Tego dnia Moon miała spotkać się z Ryderem późnym popołudniem. Poranek spędziła w pracy, a gdy wróciła do domu zabrała się za przygotowanie jedzenia. Pomyślała, że to miły gest. Ryder dalej dochodził do siebie po wypadku. Było mu ciężko, dlatego Moon chciała jakoś mu pomóc. Było to szczere, ponieważ taka właśnie była. Troszczyła się o ludzi, którymi się otaczała, co nie zawsze jej popłacało. Gdy dotarła do domu Rydera, położyła jedzenie w kuchni.
— Mam nadzieję, że wszystko będzie Ci smakować, za chwilę wszystko odgrzeje — oznajmiła, uśmiechając się przy tym delikatnie. Podeszła do Rydera i ułożyła dłonie na jego ramionach. Musiała przyznać, że był umięśniony.
— Jak się czujesz, lepiej? — zapytała z zatroskaniem i spojrzała na niego spod swoich długich rzęs.
Ryder U. Hayes
Sprawa Moon nie dawała mu spokoju, ale postanowił nie mówić kobiecie, że odzyskał pamięć, tylko kontynuował udawanie, że ma amnezje. Lekarzom powiedział prawdę, bo ci nie wypuściliby go do domu, a w szpitalu dostawał już szału. Wszystko go bolało, ale wolał być w swoim domu i tam odpocząć.
Lekarze nie dali mu żadnych środków przeciwbólowych, na co był cholernie zły, ponieważ te z apteki bez recepty nie działały. Nie działały według niego, bo niestety ten uparty typ nie dopuszczał do siebie tego, że jest uzależniony od leków przeciwbólowych i powinien iść po pomoc do specjalisty.
Dzisiaj miała go odwiedzić jego „narzeczona”. Był ciekaw co dzisiaj wymyśli. Bawiło go to. Chyba brakowało mu rozrywki.
Siedział w salonie z Tae i Lee na kanapie. Szczeniaki sobie smacznie spały, ponieważ dał im jeść. Było mu cholernie ciężko z tą nogą, ale dał radę!
- Nie musiałaś nic gotować, coś byśmy sobie zamówili - powiedział uśmiechając się do kobiety. - Może być, chociaż noga boli mnie jak cholera, lewo mogę chodzić - mówiąc to skrzywił się, bo chciał się ponieść, ale nie dał rady.
Moon Willoughby
— Moglibyśmy, na pewno byłoby miło, ale lubię gotować, zwłaszcza dla innych. Dla siebie też, bo kocham jeść — przyznała z lekkim rozbawieniem. Jej relacja z jedzeniem nie zawsze była dobra. W przeszłości zmagała się z poważnymi zaburzeniami odżywiania. Chodząc do szkoły średniej, walczyła z anoreksją. Trudno było jej pokonać chorobę, ale dzięki wsparciu rodziny i specjalistów dała sobie radę. W międzyczasie Moon podeszła do kuchennej wyspy i zabrała się za odgrzewanie jedzenia, które było jeszcze względnie ciepłe. Po kilku minutach wróciła do salonu razem z talerzami i sztućcami.
— Po naszej randce na punkcie widokowym myślałam, że lepiej się czujesz. Rozmawiałeś z lekarzem? — zapytała, a w tonie jej głosu można było wyczuć zmartwienie. Sama nie wiedziała, dlaczego szczerze się o niego martwiła. Udawała jego narzeczoną, ale tak naprawdę był dla niej zupełnie obcym facetem. Moon usiadła tuż obok niego. Nie chciała, aby dzieliła ich duża odległość. Przez ostatnie miesiące czuła się bardzo samotna, dlatego jego towarzystwo dobrze na nią wpływało. Miło było znów mieć kogoś obok siebie, nawet jeżeli nie było to prawdziwe.
Ryder U. Hayes
- Skoro tak stawiasz sprawę to w porządku, ostatnio się przyzwyczaiłem do zamawiania, bo gotowanie to dla mnie za duży wysiłek - powiedział zgodnie z prawdą. Tez lubił gotować, wolał wiedzieć co ma w posiłku, ale wypadek bardzo go ograniczył, mimo upływu czasu noga nadal była słaba. Poruszanie się po domu było jeszcze względne, kiedy robił sobie odpoczynki, ale stanie to była tragedia. Noga naprawdę bardzo ucierpiała w tym wypadku, chyba nawet można powiedzieć, że najbardziej. Miał nadzieje, że wróci do pełnej sprawności.
