about
Panna z wygwizdowa z centralnej części kraju. Asystentka w kancelarii prawnej, a przy tym pełnoetatowa pacjentka szpitala z uwagi na poważną wadę serca, chociaż z tego akurat wolałaby zrezygnować.
Kiedyś nie byłoby mowy o tym, żeby została w szpitalu na tak długo, a teraz proszę, praktycznie tutaj mieszkała. Gdyby to ją zapytano o zdanie, uciekłaby przy pierwszej możliwej okazji, ale nawet w swoim strachu potrafiła rozsądnie ocenić, że najważniejsze jest dobro jej dziecka. Decydując się na ciąże, liczyła się z tym, że przyjdzie moment, w którym jej własne potrzeby zostaną zepchnięte na boczny tor, a na pierwszym miejscu postawi te, należące do ich małego kwiatka. Poza tym nie chciała być dla Jonathana ciężarem. Już i tak nim była, więc dodawanie mu kolejnych zmartwień robiłoby z niej jakiegoś tyrana.
Codzienność w szpitalu nie należała do najciekwszych. Chociaż kiedyś chętnie opuszczałaby swoją salę, teraz pilnowano dokładnie, by tego nie robiła. Z resztą nie miała ku temu zbyt wielu sił. Były takie dni, że wyprwa do toalety, która znajdowała się w tej samej sali, stanowiła dla niej zbyt wiele. Irytowało ją to niesamowicie, ta niemoc, ale jednocześnie nic nie mogła na to poradzić.
Tego dnia miał odwiedzić ją Octavian i miała pewne podejrzenia, że jego odwiedziny nie były jedynie przyjacielskie. Każdy widział, że nawet taka optymistka, jak Marianne, podupadała na swojej pogodności. Kiedyś to ona podnosiła wszystkich na duchu, a teraz coraz rzadziej miała ku temu siły. Oczywiście udawała, że jest inaczej, ale nie dało się oszukać tych osób, które dobrze ją znały.
- Hej - przywitała się po tym, jak w drzwiach stanął Beveridge. Posłała mu uśmiech, który obecnie był jedynie cieniem tego, co kiedyś ofiarowała każdej mijanej na ulicy osobie. Była zmęczona, źle spała w nocy i nie przeszkadzała jej cisza, która kiedyś budziłaby w niej uczucie nudy. Chyba traciła samą siebie, ale zdawało jej się to nie przeszkadzać.
Octavian Beveridge
Codzienność w szpitalu nie należała do najciekwszych. Chociaż kiedyś chętnie opuszczałaby swoją salę, teraz pilnowano dokładnie, by tego nie robiła. Z resztą nie miała ku temu zbyt wielu sił. Były takie dni, że wyprwa do toalety, która znajdowała się w tej samej sali, stanowiła dla niej zbyt wiele. Irytowało ją to niesamowicie, ta niemoc, ale jednocześnie nic nie mogła na to poradzić.
Tego dnia miał odwiedzić ją Octavian i miała pewne podejrzenia, że jego odwiedziny nie były jedynie przyjacielskie. Każdy widział, że nawet taka optymistka, jak Marianne, podupadała na swojej pogodności. Kiedyś to ona podnosiła wszystkich na duchu, a teraz coraz rzadziej miała ku temu siły. Oczywiście udawała, że jest inaczej, ale nie dało się oszukać tych osób, które dobrze ją znały.
- Hej - przywitała się po tym, jak w drzwiach stanął Beveridge. Posłała mu uśmiech, który obecnie był jedynie cieniem tego, co kiedyś ofiarowała każdej mijanej na ulicy osobie. Była zmęczona, źle spała w nocy i nie przeszkadzała jej cisza, która kiedyś budziłaby w niej uczucie nudy. Chyba traciła samą siebie, ale zdawało jej się to nie przeszkadzać.
Octavian Beveridge
