about
ux writerka w spotify, która planuje wydać powieść erotyczną pod fikcyjnym nazwiskiem
Z dumą wspomina swoją dziecięcą waleczność, którą koleżanka z ławki przypłaciła obitym nosem, a Solange zakrwawionym podręcznikiem. Nigdy później nikt z jej szkolnych kolegów nie śmiał się więcej tak otwarcie, że była zbyt biała na dziecko państwa Rosenberg, szepcząc jedynie między sobą niekoniecznie ładne określenia pod adresem Sol.
Pamięta moment, w którym zrozumiała, że lubi kobiety. Świadomość, że zakochała się w najlepszej przyjaciółce spłynęła na piętnastoletnią Solange tak gwałtownie i nagle, że w jednej sekundzie poczuła się tak, jakby od dawna o tym wiedziała — pogodzona, z tym że taka po prostu była. Rodzicom pozwoliła pogodzić się z nią dopiero dwa lata później, gdy trzymając mocno rękę Chloe, wciągnęła ją do jasnego salonu, dodając do jej imienia określenie moja dziewczyna.
Miała masę planów na samą siebie i jeszcze więcej wątpliwości. O niektórych zapominała, o innych starała się nie myśleć, gdy szukała idealnej drogi dla siebie — inne pojawiały się dopiero po drodze. A potem, jednego dnia złożyła w końcu papiery i napisała piękne podanie na studia. Na pierwsze, na drugie i nawet trzecie — za każdym razem wciskała tam ładne słowa i historie, które chcieli czytać.
A kiedy jej naukowa zaliczała wzloty i upadki, jej życie uczuciowe uparcie starało się za nią nadążyć. Czasami miewała dziewczyny na dłużej, a czasami na krócej. Niektóre chciały poważniejszych deklaracji i decyzji, które kolidowały z wizją Solange — czerpiącej ze studenckiego życia pełnymi garściami, niechętnej do tego, by cokolwiek określać. Łamały jej serce tak często, jak ona łamała im.
Po studiach miała dyplom, gówniany staż, za ciasne mieszkanie, dzielone z dwójką niespełnionych muzyków i jedną, dobrą koleżankę w pracy, która po swoim odejściu, dwa lata później, zaproponowała Sol aplikację do oddziału Spotify w Sydney, w którym sama aktualnie pracowała.
Miała w końcu poważną pracę, którą wykonywała całkowicie zdalnie i dziewczynę, z którą zamieszkała. A potem, jednego dnia, przypadkiem natknęła się na ofertę domu w Lorne Bay, na który zupełnie nie byłoby jej stać, gdyby nie pożyczka u ojca — któremu dała słowo, że już spoważniała i dorosła. Podobnych słów użyła, gdy zrywała z Iris, pakując do kartonów wszystkie swoje gry.
— Została adoptowana, gdy miała dwa lata. Jej biologiczni rodzice byli dwójką nieodpowiedzialnych nastolatków, którzy dali się trochę za bardzo ponieść na szkolnej wycieczce.
— Wieczorami, po lampce wina, pisze powieść erotyczną, którą zamierza wydać pod zmyślonym nazwiskiem — Nemea Langford. Nie chce podpisywać jej swoim, bo trochę wstydzi się tej barwnej twórczości, tym bardziej że jest samozwańczą królową metafor. O jej dodatkowym zajęciu wie jedynie Darcy, ponieważ czyta mu wszystkie sceny seksu, jako niezależnemu ekspertowi, by się wypowiedział i ocenił.
— Jej była dziewczyna, która jest całkiem popularną w kręgach fotografką, stworzyła kiedyś całą wystawę, gdzie jedyną modelką była Sol. Początkowo nikt miał nie wiedzieć, że to ona kryje się za każdym, pojedynczym ujęciem, skupionym na jej piersiach, ale Solange bardzo szybko zaczęła się tym przesadnie chwalić, uważając, że ukrywanie tego byłoby głupie.
— Studiowała trzy różne kierunki, ale tylko jeden zdołała ukończyć. Pierwszy był sugestią podłapaną od rodziców, ale prawo zakończyło się dla niej w momencie, w którym została przyłapana na bieganiu nago po kampusie (w wyniku zakładu!), z drugiego zrezygnowała sama, gdy dotarło do niej, że tym sposobem nie poderwie prowadzącej, siedząc na jej zajęciach. Trzecie były wynikiem rzuconej po pijaku monety, ale te naprawdę mocno polubiła.
