recepcjonistka — PULLMAN Hotel
27 yo — 165 cm
Awatar użytkownika
about
Kolejny raz sercem się baw
I tak jest od lat bezradne
~6~
Nie spotkali się tamtego wieczora. Alaska najpierw musiała zostać dłużej w pracy, potem zatrzymali ją w domu. Chris się nie odzywał, więc i ona się nie odezwała. Tym sposobem rozpoczął się ich pierwszy kryzys. Miała bardzo dużo czasu do myślenia, przez to, że się nie widzieli ani tamtego dnia, ani następnego. Rozważała wszystkie za i przeciw, rozpisywała w myślach różne scenariusze. Zastanawiała się, czy to ona zrobiła coś źle, czy on? Żałowała, że tamtego dnia pojechała do Shadow, ale z drugiej strony dowiedziała się czegoś o Chrisie. A potem zrobiła coś, czego nie chciała robić. Zgooglowała go. W internecie nic nie ginie, ani zdjęcia z fankami, ani wywiady, ani plotki. Wystarczyło przejrzeć więcej stron w wyszukiwarce niż tylko pierwsza. To niestety nie pomogło w podjęciu decyzji. Zamknęła laptopa tam mocno, że prawie wyłamała ekran. To był błąd, nie powinna była tego robić.
Dziesięć, a może sto razy przeczytała maila z propozycją powrotu do pracy na jachtach. To by oznaczał definitywny koniec tego co ją łączyło z Chrisem. Nie wróciłaby do Lorne przez kolejny rok, dwa, może więcej. Tym bardziej decyzja była trudna. Wiedziała, była pewna tego, co do niego czuje, choć jeszcze głośno tego nie nazwała. Wiedziała jednak co to za uczucie, bo już raz je czuła, w innym życiu. Teraz było inne, miało inny odcień, intensywniejszy, było mniej przewidywalne ale przez to ciekawsze. Żadna miłość nie jest taka jak poprzednia, ale to nie znaczy, że któraś jest lepsza czy gorsza. Alaska była pewna, że się zakochała, że chce być z Chrisem, nawet jeśli czekało ich sporo trudnych rozmów, nawet jeśli miną miesiące nim się przed nią otworzy. Chciała z nim być, bo to co do niego czuła było tak prawdziwe, tak silne, że aż bolało. Nie wiedziała jednak, czy Chris chce być z nią. Czy jest na to gotowy.
Tamtego dnia wybrała się na spacer tą samą trasą jak w dniu, kiedy poznała Chrisa. Nie była pewna czy zrobiła to świadomie, czy nogi same ją zaniosły w to miejsce. Znalazła się w pobliżu tamtej kawiarni dokładnie w momencie, by zobaczyć jak ukochany przez nią mężczyzna wchodzi do "ich" kawiarni z jakąś blondynką. Drobną, szczupłą, dużo młodszą od niego. Niepodobną do Alaski, jakby z jej zupełnym przeciwieństwem, niczym ogień i woda.
Zazdrość nie jest ani przyjemna, ani ładna, ani lubiana. Sprawiała, że człowiek zachowywał się irracjonalnie, potrafił przekreślić wszystko w ułamku sekundy. Ale czaiła się w cieniu każdej miłości, zwłaszcza tej wczesnej, kiedy zaufanie było niepewne jak trzcina na wietrze. Kiedy byle podmuch mógł wszystko zmienić. Miłość mogła być silna, ale zazdrość deptała jej po piętach. Zwłaszcza w chwilach jak ta, kiedy nie rozmawia się z partnerem od dwóch dni i nagle przyłapuje się go na kawie z jakąś dziewczyną. I jeszcze, żeby to było jakiekolwiek miejsce, ale to była kawiarnia, gdzie to coś między nimi się narodziło. Czy dla niego nic to nie znaczyło? Sentymenty nie były męską cechą, ale żeby aż tak?
Alaska powstrzymała palącą chęć wkroczenia tam za nimi i zrobienia awantury. Mogła to źle interpretować, może to była jakaś jego rodzina? Podobieństwa nie mogła się doszukiwać, bo on nie wyglądał już jak on. Może to ktoś z kim pracował? Tak... to miało sens. Nie zdradziłby jej. Przez kilka kolejnych minut krążyła w tą i z powrotem, walcząc ze sobą, aż ktoś ją zapytał czy się zgubiła. Wtedy wyrwała się z tego transu i odeszła z miejsca zdarzenia. Poszła nad wodę, bo woda zawsze ją uspokajała. A tam podjęła dość odważną decyzję - po prostu postanowiła skonfrontować się z Chrisem. Raz a dobrze. Musieli wyrzucić z siebie wszystko co ich niepokoiło. I albo podjąć decyzję, że chcą być razem, albo to zakończyć. Miała dość zawieszenia.
I z takim bojowym nastawieniem wsiadła na swój skuter i pojechała do Chrisa. Wcześniej zahaczając o dom rodziców, żeby się przebrać i zrobić na bóstwo. Chciała mieć ten atut po swojej stronie, nie mogło to zaszkodzić. Od momentu kiedy zobaczyła go z tamtą blondynką minęło kilka godzin. Mógł być w domu, mógł nadal być z nią. Ona mogła być tutaj, więc tym lepiej, że Alaska wyglądała jak Miss Universe. Kilka możliwości i Alaska czuła, że jest gotowa na każdą. Na początek przyjęła wersję "bezpieczną" - Chris wrócił do domu i był już sam. Drugą była "Chris jeszcze nie wrócił, ale wrócił sam". Kolejne dwie były analogiczne, ale zamiast "sam" było "był z tamtą". Alaska poprawiła włosy i niby to nonszalancko zapukała do drzwi. W środku jednak trochę się obawiała, bo wyobraźnia podsuwała jej widok blondynki w ręczniku, otwierającej jej drzwi i wołającej "Chris kochanie, jakaś miotła przyszła". Aż się wzdrygnęła. Tym bardziej, że wyobraźnia Alaski dała blondynce wyjątkowo irytujący głos. Zaraz jednak miała się przekonać, jak jest na prawdę. Czy jeśli otworzy jej Chris, to ucieszy się na jej widok. Sekundy dłużyły się w nieskończoność.

