Nolan "Nola" Houghton

Pamiętam z dzieciństwa, że dorośli często szeptali mi nad głową.

Zniżali głos, jakby to miało sprawić, że nie usłyszę, co mówili. Albo jakby myśleli, że o podobnych sprawach nie można rozmawiać tak zwyczajnie, otwarcie i głośno. Bez eufemizmów i uciszających syknięć.
Początkowo nie do końca to rozumiałam, ale gdy coraz więcej zaczęło do mnie docierać, okropnie mnie to irytowało. Możecie mówić głośniej, jeszcze nie umarłam - warknęłam, gdy miałam jakieś czternaście lat. Kolejny raz wylądowałam w szpitalu, a rodzice omawiali mój stan zdrowia z lekarzem tuż przy moim łóżku. Wciąż pamiętam, jakim spojrzeniem spiorunowała mnie wtedy matka. To słowo na U było przecież w naszej rodzinie surowo zakazane, taką wprowadzili zasadę.
A ja? Uważałam chyba, że mogę go używać, skoro i tak nie miałam zamiaru umierać. Dajcie spokój, przecież nigdy się nawet nie całowałam, a rodzice nie pozwalali mi jeszcze używać błyszczyka. Miałam na głowie ważniejsze rzeczy niż chorowanie na nowotwory (kolejne zakazane słowo) - interesowały mnie kolorowe, plastikowe torebki, chłopcy grający w koszykówkę, nowe sezony serialu i plotki o nauczycielu matematyki.
To wszystko przypadło w udziale Fawn, mojej siostrze bliźniaczce. Na mnie czekały wlewy chemioterapii, nauka z domu i kolejna ciepła piżama zamiast wymarzonych biodrówek.
Przegapiłam: licealne miłości i niegroźne konflikty z nauczycielami, miganie się od zajęć wychowania fizycznego, bal maturalny i wybór uczelni. Większość czasu, który - jak odkryłam później - przypadał na moje dorastanie, spędziłam we własnej sypialni lub w szpitalu. Czasem rozmawiałam o przyszłości z moim rodzeństwem czy koleżankami (kumplowały się z Fawn, ale gdy nas odwiedzały, udawałyśmy, że to nasze wspólne znajome): skoro one opowiadały, kim chciałyby być w przyszłości, na jakie studia iść albo ile mieć dzieci, starałam się włączyć w te dyskusje. Mówiłam, że chciałabym zostać dziennikarką albo lekarką, albo przeprowadzić się na stałe do Francji. Tak naprawdę jednak bałam się wybiegać myślami w przyszłość i planować rzeczy, które mogły się nie spełnić.
Został mi miesiąc do dwudziestych urodzin, gdy nastąpiła remisja. A ja… chyba dopiero wtedy poczułam się naprawdę zagubiona. Byłam przyzwyczajona do chorowania, a nie do zwyczajnego życia. Nie wiedziałam do końca, co chciałabym robić: czym się zająć, gdzie pracować, z kim zamieszkać.
Nie odważyłam się wyjechać z Lorne Bay tak jak Fawn. Powodów było kilka: z moimi wynikami i tak miałam marne szanse, by dostać się na studia, nie chciałam porzucać rodziców (trochę też przypuszczałam, że oni nie pozwoliliby mi na wyfrunięcie z gniazda) i, tak zwyczajnie, za bardzo się bałam. Znalazłam sobie jedną pracę dorywczą, a potem drugą i trzecią, aż wreszcie zaczepiłam się w teatrze w Cairns. To miało trwać tylko chwilę, a minęło już kilka lat - najpierw byłam bileterką, a po jakimś czasie udało mi się przejść do działu literackiego. Wyprowadziłam się od rodziców i wynajmuję nieduży domek w bezpiecznej odległości od nich, a niedawno do miasteczka wróciła moja siostra.
Wszystko jest w porządku, prawda? Tak staram się sobie powtarzać. I tak miałam dużo szczęścia, skoro wyzdrowiałam, nie mogę być niewdzięczna. Łatwiej jest po prostu nie dopuszczać do siebie tego głosu, który uparcie powtarza, że nic nie jest dobrze.

