[Ignacio Vargas]

Ignacio Vargas

Obieżyświat. Wolny duch. Chociaż z wieloma przerwami, to w Lorne Bay mieszka od dziecka. Najpierw wraz z matką - Marisol Vargas-Carnegie, potem z ojcem i jego nową rodziną. Rozwodnik. Ojciec trzynastoletniej Clarissy. Spokojny, zdystansowany, za nic wpisujący się w stereotyp o głośnych, temperamentnych latynosach. Te lata już dawno ma za sobą. Dusza towarzystwa gdy zachodzi taka potrzeba, na co dzień trzyma się z dala od zbędnego towarzystwa.

Esme Carnegie - buteleczka chaosu

Śpiewamy bluesa, bo czwarta nad ranem Tak cicho, żeby nie zbudzić sąsiadów

Ida Huntley - substancja trująca

Bosa do mnie przyjdź I od progu bezwstydnie powiedz mi czego chcesz

Alec Carnegie - ?

opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis opis

[Gail Lockwood]

Bezwstydnie wykorzystuje wpis z offtopu i wpadam tutaj z otwartym umysłem, gotowa przyjąć wszystko, co tylko masz ochotę Ignacio Vargas

[Orion Hammond]

Ignacio Vargas, nie mogło mnie tu zabraknąć! Tutaj postawiłabym na relację z Orionem. Przeszło dwa lata temu Hammond został wdowcem, wciąż walcząc z przytłaczającą do cna rzeczywistością, po stracie żony. Ucieczką od posępnych myśli mogła być w tym okresie twórczość Vargasa. Zatracając się w stronicach jego pisarskich dzieł, odpływając w barwnych opisach jego reportaży, Orion zapominał o ponurej rzeczywistości. Marzyłoby mi się spotkanie autorskie lub przypadkowe spotkanie, chociażby w restauracji Hammonda.

[Alec Carnegie]

dobra Ignacio Vargas, czy tego chcesz czy nie, tą młodą to na pewno kiedyś właśnie Alec będzie uczyć jak urobić ojca i robić inne rzeczy, aspirując tym samym na najlepszego wujka pod słońcem! ale póki młoda jest młoda, a Al nie ma za bardzo jak narażać się Ignacio, mimo ciężkich początków i braku wzajemnej akceptacji, na ten moment mogą mieć taką spoko kumpelską relację, nawet jeśli dzieli ich te dziesięć lat różnicy. to Ignacio mógł być tym, który pomagał Alkowi wybrać pierścionek zaręczynowy dla żony, to jego poprosił o bycie świadkiem, to jemu lata wcześniej opowiadał o uczuciach do Mari, chcąc doradzić się starszego i mądrzejszego w tym, co powinien zrobić, i to jego prosił o pomoc, gdy odebrał klucze do własnej kliniki weterynaryjnej i został z własną firmą bez pojęcia o zarządzaniu. Ignacio wcale nie musiał znać odpowiedzi na wszystkie zadawane przez lata pytania, ale to, że do niego zawsze się Al zwracał, o czymś musiało świadczyć, tak?

[Ignacio Vargas]

Alec Carnegie oczywiście, że tak. Nic nie połączyło nas tak bardzo w braterstwie jak podcieranie twojego brudnego tyłka Od samego początku irytowała mnie twoja blond czupryna i jasne oczy, a te Camaro ojca mimo, że gówniarska złość minęła, z lekka jątrzy stare rany. Ale to nie ważne. Było minęło.
Ignacio nie jest już młodym, gniewnym chłopakiem, dorósł, pozostawił za sobą małostkową zazdrość. W końcu przez wiele lat był odpowiedzialny za Aleca i te uczucie pozostało. Chociaż nie dojrzał do bycia wzorem do naśladowania - zawsze żył jak chciał, niekoniecznie przejmując się tym jak to wpłynie na innych. Zmienił nazwisko dla własnego kaprysu, zniszczył swoje małżeństwo, bo się w nim dusił... Popełnił wiele błędów, ale może i tak było w nim coś co sprawiało, że Alec szukał porady właśnie u niego - zimna krew i zdolność do wyobrażania sobie cudzych marzeń, a może mimo niechęci do ojca jednak dość mocno go przypomina (chociaż dla dobra sprawy, warto o tym nie mówić). I w sumie widzę ich tak razem Aleca z żonką, Ignacio samego, popijających sobie razem piwko przy obiedzie i gadających jak to Alecowi się upiekło, a Ignacio mógłby się w końcu ustatkować

