about
młoda pani onkolog, obecnie dochodzi do siebie psychicznie i fizycznie po napaści byłego partnera z pomocą Flanna, którego kocha nad życie
Nie myślała szczególnie mocno o mężczyźnie z tej nocy duchów. Pewnie jej podświadomość podyktowała jej, że był czystą fantazją, bo wyobraźnia ostatnio płatała jej figle. Skutek uderzenia głową o framugę drzwi zbyt wiele razy. Dlatego też nie przywiązywała się do myśli, że jeszcze kiedyś los zetknie ich drogi. Wydawało jej się przesuwaniem granicy. Już raz kosmos był łaskawy, więc nie zamierzała go prosić o nic więcej.
Wyrzuty sumienia? Była przekonana, że spadły w przepaść razem z samochodem, który stał się już tylko marzeniem każdego złomiarza. Ona sama po tej nocy powróciła do swojego życia jak gdyby nigdy nic.
I tylko czasami w nocy dotykała się zbyt zachłannie przypominając sobie jego wzrok na swoim ciele.
To była niedyskrecja na która mogła sobie pozwolić i traktowała to niemal jak swój słodki sekret. Z tym, że wszystko wokół było raczej jak gorzki szampan, który właśnie wypijała stojąc przed obrazem jakiegoś współczesnego malarza. Nie znała się sztuce. Nie tak, by kontemplować ją w nieskończoność, ale dawny pacjent poczuł się zobowiązany, by zaprosić ją na ten wernisaż. Nie dopytywała kogo ani dlaczego, po prostu założyła czarną sukienkę i obserwowała australijskie klasy wyższe skupione na płótnach. Z podsłuchanych rozmów wywnioskowała, że mężczyzna jest uznany w środowisku, więc z miejsca go znienawidziła bez reszty.
Nie lubiła tego typu bufonów, od artystycznego rozgardiaszu bolała ją głowa. Tylko ten szampan smakował coraz bardziej, a obraz przed którym stała, wołał ją swoją rozpaczą. Jako dziewczynka zawsze bała się, że tego sztuka pożera swoich wielbicieli. Oglądała filmy, w których ramy nagle stawały się więzieniem i porywały dzieci. Można by rzec, że nawet lekko tego oczekiwała, ale nic takiego się nie wydarzyło.
Koszmarna nuda. Postanowiła znaleźć swojego partnera i ulotnić się po angielsku. Odwróciła jednak głowę i jej spojrzenie przykuł ktoś inny. Ktoś, kto widział ją nago i proszącą o więcej. Ktoś, kogo ona widziała na kolanach.
I jak w tych wszystkich, kiczowatych scenach czas stanął w miejscu, a ludzie wokół nich jakoś wyblakli. Łowiła jego spojrzenie i nie spuszczała z niego wzroku, choć wokół niego zaczynał narastać niezdrowy tłum. Opróżniła więc kieliszek i oddała kelnerowi, a sama wycofała się do bocznej sali.
Nie było tu obrazów, tylko wielkie lustro w złoconej ramie, zbyt archaiczne dla tych nowoczesnych wnętrz. Nigdy nie zwracała uwagi na tego typu detale, ale teraz patrzyła w nie do momentu, w którym nie pojawił się w odbiciu.
Wiedziała, że przyjdzie, że znajdzie wymówkę, że wyplącze się z kochanych, choć zaborczych ramion. Nie odwróciła się do niego, bo daleko jej było do podlotka ekscytującego się czyjąś obecnością.
Poczekała aż podejdzie blisko, zbyt blisko, by można było to uznać za przywitanie ze starą znajomą, a potem wzięła jego dłonie i położyła pewnie na swojej talii. Na sekundy odchyliła głowę, by poczuć jego zapach. Gdy się dotykała, tego jej brakowało. Realnego poczucia, że jest blisko i że doprowadza ją tym do szału.
Nadal niewiele o nim wiedziała, ale to nie był czas na pytania o imię czy wykonywany zawód. Wiedziała, że niewiele mają czasu i zamierzała go wykorzystać o ile…och, musiała zaczekać na jego ruch, choć przewidywała już jego odpowiedź.
W końcu przyszedł.
Flann Rohrbach
Wyrzuty sumienia? Była przekonana, że spadły w przepaść razem z samochodem, który stał się już tylko marzeniem każdego złomiarza. Ona sama po tej nocy powróciła do swojego życia jak gdyby nigdy nic.