⋆ Uwielbia wszelką rywalizację: kalambury, quizy w pubach, zakłady… Zawsze gra jednak uczciwie i bardzo się denerwuje, gdy przyłapuje kogoś na kantowaniu. Chętnie zakłada się również na pieniądze.

⋆ Nie znosi igieł i do tej pory przeżywa wszystkie zastrzyki, pobieranie krwi i inne tortury. Nienawidzi też widoku igieł wbijanych w ciało, odwraca wzrok nawet, gdy widzi taką scenę w serialu. Z tego powodu nie ma żadnych kolczyków.

⋆ Ma chorobę lokomocyjną, z której nie zdołała całkowicie wyrosnąć. Jest już dużo lepiej niż w dzieciństwie, ale nadal kiepsko znosi jazdę autobusami.

⋆ Kocha kolorowe płatki śniadaniowe z zimnym mlekiem. Prawie codziennie je to o poranku i, szczerze mówiąc, wszystkie te fancy śniadanka w knajpach uważa za nieco przereklamowane. Może także dlatego, że zwykle budzi się już bardzo głodna i szlag by ją trafił, zanim zdołałaby dotrzeć do lokalu.

⋆ Zawsze chce spać od strony okna, woli lewą stronę od prawej i nie do końca ufa ludziom, którzy nie mają podobnych preferencji.

⋆ Trochę zbyt często przekracza prędkość, prowadząc auto. Zdarza jej się też przejeżdżać na czerwonym świetle i wykonywać niedozwolone manewry. Na jej usprawiedliwienie: jako piesza zachowuje się równie skandalicznie i kilka razy została już złapana przez policję za przebieganie ulicą z dala od pasów. Mało rzeczy frustruje ją równie mocno jak sygnalizacja świetlna - przecież sama widzi, czy droga jest pusta i może nią przejść, żadne słupy nie będą jej tego zakazywać.

⋆ Za najlepsze prezenty uważa balony i kolorowe skarpety, zwykle kupuje komuś jedną z tych rzeczy - jako cały podarunek albo jako dodatek do głównego prezentu.

⋆ Lubi: mieć ostatnie słowo, długie kąpiele, kosmetyki do pielęgnacji, uczenie się nowych rzeczy, świętowanie, rośliny doniczkowe i świeże kwiaty, mieszkanie w pojedynkę, brokat, kule śnieżne, zieloną herbatę z jaśminem, jedzenie popcornu w kinie, pierścionki, małe notesy, muzea i podróże - nawet te do sąsiedniego miasta.

⋆ Ma niewidoczną na pierwszy rzut oka bliznę w kąciku ust, ale też kilka innych - większych i (jej zdaniem) brzydszych śladów po operacjach, jakie przechodziła w młodości.

⋆ Nie uważa się za szczególnie roztrzepaną osobę, ale zawsze, zawsze gubi gumki do włosów, kolorowe zakreślacze i ładowarki do telefonu.

⋆ Z rodzinnego domu zabrała ze sobą swojego ulubionego pluszaka z dzieciństwa. A do tego: komplet noży, suszarkę do prania, fotel do czytania oraz odkurzacz. No co?

⋆ Przed snem stawia szklankę wody przy łóżku, pije czarną kawę, mówi dzień dobry wszystkim sąsiadom, nie próbuje jedzenia przed podaniem, słucha muzyki i podcastów na słuchawkach, będąc w domu, spina się, gdy ktoś robi jej zdjęcie, żartuje w nieodpowiednich momentach i chodzi na randki z Tindera.

12 grudnia 1993

Lorne Bay

sekretarz literacka

teatr w Cairns

sapphire river

Panna, biseksualna

Środek transportu
Auto

Związek ze społecznością Aborygenów
Brak

Najczęściej spotkasz mnie w:
W pracy, w okolicy domu, w kawiarni Fawn.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodzeństwo

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Nie

Nolan Houghton

Ana de Armas