[candela fitzgerald]

013.

People do not lack strength,
they lack will
[outfit]

Denerwowała się.
Stresowała, czuła jak po karmelowym, opalonym czole spływają kropelki potu; choć wcale nie było dziś tak gorąco. Dłonie Candeli drżały, umysł jak i całe ciało skupiało uwagę na dzisiejszym badaniu. Nigdy przedtem nie miała żadnych objawów, nie musiała obserwować swojego organizmu. Wszystko zawsze grało; aż do ostatniego poniedziałku, gdy zemdlała pod prysznicem - a gorąca woda, lała się po nagim ciele - stwarzając na nim kilka niegroźnych poparzeń. Nie wiedziała ile tam leżała, może być to kwadrans, może była to godzina - dopiero gdy współlokatorka wróciła z pracy i zastała wyciekającą spod drzwi wodę - wdarła się do łazienki (prosząc partnera by wywarzył drzwi) ocucając niczego nie świadomą blondynkę.
Mama Fitzgerald chorowała, odkąd dziewczyna pamiętała - wiecznie trafiała do szpitali, odwiedzanie jej było dla wszystkich z rodziny codziennością. Wiecznie przybladła, zmęczona jeżeli nie pod kroplówką - to w innym przypadkach przeleżała dnie w sypialni. Candie niewiele miała wspomnień z tamtego okresu, Emma zmarła dość szybko - osieracając najmłodszą córkę w zaledwie szóstym roku życia. Może i była wtedy rozumna, lecz zapamiętanie wszystkich aspektów dla tak małego dziecka to niemal wyzwanie.
Rak może być dziedziczny, jest to malutkie prawdopodobieństwo - aczkolwiek istniało takie ryzyko. Przestraszyła się, strach obezwładnił myśli blondynki - ostatnie dni po omdleniu, praktycznie nie wychodziła z domu. Przesiadywała na łóżku, wraz ze swoim psiakiem - przeglądając prawie wszystkie fora na temat chorób nowotworowych. Wyglądało to tak, jakby zupełnie zwariowała na tym punkcie - mimo, że czuła się wyśmienicie dobrze - a oznaki po upadku powoli odpływały w zapomnienie, pod namową współlokatorki postanowiła zapisać się na wizytę.
Nie było to zbyt proste, choć Lorne Bay wpisywało się jako malutkie miasteczko, ludzie na temat badań są wręcz wyczuleni. Kilometrowe kolejki, czekanie po kilka miesięcy - na szczęście mając w szpitalu znajomego, udało mu się ją wcisnąć na kolejny tydzień. Dosyć wcześnie, bo na zegarku wybijała siódma - gdy jako jedyna znajdowała się w poczekalni pośród czterech, szarych ścian (szpitala zawsze przywierały ją o odruchy mdłości) - zero otuchy, zero wsparcia. Właściwie to świadomie nie powiedziała nikomu o swoich obawach, nie chciała siać paniki - ani nie chciała, by jej przypuszczenia okazały się prawdą.
Zaledwie dwadzieścia minut po przyjściu z gabinetu wydobył się damski głos: Proszę. - narzucając torbę na ramię, czując jak bicie serca przyspiesza jej do nieracjonalnej siły weszła do środka. - Dzień dobry. - rzuciła, spoglądając z nerwowym wyrazem twarzy w stronę lekarki, by ostatecznie usiąść na krześle na przeciwko niej.
Jak badania?
Jak wyniki?
Jak wszystko?
Musiała zająć ręce materiałem od spódnicy, bo miała wrażenie, że jeszcze minuta niepewności, a zwariuje.

mallory henderson

[mallory henderson]

009.

outfit (kitel zamiast marynarki)

Choć Mallory miała wiele lat doświadczenia jako lekarz, a później neurochirurg i trudno byłoby jej zliczyć ilość przypadków, z jakimi miała styczność w tym czasie, wciąż nie potrafiła w pełni postawić siebie samej w sytuacji, w której musiałaby się mierzyć ze swoją własną chorobą, a nawet kogoś bliskiego. Miała naprawdę dużo szczęścia, bo ani jej samej, ani jej rodziny nigdy nie dotknęła żadna poważna choroba wymagająca długotrwałej hospitalizacji i leczenia. Mimo to starała się jak tylko mogła stawać w butach swoich pacjentów i wkładała dużo wysiłku w to by ich wspierać, doradzać i rozumieć wybory, jakie podejmowali. Jednocześnie była świadoma, że ludzie w takiej sytuacji mogą nie myśleć do końca logicznie i nie wykazywać się rozsądkiem. Nie było to ich zadanie w tej sytuacji, tylko jej. Niejednokrotnie więc przekonywała ich do zmiany zdania, do obrania ścieżki, którą podpowiadały jej własne doświadczenie tudzież najlepsza wiedza medyczna. Musiała być opanowana, rozważna i stanowić dla nich autorytet, a w tym samym czasie wsparcie. Granica między empatią a zachowywaniem się tak by ufali, że robi dla nich to co najlepsze i często wie lepiej od swoich pacjentów była cienka. Nie zawsze udawało jej się nie zbaczać w jedną lub drugą stronę.
Więc choć współczuła mocno swojej dzisiejszej pacjentce, która straciła matkę przez raka mózgu i obawiała się, że coś podobnego mogło dotknąć ją, chciała w tym momencie postawić na profesjonalizm. Szansa, że również zachorowała, w dodatku w tak młodym wieku nie była duża i przyczyna jej omdlenia najprawdopodobniej była inna niż nowotwór, więc Mallory planowała najpierw dokładnie sprawdzić co się działo, nie badając jej jedynie pod kątem ewentualnych guzów.
Z samego rana, popijając już drugą kawę, zapoznała się jeszcze raz ze wszystkimi aktami pacjentów, których miała do przyjęcia w ramach zwyczajnych wizyt. Candela Fitzgerald, lat 22, omdlenie pod prysznicem, matka leczona na raka mózgu w tym samym szpitalu, w czasie gdy Henderson była na finiszu studiów medycznych… Wszystko było takie samo jak zapamiętała, gdy czytała tę sprawę po raz pierwszy kilka dni temu, kiedy wizyta pojawiła się w systemie. Później przyjęła dwóch pierwszych pacjentów i przyszła pora by uchylić drzwi, i zaprosić kobietę do gabinetu.
— Dzień dobry — powiedziała miękko i uśmiechnęła się delikatnie do blondynki, która weszła do jej gabinetu. Widziała, że się stresuje, co nie było niczym niezwykłym w tych okolicznościach. — Candela Fitzgerald? — zapytała, gdy zajęła miejsce na przeciwko niej. — W celu weryfikacji powiedz mi proszę swoją datę urodzenia — najpierw musiały przejść przez standardowe procedury. Musiała mieć pewność z kim rozmawia.
— Opowiedz mi co Cię tu sprowadza — poprosiła. Choć przeczytała ankietę, wypełnioną przez nią podczas rejestracji i system sam jej dołączył akta choroby jej matki, chciała usłyszeć historię z ust Candeli, opowiedzianą jej własnymi słowami i okraszoną pytaniami Mallory w różnych momentach.

candela fitzgerald