Orion Hammond to bardzo fajny pomysł, Ignacio raczej nie jest osobą rozpoznawalną, przynajmniej nie w szerszych kręgach - raczej wśród miłośników egzotycznej kultury, różnorodności Ameryki Łacińskiej, więc z pewnością nastroszyłby piórka, w końcu okupił tą ciężką pracą. W sumie myślę, że mogłaby tu powstać całkiem fajna dynamika - obaj chociaż doświadczeni życiem, pełni pasji, to trochę na życiowym zakręcie. Ignacio sam nie wie czego już szuka i Orion, chyba też? Nie. Dałabym to rozegrania, nawet jeśli może być trochę dziwnie

Gail Lockwood trochę Gail, potraktuję cię po macoszemu, ale obiecuję że pomyślę nad czymś fajnym i uderzę prosto na twoje pw Nie gniewaj się na mnie, mam ciężki dzień

[Marianne Harding]

to jemu lata wcześniej opowiadał o uczuciach do Mari, chcąc doradzić się starszego i mądrzejszego w tym, co powinien zrobić

Chciałam tylko powiedzieć, że Ignacio Vargas daje jednak słabe rady skoro Alec do tej pory, pomimo upływu wielu lat, nie znalazł w sobie odwagi by powiedzieć przyjaciółce o swoich uczuciach A tak na poważnie, to pewnie nie raz, nie dwa się widzieli, bo zwłaszcza w młodzieńczych latach Al i Mari byli nierozłączni, przesiadywali razem, wpadali do siebie bez zapowiedzi i byli jak dodatkowy członek rodziny.

[Alec Carnegie]

w sumie widzę ich tak razem Aleca z żonką, Ignacio samego, popijających sobie razem piwko przy obiedzie i gadających jak to Alecowi się upiekło, a Ignacio mógłby się w końcu ustatkować

to w zamierzchłych czasach, Al się z żoną rozstał teraz zostało im pić to piwo samotnie i gadać o tym, że oboje mogli się ustatkować, a z okazji nie skorzystali!

[G. Fitzgerald]

Witam najbliższego sąsiada Ignacio Vargas

[Ignacio Vargas]

Marianne Harding gdy latałaś za moim bratem, ja z pewnością miałem was oboje po dziurki z nosie. Nie dość, że trzeba było opiekować się Esme i Aleciem, to jeszcze dochodziła za to odpowiedzialność za jego rówieśniczkę. Z czasem się do ciebie przyzwyczaiłem, podobnie jak było z dwójką młodszego rodzeństwa. Jak jest teraz? Zaczepię cię na mieście, zapytam co tam, przypadkiem wspomnę o Alecu, chociaż nie wścibiam nosa w wasze sprawy - nie jesteście już dziećmi, nawet jeśli czasami się tak zachowujecie, nie mówiąc sobie nawzajem o swoich uczuciach. Coraz zapytam o Esme, bo jednak liczę, że ty jedna masz z nią kontakt. Traktuje cię jak starą dobrą znajomą, bo w końcu kiedyś byłaś częścią rodziny. Nawet jeśli ja większość swojej młodości, kompletnie nie chciałem być jej częścią.

Gwen Fitzgerald Mieliśmy dobry wgląd w swoje życia. Ty obserwowałaś moją rodzinę, a ja twoją - widziałaś ekipa przeprowadzkowa wyciąga rzeczy mojej żony i córki, a dom w końcu pustoszeje, bo mnie nigdy tam nie ma. Widziałaś jak znowu ktoś się w nim pojawia, a potem znika. Ja zaś siedziałem tam na stypie twojego męża, widziałem jak słabo radzisz sobie po jego odejściu.
Ale kiedyś byliśmy całkiem zgranymi sąsiadami, prawda? Znałem twojego męża, może po części był dla mnie kimś w rodzaju kumpla. Ty znałaś moją żonę. Czasem wpadaliśmy do siebie na kolacje, zdarzało nam się wypić za dużo. Pamiętamy ten moment, gdy oboje byliśmy poukładani.
Teraz to wygląda inaczej i rodzinne kolacje wymieniliśmy na ciche posiedzenia przy piwie i gadaniu o niczym, byle tylko uniknąć przeszłości. Chociaż i może czasami zdarza nam się do niej wrócić, ale tylko na chwilę, bo jednak oboje nie lubimy tego robić. Raczej ciężko na mnie liczyć, ale gdy już jestem - na pewno mogę coś dla ciebie zrobić, chociażby dotrzymać towarzystwa i wydać fortunę w twoim barze.

[G. Fitzgerald]

O jak pięknie Ładniej bym tego nie napisała