… niezbyt ostrożnie. Zaśmiała się pod nosem – Co byś zrobił jakbym ci powiedziała, że czeka cię teraz wiele miesięcy wstrzemięźliwości? Ze możesz patrzeć, ale nie możesz dotykać? – na szczęście tylko troszeczkę mu teraz dokuczała, nic takiego nie musiało mieć miejsca – Jak będę gruba… wtedy albo nie będziesz chciał na mnie patrzeć, albo będziemy bardziej ograniczeni.



Skyler Weston

[Skyler Weston]

No pewnie, że to jego wina! Weston wcale nie uchylał się od odpowiedzialności, ani trochę! Wręcz odwrotnie - z chęcią przyjmował ją na klatę. Z wszelkimi konsekwencjami, choć… Chyba niekoniecznie jeszcze był ich wszystkich do końca świadom. Na razie cieszył się tym, że Ane nie protestowała, nie powiedziała kategorycznego „nie” dla jego prośby, a zamiast tego - obiecała, że spróbuje. Cieszyć się i nie martwić za bardzo wszystkim tym, na co niekoniecznie mają wpływ.
Parsknął śmiechem w pierwszej reakcji na pytanie, które usłyszał. Co by powiedział gdyby od teraz mieli w ogóle… Nic? Nic, a nic? Ha! - Po pierwsze, przestań gadać takie bzdury, okej? Jak będziesz gruba, to będę miał więcej ciebie do kochania i dotykania, tyle w tym temacie. Ale gdybym jednak nie mógł cię za bardzo dotykać… - w ten bardzo konkretny, jednoznaczny sposób. Uśmiechnął się jak cwaniak i dokończył myśl: - Zaskoczę cię, Ackerman. Zaskoczę cię. Przyjąłbym to jak facet. Jak prawdziwy, dobry, kochający facet. Dobry mąż, odpowiedzialny ojciec. Mądry. Tak, jestem mądry, nawet jak nieszczególnie daję to po sobie poznać. - przewrócił oczami i sięgnął ręką do damskiego policzka. Lekko, czule przesunął po nim palcami, ostatecznie zahaczając też opuszką kciuka o dolną wargę żony. Wzrokiem śledził ruch swojej dłoni, ale po chwili cofnął go do tęczówek Ane. Zawsze niesamowicie bardzo poruszało mu to serducho - to jak ona na niego patrzyła, niezależnie od tego czy byli w jakimś szale małżeńskiej namiętności, czy… Ot,po prostu rozmawiali wieczorem na tarasie. - Jeśli lekarz kategorycznie zabroniłby nam seksu… No to przykro mi, kochanie, musielibyśmy przełknąć tę gorzką pigułkę z godnością. Dla dobra… - złapał za jej podbródek. - Małego lub małej Weston. Ackerman-Weston? - w chwili, w której zadał to pytanie, przypomniał sobie o czymś jeszcze, o czym też pomyślał dzisiaj wcześniej. - Swoją drogą, jak już jesteśmy przy nazwiskach… Znajdziesz dla mnie chwilę w przyszłym tygodniu, żebyśmy mogli pójść do prawnika? No wiesz, w sprawie Lily… Chcę ją adoptować, Ane. Nie zmieniłem zdania, nigdy nie zmienię. Po prostu dużo się działo, ale już czas najwyższy się tym zająć. - pod warunkiem oczywiście, że… - Bo rozumiem, że ty też nie zmieniłaś zdania, prawda? - i dalej tego chciała. Dla niego i dla Lily.

Ane Ackerman Weston

[Ane Ackerman Weston]

Uśmiechnęła się pod nosem, nawet jeśli ‘więcej do kochania’ nieszczególnie ją przekonywało. Nie znaczy, że mu nie wierzyła… akurat zdawała sobie sprawę, że spotyka się z porządnym gościem i kilka dodatkowych kilogramów nie sprawiłoby, że przestałby ją kochać. Zwłaszcza ciążowych kilogramów. Ale gdyby ten stan się utrzymywał? Wiedziała, że mimo wszystko… podkreślał to, że mu się podobała, a przecież to mogłoby sprawić, ze przestałaby mu się podobać. Mógł ją kochać, ale bez tego… byłoby ciężko na dłuższą metę.
- No to… byłam raz w ciąży i nigdy od nikogo nic takiego nie usłyszałam. Także jesteśmy bezpieczni. – zapewniła, uśmiechając się do niego ładnie. Nic nie będą musieli przyjmować z godnością żadnego celibatu. Zwłaszcza, że nie przypuszczała by miało im się to udać – nawet dla dobra kogokolwiek. Niestety.
Nie spodziewała się jednak, że przypomni o nazwisku Lily. Uśmiechnęła się, oczywiście, że tak. I pokiwała głową – Oczywiście, że znajdę. Oczywiście, że ciągle tego chcę i tak… chcę to zrobić teraz. Zanim zdążymy powiększyć rodzinę. – chciała, żeby jej dzieci były takim pełnoprawnym rodzeństwem, także z nazwiska – I… Weston. – nie Ackerman Weston – Wiem, że kręcisz nosem na pozostawione moje Ackerman… ale to jest moje nazwisko, zawsze nim było i zawsze nim będzie. Nie chciałam z niego rezygnować nawet, gdy staliśmy się rodziną. Jestem Westonem, ale zawsze też pozostanę Ackerman. Rozumiesz o co mi chodzi? – miała nadzieję, że tak – Nasze dzieci jednak są… albo raczej będą Westonami. – po prostu. I miała nadzieję, że kiedyś to nazwisko będzie dla nich tak samo ważne jak dla Ane było Ackerman. I naprawdę miała nadzieję, że Skyler to wszystko rozumie, albo chociaż spróbuje zrozumieć. Za to na pewno go pocałowała! I resztę wieczoru spędzili miło… tylko we dwoje!

/zt


Skyler Weston