- Dziękuje - powiedział, kiedy wziął talerz z rąk kobiety. - Noga cały czas bardzo mnie boli, leki przeciwbólowe w ogóle mi nie pomagają, są za słabe - westchnął Ryder. Po jego sposobie mówienia nie dało się wywnioskować, że jest uzależniony. Tabletki pochłaniał jak cukierki i nadal miał wrażenie, że nie działają. - Nie, jeszcze nie byłem. Jak mam tam jechać to szlak mnie trafia - ot mały zalążek osobowości Rydera Hayes, który pozwolił sobie pokazać przy kobiecie – nienawidzi szpitali i unika ich jak ognia, dlatego ten cep nie poszedł jeszcze na kontrolę, która powinna być tydzień po wyjściu ze szpitala.
Moon Willoughby
Ryder był atrakcyjnym mężczyzną. Moon dostrzegła to już podczas ich pierwszego spotkania w szpitalu. Nawet po wypadku prezentował się niemal nienagannie. Moon wiedziała, że w prawdziwym życiu taki mężczyzna nawet by na nią nie spojrzał. Choć ich związek nie był prawdziwy, czuła się trochę tak, jakby wygrała los na loterii.
— Jutro też przyniosę dla ciebie obiad, a w weekend w ramach randki zamówimy sobie coś dobrego i będziemy oglądać filmy o dinozaurach — odparła z uśmiechem. Moon zdążyła zorientować się, że Ryder lubił dinozaury. W jego mieszkaniu znalazła kilka rzeczy, które na to wskazywały. Było to dla niej dość zaskakujące.
— I nie byłeś na kontroli? — zapytała i szeroko otworzyła usta. Była zdumiona jego zachowaniem. Nie rozumiała, dlaczego mężczyzna bagatelizował swój stan. — Jutro zawiozę Cię do lekarza i nie przyjmuję odmowy — odparła stanowczo. Moon nie chciała, żeby coś mu się stało. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu Ryder Hayes nie był jej zupełnie obojętny. Przyciągał jej uwagę bardziej, niż inni. Moon westchnęła i zabrała się za jedzenie, które dla nich przygotowała.
Ryder U. Hayes
On stara się radzić sobie z tym wszystkim jak tylko może. Czasem jest naprawdę ciężko, bo ma chwile słabości i wszystko do niego dociera. Uderza w niego jak czołg, a nie chce o tym myśleć. Nie może i nie potrafi.
Na jego twarzy pojawił się dziecięcy uśmiech. Zawsze ta reagował, kiedy w grę wchodziły dinozaury.
- To wszystko brzmi świetnie, ale czy to nie za dużo? Nie chce sprawiać ci kłopoty - powiedział Ryder i w tym momencie mówił naprawdę szczerze. Nigdy nie chciał się narzucać, bo nie chciał stwarzać problemu. - Nie byłem i tam nie pojadę, mam alergię na szpital - powiedział Ryder krzywiąc się jak małe dziecko.
Czy wiedział, że bagatelizuje swój stan? No oczywiście, wiedział również, że powinien pojechać do lekarza na kontrole, bo jego uraz był poważny, ale co tam. A tak naprawdę to się bał, że jak lekarz go zobaczy to będzie chciał go zostawić w placówce. Wielki dzieciak. - Może zmieńmy temat? - zaproponował patrząc na nią trochę oczami szczeniaka. Czasem trzeba odwrócić uwagę przeciwnika, aby ten skapitulował.
Moon Willoughby
Moon zdecydowanie powinna wziąć z niego przykład. Sama była raczej typem osoby, która poddawała się, kiedy pojawiła się pierwsza przeszkoda. Nie miała w sobie wali walki. Żałowała tego, ale cóż, nigdy nie była przebojowa. Podziwiała te wszystkie kobiety, które oglądała na wielkim ekranie. Bohaterki jej ulubionych filmów i seriali zawsze walczyły o swoje. Nawet jeżeli na początku były szarymi myszkami, to z czasem przechodziły spektakularne przemiany. Jako nastolatka wierzyła, że pewnego dnia też ją to spotka. Spoiler alert, tak się nie stało. Miała dwadzieścia osiem lat, a wciąż czuła się jak zagubiona nastolatka. Często towarzyszyło jej uczucie pustki. W pewnych aspektach życie Moon było naprawdę smutne.
Na jego słowa uśmiechnęła się i przecząco pokręciła głową. — I tak nie mam nic lepszego do roboty, a dinozaury są super. Poza tym jesteś moim narzeczonym, to chyba normalne, że chcę spędzać z tobą czas — odparła i delikatnie pogładziła go po ramieniu. Cholera, ten facet naprawdę był umięśniony. Podejrzewała, że pod jego koszulką krył się sześciopak greckiego boga. Kiedy pierwszy raz spotkali się w szpitalu, nie sądziła, że Ryder będzie kimś w jej typie. Okazało się, że Hayes doskonale wpisywał się w jej kryteria. Co za przypadek, co nie?