Chris Haynes
misio
nick
brak multikont
pisarz kryminałów — oraz scenarzysta
36 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
pisze kryminały, choć jego życie to ballada o lekkim zabarwieniu erotycznym, pewnego dnia uświadomi sobie, że kocha Constance, ale na razie jego serce zdobył jego pies o cudownym imieniu Werter
Niewiele pamiętał z tamtego dnia. Zaledwie strzępy, które nie układały się w logiczną całość. Wiedział, że musiał odreagować pojawienie się Pearl Cambell ponownie w swoim życiu. Co zabawne, najwyraźniej jej obecność była gorsza niż spotkanie byłej żony. Wprawdzie ta druga miała jego psa i kojarzyła mu się z największą podłością, ale wciąż ich relacje były zakończone i to na dodatek drogą czysto sądową. Od czasu rozwodu miał wrażenie, że między nimi jest wszystko wyjaśnione i poza walką o czworonoga nie ma między nimi żadnych niesnasek. Za to jego kochanka, choć była, niosła za sobą ciągle sprawy, które pozostawały zawieszone w próżni i sprawiały, że zupełnie tracił rozum. Wyjątkowo nie na jej punkcie, bo akurat ten epizod już miał dawno za sobą, ale dążył obecnie wszystkimi możliwymi sposobami do rozwiązania zagadki sprzed lat.
Tyle, że zanim do czegokolwiek doszło i postarał się rozgryźć tajemnicę pożaru, sama świadomość tego zdarzenia walnęła go jak mieczem obosiecznym i tylko on przeżywał załamanie, gdy dotarła do niego najbardziej brutalna prawda. Wiedział, że wówczas wystarczająco popłynął i zanim się obejrzał, lądował w barze w opłakanym stanie. To jednak wcale nie było najgorsze, bo przecież jako alkoholik często tak kończył wieczory jak ten kiczowaty scenarzysta, ale postanowił w to wszystko uwikłać Alaskę.
Po pijaku pomysł wydawał mu się całkiem słuszny. Tak naprawdę nie miał czasu go przemyśleć. Po prostu chciał poczuć obok siebie jej słodką obecność i dać się jej ponownie uwieść. Nie zastanawiał się jednak nad tym jak na nią wpłyną te wszystkie wiadomości. Naiwnie wierzył, że uda się ukryć przed nią to wszystko co sprawiało, że jego życie znowu przestało być stabilne. Był głupcem, bo jego rozpacz była widoczna gołym okiem, zwłaszcza gdy wypił zbyt sporo i stał się boleśnie szczery. Być może dodatkowo miał jakąś lukę w pamięci, bo kompletnie nie mógł przywołać momentu w którym stał się zbyt prawdomówny i doprowadził do tego, że rano zniknęła.
Obudził się wprawdzie skacowany, ale przekonany, że zastanie Alaskę u swojego boku i po obfitym śniadaniu (dobrym na dolegliwości żołądkowe) uda im się porozmawiać na wszystkie tematy, które nierozważnie rozpoczął poprzedniego wieczoru. Był gotów na potok pytań, wątpliwości, nawet żalu z jej strony, ale to co spotkało go, gdy otworzył oczy… Bo dziewczyny nie było. Nie chowała się w łazience, nie przewracała jego rzeczy do góry nogami. Po prostu zniknęła bez słowa i nie mógł pojąć dlaczego. Czuł, że coś wyjątkowo przeoczył, że w ich historii była jeszcze jedna stronica, którą nierozważnie zniszczył i przez to teraz czuł, że ta opowieść jest niepełna. Właściwie – jak się później miało okazać – miał rację, bo nieopacznie zniszczył kartkę z jej wyjaśnieniem, ale był na tyle jeszcze pijany i nierozważny, że nie przeszło mu to na myśl.
Jak i fakt, żeby po prostu zadzwonić. Miał wrażenie, że nie pamiętał po prostu fragmentu w którym mówi jej coś niewybaczalnego. Podejrzewał, że miało to związek z tym całym Joshem, a znając swoją bezczelność był przekonany, że dziewczyna całkiem słusznie się na niego gniewa. Powinien ją przeprosić, ale nie nabrał jeszcze do tego odwagi, więc egzystował w ich związkowej próżni i jednocześnie był na siebie wściekły, bo nie potrafił się z niej wydostać.
Każdy zaś pomysł przeproszenia jej wydawał mu się błahy i zupełnie pozbawiony smaku, zwłaszcza gdy wciąż nie wiedział co zrobił. Dlatego na razie milczał i postanowił raz na dobre rozprawić się z Pearl i z demonami z przeszłości. Zarzucił pisanie i obmyślił sposób na poznanie prawdy, który nie był wprawdzie idealny, ale przecież nie miał już niczego do stracenia. Zupełnie zaś nie był świadomy, że znalazł się małym miasteczku i tu nie jest już osobą anonimową. Z drugiej strony tylko przy romansie dbał o zachowanie pozorów. Na razie spotykał się z byłą kochanką w całkiem niewinny sposób i dlatego robił to za dnia i w kawiarni, która nie kojarzyła mu się zbyt szczególnie. Był mężczyzną, dla niego wystarczyło, że miała ogródek, w którym Pearl mogła ćmić swoje papierosy. Dlatego nie był szczególnie tym wszystkim zainteresowany do momentu w którym usłyszał pukanie do drzwi.
Otworzył i na jej widok zdjął okulary, które nosił przy pisaniu.
- Hej? – zapytał, a potem jak ostatni frajer wyciągnął do niej ręce i objął ją w geście powitania. Nie sądził, że tak bardzo stęsknił się za jej widokiem, ale najwyraźniej wystarczyło ją tylko (na chwilę) utracić.

