[Ane Ackerman Weston]

No i wszystko popsuł. Mina Ane? Bezcenna. Zaczęła się śmiać no po prostu się śmiać… w głos. I nie mogła się uspokoić i chociaż próbował nie przerywać, próbował ją pociągnąć to… nie. Potrzebowała chwili. Śmiała się tak bardzo, że aż się z niego zsunęła, opadła na materac obok i chichrała się w najlepsze. I przyciągnęła go do siebie, nie przestawała się cieszyć, ale jednocześnie spojrzała na niego, gdy się pochylił i jego twarz znalazła się tak blisko jej – Pasują… bardziej niż pasują – zapewniła – Księżniczka… – parsknęła, ale nie dała mu więcej dojść do słowa, bo znowu zamknęła mu usta pocałunkiem. Pocałunkiem, który z każdą kolejną sekundą nabierał na intensywności i można było zapomnieć o śmieszkach, heheszkach i dramatach dnia dzisiejszego. Bo po prostu resztę tego wieczoru spędzili tak jak lubią najbardziej, tak jak mogą być ze sobą najbardziej. Kochając się i kochając się ze sobą. I byli dla siebie idealni – gdy działali jak dobrze funkcjonująca maszyna, gdy rozumieli się bez słów, gdy wiedzieli jak się dotknąć i doprowadzić do szaleństwa. Obłędu. I spełnienia! Nie było wątpliwości, że byli dla siebie idealni… i ta randka też była, nawet jeśli przy okazji prawie wcześniej zginęli.


/koniec


Skyler Weston