— Kocha gotować, ale zupełnie nie potrafi. Stale próbuje, wymyśla nowe kombinacje, próbuje i ostatecznie zjada to tylko dlatego, że szczerze nienawidzi marnować jedzenia. Jej znajomi nauczyli się, by nie sięgać po nic, co wyszło spod rąk Solange.
— Całe swoje życie spotykała się wyłącznie z kobietami. Mężczyźni nie interesowali jej w takim stopniu, jak kobiety nigdy. Byli kumplami, z którymi Sol lubiła rozmawiać o grach, żartować i czasami napić się drinka, ale nic więcej. Ostatnio jednak zaczęła podejrzewać się o uczucia względem najlepszego przyjaciela, co dość mocno miesza jej w głowie. Uważa, bardzo dramatycznie, że podaje to w wątpliwość całe jej życie — bo jak ma być jeszcze kiedyś czegoś całkowicie pewna, skoro tego też była?
— Prowadziła kiedyś konto na Instagramie, które całkiem nieźle sobie radziło. Starała się w nim otwierać ludzi na rozmowy o swojej seksualności oraz wystawiała recenzje gadżetów erotycznych. Zawiesiła to jednak po kilku miesiącach, bo brakło jej czasu na aktywne prowadzenie go, skoro teraz miała pracę, dużo gier do przetestowania oraz swoją powieść erotyczną.
— Nigdy nie ma pewności, czy Solange pojawi się na spotkaniu, wyglądając, jakby wymagała pomocy socjalnej, czy może jednak, jakby dostała przydział jednego metra kwadratowego na stworzenie pełnej stylizacji.
— Solange planuje popracować w zawodzie jeszcze dziesięć lat, zanim rozwinie karierę polityczną. Jeszcze nie wie, czy chce zostać jedynie burmistrzem Lorne Bay, czy może panią premier, ale wie, że jest stworzona do tego, by rządzić ludźmi.
Pamięta moment, w którym zrozumiała, że lubi kobiety. Świadomość, że zakochała się w najlepszej przyjaciółce spłynęła na piętnastoletnią Solange tak gwałtownie i nagle, że w jednej sekundzie poczuła się tak, jakby od dawna o tym wiedziała — pogodzona, z tym że taka po prostu była. Rodzicom pozwoliła pogodzić się z nią dopiero dwa lata później, gdy trzymając mocno rękę Chloe, wciągnęła ją do jasnego salonu, dodając do jej imienia określenie moja dziewczyna.
Miała masę planów na samą siebie i jeszcze więcej wątpliwości. O niektórych zapominała, o innych starała się nie myśleć, gdy szukała idealnej drogi dla siebie — inne pojawiały się dopiero po drodze. A potem, jednego dnia złożyła w końcu papiery i napisała piękne podanie na studia. Na pierwsze, na drugie i nawet trzecie — za każdym razem wciskała tam ładne słowa i historie, które chcieli czytać.
A kiedy jej naukowa zaliczała wzloty i upadki, jej życie uczuciowe uparcie starało się za nią nadążyć. Czasami miewała dziewczyny na dłużej, a czasami na krócej. Niektóre chciały poważniejszych deklaracji i decyzji, które kolidowały z wizją Solange — czerpiącej ze studenckiego życia pełnymi garściami, niechętnej do tego, by cokolwiek określać. Łamały jej serce tak często, jak ona łamała im.
Po studiach miała dyplom, gówniany staż, za ciasne mieszkanie, dzielone z dwójką niespełnionych muzyków i jedną, dobrą koleżankę w pracy, która po swoim odejściu, dwa lata później, zaproponowała Sol aplikację do oddziału Spotify w Sydney, w którym sama aktualnie pracowała.
Miała w końcu poważną pracę, którą wykonywała całkowicie zdalnie i dziewczynę, z którą zamieszkała. A potem, jednego dnia, przypadkiem natknęła się na ofertę domu w Lorne Bay, na który zupełnie nie byłoby jej stać, gdyby nie pożyczka u ojca — któremu dała słowo, że już spoważniała i dorosła. Podobnych słów użyła, gdy zrywała z Iris, pakując do kartonów wszystkie swoje gry.
— Została adoptowana, gdy miała dwa lata. Jej biologiczni rodzice byli dwójką nieodpowiedzialnych nastolatków, którzy dali się trochę za bardzo ponieść na szkolnej wycieczce.