Alaska Lockwood
zdolny delfin
enchante #8234
recepcjonistka — PULLMAN Hotel
27 yo — 165 cm
Awatar użytkownika
about
Kolejny raz sercem się baw
I tak jest od lat bezradne
Gdyby zadzwonił to pewnie jej głowa nie stworzyłaby miliona różnych scenariuszy. Nie rozważałaby, czy jednak nie powinna wsiąść w pierwszy samolot lecący w stronę północnej półkuli i wrócić do bycia yachtie. A tak cały świat zdawał jej się mówić "zostaw to za sobą i się nie oglądaj". A Chris jakby to potwierdzał, brakiem wiadomości i spotkaniem z jakąś blondynką w ich kawiarni.
Alaska nie należała do drama queen, nie robiła afery bez powodu, nie lubiła tekstu "domyśl się", dlatego go nigdy nie mówiła. Jeśli coś ją gryzło, to starała się mówić wprost czemu jej smutno. Nie wytykała jakichś błędów sprzed X lat, nie robiła scen zazdrości jeśli partner spojrzał na inną. W kategorii "Dziewczyna/partnerka" plasowała się pewnie w grupie tych miłych, tych kochanych, tych z którymi chce się być. Ale jeśli po takiej nocy jak ta w Shadow, po dwóch dniach bez kontaktu, przyłapania chłopaka na kawusiach z inną, to nawet Alasce włączał się tryb zołzy. I jeszcze ten tryb pytający przy "hej"... no już chciała powiedzieć coś wyjątkowo złośliwego, coś typowego dla zazdrośnicy (bo dobra, Alaska była zazdrosna, ale o konkretne czyny, a nie o jakieś spojrzenia... chyba, że jakaś dziewczyna za bardzo wgapiała się w jej chłopaka, to lepiej, żeby przestała i to już), ale wtedy ją przytulił. Znalazła się na moment w tej cudownej bańce, jego silne ramiona, zapach. Na sekundę odpłynęła i cała złość z niej uleciała. Na tyle, by nie zachowywać się jak furjatka, ale nie na tyle, by zapomniała o sprawie.
- Jesteś zdziwiony, że przyszłam? - zapytała, odsuwając się od niego na krok. Tylko w odległości mogła z nim porozmawiać, kiedy nie będzie jej rozpraszać jego bliskość. A czuła, że muszą porozmawiać, na spokojnie, bez emocji, ale jeśli nie pogadają, to ten stan niepewności będzie tylko rósł i skończy się tym, że ją pogna gdzieś w świat. Ucieknie przed złamanym sercem, tak chyba już miała. - Przeszkadzam? - wciąż jej wyobraźnia podpowiadała jej, że tam ktoś może w środku być, stąd ten znak zapytania po "hej", stąd przytulas w progu, a nie w środku mieszkania. Pisanie czarnych scenariuszy chyba było silniejsze niż rozsądek, zwłaszcza w sytuacji niepewności i zawieszenia. I łatwo było zapomnieć, że mężczyźni nie przywiązywali aż takiej wagi do pewnych szczegółów jak kobiety. Że pewne ich działania były zupełnie niezamierzone, bo oni pewne tematy postrzegali inaczej. A sentymentalne podejście do miejsc, choć u mężczyzn się zdarzało, to było domeną kobiet. Alaska zapomniała jednak o tym, dając się ponieść emocjom, zazdrości, tęsknocie i całej masie innych drobnych impulsików. Chrisa szczęście, że ją przytulił i trochę ostudził te jej emocje, bo była teraz spokojniejsza i ton jej głosu nie zdradzał zniecierpliwienia i nie zwiastował burzy. Był nawet spokojny, ale z domieszką czegoś więcej, choć sama nie wiedziała czego.

Chris Haynes
misio
nick
brak multikont
pisarz kryminałów — oraz scenarzysta
36 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
pisze kryminały, choć jego życie to ballada o lekkim zabarwieniu erotycznym, pewnego dnia uświadomi sobie, że kocha Constance, ale na razie jego serce zdobył jego pies o cudownym imieniu Werter
Powinien zadzwonić i był tego świadom. Tyle, że mimo wszystko miał wrażenie, że spieprzył, a skoro to zrobił to nie czuł się na siłach, by to odkręcać. Chciał wierzyć, że sprawa z podpaleniem nie miała na niego żadnego wpływu, ale nie była to do końca prawda. Od ponownego spotkania z Pearl w jego głowie zaczęło rodzić się milion scenariuszy i musiał dać sobie czas, by to wszystko przyjąć i nie skończyć jak głupiec, uwikłany w aferę sprzed lat. Może i nie powinien odsuwać od siebie Alaski, ale wierzył, że dzięki temu przynajmniej uniknie krzywdzenia jej, a to znaczyło dla niego wszystko. Tak przynajmniej sobie wmawiał, gdy opanowywał go zwykły tchórz i nie potrafił wybrać jej numeru.
Był jednak przekonany, że pewne zachowania powinny wynikać z obu stron, a to ona ostatnio pozostawiła go w mieszkaniu bez słowa. Może i był skończonym skurwysynem oraz oszustem, ale do cholery, nie sądził, że aż tak się sponiewierał, by nie pamiętać czegoś co jej powiedział.
Podejrzewał, że zwyczajnie przeraziła się jego byłej żony, kochanki i właściwie całokształtu w wykonaniu Haynesa, a przecież na to nie miał tak naprawdę żadnego wpływu. Mógł jej obiecać najlepszą teraźniejszość, ale przecież nie mógł zmienić swojej przeszłości i tego, kim był zanim pojawiła się w jego życiu.
Tak, wiedział, że brzmi to jak z najgorszy z banałów, ale bardzo chciał myśleć, że dzięki niej się zmieni i będzie już zupełnie innym człowiekiem. Chyba dlatego jej widok na progu sprawił mu taką radość i zapomniał o przesądach – witaniu się przez próg – i zwyczajnie przygarnął ją do siebie.
