about
Licealistka, która mieszka z mamą i unika ojca oraz jego nowej partnerki. Trochę zagubiona, jednak skrzętnie ukrywa ten fakt pod maską zołzy i duszy towarzystwa.
Bycie nastoletnią jedynaczką ma swoje blaski i cienie. Z jednej strony można liczyć na trochę rozpieszczania, dużo miłości, poświęcanie czasu i uwagę rodziców skierowaną wyłącznie na ciebie, a z drugiej… No właśnie, uwaga. Nie zawsze jest ona zaletą, szczególnie, kiedy chcesz wymknąć się pod osłoną nocy na imprezę albo próbujesz ukryć przed rodzicami kiepską ocenę. Nie najlepiej wygląda również sprawa oczekiwań, bo przecież każdy rodzic ma jakieś wobec swojego dziecka — a jeśli dziecko jest jedno, wszystko kumuluje się właśnie na nim. Oczywiście wiele zależy od rodziców, bo są tacy, którzy nie wpisują się w żaden element tego schematu. Istnieją bowiem matki i ojcowie, którzy nigdy nie mają czasu i zastępują go wygórowanymi oczekiwaniami, jak i tacy, którzy nie wymagają niczego wielkiego, lecz zapewniają wsparcie na każdej płaszczyźnie.
Emily Hawkins była niegdyś oczkiem w głowie obojga rodziców. W pewnym sensie zarówno matka, jak i ojciec walczyli o jej względy po tym, jak rozwiedli się kilka lat temu. Co ciekawe, sam rozwód był dla niej niejako ulgą. Miała dość ciągłych awantur i nieporozumień, często łapała się na tym, że jeszcze będąc dzieciakiem, zanim zapytała rodziców o zgodę na cokolwiek, najpierw analizowała, jak może potoczyć się rozmowa, by mieć pewność, że nie doprowadzi ona do kolejnej kłótni. Dość szybko nauczyła się, że najfajniej jest wtedy, gdy nocuje u koleżanek i że powroty do domu warto odwlekać w czasie, bo można sobie w ten sposób oszczędzić sporo stresu.
Po rozstaniu rodziców zamieszkała z mamą. Z obojgiem dogadywała się dobrze, ale ten wybór był dla niej naturalny, gdy okazało się, że ojciec od pewnego czasu ukrywał związek z inną kobietą. I choć zależy jej na szczęściu obojga rodziców, to zdecydowanie wolałaby, żeby zadbali o nie już po zamknięciu wspólnych spraw. Nowa kobieta ojca oczywiście nie przypadła jej do gustu, więc jej kontakt z tatą trochę się pogorszył, ograniczając się głównie do tego, że pan Hawkins po prostu płaci za jej zajęcia dodatkowe i raz na jakiś czas do niej napisze. Jeśli się widują, to głównie na mieście, o ile ojciec obieca, że pojawi się bez swojej partnerki.
Emily musiała szybko dorosnąć. Gdy została sama z mamą, miała zaledwie trzynaście lat. Pani Hawkins, pracująca jako pielęgniarka w lokalnym szpitalu, nie miała wyjścia — musiała zrobić córce przyspieszony kurs samodzielności i niejednokrotnie zostawiać ją samą nawet na noce. Alternatywą było odwożenie małej Em do ojca, ale po jednym i drugim napadzie histerii na widok jego nowej partnerki, pomysł ten został zarzucony. Na szczęście nigdy nie wydarzyło się nic złego, a z czasem dziewczynka dorosła na tyle, że pani Hawkins przestała mieć obawy. Chyba niesłusznie, bo w liceum Emily odkryła, że powiedzenie matce, iż spędziła całą noc w domu, nie zawsze musi pokrywać się z rzeczywistością. Całkiem prędko zasmakowała imprezowego życia. Plus sytuacji jest taki, że nie wpadła w złe towarzystwo i ma zaufaną paczkę, więc nie naraża się na niepotrzebne niebezpieczeństwa. Nie wpływa to również na jej oceny, bo wciąż uczy się bardzo dobrze, dzięki czemu udaje jej się unikać umoralniających i przywołujących do porządku gadek z matką czy ojcem albo, co gorsza, ze swoją przesadnie dystyngowaną babcią.