I tylko czasami w nocy dotykała się zbyt zachłannie przypominając sobie jego wzrok na swoim ciele.
To była niedyskrecja na która mogła sobie pozwolić i traktowała to niemal jak swój słodki sekret. Z tym, że wszystko wokół było raczej jak gorzki szampan, który właśnie wypijała stojąc przed obrazem jakiegoś współczesnego malarza. Nie znała się sztuce. Nie tak, by kontemplować ją w nieskończoność, ale dawny pacjent poczuł się zobowiązany, by zaprosić ją na ten wernisaż. Nie dopytywała kogo ani dlaczego, po prostu założyła czarną sukienkę i obserwowała australijskie klasy wyższe skupione na płótnach. Z podsłuchanych rozmów wywnioskowała, że mężczyzna jest uznany w środowisku, więc z miejsca go znienawidziła bez reszty.
Nie lubiła tego typu bufonów, od artystycznego rozgardiaszu bolała ją głowa. Tylko ten szampan smakował coraz bardziej, a obraz przed którym stała, wołał ją swoją rozpaczą. Jako dziewczynka zawsze bała się, że tego sztuka pożera swoich wielbicieli. Oglądała filmy, w których ramy nagle stawały się więzieniem i porywały dzieci. Można by rzec, że nawet lekko tego oczekiwała, ale nic takiego się nie wydarzyło.
Koszmarna nuda. Postanowiła znaleźć swojego partnera i ulotnić się po angielsku. Odwróciła jednak głowę i jej spojrzenie przykuł ktoś inny. Ktoś, kto widział ją nago i proszącą o więcej. Ktoś, kogo ona widziała na kolanach.
I jak w tych wszystkich, kiczowatych scenach czas stanął w miejscu, a ludzie wokół nich jakoś wyblakli. Łowiła jego spojrzenie i nie spuszczała z niego wzroku, choć wokół niego zaczynał narastać niezdrowy tłum. Opróżniła więc kieliszek i oddała kelnerowi, a sama wycofała się do bocznej sali.
Nie było tu obrazów, tylko wielkie lustro w złoconej ramie, zbyt archaiczne dla tych nowoczesnych wnętrz. Nigdy nie zwracała uwagi na tego typu detale, ale teraz patrzyła w nie do momentu, w którym nie pojawił się w odbiciu.
Wiedziała, że przyjdzie, że znajdzie wymówkę, że wyplącze się z kochanych, choć zaborczych ramion. Nie odwróciła się do niego, bo daleko jej było do podlotka ekscytującego się czyjąś obecnością.
Poczekała aż podejdzie blisko, zbyt blisko, by można było to uznać za przywitanie ze starą znajomą, a potem wzięła jego dłonie i położyła pewnie na swojej talii. Na sekundy odchyliła głowę, by poczuć jego zapach. Gdy się dotykała, tego jej brakowało. Realnego poczucia, że jest blisko i że doprowadza ją tym do szału.
Nadal niewiele o nim wiedziała, ale to nie był czas na pytania o imię czy wykonywany zawód. Wiedziała, że niewiele mają czasu i zamierzała go wykorzystać o ile…och, musiała zaczekać na jego ruch, choć przewidywała już jego odpowiedź.
W końcu przyszedł.
Flann Rohrbach
about
amerykański artysta sztuki nowoczesnej, który do tej pory całkowicie umiał oddawać się jedynie swojej twórczości. teraz wyłączony z życia, oddany jedynie swojej ukochanej desiree, całą uwagę skupia na jej powrocie do zdrowia i zapewnieniu jej bezpieczeństwa.
+ Desiree Riseborough
Los był dla niego, a raczej dla jego sztuki do tej pory wyjątkowo łaskawy i szybko dał możliwość przyzwyczajenia się do zgoła innego rozmachu wernisaży. MET. Tate. d'Orsay. Wystawy prac w takich miejscach dla każdego artysty były wydarzeniem bez precedensu, jednak dla szalenie uznanego przez krytyków i znawców sztuki Rohrbacha - wręcz codziennością. O ile więc ciągle czuł się tam jak małe dziecko, na którego cześć ktoś zorganizował wystawne przyjęcie (bez większego zresztą powodu), o tyle coraz dotkliwiej odczuwał tam dystans między swoją osobą a gośćmi. A przeglądania się w oczach co najmniej zauroczonych wielbicielek i wielbicieli brakowało mu często tak dotkliwie, jak gdyby był to najlepszy zamiennik tlenu.