Z niezadowoleniem odkrył jednak, że nie wszystko zostało wyjaśnione i Alaska odsuwa się od niego.
- Wyszłaś bez słowa, więc trochę tak – zauważył prosto i ustąpił miejsca, by wpuścić ją do środka.
Ten sam chaos, a nawet większy, bo pełny stronic, które zapisywał jedynie w połowie, zaś w całym mieszkaniu unosił się wściekły zapach papierosów. Od czasu spotkania z Pearl palił na potęgę, próbując poukładać to sobie wszystko.
- Pracowałem – wyjaśnił. – Właściwie nie do końca, bo to nie scenariusz, ale coś innego – nie chciał jej mówić o nowej książce. Głównie dlatego, że Cambell miała rację i mogło się to jej nie spodobać. Najwyraźniej nie każda kobieta chce być bohaterką kryminału, a już zapewne nie taka, która wychodzi z mieszkania bez żadnej wiadomości.
Zamknął za nią drzwi i oparł się o ścianę. – Napijesz się czegoś? – nie wiedział na jakiej stopie obecnie się znajdują, bo przecież do niedawna sypiali razem, a teraz odsuwała go od siebie i przesłuchiwała, a on był tylko mężczyzną i gubił się w tych meandrach kobiecej psychiki. Zaś za cholerę nie mógłby się domyślić, że jej zachowanie wynikało z faktu, że widziała go z Pearl. Głównie dlatego, że tę dwójkę nie łączyła żadna zażyłość.

Alaska Lockwood
zdolny delfin
enchante #8234
recepcjonistka — PULLMAN Hotel
27 yo — 165 cm
Awatar użytkownika
about
Kolejny raz sercem się baw
I tak jest od lat bezradne
Przechyliła głowę na bok, trochę jak szczeniaczek, który próbuje zrozumieć co jakiś człowiek do niego mówi. Tylko jej uszy nie majtały się na boki. Przez sekundę próbowała rozgryźć co Chris do niej mówi, bo przecież właśnie chcąc uniknąć niedomówień, zostawiła mu wiadomość. A niedomówienia potrafiły zrujnować niejedną relację, tego była pewna, bo o tym było wiele seriali, komedii romantycznych, książek... Czasami coś oglądała i wrzeszczała jak głupia do telewizora "no powiedz mu co czujesz idiotko", "powiedz jej, że miałeś wypadek i dlatego nie zadzwoniłeś". Dlatego w miarę możliwości unikała niedomówień, niedopowiedzeń, ale nie zawsze się tak dało. Jakaś kawa zalewała kartę, połączenie się zrywało przez pogodę, zdarzał się wypadek... Nawet w rozmowach bezpośrednich czasami dawała się ponieść emocjom, zamiast powiedzieć wprost o co chodzi. Unosiła się honorem, irytowała się, wkurzała... była tylko człowiekiem.
- Mówiłam, że muszę wyjść, ale spałeś jak zabity. Dlatego zostawiłam kartkę, że idę do pracy, że spotkamy się wieczorem. Ale się nie odezwałeś, więc uznałam, że nie chcesz gadać. - wzruszyła ramionami, bo co mogła dodać. Niedomówienie numer jeden zostało w pewnym stopniu wyjaśnione.
Weszła do mieszkania i aż zmarszczyła nos. Jeśli cokolwiek mogło jej przeszkadzać z Chrisie, to papierosy. Nie była żona, nie była kochanka, nie zawód, nie przeszłość... papierosy. Ale nie było to też coś, co go skreślało. Po prostu nie lubiła zapachu papierosów. A ten jak wiadomo był wyjątkowo przyczepny.
- Nie wiedziałam, że palisz. - przyznała, rozglądając się po pomieszczeniu, jakby doszukując się śladów tamtej blondynki. Musiała się opanować. Odwróciła się do Chrisa i oparła pupą o stół.
- Nie dzięki... na razie nie. - nie chciała by pomyślał, że przyszła go opieprzyć i zaraz sobie pójdzie. Bo miała nadzieję, że się dogadają, chciała tego, potrzebowała tego. Ale chciała się skupić na tej rozmowie, nie chciała by cokolwiek ją rozpraszało, nawet jakby to miała być szklanka wody.
- Właściwie to... - jak zacząć? Żeby nie zabrzmiało jak zarzut, ale jednocześnie by nie próbował jej okłamywać. - Bałam się, że nie jesteś sam. - wyznała, zagryzając wargę - Widziałam cię dziś z jakąś blondynką. I nie chcę, żebyś myślał, że jestem jakąś stalkerką... po prostu jakoś tak wyszło, że poszłam w miejsce, gdzie się poznaliśmy. I byłeś tam ty i tamta dziewczyna. I... no... i chcę powiedzieć, że... się przestraszyłam, że to ktoś... zamiast mnie. - dodała. Była speszona, obawiała się, że zaraz się dowie, że to jego nowa dziewczyna, że te dwa dni wystarczyły by znalazł sobie kogoś innego. Nie chciała tego kończyć, za dobrze się przy nim czuła. Dawno nie była przy kimś tak swobodna i szczęśliwa. Może nawet nigdy... jakkolwiek źle by to nie brzmiało w kontekście związku z Joshem. To były tak dwa różne stany, jak jezioro i ocean... niby oba to woda, ale różniły się w każdym innym sensie. Chciała Chrisowi to wszystko powiedzieć, by już nie musiał się martwić o Josha, nie mieć co do niej wątpliwości. Ale nim to powie, musiała mieć pewność, że to ma sens, że traktuje ją równie poważnie co ona jego, że nadal tego chce, że jej nie zdradził, że nie miał kogoś innego.
- Chyba zwyczajnie jestem o ciebie zazdrosna. - powiedziała jeszcze, spuszczając wzrok w podłogę.
