Cienkie wstęgi mgły zawisły nad wąską, betonową drogą. Niewiele osób wybierało się tędy pieszo o poranku, kiedy mętny półmrok powoli ustępował stłumionym, bladym promieniom słońca. Zza pobliskich, pokrytych gęstą roślinnością pagórków, nie było widać nic. Horyzont ginął połknięty przez pola uprawne i rośliny, które niczym nie przypominały pustynnych krajobrazów, które widywała na co dzień jeszcze przed kilkoma miesiącami. Ciszę przerywał szum pojedynczych samochodów, przejeżdżających pospiesznie w oddali i smętne pogwizdywanie wiatru. Wspomnienia wciąż nie dawały jej spokoju. Pojawiały się niechciane, chwytając jej kończyny swoimi długimi, ciemnymi palcami. Zazwyczaj bywały mdłe, szare, zapełnione piaskiem, ale wśród nich migotały czasem też te żywe, wypełnione feerią blasków, te które codziennie starała się w sobie pielęgnować, w obawie, że pewnego dnia znikną i już nigdy więcej się nie pojawią.
Wyszła o dwie godziny za wcześnie. Nie dlatego żeby nie spóźnić się do pracy i nie dlatego, że lubiła przesiadywać w wypełnionym zapachem świeżej kawy lokalu. Z przyzwyczajenia, wciąż zamieniała się w ducha, stawała się bezcielesna i przezroczysta. Wszystko tylko po to żeby nie zwracać na siebie uwagi. Ale dzisiaj przede wszystkim chciała po prostu... Podziękować.
[akapit[Stając na ganku, wstrzymała oddech. Opalona, szczupła ręka zawisła w powietrzu, jakby była niepewna co dalej ma z nią zrobić.
- Hm... - głos jej ugrzązł w gardle, kiedy w drzwiach pojawiła się znajoma twarz, której bądź co bądź zawdzięczała życie. - Hijole... Pewnie zastanawiasz się co do diabła robię o tej porze przed twoimi drzwiami? Więc... Ostatnio ciągle jestem w knajpie i nie miałam kiedy ci podziękować, więc nawet nie zjadłam chilaquiles, to znaczy... To nieważne, chodzi o to, że chciałam ci podziękować - łatwo było przywdziać na twarz uśmiech, zmusić kąciki ust żeby wspięły się na wyżyny, odwracając uwagę od skrytego w oczach błysku rozpaczy. Smutek też w prosty sposób można ukryć. Pod kurtyną rzęs, nieśmiałym przymknięciem powiek, czy wierzchem dłoni, niby od niechcenia przesuwającym po kąciku oka. Znacznie trudniej było pozbyć się rosnącej z dnia na dzień pustki. Ciemnej otchłani, gotowej pochłonąć całe dobro, które pojawiło się zupełnie przypadkiem i w skutek lawiny żmudnych osiągnięć, uleciało w ciągu jednego dnia.
- ¡Carajo! Mam nadzieję, że nie obudziłam Henry'ego? - nagle wszystko przestało być ważne, kiedy dotarło do niej jak absurdalna mogła się zdawać ta wizyta.
fitzroy balmont
everything
[outfit]
Rzadko sypiał, choć to nie tak - że unikał odpoczynku niczym jak ognia; po prostu nie potrafił - ciągłe zamyślenia, narastające problemy - zdecydowanie wolał przesiadywać przy biurku, gdy pokój oświetlała delikatnym żółtym światłem lampka nocna. Przeglądanie papierów, wyszukiwanie w nich tropów - było dla Fitzroy'a jedną z najlepszych chwil, w których mógł ochłonąć.
Posiadał ścisły umysł, często gdzieniegdzie wynajdywał spiski, wszelakie teorie - matematyka i logiczne rozpracowywanie spraw to dla niego jak „konik.” Odnajdywał się w tym, w zasadzie to prawdopodobnie była dla detektywa najprostsza czynność. Inaczej było w kontaktach międzyludzkich, rzecz jasna nie posiadał tak okropnego charakteru, lecz nagminna nerwowość (a w tym wyrzucanie z siebie wiązanek wulgaryzmów) nie każdemu przypadałaby do gustu.
Nie krył się z tym, dostrzegał w sobie cechę porywczości, której nie potrafił skontrolować - może dlatego, był tak świetnym detektywem - niczym jakby urodził się dla tej roli. Nie wybuchał na bliskich, nigdy - na nikogo nie uniósł ręki, choć ta zasada liczyła się jedynie w ognisku domowym; poza nim niejednokrotnie wpadał w szał. A gdy tak się działo, rzadko kto potrafił go zatrzymać.
Terapia mogłaby być rozwiązaniem, gdyby tak mądry umysł Balmont pojął, że naprawdę jej potrzebuję.
Z płytkiego oddechu wyrwał go odgłos dzwonka - pierwsza reakcja, zerknięcie na telefon leżący tuż obok poduszki blondyna. Nikogo się nie spodziewał - kto mógłby go nawiedzić? Zza oknem wciąż gościł półmrok. Narzucił na siebie ściągnięte z krzesła; pierwsze lepsze ubranie - i szybkim krokiem zszedł po schodach, by chwilę później rozchylić szerzej drzwi.
