[noah lounsbury]

001.

home sweet home, lorne bay
noah & oswald lounsbury
{outfit}

Oczekiwanie na bagaż, mocno przybliżało go do momentu w którym po niemalże całym sezonie futbolowym, spotka się z rodziną i odetchnie bez ciążącej mu presji. Jako rozgrywający, odpowiadał za kluczowe dla wyniku zagrania, dlatego każdy nadchodzący mecz, był powodem dla którego zamykał się przed światem i spędzał dnie na boisku, na siłowni oraz w gabinecie trenera z którym opracowywał plan na starcie z drużyną przeciwną. W ciągu tych kilku miesięcy, widział rodziców zaledwie dwa razy - podczas świąt i meczu, który grali w sąsiadującym z Lorne, Cairns. Doceniał fakt, że mimo problemów których nie potrafili między sobą rozwiązać, znajdowali czas by wspólnie, jak d r u ż y n a wspierać go z trybun.
Z przewieszoną przez ramię torbą i walizką, której kółka toczyły się po holu, opuścił lotnisko i wsiadł do pierwszej wolnej taksówki, która zawiozła go prosto pod dom rodzinny w Fluorite. Całą drogę obserwował zza okna okolice, a gdy za zakrętem wyłoniły się domy sąsiadów, brunet uśmiechnął się pod nosem i mógłby przysiąc, że czuł zapach matczynej pieczeni, którą zawsze witała go w domu. Rozczarował się jednak, gdy po przekroczeniu progu domu, kuchnia była pusta i nikt nie wyszedł mu na spotkanie.
— Mamo? Tato? — krzyknął i zamknął drzwi, sygnalizując trzaśnięciem swe przybycie. Odstawił walizkę i z torbą, wszedł w głąb domu, rozglądając się po pomieszczeniach. W końcu dostrzegł kroczącego w jego stronę ojca, który - jak zwykle - spędzał każdą wolną chwile w swoim gabinecie. Noah ruszył w jego stronę i zrzucił torbę, by móc uściskać staruszka. Zatrzymał się w jego uścisku na kilka, dłuższych sekund, po czym odsunął się i uśmiechnął. — Zapomnieliście, prawda? O moim przyjeździe? — zapytał z rozbawieniem, choć nigdy nie wymagał komitetu powitalnego. Zanim jednak uda się do swej chaty w Sapphire, chciał zobaczyć się z rodziną.

oswald lounsbury

[oswald lounsbury]

003.

Oswald & Noah
home sweet home, lorne ba
[outfit]

Oswald miał tendencje do uciekania w pracę i ciągłego dokładania sobie kolejnych obowiązków — których i tak posiadał całkiem sporo, zważywszy na pracę nie w jednym, a dwóch miejscach. Do wykładów nie lubił podchodzić po łebkach, bazując na materiałach przygotowanych dla poprzednich roczników. S t a r a ł się. Na nowo prezentował wybrane zagadnienia i nie ułatwiał swoim studentom n i c z e g o; skoro nie mogli nawet sięgnąć po wcześniej przygotowane materiały.
Przebywając w domu, najczęściej zamykał się w swoim gabinecie — zabijając w ten sposób czas oraz unikając towarzystwa żony; która na całe szczęście, również nie była zainteresowana wspólnymi aktywnościami. Niekiedy zaglądała do niego Lally — poszukując rozrywki oraz towarzystwa. Opcjonalnie, chcąc się schować przed Lauren; która niekiedy podnosiła głos, gdy próbowała namówić dziewczynkę do odrobienia pracy domowej, a ta odpowiadała pyskując. Niestety, brakowało jej c i e r p l i w o ś c i.
To popołudnie było jednak wyjątkowo spokojne, jako że Lauren zabrała ich córkę na zakupy, a sam Oswald nie miał na głowie nic wyjątkowo pilnego. Lub przynajmniej tak mu się wydawało …
Zastygł z długopisem w ręku, gdy usłyszał dźwięk otwieranego zamka, a chwilę później donośny głos syna, wypełniający panującą w domu ciszę. Wstał z miejsca i udał się do przedpokoju, by móc go przywitać. Uściskał Noah, po czym spojrzał na niego pytająco. — Jesteś pewien, że podałeś nam dokładny termin? — zapytał, marszcząc brwi. Raczej nie był osobą, której takie fakty umykały. Co innego Lauren. — Mogłeś zadzwonić. Zgarnąłbym cię z lotniska — dodał. Wówczas Noah nie musiałby tłuc się z bagażami.

noah lounsbury