Wyglądała teraz pewnie na bardziej kruchą niż była, zagryzając wargę, czekając na odpowiedź, która mogła być wyrokiem. Nie akceptowała tych nowoczesnych koncepcji otwartych związków, gdzie każdy może z każdym, udając, że nie ma w tym uczuć. Prędzej tolerowała związki więcej niż dwóch osób, ale o jasno wyznaczonych granicach - jesteśmy we troje, ale tylko we troje.. itd. Sama była monogamistką, nie wyobrażała sobie, że mogłaby kogoś zdradzić. Ale życie potrafiło zaskakiwać.

Chris Haynes
misio
nick
brak multikont
pisarz kryminałów — oraz scenarzysta
36 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
pisze kryminały, choć jego życie to ballada o lekkim zabarwieniu erotycznym, pewnego dnia uświadomi sobie, że kocha Constance, ale na razie jego serce zdobył jego pies o cudownym imieniu Werter
Jemu również zależało na szybkim wyjaśnieniu ewentualnych niedomówień i właśnie dlatego postanowił jej akurat o tym powiedzieć. Nie zamierzał się gniewać na ewentualny brak odzewu z jej strony, ba, był nawet odrobinę pewny, że to była również jego wina, bo mógł zadzwonić, ale zwyczajnie się nie złożyło. Może i nie brzmiało to wiarygodnie, ale potrzebował czasu dla siebie. Chciał dobrze przemyśleć przeszłość, która w dużym stopniu wywierała ostatnio wpływ na jego życie i równocześnie pragnął ochronić przed tym Alaskę. Nie widział sensu, by mieszać ją w swoje prywatne porachunki, zwłaszcza że dotyczyły one momentu jego życia z którego był nieszczególnie dumny.
Dlatego ta przerwa nie była taka zła, zwłaszcza że – jak się właśnie dowiedział – była podyktowana jedynie przeoczeniem, nie zaś niechęcią ze strony dziewczyny. Uśmiechnął się szeroko.
- Widzisz, nie dostałem żadnej kartki i byłem przekonany, że uciekłaś, bo powiedziałem po pijaku coś niewyobrażalnie głupiego albo przykrego – westchnął z ulgą, bo był bardzo szczęśliwy, że przynajmniej to udało im się wyjaśnić i że z ich dwójki przynajmniej jedna osoba potrafiła schować swoją dumę w kieszeń i przyjść, aby rozwiać wszelkie wątpliwości.
Ulżyło mu, choć papieros w ustach i jej mina na jego widok nie wróżyły za dobrze, ale zaśmiał się z jej słów.
- To twoje deal breaker? – pokręcił głową i zgasił peta, a potem wyrzucił go przez okno. Nie powinien, ale nadal był zdenerwowany, a jak się miało okazać, dopiero się rozkręcali. – Palę okazjonalnie, głównie przy pracy – wyjaśnił i nie zamierzał jej opowiadać, że to ma głównie związek… z blondynką, z którą go widziała. Miał ochotę trzepnąć się prosto w czoło, gdy wyjaśniła mu skąd się tutaj wzięła i dlatego jej niepokój wzbudziła osoba obok niego. Tak, był mężczyzną i zapamiętał jedynie, że w tym miejscu podają dobrą kawę, a nie resztę konotacji związanych z Alaską. Poza tym Pearl przecież nie była jego kochanką czy nowopoznaną i interesującą dziewczyną, a zwykłą przeszłością. Wiedział jednak na pewno, że nie może jej wyznać prawdy. Nie, bo nie zrozumiałaby dlaczego tak nieudolnie grzebie w przeszłości. Zapewne myślałaby, że chodzi właśnie o nią – o kobietę z którą pije kawę, a przecież tak wcale nie było.
Wykorzystał wzrok, że nie patrzyła na niego i postanowił sprzedać jej historię w której zawierała się jakaś szczątkowa prawda.
- To była moja researcherka – wyjaśnił więc. – Mówiłem ci, że myślę o książce, by to wszystko poukładać i nadać sens tej historii. Ona mi pomoże ze śledztwem w sprawie podpalenia – tak, sprzedawał jej same fakty, choć pomijał te najbardziej istotne. Objął ją ramieniem i pocałował w skroń. – Naprawdę jesteś o mnie zazdrosna? – bo to było ważniejsze, nie jakaś kawa z Pearl, która miała szukać dowodów na samą siebie. Oni byli istotni, powtarzał to sobie jak mantrę, bojąc się, że tak, może zdradzić Alaskę.
Tyle, że nie z kobietą, a z Klio, a wiedział, że ta muza nie bierze jeńców.

Alaska Lockwood
zdolny delfin
enchante #8234
recepcjonistka — PULLMAN Hotel
27 yo — 165 cm
Awatar użytkownika
about
Kolejny raz sercem się baw
I tak jest od lat bezradne
Niestety do wyjaśnienia mieli więcej niż jedną sprawę. Trochę się ich nazbierało i Alaska uważała, że powinni załatwić wszystko za jednym zamachem, a przynajmniej większość i tych najważniejszych niedopowiedzeń między nimi. Od blondynki z kawiarni zaczynając, na Joshu kończąc. Póki to będzie wisieć między nimi, tym większe było ryzyko, że temat znów wypłynie w niesprzyjających okolicznościach.
- W sumie to powiedziałeś coś głupiego. - przyznała, przypominając sobie co mówił o Joshu i o tym, że była z nim tylko przez to, że miał jego twarz. - Ale jakbym chciała odejść, to bym cię zostawiła w Shadow. - dodała. - Nie zabrałabym cię do domu, nie ululała i nie zrobiła kawy i całej reszty, żebyś miał możliwie bezproblemowy poranek. - przyznała. Jakby zranił ją do żywego, tak by stwierdziła, że to nie ma dalej sensu, to na pewno by się nie fatygowała, nie zaopiekowałaby się nim, tylko by go zostawiła przy tym barze, żeby się zapił do nieprzytomności.