Akurat jej to się nie spodziewał.
Ocean tęczówek przemknął po zgrabnej sylwetce Barrera Rutherford, prawa brew pofalowała do góry. O tej porze, kobiety zwykle wymykały się z jego domu - nowością było, kiedy pojawiały się na ganku, przed frontowymi drzwiami. - Jest czwarta trzydzieści rano. - rzucił, wciąż z zaspanym głosem, dłonią przejechał po męskiej twarzy.
Cóż, pomógł jej - ale nie sądził, że nagle staną się przyjaciółmi. Rory nie miał przyjaciół, doskonale mu szło w pojedynkę. Mimo to, mocne rysy twarzy detektywa złagodniały - uśmiechnął się przepraszająco - zdając sobie sprawę, że stojąca na przeciwko niego brunetka nikogo innego tu nie znała. - Chyba nie... - w zamyśleniu machnął ręką zachęcająco w swoją stronę, samemu decydując się zagłębić ponownie do środka.
Nie będą rozmawiali w progu. To niegrzeczne. Cichy głos matki podpowiadał mężczyźnie kolejne kroki. Oficjalnie jej nie zaprosił, nie wypowiedział tych magicznych słów.
Uznał, że zrozumie.
Nigdy nie był dobry w kontaktach międzyludzkich.
Gdyby człowiek był sumą wszystkich snów zastygłych w podświadomości, Naya Navy byłaby koszmarem. Gęstym, czerniącym się w trzewiach całunem cierpienia, katastrofą. W rzeczywistości najbliżej zaś jej do ucieleśnienia martyrologii. Bo ktokolwiek kto znał Nayę Barrerę mógł wiele o niej powiedzieć, że krnąbrna, że wiecznie ścigała się z własnymi ambicjami, że nie zawsze wybierała spokojne ścieżki, a kiedy się złościła, w posadach drżał cały świat. Ale nikt, zupełnie nikt, nie mógłby powiedzieć, że Naya była sennym utrapieniem, bo każdy czy chciał to przyznać, czy nie, musiał zaakceptować fakt, że była dobrym człowiekiem. Niezrozumiałe zatem dla niektórych były pogłoski, jakoby rzekomo ściągnęła na siebie c u d z y (el narcotraficantes) gniew.
Tak po prawdzie, dla niej też. Ostatnich kilka miesięcy, wciąż zdawało się być nierealne. Jakby jej ciało zawisło w próżni, pomiędzy snem, a rzeczywistością. Sen, nawet koszmarny, momentami zdawał się być lepszym od życia rozpryśniętego na drobne, szklane fragmenty. Bo realia przypominały jej o tym, że jest najbardziej samotnym człowiekiem na świecie, pozbawiona bliskich i przyjaciół, trzymając się strzępków czegoś, co można było nazwać zalążkiem relacji. Być może dlatego, nim świt zalał słońcem okolicę, szukała ukojenia zrozumienia w sieni mieszkania jedynej osoby, która była tutaj z nią od samego początku. Nawet jeśli ich znajomość była wyłącznie zbiegiem okoliczności, który postanowił niejako spleść ich losy, kurczowo zaciskała na niej palce, w obawie, że jeśli straci coś jeszcze, któregoś dnia nie znajdzie w sobie wystarczająco siły, żeby unieść rano powieki.
Chłodny podmuch wiatru potwierdził, że pora była wręcz boleśnie wczesna. Na Navy od dłuższego czasu pory dnia nie robiły większego wrażenia. W pewien sposób wciąż żyła w bezustannej gotowości, w każdym momencie naszykowana do ucieczki pod osłoną nocy, lub krycia się przed palącym słońcem. Rozumiała jednak, że nie każdy podziela jej umiejętność przystosowania się do każdej sytuacji. Przez krótką chwilę przez twarz przemknął zafrasowany cień. Była gotowa przeprosić i zniknąć w bladym cieniu gasnącej nocy, ale ostrość jego rysów nagle złagodniała. Przesunęła spojrzeniem po jego sylwetce, po policzkach i zmarszczonym wciąż ze zdziwieniem czole, szukając jakiejkolwiek oznaki, subtelnie zdradzającej, że nie życzy sobie jej odwiedzin. Nie znalazła jej. Kiedy zaś zaprosił ją ruchem głowy do środka, przyjęła ten gest z ulgą, ostrożnie, wręcz nieśmiało przekraczając próg jego domu. Z namaszczeniem rozejrzała się po ścianach prawdziwego mieszkania, zupełnej skrajności od tego do czego przywykła w ostatnim czasie.