Jego reakcja nie wydała jej się właściwa. Ciężko westchnęła i oparła głowę na łokciu, podpierając się na oparciu sofy. — Ech, niech Ci będzie, dziś Ci odpuszczę, ale wrócimy jeszcze do tego tematu — ostrzegła go i podwinęła nogi. Sięgnęła po pilota i włączyła telewizor. Następnie odpaliła Netflixa. — Możesz wybrać film, ja nigdy nie umiem się zdecydować — przyznała zgodnie z prawdą i pogłaskała psa, który leżał w ich pobliżu. Moon kochała zwierzęta, sama miała kota na krótkich nóżkach.
Nie jest łatwo podnieść się po upadku, który zafunduje nam najbliższa osoba. Nie ważne jaki by on nie był. Ryder to doskonale wie, chociaż to co się stało było winą zupełnie kogoś innego, kto siedział w więzieniu, ale nawet jakby dostał kare śmierci za to co się wydarzyło to i tak by to niczego nie zmieniło. Wiele szkód powstało i nie da się ich naprawić, trzeba się nauczyć z nimi żyć, albo jakoś funkcjonować. Musiał się tego nauczyć, chociaż każdy wie, że Ryder jest silnym psychiczne człowiekiem, ale nawet on ma swoje granice i w pewnym momencie miał serdecznie dość wszystkiego. Był zmęczony, chociaż to się nadal nie zmieniło. Chciał mieć po prostu spokój i od dziwo, po kolejnym wypadku zaszył się w domu i poczuł spokój, mógł odpocząć.
Uśmiechnął się do Moon. W jego głowie pojawiało się wiele myśli i wątpliwości, jednak jak na razie czas jest tym co potrzeba do rozgryzienia kobiety, która przed nim stała.
- To prawda, ale przywozisz mi jedzenie praktycznie codziennie, nie chce, żebyś szybko miała mnie dość - powiedział Ryder z uroczym uśmiechem patrząc na Willoughby swoimi ciemnymi oczami. Potrafił być uroczy, w zasadzie zapomniał już kiedy ostatni raz musiał taki być, bo zazwyczaj jest zimnym i twardo stąpającym po ziemi.
Westchnął przeciągle. Wiedział, że nie może sobie tego odpuścić.
- Dobrze, dziękuje - powiedział z ciężkim westchnieniem dając cały czas znać, że ta rozmowa w ogóle mu się nie podoba, chociaż nie – nie lubi części o jego wizycie u lekarza.
- No dobra, co ciekawego możemy obejrzeć - rzucił głośno się zastanawiając po czym włączył netfilixa. Miał nadzieje, że serwis streamingowy coś ciekawego pokaże. - Komedia, romansidło, horror? - zapytał Ryder spoglądając na Moon, sam nie wiedział co by obejrzał.
Pewnych rzeczy po prostu nie dało się naprawić. Moon chciała wierzyć w to, że czas leczy rany. Willoughby została doświadczona przez życie na wiele sposobów. Najpierw straciła przyjaciółkę, która była jednocześnie jej szwagierką. Niełatwo było podnieść jej się po tej stracie, ale starała się być silna dla swojego brata i bratanicy. Później jej mąż złamał jej serce. Ten cios okazał się dla niej ostateczny. Sprawił, że straciła nadzieję w to, że pewnego dnia będzie lepiej. Nazwijmy rzeczy po imieniu, poddała się. Przestała walczyć, było jej wszystko jedno. Ta obojętność zabijała ją powoli każdego dnia. Moon podziwiała swojego brata, który nie poddał się pomimo ogromnych przeciwności losu. Nie wiedziała, że Rydera spotkała w życiu coś podobnego, co Damiena. Nie miała pojęcia, że Hayes stracił bliskiego przyjaciela.
— Ja też na tym korzystam, bo jem razem z tobą. Kocham jeść, zwłaszcza w towarzystwie — odparła i wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. Moon uwielbiała nie tylko gotować, ale i jeść. Jej dobry znajomy był szefem kuchni w miejscowej restauracji. Moon często go odwiedzała i próbowała nowych smaków. Sama także była dobrą kucharką. Karmienie innych dawało jej dużo radości.
— Miało być coś o dinozaurach. Podobno jesteś ekspertem w tym temacie — odparła z uśmiechem. Moon dopiero raczkowała w tym świecie. Nie wiedziała za wiele o dinozaurach. Znała jedynie filmowe klasyki w tym temacie. — Może być coś drugiego, mogę zostać dziś na noc — oznajmiła z uśmiechem. Palnęła kolejną głupotę, ale takie zachowanie wydawało jej się dość naturalne. Skoro byli zaręczeni, to na pewno raz na jakiś czas u siebie nocowali. Moon nie była na to przygotowana, ale przecież mogła zgarnąć jakąś koszulkę Rydera zamiast piżamy.