- Rozumiem. - nie zamierzała rzucać głupimi warunkami z typu "papierosy albo ja" i tak dalej. Był dorosły, mógł robić co chce. Ale nie musiała być z tego tytułu zadowolona i nie zamierzała ukrywać swojej niechęci do tego nałogu.
Może teraz Pearl nie była jego kochanką, ale łączyło ich dużo, może nawet więcej niż na ten moment Chrisa i Alaskę. Sam fakt, że nie zdradzał brunetce wszystkiego, mógł o czymś świadczyć. Podając jej teraz tylko częściową prawdę, nijako dał się złapać na wcześniejszym kłamstwie. Co prawda mógł powiedzieć, że mu się odwidziała chęć zamknięcia przeszłości, ale raczej zwyczajnie zapomniał, co powiedział Alasce na koniec ich rozmowy w Shadow. Ale ona pamiętała. Lata kelnerowania nauczyły ją zapamiętywania tego, co mówią ludzie. Chris wzgardził jej chęcią pomocy, a za to znalazł kogoś innego... na dodatek kobietę. Tak ona to widziała.
Nie zareagowała na ten drobny gest czułości, nie tak, jakby pewnie zareagowała w normalnych okolicznościach. Jego bliskość była rozpraszająca, na szczęście zapach papierosów trochę studził jej potrzebę pocałowania go. Dzięki temu mogła jeszcze raz przeanalizować co powiedział wtedy i teraz.
- Owszem... ty byś nie był, jakbyś mnie zobaczył na kawie z jakimś wysokim przystojniakiem? - zapytała, podnosząc wzrok i wbijając spojrzenie w oczy Chrisa. - Chris... dlaczego, kiedy w Shadow zaproponowałam pomoc w sprawie podpalenia, powiedziałeś, że chcesz zamknąć ten rozdział? A teraz mówisz, że spotkałeś się researcherką, która ma pomóc w śledztwie? - musiała wiedzieć o co w tym chodzi. Bo czuła, że to nie jest zwykła zmiana zdania. - Nie ufasz mi? - zapytała. - Nie chcesz, żebym ci pomagała? - próbowała jakoś odkryć co nim kieruje, czemu nie mówił jej wszystkiego, czemu odgradzał ją od swojej przeszłości. - Możesz być ze mną szczery. Nie zrezygnuję z ciebie tylko dlatego, że w przeszłości popełniłeś jakieś błędy. Każdy jakieś popełnił. Za bardzo mi na tobie zależy, żeby z nas zrezygnować. Ale jeśli nie będziesz mi ufać... nie będziesz ze mną szczery, to to nie ma sensu. Nie musisz mi od razu wszystkiego mówić, ale wiedz, że możesz. Nie ucieknę, ani tym bardziej się nie rozsypię, bo nie jestem z porcelany. Rozumiesz? - chwyciła go za rękę. Pomyślała, że to może kwestia tego, że z jakichś powodów na prawdę jej nie ufa, stąd te zarzuty w sprawie Josha, wymigiwanie się od trudnych tematów. Może tak reaguje człowiek, którego dom został podpalony przez osobę, której kiedyś ufał? - Chcę być z tobą Chris. Z nikim innym. I tak, będę zazdrosna. Tak, będę próbować ci pomóc, bo taka jestem, czy to z tym pieprzonym podpaleniem czy z próbą odzyskania twojego psa. Tak, będę ci robić śniadania i rozpraszać chodząc po twoim mieszkaniu w twojej koszulce i tylko w niej. Ale musisz być ze mną szczery. Dlatego zapytam jeszcze raz - o co w tym chodzi? - mówiła spokojnie, nie należała do ludzi którzy z byle powodu zaczynają awanturę. Ale to nie znaczyło, że łatwo odpuści. Nie uciekała spojrzeniem od oczu Chrisa, nie tym razem. Potrzebowała prawdy, zaufania które działało w obie strony.

Chris Haynes
misio
nick
brak multikont
pisarz kryminałów — oraz scenarzysta
36 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
pisze kryminały, choć jego życie to ballada o lekkim zabarwieniu erotycznym, pewnego dnia uświadomi sobie, że kocha Constance, ale na razie jego serce zdobył jego pies o cudownym imieniu Werter
Różnili się od siebie, musiał przyznać. Haynes nigdy nie wierzył w oczyszczającą moc rozmowy. Wprawdzie jak każdy pisarz zdawał sobie sprawę, że słowa mają wielkie znaczenie, ale nigdy nie potrafił z nich korzystać. Nie, gdy chodziło o najzwyklejsze relacje międzyludzkie. Miał wrażenie, że w nich na przekór swojemu zawodowi wybierał milczenie bądź niedopowiedzenia. Nie było to działanie specjalne. Po prostu przez lata przywykł do takiego życia, zazdrośnie ukrywając swoją prywatność przed dziennikarzami i fanami, więc teraz wszelkie uzewnętrznianie się kojarzyło mu się z pozbyciem się swojej wygodnej strefy tabu, takiej, którą pozostawiał dla siebie. Wiedział, że podobne sekrety nie sprawdzają się w związkach, więc dalej oszukiwał nieco, próbując doprowadzić do momentu w którym zaufa Alasce na tyle, by jej zdradzić absolutnie wszystko.
- Co powiedziałem głupiego? – zdziwił się, bo niczego takiego nie pamiętał. Owszem, pamiętał ten żałosny wyrzut pełen zazdrości o zmarłego narzeczonego, ale naiwnie sądził, że miał do tego pełne prawo. Nie mógł wybić sobie z głowy faktu, że wyglądał niemalże tak jak on i to przez to zaczęli się spotykać, nawet jeśli dziewczyna zaprzeczała. Nie bez przyczyny spędzał całe dnie na siłowni, usiłując wymazać z głowy fotografię zmarłego, którą otrzymał wówczas od jego rodziców.