Mimo wszystko, choć stara się tego nie okazywać przed nikim, czuje się w tym wszystkim nieco zagubiona. Nie przepracowała zbyt dobrze rozstania rodziców, a psycholog, do którego uczęszczała przez pewien czas, niewiele jej pomógł. Jest wrażliwa i bardzo łatwo ją zranić, ale od kiedy zdała sobie z tego sprawę, ukrywa tę cechę pod maską zołzy. Niewiele osób wie, jaka jest naprawdę i niechętnie dopuszcza do siebie blisko nowych ludzi. Przyjaciele zawsze mogą jednak liczyć na jej pomoc, wsparcie i dobre słowo.
Emily Hawkins była niegdyś oczkiem w głowie obojga rodziców. W pewnym sensie zarówno matka, jak i ojciec walczyli o jej względy po tym, jak rozwiedli się kilka lat temu. Co ciekawe, sam rozwód był dla niej niejako ulgą. Miała dość ciągłych awantur i nieporozumień, często łapała się na tym, że jeszcze będąc dzieciakiem, zanim zapytała rodziców o zgodę na cokolwiek, najpierw analizowała, jak może potoczyć się rozmowa, by mieć pewność, że nie doprowadzi ona do kolejnej kłótni. Dość szybko nauczyła się, że najfajniej jest wtedy, gdy nocuje u koleżanek i że powroty do domu warto odwlekać w czasie, bo można sobie w ten sposób oszczędzić sporo stresu.
Po rozstaniu rodziców zamieszkała z mamą. Z obojgiem dogadywała się dobrze, ale ten wybór był dla niej naturalny, gdy okazało się, że ojciec od pewnego czasu ukrywał związek z inną kobietą. I choć zależy jej na szczęściu obojga rodziców, to zdecydowanie wolałaby, żeby zadbali o nie już po zamknięciu wspólnych spraw. Nowa kobieta ojca oczywiście nie przypadła jej do gustu, więc jej kontakt z tatą trochę się pogorszył, ograniczając się głównie do tego, że pan Hawkins po prostu płaci za jej zajęcia dodatkowe i raz na jakiś czas do niej napisze. Jeśli się widują, to głównie na mieście, o ile ojciec obieca, że pojawi się bez swojej partnerki.
Emily musiała szybko dorosnąć. Gdy została sama z mamą, miała zaledwie trzynaście lat. Pani Hawkins, pracująca jako pielęgniarka w lokalnym szpitalu, nie miała wyjścia — musiała zrobić córce przyspieszony kurs samodzielności i niejednokrotnie zostawiać ją samą nawet na noce. Alternatywą było odwożenie małej Em do ojca, ale po jednym i drugim napadzie histerii na widok jego nowej partnerki, pomysł ten został zarzucony. Na szczęście nigdy nie wydarzyło się nic złego, a z czasem dziewczynka dorosła na tyle, że pani Hawkins przestała mieć obawy. Chyba niesłusznie, bo w liceum Emily odkryła, że powiedzenie matce, iż spędziła całą noc w domu, nie zawsze musi pokrywać się z rzeczywistością. Całkiem prędko zasmakowała imprezowego życia. Plus sytuacji jest taki, że nie wpadła w złe towarzystwo i ma zaufaną paczkę, więc nie naraża się na niepotrzebne niebezpieczeństwa. Nie wpływa to również na jej oceny, bo wciąż uczy się bardzo dobrze, dzięki czemu udaje jej się unikać umoralniających i przywołujących do porządku gadek z matką czy ojcem albo, co gorsza, ze swoją przesadnie dystyngowaną babcią.
Mimo wszystko, choć stara się tego nie okazywać przed nikim, czuje się w tym wszystkim nieco zagubiona. Nie przepracowała zbyt dobrze rozstania rodziców, a psycholog, do którego uczęszczała przez pewien czas, niewiele jej pomógł. Jest wrażliwa i bardzo łatwo ją zranić, ale od kiedy zdała sobie z tego sprawę, ukrywa tę cechę pod maską zołzy. Niewiele osób wie, jaka jest naprawdę i niechętnie dopuszcza do siebie blisko nowych ludzi. Przyjaciele zawsze mogą jednak liczyć na jej pomoc, wsparcie i dobre słowo.
Środek transportu
Czasem rowerem, czasem pieszo
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
W tygodniu w szkole, w weekendy wszędzie jej pełno
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Mamę, ewentualnie ojca, ale na pewno nie jego wywłokę
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, ale proszę nie zabijać
Czasem rowerem, czasem pieszo
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
W tygodniu w szkole, w weekendy wszędzie jej pełno
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Mamę, ewentualnie ojca, ale na pewno nie jego wywłokę
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, ale proszę nie zabijać
Emily Hawkins
Bridget Satterlee
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