- Wiem, że się mnie nie spodziewałeś. Mogłam napisać. Przepraszam. To beznadziejny nawyk... Po ucieczce - ostatnie słowo z trudem przeszło jej przez gardło. Spuściła wzrok na splecone palcami dłonie, które nerwowo wyginała i obracała we wszystkie strony. - Jeśli nie życzysz sobie więcej takich odwiedzin... To znaczy może niekoniecznie takich o czwartej, ale takich, że w ogóle. Wcale. Wystarczy, że powiesz słowo. Nie jestem jakąś wariatką - może trochę była, patrząc na godzinę i potok słów który przedzierał się przez jej usta. - Uszanuję to. Ale... pomyślałam sobie, że ty masz dużo na głowie, a ja, cóż, pracuję tam gdzie mi poleciłeś. Ten bar to dobre miejsce, ale wciąż ciężko mi się tu wpasować. Pomyślałam więc, że może mogłabym ci czasem pomóc przy Henrym? - nie oczekiwała żadnej zapłaty. Chciała się w jakiś sposób sama odwdzięczyć, ale równocześnie nieśmiało pragnęła zbliżyć się do niego w ten dziwny, milczący sposób. Był do tej pory jedyną osobą, której wierzyła, że może ufać.
fitzroy balmont
Niestety, żadna z tych wymienionych relacji nie szczyciła się mianem przyjacielskiej, zawsze wymigiwał się tłumaczył to sobie (lub byłej żonie) brakiem czasu; nie mam czasu, aby mieć przyjaciół; ciągle tylko pracuję. Jednakże gdyby miał się przyznać i broń boże ukazać swoją słabość, brakowało mu siedzenia przy stole i spowiadaniu się przed bliską osobą z własnych przewinień i życiowych porażek. Chciałby mieć kogoś do wygadania się, kogoś kto nie osądza, wysłucha i z wyczuwalną sympatią poklepie po plecach. Przyjaciela, który zrozumie jego poczucie humoru, albo bez strachu przyzna mu, że hej, chłopie ten żart był chujowy, rasistowski lub szowinistyczny. Nie opowiadaj go więcej. K o g o ś, przed kim się otworzy i ukaże swe chowane przez lata pod gruboskórnością serce.
Navay mogłaby się nadać - miała do tego predyspozycję, to ona była uczynna - to ona dawała z siebie prawie wszystko. Gdyby tylko umiał to dostrzec, wtedy na pewno by zrozumiał - że przyjaciela miał właśnie przed sobą.
- Nie przejmuj się, już tak. - rzucił w przejściu odkręcając łepetynę w jej stronę, starał się nawet uśmiechnąć, lecz senność i zdystansowanie urodziło z tego lekki grymas. - Przestań przepraszać, nie masz za co. - dodał, przesuwając dłonią po swym karku. Czuł się z tym niezręcznie, w swoim zawodzie często słyszał „przepraszam.” Przestępcy w chwilach gdy udowadniano im winę z pokorą spuszczali głowy i wyszeptywali te magiczne słowo - oczywiście nie wszyscy, niektórzy nawet podczas lat odsiadki nie żałowali swych nikczemnych czynów. Rutherford w niczym przecież w niczym nie zawiniła, niczego nie przeskrobała - była (nie taką już) zwykłą kobietą postawioną w zupełnie obcym jej kraju - gdzie z dnia na dzień musiała się dostosować. Nie każdy to potrafi. Część Balmonta to rozumiała, dostrzegał wypisaną na jej twarzy samotność, ból w czarnych jak smoła oczach. Ciągle uciekała, ciągle musiała odwracać się za siebie - bezustannie bać się o własne życie. Okrutne doświadczenie.
- To nie o to chodzi... - wtrącił się, gdy znaleźli się w samym środku kuchni, powtórzył czynność z drapaniem karku - i nerwowo się uśmiechnął. - Rzadko mnie ktoś odwiedza, nie jestem przyzwyczajony. - skwitował podchodząc do kuchenki i wcisnął zapalnik, ogień się zapalił zaczynając z charakterystycznym oddźwiękiem podgrzewać wodę w czajniku. Nie zapytał czy chcę, od razu stwierdził, że prawdopodobnie tego potrzebuję. Napicia się kawy, lub herbaty przy stole kuchennym. To w jakich melinach pomieszkiwała przez ostanie miesiące, nie mógł w stanie porównać.
- Pomóc z Henrym? - wciąż był odwrócony tyłem do kobiety, ciężko westchnął - obrócił ciało, plecami opierając się o jedną z szafek, błękitne tęczówki przesunęły się po twarzy dziennikarki. - Hmmm... - nie odpowiadał, zastanawiał się - rozmyślał, w głowie przemierzał przez granicę wszystkich zza i przeciw. Henry potrzebował kobiecej ręki, z drugiej strony miał już swoją opiekunkę - ale czy dwudziestoletnią Ashley mógł tak nazywać? Czasem odbierała go ze szkoły, zrobiła kanapki na obiad i grała z nim na konsoli. Nie powinien wiecznie jeść słodyczy i psuć sobie wzroku przed telewizorem.
- W porządku. - przyznał, wciąż ogniskując na kobiecie swoje spojrzenie. - Dorobię Ci klucz. - i... koniec tematu?