Nie mógł jej nie przyjąć i jednocześnie nie potrafił jej przechowywać. Wiązała się ze wspomnieniami, które pragnął zatrzeć.
Z ulgą jednak posłuchał słów o tym, że wcale nie pragnęła go pozostawiać. To było najważniejsze – nie jego wybuchy zazdrości i lekkiej zaborczości (to było chore, mieć obsesję na punkcie trupa) ani tym bardziej obecność jego byłej kochanki w ich życiu. Z tego wrażenia zaś… Musiał przyznać, że w pewnym momencie zamotał się we własnych kłamstwach i teraz właśnie zbierał owoce swojej niekompetencji, które wytknęła mu z satysfakcją Lockwood.
Zamilkł, choć jego umysł pracował na najwyższych obrotach. Nie był przekonany, że prawda zawsze wyzwala, a w tym konkretnym wypadku miał wrażenie, że może być zupełnie na odwrót. Musiała jednak zrozumieć, że napisanie tej książki oraz poznanie prawdy stanowiły dla niej niemal wartość najwyższą i nawet obecnie, gdy czuł coś do niej, nie potrafił odpuścić. Nadal był zawziętym sobą i po cichu marzył o powrocie na wydawniczy szczyt, choć tym razem na jego własnych zasadach. Wiedział jednak, że kobiety widzą to w zgoła inny sposób i dla niej ta cała historia może okazać się sposobem na ponowne zdobycie Pearl, co było kompletną bzdurą. Nie był aż tak sentymentalny, by po cichu wzdychać do byłej kochanki, zwłaszcza takiej, która z premedytacją go podpaliła.
Nie wiedział jednak jak to wszystko rozgryźć i jak sprawić, by słowa, które padną, nie zakończyły tej świeżej relacji. Najchętniej ponownie wybrałby kłamstwo, ale coś podpowiadało mu, że to byłby ich ostatni raz. Nerwowo przejeżdżał palcami po jej ramieniu, usiłując wyjść z impasu w który sam siebie wpędził.
- Skłamałem – przyznał więc trochę ciszej niż powinien. – Wtedy w Shadow stwierdziłem, że nie chcę się w to mieszać, żebyś i ty dała spokój. Nie chcę ciebie w to wplątywać, bo Pearl jest nieobliczalna, a tak się składa, że to właśnie ona jest tą przeklętą researcherką – wyjaśnił z westchnięciem. Trochę – co za eufemizm (!) – zawalił i zdawał sobie doskonale z tego faktu sprawę. Chciał jednak to naprawić, bo gdyby tak nie było to zapewne dalej brnąłby w kolejne kłamstwa zamiast mówić jej prawdę. Jakoś pomijał fakt, że wyznał ją głównie dlatego, że go przyłapała na nieścisłości, ale cóż, wciąż był człowiekiem, który wykonał małe kroczki, jeśli chodzi o szczerość i współpracę w związku.

Alaska Lockwood
zdolny delfin
enchante #8234
recepcjonistka — PULLMAN Hotel
27 yo — 165 cm
Awatar użytkownika
about
Kolejny raz sercem się baw
I tak jest od lat bezradne
Może dzięki tym różnicom, oboje będą mieli szansę się rozwinąć, odkryć nowe możliwości, zobaczyć, że pewne rzeczy nie są takie złe. Nie bez powodu powstało powiedzenie, że przeciwieństwa się przyciągają, powstała koncepcja yin i yang. Jeśli zaakceptują to co ich dzieli, to zaczną się uzupełniać. I powoli, powoli to zaczynało działać w ich przypadku.
- Do tego też dojdziemy, nie martw się. - puściła mu oczko. Temat Josha wymagał dłuższej rozmowy, a na razie chciała skupić się na tym, co ją bardziej gryzło, czyli na tej nieszczęsnej blondynce.
Bycie zazdrosnym o Josha mogło się wydawać głupie, ale jednocześnie było... zrozumiałe? W końcu nie znał Alaski aż tak dobrze, by wiedzieć, że to nie ma dla niej znaczenia, że ma jego twarz. Zapewne wiele dziewczyn istniało na tym świecie, które na tym by się skupiły, na wyglądzie. Alaska nawet żałowała, że Chris ma twarz Josha, bo dopadały ją co jakiś czas wyrzuty sumienia. I tak, zamierzała o tym powiedzieć Chrisowi, a także o całej liście powodów dla których woli jego, gdzie pierwszym wcale nie był fakt, że w przeciwieństwie do Josha, żyje.
Gdyby teraz wybuchła niekontrolowanym atakiem zazdrości, to pewnie już nigdy Chris nie byłby z nią w stu procentach szczery. Wyszłaby na hipokrytkę, albo kogoś tam, kogoś kim nie była i nie chciała nigdy być. Ale nie tylko dlatego nie reagowała gwałtownie, a jedynie w milczeniu analizowała kolejne fakty, elementy układanki, które próbowała położyć we właściwe miejsce. Może jeśli zaczynasz być tak blisko jakiejś tajemnicy rodem z kryminalnej powieści, mając u boku ich autora, to sama się w to powoli wkręcasz, choć to nigdy cię nie kręciło. Głównym powodem dla którego Alaska teraz nie była purpurowa ze złości, nie odpychała od siebie Chrisa i nie robiła awantur było to, że nie widziała ku temu powodów. Jej mózg zinterpretował to kłamstwo Chrisa jako dziwną próbę chronienia jej, przed być może podpalaczką. Podpalacze raczej nie byli zdrowi na umyśle, więc mogli stwarzać zagrożenie. Kontakt z taką osobą, mógł więc wiązać się z niebezpieczeństwem. A jeśli Alaska się nie myliła i to kłamstwo miało jedynie ją chronić, to znaczyło, że Chrisowi na niej zależy. Inaczej miałby gdzieś co z nią będzie.