Szalenie doceniał więc bardziej kameralną formę tego rodzaju spotkań i bez większego kręcenia nosem przystał na organizację jednego "u siebie". Owszem, brakowało mu odrobinę amerykańskiego rozmachu czy europejskiego skupienia na samej sztuce dla sztuki, ale tak szybko jak tylko dostał odpowiednią dawkę uwielbienia i atencji od miejscowych miłośników malarstwa, tak szybko przestało mu to przeszkadzać. Flirtował właśnie z jakąś młodziutką studentką, niespecjalnie szczerze mówiąc skupiając się na rozmowie. Błądził myślami gdzieś wokół tego jak mogłyby smakować jej usta, aż do momentu, gdy poczuł się przywołany do porządku. Z powrotem na ziemię ściągnęło go wyczekujące spojrzenie kobiety, która pewnej nocy zawładnęła jego umysłem i ciałem do tego stopnia, że przekroczył wszelkie granice przyzwoitości i pozwolił sobie zdradzić żonę. Spojrzenie kobiety, która pozwoliła mu się wtedy posiąść.
Spojrzenie kobiety, która pozwoli mu dziś na to po raz kolejny.
Szybko więc i z największą gracją na jaką mógł sobie pozwolić opętany myślami o pięknej blondynce, wymiksował się z towarzystwa i ruszył przed siebie jakby na autopilocie, w nadziei że uda mu się ją odnaleźć. Że ona chce być przez niego odnaleziona. Czuł jak wokół narasta ten sam rodzaj napięcia, a jeszcze nawet nie był blisko. Było w ich relacji jednak coś, coś magicznego, co pozwoliło mu trafić bez pudła za pierwszym podejściem. Znalazł ją w jednej z pustych sal kompleksu, drzwi zamknęły się za nim i mógł skupić się na przyglądaniu jej odbiciu w tym niedorzecznie olbrzymim lustrze. Ostatnią racjonalną rzeczą było przekręcenie tego nieszczęsnego skobla w drzwiach, Flann wiedział że nie mają dla siebie dziś nadmiernie dużo czasu, nie mógł więc ryzykować tym, by ktoś im dodatkowo przeszkadzał. Podszedł do niej i zatrzymał się idealnie za jej plecami, pozwalając by ułożyła jego dłonie na swoim ciele. W momencie uderzyło go, że wręcz fizycznie odczuwał tęsknotę za jej ciałem, za jej zapachem. Zupełnie go uwiodła.
Nie chciał marnować ani chwili, dłonie z jej talii zaczęły piąć się w górę, opuszkami palców eksplorując oryginalne wycięcie dekoltu, by potem odważniej i zachłanniej skupić się na piersiach. Materiał sukienki zdradzał śmiało twardniejące sutki właścicielki, Flann więc uśmiechnął się tylko zadziornie pod nosem, bo wiedział że znowu jest na niego gotowa. Przesunął ręce jeszcze wyżej, na delikatną skórę jej szyi. Kiedy zatrzymał już tam swoje dłonie, przekręcił ją twarzą do siebie i właściwie od razu zaczął całować. Tak jak za pierwszym razem, mocno i namiętnie, w sposób nie uznający żadnego sprzeciwu. Kiedy tylko poczuł, że odwzajemnia jego pocałunki z wyczuwalnym takim samym pewnym rodzajem tęsknoty, poczuł się tym wręcz zupełnie odurzony. Naparł odrobinę mocniej na jej drobne ciało, tak skutecznie, że kilka kroków później znalazła się między nim a taflą lustra. Nie przestawał jej całować, jedną rękę zsuwając w dół, przez talię, biodro, aż do wykończenia sukienki, pod który to wsunął dłoń, niespecjalnie delikatnie zadzierając materiał do góry, kierując się po udzie do góry, ku najbardziej wyczekanemu celowi.
Los był dla niego, a raczej dla jego sztuki do tej pory wyjątkowo łaskawy i szybko dał możliwość przyzwyczajenia się do zgoła innego rozmachu wernisaży. MET. Tate. d'Orsay. Wystawy prac w takich miejscach dla każdego artysty były wydarzeniem bez precedensu, jednak dla szalenie uznanego przez krytyków i znawców sztuki Rohrbacha - wręcz codziennością. O ile więc ciągle czuł się tam jak małe dziecko, na którego cześć ktoś zorganizował wystawne przyjęcie (bez większego zresztą powodu), o tyle coraz dotkliwiej odczuwał tam dystans między swoją osobą a gośćmi. A przeglądania się w oczach co najmniej zauroczonych wielbicielek i wielbicieli brakowało mu często tak dotkliwie, jak gdyby był to najlepszy zamiennik tlenu.
