Take me to church

Późne powroty do domu weszły mu w krew.
Po domknięciu wszystkich spraw, zebraniu dokumentów i zakończeniu pracy w biurze, zamknął swój gabinet na klucz i wyszedł na zewnątrz. Przyzwyczajał się do szarej rzeczywistości, która czekała go w tym mieście. Nie miał żadnego pomysłu, nie wiedział od czego powinien zacząć poszukiwania, a najgorsze z tego wszystkiego było to, że choć się starał, nie potrafił namierzyć, ani zlokalizować osoby, która kilka długich lat temu, pomogła jego matce w spełnieniu marzeń, które miała. Jeśli dobrze liczył, osoba ta miała obecnie jakieś sześćdziesiąt lat. Mężczyzna mógł być na emeryturze, mógł dawno umrzeć, a mógł leżeć w szpitalu i być w stanie agonalnym. Czuł nieprzyjemną bezsilność i rozczarowanie, które pojawiały się zawsze, gdy pomysły zawodziły i zatrzymywał się w martwym punkcie. Mógł uruchomić kilka kontaktów, ale czy ktoś obracający się w hotelarstwie, miał jakiekolwiek pojęcie o muzykach? Wątpił w to, choć zdawał sobie sprawę z tego, że w hotelach przewijało się mnóstwo osób. Mniej, lub bardziej popularne sławy mijały się w progu z bogatszymi mieszkańcami miast, a te wszystkie magiczne rzeczy, odbywały się na złotych, hotelowych dywanach, na ogół salonie, który nazywany był poczekalnią.
Wiedział, że było dość ciemno, gdy zerkał ostatni raz przez okno, zmierzch pochłaniał światło dnia, ale teraz, gdy prosto w twarz uderzył go ciepły, lecz niekoniecznie gorący wiatr, a na dworze było bardzo ciemno, doszedł do wniosku, że pora zakończyć dzień. Wyczekiwał tego momentu, za każdym razem, gdy przekraczał próg hotelu, zerkając niemalże od razu tęsknym wzrokiem w kierunku wyjścia.
Odetchnął mrokiem rozpędzanym przez blask latarni, łapiąc haust powietrza, którym chciał się delektować. Po kilki minutach stania i delektowania się wolnością, spojrzał na zegarek i uświadomił sobie, że powinien przed wejściem do domu, skoczyć do sklepu, w celu kupienia szybkiej kolacji, a gdy tylko przeszła mu ta myśl przez głowę, otworzył guzikiem od kluczyków samochód i wsiadł do środka. Ulice nie były szczególnie zaludnione, a dużym plusem wracania do domu późną porą, był brak korków na mieście.
Sklepy również nie tętniły życiem.
Przeszedł między półkami sklepu, szukając rzeczy, które najbardziej go interesowały i wtedy rzucił mu się w oczy jogurt z płatkami owsianymi. Podobno zdrowe jedzenie, tak było napisane na ulotce, której zaufał. Nie miał najmniejszej ochoty na analizę składu, chciał wrócić po prostu do domu i usiąść na kanapie.
Plany mężczyzny zostały pokrzyżowane, gdy do jego uszu dobiegł dźwięk organów, grających w Kościele nieopodal. Po plecach przeszedł mu nieprzyjemny dreszcz i w tym samym momencie, pojawił się niepokój, zupełnie jakby ciało ostrzegało go przed niebezpieczeństwem. Pokręcił z niedowierzaniem głową, gdy doszedł do wniosku, że jeśli tak dalej pójdzie, nabawi się ataków paniki i wsiadł do samochodu, kierując się prosto do Kościoła. Czuł się dziwnie, jadąc drogą prowadzącą przez Sapphire River. Dzielnica nie napawała go zachwytem, właściwie, miał wrażenie, że tą część miasta zamieszkiwały największe szumowiny i ludzie wykluczeni z życia społecznego, tacy, których lepiej było trzymać na uboczu.
Przyjechał pod świątynię, parkując samochód nieopodal budowli, a sam po krótkiej chwili wysiadł z samochodu i stanął przed górująca nad innymi domami budowlą. Nie był to zbyt duży wyczyn, biorąc pod uwagę dzielnicę w której Dom Boży został postawiony. Sapphire River nie słynęło ze zbyt dużego bogactwa, z tego co się orientował, dzielnica również do najprzyjemniejszych nie należała. Musiał natomiast przyznać, że sam Kościół robił niemałe wrażenie, zwłaszcza późnym wieczorem, gdy dookoła panowały egipskie ciemności, a jedyny dźwięk który dało się usłyszeć, wydobywał się z budynku. Cmentarz stojący nieopodal, wyglądał na zadbany, zupełnie jak Kościół. To miejsce nie przypominało mu nawiedzonych cmentarzy i opuszczonych świątyń z horrorów, choć wieczorem nawet najbardziej zadbane miejsca, mogłyby wzbudzać niepokój i przy odrobinie figlów, które robił umysł, wszystko co ma duszę można by podciągnąć pod nawiedzone.
Jeśli grałby rolę w horrorze, w tym momencie byłby jednym z tych idiotów, którzy postanowili udać się do miejsca z którego dochodzą dźwięki, błagając wręcz o to, by zginąć na miejscu.
Wszedł do Świątyni, zamykając za sobą drzwi, które narobiły sporego hałasu, wypełniając miejsce kultu szorstkim skrzypieniem. Nie słyszał już organów, zastanawiające było jednak to, dlaczego o tej godzinie, Kościół był czynny. Z tego co wiedział (lecz mógł być w błędzie, bo do Kościoła nie chodził), o dwudziestej drogie takie miejsca były raczej niedostępne dla zwyczajnych ludzi, najwidoczniej ksiądz musiał mieć zaufanie do swoich wiernych, skoro nie bał się o to, że coś zginie, bądź zostanie ukradzione.
Przeszedł środkiem, stąpając dość głośno po podłodze. Przejeżdżał dłonią niemalże po każdym drewnianym siedlisku, zupełnie jakby chciał sprawdzić czystość obiektu, bądź poczuć go lepiej. Może liczył na to, że dostanie objawienia? Podobno ludzie chodzący do Kościoła, oddający się Bogu podczas modlitwy potrafiły odnaleźć swój cel i osiągały spokój ducha, czy tak było?
Nie wiedział.
W nim takie miejsca wywoływały co najwyżej niepokój.
Sam zapach Kościoła i wszechobecnych kadzideł był dość duszący, a wewnątrz panował chłód.
Nie potrafił zrozumieć osób, które szukały tutaj wsparcia, nim kierowała głównie ciekawość. W takich miejscach wręcz rzucał się w oczy przepych, a witraże w oknach, oraz obrazy wiszące na ścianach, choć nosiły na sobie symbole pobożności i Bożego wychwalenia, nie zawiodły go, lecz zaintrygowały swoim pięknem i wyniosłością. Sam się zdziwił, gdy przyłapał się na staniu pod jednym z błękitnych witraży i przyglądaniu mu się z niemałą uwagą i zachwytem — zupełnie jakby zobaczył jeden z cudów świata.