[nairobi bennet]

2.

Choć minęło już tyle czasu, wciąż bywały momenty, w których czuła się zagubiona. Wiedziała co musi robić. Każdego ranka parzyła kawę w wąskiej kuchni zamieszkanej przed kilkoma miesiącami chatki, obiecując sobie, że niebawem rozpakuje na dobre wszystkie rzeczy. Że w oknach pojawią się zasłony kupione dwa tygodnie temu, że naprawi wreszcie cieknący kran w łazience i rozpakuje ostatnie pudła z rzeczami, które przywiozła przed kilkoma miesiącami, przelewając w bielone ściany niewielkiej kawalerki swoje dawne nowe życie. Ale szarą, tekturową piramidę ułożoną pod ścianą w niewielkim holu wciąż pokrywał kurz. Woda dalej sączyła się z kolanka w szafce, zapełniając podłożoną podeń plastikową miskę. A zasłon nawet nie wyciągnęła z fabrycznego zamknięcia.

Choć wszystko wskazywało, że jest już blisko dziewiątej, a i zegar uparcie to twierdził, czuła, że jest już spóźniona. Mieszkanie opuściła w pośpiechu, zamknąwszy drzwi na górny zamek jedynie w obawie, że Kot nie będzie miał większych problemów z rozbrojeniem wątpliwego systemu zabezpieczeń, w który było wyposażone przeżarte stęchlizną mieszkanie.

Niebo krwawiło odcieniami złota, pomarańczy i różu, pośród gęstego granatu nacierających zewsząd chmur. Księżyc wychylał się zza nich, wcale się nie spiesząc do zawiśnięcia na niebie. Tylko słońce walczyło jeszcze resztkami sił o względy, nacierając na wzrok tych co unieśli swe spojrzenia ku górze. Ostatnie promienie lizały karoserie samochodów, przesuwających się po drodze do domu, rozpierzchających się na zjazdach. Rozklekotany rower, który wołał o regulację i wymianę kasety, wlókł się za nimi, przyozdobiony w szatynkę za kierownicą. Choć lata świetności miał już dawno za sobą, a lakier był poobdzierany tu i ówdzie, nie potrafiła się go pozbyć z jakiegoś chorego sentymentu. Przynajmniej nie było jej żal, przywiązać go do pierwszego lepszego słupa.

- Hej Hugo - rzuciła na przywitanie, zajmując miejsce przy barze. Tak często odwiedzała ten bar, że niebawem powinna się pojawić na nim specjalna etykieta, informująca, że to miejsce należy do Rob Bennet. - To co zawsze. Chyba, że chcesz mnie czymś zaskoczyć. W sumie to jeśli chcesz cos przetestować, to masz niepowtarzalną okazję to zrobić i zgarnąć darmową opinię - uśmiechnęła się do niego tym samym uśmiechem co zawsze, oznaczającym nic innego jak to, że znowu coś ją gryzie.

Hugo Langford

[Hugo Langford]