Szalenie doceniał więc bardziej kameralną formę tego rodzaju spotkań i bez większego kręcenia nosem przystał na organizację jednego "u siebie". Owszem, brakowało mu odrobinę amerykańskiego rozmachu czy europejskiego skupienia na samej sztuce dla sztuki, ale tak szybko jak tylko dostał odpowiednią dawkę uwielbienia i atencji od miejscowych miłośników malarstwa, tak szybko przestało mu to przeszkadzać. Flirtował właśnie z jakąś młodziutką studentką, niespecjalnie szczerze mówiąc skupiając się na rozmowie. Błądził myślami gdzieś wokół tego jak mogłyby smakować jej usta, aż do momentu, gdy poczuł się przywołany do porządku. Z powrotem na ziemię ściągnęło go wyczekujące spojrzenie kobiety, która pewnej nocy zawładnęła jego umysłem i ciałem do tego stopnia, że przekroczył wszelkie granice przyzwoitości i pozwolił sobie zdradzić żonę. Spojrzenie kobiety, która pozwoliła mu się wtedy posiąść.
Spojrzenie kobiety, która pozwoli mu dziś na to po raz kolejny.
Szybko więc i z największą gracją na jaką mógł sobie pozwolić opętany myślami o pięknej blondynce, wymiksował się z towarzystwa i ruszył przed siebie jakby na autopilocie, w nadziei że uda mu się ją odnaleźć. Że ona chce być przez niego odnaleziona. Czuł jak wokół narasta ten sam rodzaj napięcia, a jeszcze nawet nie był blisko. Było w ich relacji jednak coś, coś magicznego, co pozwoliło mu trafić bez pudła za pierwszym podejściem. Znalazł ją w jednej z pustych sal kompleksu, drzwi zamknęły się za nim i mógł skupić się na przyglądaniu jej odbiciu w tym niedorzecznie olbrzymim lustrze. Ostatnią racjonalną rzeczą było przekręcenie tego nieszczęsnego skobla w drzwiach, Flann wiedział że nie mają dla siebie dziś nadmiernie dużo czasu, nie mógł więc ryzykować tym, by ktoś im dodatkowo przeszkadzał. Podszedł do niej i zatrzymał się idealnie za jej plecami, pozwalając by ułożyła jego dłonie na swoim ciele. W momencie uderzyło go, że wręcz fizycznie odczuwał tęsknotę za jej ciałem, za jej zapachem. Zupełnie go uwiodła.
Nie chciał marnować ani chwili, dłonie z jej talii zaczęły piąć się w górę, opuszkami palców eksplorując oryginalne wycięcie dekoltu, by potem odważniej i zachłanniej skupić się na piersiach. Materiał sukienki zdradzał śmiało twardniejące sutki właścicielki, Flann więc uśmiechnął się tylko zadziornie pod nosem, bo wiedział że znowu jest na niego gotowa. Przesunął ręce jeszcze wyżej, na delikatną skórę jej szyi. Kiedy zatrzymał już tam swoje dłonie, przekręcił ją twarzą do siebie i właściwie od razu zaczął całować. Tak jak za pierwszym razem, mocno i namiętnie, w sposób nie uznający żadnego sprzeciwu. Kiedy tylko poczuł, że odwzajemnia jego pocałunki z wyczuwalnym takim samym pewnym rodzajem tęsknoty, poczuł się tym wręcz zupełnie odurzony. Naparł odrobinę mocniej na jej drobne ciało, tak skutecznie, że kilka kroków później znalazła się między nim a taflą lustra. Nie przestawał jej całować, jedną rękę zsuwając w dół, przez talię, biodro, aż do wykończenia sukienki, pod który to wsunął dłoń, niespecjalnie delikatnie zadzierając materiał do góry, kierując się po udzie do góry, ku najbardziej wyczekanemu celowi.
