about
Maybe my soulmate died, I don't know. Maybe I don't have a soul.
Regaty Sydney-Hobart są jednymi z najtrudniejszych zawodów żeglarskich. Trasa obejmuje 630 mil. Rozpoczynają się w Sydney 26 grudnia, a kończą w Hobart. Po raz pierwszy brałem w nich udział w 2017 roku. Miałem dwadzieścia pięć lat i jedno marzenie - wygrać je. Udało nam się to w 2019 roku. Jacht Comanche jako pierwszy przeciął linię mety, a ja byłem tym szczęśliwcem, który był na jego pokładzie. Nie był to jednak jedyny powód. Właśnie wtedy poznałem Reenie. Kolejnym celem były Regaty o Puchar Ameryki. Reenie dołączyła do naszej załogi. Trenowaliśmy naprawdę ciężko. Odpuściliśmy sobie jakiekolwiek zawody w 2020 roku by przygotować się do tych, które miały odbyć się w Auckland. Zakochałem się i choć miałem jasno wytyczony cel, to niedługo później okazało się, że w życiu nie da się iść wyłącznie prosto. Czekały mnie zakręty, za którymi poprosiłem Irinę o rękę, za kolejnym wzięliśmy ślub, a za następnym braliśmy udział w zawodach o Stary Dzbanek jak potocznie nazywaliśmy Puchar Ameryki. Wszystko szło gładko, wyprzedzaliśmy naszych przeciwników, a nasz stumetrowy jacht płynął z gracją. Prognozy synoptyków nie przewidywały niespodzianek. Więc skąd ta nagła burza?
Nadal boję się burzy. Nie potrafię zasnąć, mimo nakładania na głowę poduszki, włączania muzyki na cały regulator czy zasłaniania okien. 10 marca 2021 roku wraz z tamtą burzą skończyło się moje życie. Był sztorm, a my nie mogliśmy zawrócić. Zresztą, wcale tego nie chcieliśmy. Nasz kapitan słyszał o miejscu, w którym moglibyśmy się skryć. Skały. Wystarczyło wymanewrować jachtem tak, by zająć najlepszą dla nas pozycję, a po wszystkim wyruszyć dalej. Nie pamiętam dokładnie, co się wtedy działo. Wiem tylko, że w pewnym momencie jedna z większych fal mocno zarzuciła jachtem, a w następnej chwili Reenie już na nim nie było. Moja żona utonęła, a ja już nigdy nie spojrzałem w kierunku morza.
Dzieciństwo miałem całkiem udane. Tata był zapracowany, ale pojawiał zawsze wtedy, kiedy szczególnie go potrzebowaliśmy. Mamę pamiętam jak ćwiczyła przed telewizorem razem z Jane Fondą. Wygłupialiśmy się z Greer, przedrzeźniając ją. Byliśmy jedną z tych normalnych rodzin, w których nie było żadnych dramatów. Szkołę przeszedłem gładko, nie wiem czy to mój urok osobisty, czy szczególny talent do szybkiego zapamiętywania nieistotnych informacji. Bo tak, to były dla mnie nieistotne informacje. Już od małego wiedziałem z czym chcę wiązać swoją przyszłość. Tata zabrał mnie na pierwsze regaty, kiedy miałem pięć lat. Miał własny jacht nazwany imieniem naszej matki. Na pierwszy rzut oka było widać tę słodką miłość między nimi, ale wtedy wydawało mi się to okropne. Krzywiliśmy się z Greer, kiedy ją całował. Trenowałem długie lata, w ogóle nie myśląc o studiach. Spotykałem się z rówieśnikami, bywałem w związkach. To było normalne życie dwudziestoparolatka, który musiał się wyszumieć. Rodzice na nas nie naciskali, bo miewaliśmy pasje, które rozwijaliśmy, a nigdy nie byliśmy szczególnie zmienni. Zakochali się w Reenie, niemalże równie mocno jak ja. Była piękna, inteligentna, a jej uśmiech zniewalał. Byliśmy razem krótko, ale to były dwa najpiękniejsze lata mojego życia, po których już nigdy się nie pozbierałem.
Nadal boję się burzy. Nie potrafię zasnąć, mimo nakładania na głowę poduszki, włączania muzyki na cały regulator czy zasłaniania okien. 10 marca 2021 roku wraz z tamtą burzą skończyło się moje życie. Był sztorm, a my nie mogliśmy zawrócić. Zresztą, wcale tego nie chcieliśmy. Nasz kapitan słyszał o miejscu, w którym moglibyśmy się skryć. Skały. Wystarczyło wymanewrować jachtem tak, by zająć najlepszą dla nas pozycję, a po wszystkim wyruszyć dalej. Nie pamiętam dokładnie, co się wtedy działo. Wiem tylko, że w pewnym momencie jedna z większych fal mocno zarzuciła jachtem, a w następnej chwili Reenie już na nim nie było. Moja żona utonęła, a ja już nigdy nie spojrzałem w kierunku morza.
Dzieciństwo miałem całkiem udane. Tata był zapracowany, ale pojawiał zawsze wtedy, kiedy szczególnie go potrzebowaliśmy. Mamę pamiętam jak ćwiczyła przed telewizorem razem z Jane Fondą. Wygłupialiśmy się z Greer, przedrzeźniając ją. Byliśmy jedną z tych normalnych rodzin, w których nie było żadnych dramatów. Szkołę przeszedłem gładko, nie wiem czy to mój urok osobisty, czy szczególny talent do szybkiego zapamiętywania nieistotnych informacji. Bo tak, to były dla mnie nieistotne informacje. Już od małego wiedziałem z czym chcę wiązać swoją przyszłość. Tata zabrał mnie na pierwsze regaty, kiedy miałem pięć lat. Miał własny jacht nazwany imieniem naszej matki. Na pierwszy rzut oka było widać tę słodką miłość między nimi, ale wtedy wydawało mi się to okropne. Krzywiliśmy się z Greer, kiedy ją całował. Trenowałem długie lata, w ogóle nie myśląc o studiach. Spotykałem się z rówieśnikami, bywałem w związkach. To było normalne życie dwudziestoparolatka, który musiał się wyszumieć. Rodzice na nas nie naciskali, bo miewaliśmy pasje, które rozwijaliśmy, a nigdy nie byliśmy szczególnie zmienni. Zakochali się w Reenie, niemalże równie mocno jak ja. Była piękna, inteligentna, a jej uśmiech zniewalał. Byliśmy razem krótko, ale to były dwa najpiękniejsze lata mojego życia, po których już nigdy się nie pozbierałem.
Środek transportu
Posiada własny jacht, który kupił wraz żoną po ślubie. Nazwał go Reenie. Jacht nadal stoi w porcie, nieużywany od ponad roku. Na co dzień jeździ Range Roverem z 2020 roku.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie ma związku ze społecznością Aborygeńską.
Najczęściej spotkasz mnie w:
W domu.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Greer Forsberg, siostra.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Wyrażam zgodę na ingerencję Mistrza Gry.
Posiada własny jacht, który kupił wraz żoną po ślubie. Nazwał go Reenie. Jacht nadal stoi w porcie, nieużywany od ponad roku. Na co dzień jeździ Range Roverem z 2020 roku.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie ma związku ze społecznością Aborygeńską.
Najczęściej spotkasz mnie w:
W domu.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Greer Forsberg, siostra.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Wyrażam zgodę na ingerencję Mistrza Gry.
branwell forsberg
callum turner
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!