Gdyby wszystko było dobrze, nie musiałby wpadać w wir pracy, która miała sprawić, że zapomni o tym czego ostatnio dowiedział się o sobie. To nie była żadna plotka na jego temat, którą usłyszał przypadkiem a nie powinien. To nie było nic związane z jego byłą dziewczyną, a teraz, gdy wiedział co się zaczyna święcić, nawet wolałby kolejne starcie z nią, niż to. Trzymając w ręku wyniki badań, nie mógł uwierzyć, że czyta o sobie. Wpatrywał się kilkakrotnie w drobny druczek, jakby nie wierząc własnym oczom i niemal od razu pożałował, że w poprzednim tygodniu zgodził się na rutynowe badania. Z jego zdrowiem było coś nie tak - dość często przyłapywał się na regularne krwawienie z nosa i tak samo często bolała go głowa. Zwalał to na zwykłe przeziębienie i codzienną rutynę, która bywała nie tylko uciążliwa ale i męcząca. To prawda, gorzej się ostatnio czuł - wiecznie zmęczony, choć nawet przesypiał całkiem dobrze noce. Narzekał przyjaciołom na brak energii, kompletnie nic mu się nie chciało - jakby uchodziło z niego dosłownie życie. Brakowało mu energii, snuł się z kąta w kąt, a co gorsza bolało go całe ciało. Jakby ktoś specjalnie wbijał w niego tysiące igieł. Zaczynało robić się to nęczące i stąd w końcu zdecydował się w międzyczasie zrobić badania - pożałował. Mógł wcale tego nie robić, przeczekać - z nadzieją na lepsze jutro. Wył w zaciszu własnego pokoju, leżąc na łóżku z twarzą ukrytą w poduszkę gdy nikt nie kręcił się po mieszkaniu. Gdy się uspakajał, po prostu leżał, intensywnie myśląc, jak ma im wszystkim o tym powiedzieć. czeka go długotrwałe leczenie, że być...być może nie da rady? Nie miał siły o tym myśleć, a co dopiero powoli wdrażać tą procedurę w życie.
Dlatego jego media społecznościowe były ostatnio milczące - nie dodawał nic, nie wrzucał nic na instagram stories czy zdjęć, które tak kochał robić. Odciął się zupełnie, choć udawał, że wszystko grało. Udawał, że walczy ze złamanym sercem, a tak naprawdę chodziło o coś zupełnie innego, ale łatwiej było zwalać winę na byłą, niż to o czym się dowiedział. Z każdym następnym dniem był co raz bardziej przerażony, czytając co raz więcej na temat co będzie go czekało. Zwijał się od razu w sobie, najchętniej wywaliłby telefon przez okno. Czy zdąży pozaliczać wszystko na uczelni? Nie chciał mieć żadnych braków, najchętniej chciałby skończyć rok, a nie znowu przerywać studia - ta myśl dosłownie zwalała go z nóg. Nie zamierzał rezygnować ani z zajęć, ani z pracy: to odwracało jego uwagę, przynajmniej do puki będzie miał na to siły. Nikomu nie powie i to było jego główne postanowienie na ten moment, później wymyśli plan B. Na razie, planem A, było pierwsze spotkanie z przyjaciółką, z którą niedawno też się widział - zupełnie przypadkowo, ale jednak udało im się odnowić znajomość, co bardzo go w głębi serca cieszyło. Bardzo długo martwił się o nią, co się z nią działo, że nie dostawał od niej żadnych sygnałów, a teraz, wreszcie mógł nacieszyć się jej towarzystwem.
-Mam cię zaskoczyć? No to patrz to - uśmiechnął się również do rudowłosej po czym konspiracyjnie nachylił się do barmana, zasłaniając sobie ręką usta, żeby nie odgadnęła jaki trunek zamawia u niego i szeptem zamówił u kelnera po specjalnym drinku. I wcale nie było to żadne oklepane Sex of the Beach. Ostatnio robił na tik toku trendzik, jakim jesteś drinkiem i wyszły mu bardzo ciekawe propozycje. Nie zamierzał się oszczędzać, rezygnować z dobrodziejstw i żyć teraz w sterylnych warunkach. Będzie szaleć, wykończy go to, ale przynajmniej zrobi wszystkie rzeczy, które miał na liście do zrealizowania. -I nareszcie trzymamy się planu, że co raz częsciej się widujemy, to mi się bardzo podoba - dodał, obejmując przyjaciółką ramieniem. To objęcie było nieco dłuższe, tak jakby bał się, że robi to ostatni raz. Oderwał się jednak znów zaraz, żeby nie wzbudzić żadnych podejrzeń, i poklepał miejsce tuż obok siebie -I jak tam u ciebie? Udało ci się już rozpakować wszystko? - zapytał ciekawy, bo jak pamiętał dwa dni temu wysłała mu zdjęcie w wiadomości z pudłami i płaczącą emotką, ale podejrzewał, że nie może być aż tak źle!
nairobi bennet i