about
młoda pani onkolog, obecnie dochodzi do siebie psychicznie i fizycznie po napaści byłego partnera z pomocą Flanna, którego kocha nad życie
Była zbyt inteligentna na to, by nie wywnioskować po wianuszku zachwyconego towarzystwa na czyją cześć jest ta wystawa, ale nie obudziło w niej to żadnych skrupułów czy rozwagi. Wprawdzie jej pacjent opisywał artystę w samych superlatywach i powinna pochylić się nad tym głębiej, ale od momentu zajrzenia mu w oczy w głowie miała tylko jeden obraz. Ten zaś był realny, że momentalnie poczuła wilgoć na udach i jej tętno zaczęło galopować. Jeśli Marquez miał rację i kobieta zrobiłaby wszystko, by przespać się z wybranym przez siebie mężczyzną to Desiree Riseborough była wręcz niemym usposobieniem tego pragnienia. Gdyby nie przyszedł... Zapewne wyciągnęłaby go sama z tej sali chwały, bo jego bliskość doprowadzała ją do obłędu i wiedziała, że jest tylko jeden sposób na zaspokojenie tego nieustannego pragnienia.
Może i była lekarką i szanowaną niegdyś kobietą, która nie podążała za swoim instynktem, ale ten człowiek robił z nią, co chciał i to samym spojrzeniem. Poprawka, to ona była panią i prowodyrką tej sytuacji, bo dała mu jasny znak do tego, że chce pogubić się z nim w tym labiryncie wystawowych korytarzy. Gdy zaś przyszedł, momentalnie ugięły się pod nogi i poczuła drżenie, które mogła ukoić jedynie jedna osoba.
Flann Rohrbach
Może i była lekarką i szanowaną niegdyś kobietą, która nie podążała za swoim instynktem, ale ten człowiek robił z nią, co chciał i to samym spojrzeniem. Poprawka, to ona była panią i prowodyrką tej sytuacji, bo dała mu jasny znak do tego, że chce pogubić się z nim w tym labiryncie wystawowych korytarzy. Gdy zaś przyszedł, momentalnie ugięły się pod nogi i poczuła drżenie, które mogła ukoić jedynie jedna osoba.
- Ukryta treść
- Aby zobaczyć ukrytą treść, musisz odpisać w tym temacie.
Flann Rohrbach
about
amerykański artysta sztuki nowoczesnej, który do tej pory całkowicie umiał oddawać się jedynie swojej twórczości. teraz wyłączony z życia, oddany jedynie swojej ukochanej desiree, całą uwagę skupia na jej powrocie do zdrowia i zapewnieniu jej bezpieczeństwa.
about
młoda pani onkolog, obecnie dochodzi do siebie psychicznie i fizycznie po napaści byłego partnera z pomocą Flanna, którego kocha nad życie
about
amerykański artysta sztuki nowoczesnej, który do tej pory całkowicie umiał oddawać się jedynie swojej twórczości. teraz wyłączony z życia, oddany jedynie swojej ukochanej desiree, całą uwagę skupia na jej powrocie do zdrowia i zapewnieniu jej bezpieczeństwa.
about
młoda pani onkolog, obecnie dochodzi do siebie psychicznie i fizycznie po napaści byłego partnera z pomocą Flanna, którego kocha nad życie
about
amerykański artysta sztuki nowoczesnej, który do tej pory całkowicie umiał oddawać się jedynie swojej twórczości. teraz wyłączony z życia, oddany jedynie swojej ukochanej desiree, całą uwagę skupia na jej powrocie do zdrowia i zapewnieniu jej bezpieczeństwa.
about
młoda pani onkolog, obecnie dochodzi do siebie psychicznie i fizycznie po napaści byłego partnera z pomocą Flanna, którego kocha nad życie
about
amerykański artysta sztuki nowoczesnej, który do tej pory całkowicie umiał oddawać się jedynie swojej twórczości. teraz wyłączony z życia, oddany jedynie swojej ukochanej desiree, całą uwagę skupia na jej powrocie do zdrowia i zapewnieniu jej bezpieczeństwa.
about
młoda pani onkolog, obecnie dochodzi do siebie psychicznie i fizycznie po napaści byłego partnera z pomocą Flanna, którego kocha nad życie
about
amerykański artysta sztuki nowoczesnej, który do tej pory całkowicie umiał oddawać się jedynie swojej twórczości. teraz wyłączony z życia, oddany jedynie swojej ukochanej desiree, całą uwagę skupia na jej powrocie do zdrowia i zapewnieniu jej bezpieczeństwa.