Czasem człowiek potrzebuje sięgnąć dna, aby mógł w pełni się podnieść. Potrzeba jakiegoś ogromnego impulsu w postaci wydarzenia czy odpowiedniej osoby. Każdy z nas ma granice wytrzymałości. Niektórzy mają ją większą, inni mniejsza. Każdy też radzi sobie z tym na swój własny sposób. Ryder bardzo się w sobie zamknął, doskonale zdawał sobie z tego sprawy, ale pewnych rzeczy po prostu do siebie nie dopuszczał, bo nie chciał. Mogłoby to być ostatecznym zerwaniem mostu, który utrzymywał go po prostu przy zdrowych zmysłach. Podświadomość chyba go przed tym chroniła, nie chciał okazać się słaby, choć tak naprawdę potrzebował kogoś w swoim życiu, na kim będzie mógł się oprzeć. Jego własnej ostoi. Z drugiej zaś strony bał się pokazać swoje wnętrze, które jest bardzo pokiereszowane. Z ogromu zniszczeń nie do końca zdaje sobie sprawę nawet sam Ryder.
- No dobra, skoro tak stawiasz sprawę to nie będę marudził - zaśmiał się. Sam Ryder też jest smakoszem. Jego najlepszy przyjaciel zawsze wykorzystywał go do testowania nowych przepisów, a on z ogromną chęcią do tego przystępował. Lubił jeść i jadł naprawdę sporo z wyjątkiem wielokrotnie wspomnianego mięsa. Czasem zastanawiał się skąd mu się to wzięło i czasem chciał spróbować mięsa, ale odrzucał ten pomysł. Nie chciał po raz kolejny wylądować w szpitalu.
- Jak na razie nie będę cię zanudzać dinozaurami, kolejna randka będzie tematyczna, pod znakiem dinozaurów - powiedział z uśmiechem. Tak, kochał te wielkie jaszczury i się tego nie wstydził. W takich momentach pokazywała się jego urocza, dziecinna strona, do której mało kto miał dostęp. - Dobrze, w takim razie szykuje nam się cudowny wieczór - dodał jeszcze, oczywiście, że zostawanie na noc nie było niczym dziwnym, ale u obcego faceta, którego się okłamuje, że się jest jego narzeczoną to już trochę tak.
Moon bardzo chciała wierzyć w to, że najlepsze dopiero przed nią, że niebawem rozwinie skrzydła. Ta perspektywa wydawała jej się jednak bardzo odległa. Nie bardzo wierzyła w to, że spotka ją jeszcze coś naprawdę pięknego. W miłości kompletnie jej nie wyszło. Kompletnie zraziła się do facetów. Dodatkowo nie wierzyła w to, że ktoś mógłby szczerze ją pokochać. Czuła się niewystarczająca. Jej sytuacja zawodowa pozostawała wiele do życzenia. Od kilku lat pracowała w jednym miejscu i czuła, że nie wykorzystywała całego potencjału. Była bardzo inteligentna, ale pogubiona. W dodatku miała na głowie praktycznie upadłą firmę swojego ex, z którą musiała coś zrobić, aby nie popaść w długi.
Trochę się zawiodła, kiedy Ryder oznajmił jej, że nie obejrzą dziś żadnego filmu o dinozaurach. Miała nadzieję, że następnym razem faktycznie wybierze jakąś pozycję związaną z tymi wielkimi jaszczurami. Może sama nie była w temacie, ale uważała, że dinozaury były cool. Ostatnio w sklepie z zabawkami dla dzieci znalazła urocze maskotki, które przestawiały właśnie dinozaury. Nawet kupiła jedną i wręczyła ją swojej bratanicy. Hope była zachwycona, chociaż nie tak bardzo jak jej starszy brat. Najwyraźniej każdy miał w sobie coś z dużego dziecka.
Kiedy skończyli seans, zrobiło się późno. Moon ziewnęła głośno i przeciągnęła się leniwie. Spojrzała na zegarek. Powinna kłaść się do łóżka. — Robi się późno, pójdę pod prysznic. Z racji tego, że masz problemy z chodzeniem, mogę pogrzebać w twoich rzeczach i wybrać dla siebie koszulkę do spania? — zapytała i delikatnie zmarszczyła brwi. Nie miała tu nic swojego, więc musiała ukraść coś z jego szafy. Po całym dniu marzyła o prysznicu i czystym ubraniu. Wiedziała, że w jego szafie na pewno coś znajdzie. Właściwie czasem podkradała koszulki Damiena, bo były cholernie wygodne!