Nie było oczywiście mowy, żeby - w jakimś lepszym , paralelnym uniwersum, w którym okrutni ojcowie zostają zawczasu starci z obrazka, i zastąpieni tymi czulszymi, uważniejszymi, obecnymi zarówno duchem, jak i ciałem, a nie ani jednym, ani drugim, albo tylko jednym, ale drugim już nie, a wiadomo prze...

A więc, istotnie, koniec końców Emery'emu z pomocą przyszedł prosty fakt, że w windzie było lustro. Dość oczywisty architektoniczny element takich zamkniętych, puszkowatych przestrzeni, z racji przyzwyczajenia przyjmowany przez większość ogółu za pewnik, zwłaszcza w kontekście bloków mieszkalnych (a...

Choć w tej swojej martyrologicznej tendencji, żeby odbierać sobie wszystko, co dobre, do zwierząt Arlo nie miał jednoznacznie negatywnego stosunku - to znaczy: nie bał się ich, nie brzydził, nie unikał, nie wystrzegał. Lubił czasem uspokoić rozedrgane jakąś emocją ręce w kłąbkach futra na kocim grzb...

Zarówno w jakimś sensie urocze , jak i niesłychanie irytujące było zatem to, że obydwaj czasami (nie ukrywajmy - jeden ciut częściej, niż drugi), zwyczajnie nie widzieli całego świata (jeszcze nie poza sobą nawzajem , tylko tak po prostu - nadmiernie skoncentrowani na jednym tylko jego aspekcie, zaf...

Spokojnie. Jeśli Arlo Butler faktycznie modlił się o zniknięcie czegokolwiek, to bynajmniej nie Emery'ego McHarena samego w sobie, ale po prostu - o zniknięcie świata. A był to wszak zbyt wczesny okres ich relacji, by między jednym i drugim zawiesić znak równości (choć nigdy równowagi , zważywszy na...

Raczej szczęście. A przynajmniej - jeśli nie chcielibyśmy mimo wszystko sięgać po wyrazy aż takiej wagi i skali, decydując się użyć określenia o mniej wzniosłym emocjonalnie brzmieniu - poczucie , że to w zasadzie całkiem poręczne udogodnienie, ta niesamowita ekspresyjność Emery’ego, ta jego skłonno...

Ależ, przecież, widział. Nawet już teraz, po jednorazowym raptem spotkaniu (jeśliby nie liczyć wszystkich tych podchodów McHarena, którymi to się popisywał, nim się wreszcie zebrał na odwagę by zagadać) - krótkim, niepełnym jakby i, ku frustracji Arlo oraz krótkim, regularnym seriom poirytowanych sa...

⠼⠃ [akapit]Wbrew pozorom rzecz ani nie zaczęła się od , ani nie sprowadzała do Arlo Butlera, ani nawet do Matthew Plicharda, który gry na pianinie uczył chłopaka przez jedenaście długich, i często niewdzięcznych [ niewdzięcznych w bardzo fizycznym, przyziemnym kontekście - tak, jak niewdzięczny jes...

Może kiedyś Arlo go usłyszy. Dokładnie tak, jak - podobno - słyszeć można pąki eksplodujące zapachem i barwą pod odpowiednim natężeniem słonecznych promieni; nasiona kiełkujące w ziemi; słoneczniki - a jakże - gubiące pestki w próbie zażółcenia sobą całego świata. W cichości spędzanego wspólnie pora...

Wypaczony. Arlo nigdy, tak sam z siebie, nie pomyślałby o sobie w ten sposób - A jednak, posłyszawszy to określenie rzucone pod jego adresem, po pierwszym, odruchowym parsknięciu, że on? przecież nie jest wyp - , zamilkłby, zastanowił się, i finalnie, pokornie z nim zgodził. Więcej, wręcz. Być może...

tu Celestine!

Tylko, że Arlo Butler swojej własnej wesołości - do pary z wrażliwością , owszem, nagłymi rzutami optymizmu i nadziei, marzycielstwa, romantyzmu, i jeszcze kilku innych cech, które może nie były szczególnie praktyczne, ale zdawały się w jakimś sensie uprzyjemniać, i upiększać niekiedy życie - bynajm...