[autumn goldsworthy]

Autumn westchnęła. Nie było sensu odpowiadać. Camden nie wiedział w pełni, co się przytrafiło Calie, ale Autumn nie czuła potrzeby, by go o tym wszystkim informować. Rzecz w tym, że odpowiedź, którą mu podała powinna – w jej przekonaniu – mu wystarczyć. Powiedziała, że to sprawy rodzinne, którymi musi się zająć bezzwłocznie i jej zdaniem Camden powinien zrozumieć i po prostu poczekać. To jasne, że chciała mu wszystko powiedzieć, ale w swoim czasie. Przy szczerej rozmowie. Nie na szybcika i tylko po to, by się usprawiedliwić. – Ale prędzej czy później musi tak być. Inaczej będziemy żyć w zawieszeniu, a ja nie wiem, nie wiem co myśleć – przyznała szczerze i z zażenowaniem, bo to chyba pierwszy raz, kiedy nie potrafiła się w pełni domyślić czy ma rację i Camden naprawdę coś do niej czuje – bo to wciąż rozmowa przed jego szczerym wyzwaniem – czy tylko jej się wydaje i może spać spokojnie. Bo jeśli to pierwsze, to chyba powinna wymyślić, w jaki sposób delikatnie go uświadomić, że to nie takie proste.
Skinęła głową. Faktycznie, to był dobry pomysł i może rzeczywiście powinna tak zrobić. I po chwili sięgnęła po tą szklankę, bo chyba powoli zaczynała zajadać stres. I dlatego tak bardzo uderzyły ją słowa Blake. Kochana Blake. Autumn momentalnie się uśmiechnęła. – Dzięki – powiedziała z westchnieniem. – Okej, masz rację. Załatwię to – obiecała zarówno sobie jak i jej, bo przecież istotne w tej chwili było to, by faktycznie sprawę wyjaśnić z Camdenem. Jeszcze nie wiedziała, że ich kolejne spotkanie będzie miało miejsce w szpitalu, i że cała ta sprawa przybierze tak niefortunny obrót sprawy. Ale w tej chwili Autumn obiecała sobie, że się zastanowi i spróbuje wymusić na Camdenie o co tak naprawdę chodzi. A gdy się już dowie… to jakoś się do tego ustosunkowuje. Nie był to plan doskonały, ale jakiś był i tego dziewczyna zamierzała się trzymać. Blake Hargrove

/zt x2