— Wieczorami, po lampce wina, pisze powieść erotyczną, którą zamierza wydać pod zmyślonym nazwiskiem — Nemea Langford. Nie chce podpisywać jej swoim, bo trochę wstydzi się tej barwnej twórczości, tym bardziej że jest samozwańczą królową metafor. O jej dodatkowym zajęciu wie jedynie Darcy, ponieważ czyta mu wszystkie sceny seksu, jako niezależnemu ekspertowi, by się wypowiedział i ocenił.
— Jej była dziewczyna, która jest całkiem popularną w kręgach fotografką, stworzyła kiedyś całą wystawę, gdzie jedyną modelką była Sol. Początkowo nikt miał nie wiedzieć, że to ona kryje się za każdym, pojedynczym ujęciem, skupionym na jej piersiach, ale Solange bardzo szybko zaczęła się tym przesadnie chwalić, uważając, że ukrywanie tego byłoby głupie.
— Studiowała trzy różne kierunki, ale tylko jeden zdołała ukończyć. Pierwszy był sugestią podłapaną od rodziców, ale prawo zakończyło się dla niej w momencie, w którym została przyłapana na bieganiu nago po kampusie (w wyniku zakładu!), z drugiego zrezygnowała sama, gdy dotarło do niej, że tym sposobem nie poderwie prowadzącej, siedząc na jej zajęciach. Trzecie były wynikiem rzuconej po pijaku monety, ale te naprawdę mocno polubiła.
— Kocha gotować, ale zupełnie nie potrafi. Stale próbuje, wymyśla nowe kombinacje, próbuje i ostatecznie zjada to tylko dlatego, że szczerze nienawidzi marnować jedzenia. Jej znajomi nauczyli się, by nie sięgać po nic, co wyszło spod rąk Solange.
— Całe swoje życie spotykała się wyłącznie z kobietami. Mężczyźni nie interesowali jej w takim stopniu, jak kobiety nigdy. Byli kumplami, z którymi Sol lubiła rozmawiać o grach, żartować i czasami napić się drinka, ale nic więcej. Ostatnio jednak zaczęła podejrzewać się o uczucia względem najlepszego przyjaciela, co dość mocno miesza jej w głowie. Uważa, bardzo dramatycznie, że podaje to w wątpliwość całe jej życie — bo jak ma być jeszcze kiedyś czegoś całkowicie pewna, skoro tego też była?
— Prowadziła kiedyś konto na Instagramie, które całkiem nieźle sobie radziło. Starała się w nim otwierać ludzi na rozmowy o swojej seksualności oraz wystawiała recenzje gadżetów erotycznych. Zawiesiła to jednak po kilku miesiącach, bo brakło jej czasu na aktywne prowadzenie go, skoro teraz miała pracę, dużo gier do przetestowania oraz swoją powieść erotyczną.
— Nigdy nie ma pewności, czy Solange pojawi się na spotkaniu, wyglądając, jakby wymagała pomocy socjalnej, czy może jednak, jakby dostała przydział jednego metra kwadratowego na stworzenie pełnej stylizacji.
— Solange planuje popracować w zawodzie jeszcze dziesięć lat, zanim rozwinie karierę polityczną. Jeszcze nie wie, czy chce zostać jedynie burmistrzem Lorne Bay, czy może panią premier, ale wie, że jest stworzona do tego, by rządzić ludźmi.
Środek transportu
Posiada samochód, ale bardzo rzadko nim jeździ. Zdecydowanie częściej porusza się wszędzie po prostu pieszo, bo nie do końca lubi prowadzić.
Związek ze społecznością Aborygenów
Żadnego.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Wszędzie. Sol jest osobą, której ciężko pozostać w jednym miejscu, dlatego przemieszcza się, spaceruje i kręci po miasteczku. W czasie pracy przesiaduje w tutejszych kawiarniach, chętnie wprasza się do znajomych i organizuje spacery po okolicznych parkach i lasach.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Winfreda.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, ale z prośbą o rozsądek.
Posiada samochód, ale bardzo rzadko nim jeździ. Zdecydowanie częściej porusza się wszędzie po prostu pieszo, bo nie do końca lubi prowadzić.
Związek ze społecznością Aborygenów
Żadnego.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Wszędzie. Sol jest osobą, której ciężko pozostać w jednym miejscu, dlatego przemieszcza się, spaceruje i kręci po miasteczku. W czasie pracy przesiaduje w tutejszych kawiarniach, chętnie wprasza się do znajomych i organizuje spacery po okolicznych parkach i lasach.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Winfreda.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, ale z prośbą o rozsądek.
solange aurora rosenberg
zoe barnard
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!