[Josephine Hirsch]

Zazwyczaj szukała wyjścia z problemów w stanie upojenia alkoholowego (i nie tylko alkoholowego). Nie było to ani mądre ani odpowiedzialne, ale w ten sposób właśnie odreagowywała. Tym razem jednak było inaczej. Nie wciągał jej mrok nocnego życia Seattle, nie spotykała się z typami spod ciemniej gwiazdy, nie lawirowała na granicy nie tylko przyzwoitości ale także prawa. Teraz po prostu dobrze się bawiła w towarzystwie przyjaciela. Było jej lekko, było jej przyjemnie… i chociaż sufit wirował to i tak było najlepiej. Nawet powracający temat Jacoba wcale nie sprawiał, że się spinała. Po prostu był. Podniosła dłoń i spojrzała na swoją obrączkę. Doskonale wiedziała, że nie była to przemyślana decyzja, może nawet był to błąd, może działali na siebie destrukcyjnie, może kłótnie, awantury i sprawianie sobie przykrości to był ich sposób na funkcjonowanie, ale… nie chciała zrobić nic, co mogłoby go zranić. Robiła to wcześniej, psuła tak każdy jeden swój wcześniejszy związek… zakochała się w najlepszym przyjacielu swojego zmarłego narzeczonego. A teraz przyleciała do Meksyku z bratem swojego męża. To mogło wyglądać jak schemat, ale nic takiego naprawdę nie chciała. Chyba?
- Jeszcze? – złapała go za słówko, uśmiechając się pod nosem i obracając się na łóżku na brzuch, tak żeby móc spokojnie na niego spojrzeć. Wirował zdecydowanie mniej niż sufit, a do tego był naprawdę przystojny, więc można było mu się bez skrępowania przyglądać – Możemy iść jutro do spa… na pewno jest tu spa. – wzruszyła ramionami, bo dlaczego nie? Co stało im na przeszkodzie? Absolutnie nic – I nie wiem… naprawdę nie wiem. – co chciałaby zrobić? Nie miała zielonego pojęcia – Myślę, że ta wycieczka jest takim czymś. Nie powinnam tego robić, a jednocześnie nie chcę tego żałować. Nie chcę też na jej temat kłamać… naprawdę myślisz, że by w to uwierzył? W przyjaciółki albo konferencje? I czy tak można poprawić swoje małżeństwo? Zaczynając od kłamstwa? Zresztą wtedy, gdyby się dowiedział… wtedy na pewno byśmy zginęli. W jego wyobraźni robilibyśmy tutaj naprawdę nieprzyzwoite rzeczy Hirsch. – uśmiechnęła się pod nosem – I przeciwko którym nie miałabym nic przeciwko, gdybyś no właśnie… nie był bratem mojego męża. – dokończyła i podniosła się, żeby odnaleźć butelkę z alkoholem, bo niby już dawno przestała być trzeźwa, a jednak ciągle myślała racjonalnie. Czyżby to była dorosłość? Po trzydziestce dzieją się takie rzeczy?


Judah Hirsch

[Judah Hirsch]

Czy byłoby przesadą stwierdzenie, że Judah sam nie wiedział co chciał powiedzieć przez to jedno słowo? Nie. Alkohol nie działał na jego umysł korzystnie - w przeciągu kilkunastu sekund zdążył zapomnieć już dlaczego dodał do zdania jakieś niefortunnie brzmiące jeszcze, które Posy, choć równie pijana co on sam, od razu wyłapała. I które niemal od razu po nim powtórzyła, domagając się wyjaśnień, jakich nie był w stanie dla niej przygotować. Nie teraz. Nie, gdy był nietrzeźwy, gadał od rzeczy i potrzebował zaledwie paru sekund, by zapomnieć o czym mówił jeszcze przed chwilą.
Nie pozostało mu więc nic innego niż wzruszyć w odpowiedzi ramionami, jednocześnie tym samym zamglonym wzrokiem, którym niedawno przyglądał się Posy, teraz znów błądząc po suficie - znów sprawdzając, czy biel ścian hotelowego pokoju przyprawi go o zawroty głowy, jeśli będzie wpatrywać się w nią dostatecznie długo. – To pójdziemy jutro do spa – zadecydował, nie zważając na to, że niemal wchodzi Josephine w zdanie. Jej słowa docierały do niego z opóźnieniem; z tym samym opóźnieniem dodawał więc kolejne od siebie, na powrót odszukując spojrzeniem twarzy przyjaciółki, gdy świat wreszcie zaczął mu wirować. – Nie. Tak można co najwyżej skończyć swoje małżeństwo – odparł nadzwyczaj szczerze i nadzwyczaj szybko, jak na to jak bardzo był pijany i jak śmiałe wnioski wyciągał. – Nie mówię, że wasze tak od razu by się skończyło, najdroższa. Ale od tego bliska droga do kolejnej kłótni, a od kłótni do podpisywania papierów rozwodowych. Po dwóch rozwodach już coś o tym wiem – nie wiedział natomiast, że właśnie się wygadał; że drugi rozwód, aż do teraz będący strzeżoną pilnie tajemnicą, na temat której nie zająknął się nawet przed swoim bratem, ujrzał wreszcie światła dziennego, dobiegając uszu Posy. Że zamiast w pierwszej kolejności powiedzieć o tym komuś, z kim łączyły go więzy krwi i niegdyś bardzo bliska relacja, wystarczyło kilka shotów tequili, by wygadał się jego żonie - tym samym prawdopodobnie jeszcze bardziej zwiększając przepaść, jaka niedawno powstała w jego relacji z Jacobem. – Tak. Za coś takiego zdecydowanie by nas zabił – ciche rozbawione parsknięcie nie zwiastowało jednak, że Judah się tym przejął. Ani tym, że właśnie powiedział Josie o drugim małżeństwie, ani co jego brat pomyślałby sobie, gdyby oboje skłamali na temat wyjazdu. Ale czy musiał? Póki to wszystko pozostawało w sferze wyobraźni - nie. Póki był pijany - tym bardziej. – A zwłaszcza Ciebie. Za to, co właśnie powiedziałaś – ze śmiechem dorzucił, podnosząc się z łóżka śladem Posy, tak by chwycić stojącą na szafce butelkę tequili jeszcze przed nią. – Moooja! Zresztą to ja ją załatwiłem, więc... jeśli chcesz ją odzyskać, musisz mnie chyba jakoś przekonać, żebym Ci oddał – głupi uśmieszek wykrzywił twarz Judaha, gdy zbliżył się o kilka kroków w stronę Josephine, butelkę tequili unosząc tak wysoko, by nie mogła jej dosięgnąć. Więc jeśli chciała się napić… naprawdę musiała go do tego przekonać.

Josephine Hirsch