- Czyyyyli... - zaczęła powoli. Chciała to wszystko dobrze zrozumieć. - Blondynka którą widziałam, to twoja była kochanka, którą podejrzewasz o to, że podpaliła twój dom. Ale na to nie masz dowodów. A teraz ją zatrudniłeś w charakterze researcherki, by pomogła ci zdobyć materiał do książki o podpaleniu... - można było niemal usłyszeć jak pracują trybiki w jej mózgu, ciche klikanie, gdy kolejne elementy układały się we właściwych miejscach. - O kurcze! Chcesz, żeby sama ci podsunęła dowód swojej winy? - wzrokiem szukała potwierdzenia swoich domysłów w spojrzeniu Chrisa. Na kursie dziennikarstwa miała co nieco o łączeniu faktów itd. Co prawda nigdy jej nie interesowało dziennikarstwo śledcze, bo wolała zostać fotoreporterem National Geographic, albo innego pisma związanego z przyrodą, światem, podróżami. Ale program był taki sam dla wszystkich kursantów. - No chyba, że masz ochotę przelecieć byłą kochankę, która spaliła twój dom. Ale w to jakoś wątpię. - uśmiechnęła się do Chrisa, pokazując mu nawet język. - Powiem szczerze, nie jestem zachwycona tym, że będziesz się widywać z byłą kochanką, zwłaszcza skoro jest nieobliczalna. Ale ufam ci. - pogładziła Chrisa po policzku z czułością, jakby nagradzała go za tą szczerość i jednocześnie pokazywała, że mówi szczerze. Że mu ufa, choć nie ufała tej całej Pearl. - I tak dla pewności, że oboje mamy to samo podejście... bo w sumie tego nie ustalaliśmy... - zagryzła wargę. Nie lubiła tych "nowoczesnych" określeń, bo pewne rzeczy dla niej były jednoznaczne - bycie razem oznaczało bycie we dwoje, bez dodatkowych osób. - Jesteśmy razem? Na wyłączność? W Shadow nazwałeś mnie swoją dziewczyną i to było bardzo fajne. Podoba mi się bycie twoją dziewczyną. - zarzuciła mu nawet ręce na szyję i skradła buziaka. - Po prostu nie lubię się dzielić. - dodała, z lekkim uśmiechem.
Pozwoliła sobie na chwilę czułości, bo nie tylko tego chciała, ale tego potrzebowała. Przebrnęli przez jeden ciężki temat, a mieli przed sobą jeszcze co najmniej jeden.
- W Shadow ci coś obiecałam... Coś a propos tego głupiego co powiedziałeś. - zaczęła, gdy uznała, że temat Pearl został wyczerpany, przynajmniej na ten moment.

Chris Haynes
misio
nick
brak multikont
pisarz kryminałów — oraz scenarzysta
36 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
pisze kryminały, choć jego życie to ballada o lekkim zabarwieniu erotycznym, pewnego dnia uświadomi sobie, że kocha Constance, ale na razie jego serce zdobył jego pies o cudownym imieniu Werter
Chyba wolał nie rozmawiać o Joshu. Może brzmiało to okrutnie, ale mężczyzna nie żył i tego powinien się trzymać zamiast snuć teorie spiskowe dotyczące Alaski. Wiedział, że poniekąd poznali się przez jej zmarłego narzeczonego i on zawsze będzie kłaść się cieniem na ich relacji, ale jednocześnie nie sądził, że rozmowa miałaby tutaj pomóc. Zdawał sobie przecież sprawę, że jej rodzina nie jest zbytnio zachwycona jego osobą i również widzi w tym coś niestosownego, a na dodatek musieli uporać się ze znajomymi, jego byłą żoną i zapewne kiedyś ludźmi z jego agencji, gdy już wyda książkę. Nie miał więc najmniejszego powodu, by aktualnie roztrząsać coś takiego jak niepokój o przeszłość.
Była ona tak skomplikowana i pełna niedopowiedzeń, że ten nieboszczyk o jego (ich wspólnej?) twarzy był najmniejszym problemem. Gdyby był na tyle uczciwy ze sobą i z nią to kazałby jej stanowczo poszukać sobie kogoś mniej skomplikowanego od siebie. Było na to już jednak za późno – zakochał się bez pamięci w tej dziewczynie i jedyne czego pragnął to, by się im zwyczajnie udało. Był przekonany, że na tym powinien się skupić, a nie wywlekać sprawy tym razem prosto ze swojej przeszłości. Mimo wszystko jednak był pewien, że prawda pomoże mu zamknąć ten etap i będzie mógł skupić się na Alasce i nie swojej nowej książki, która w dużej mierze miała opierać się na podpaleniu.
Tyle, że czym był dobry kryminał bez porządnego sprawcy? Wiedział, że Pearl nadaje się do tej roli i że to ona tak naprawdę odpowiada za pożar, choć nadal nie posiadał dowodów. Uśmiechnął się, gdy Lockwood zrozumiała jednak bezbłędnie jego intencje. Naprawdę, na każdym kroku upewniał się, że są sobie pisani, skoro z taką łatwością czytała w jego myślach.
- Dokładnie. Jest obecnie dziennikarką śledczą, pracuje w redakcji. Zrobiłem to po to, by połknęła haczyk i poszukała dowodów, które doprowadzą ją do odkrycia prawdy. Podejrzewam, że wznieciła pożar będąc pod wpływem czegoś, alkoholu, może prochów i przez to nie do końca to pamięta – wyjaśnił spokojnie i roześmiał się, gdy wystawiła mu język. W takich chwilach przypominał sobie o łączącej ich różnicy wieku, choć normalnie o niej zapominał. Alaska wydawała mu się znacznie dojrzalsza od dziewczyn w jej wieku. – Myślę, że oboje mamy za sobą etap jakiejkolwiek choćby śladowej fascynacji – wzruszył ramionami, bo choć kobieta zawsze wzbudzała w nim pewien element sentymentu to nie wiązało się to z niczym więcej.
Zwłaszcza dlatego, że go spaliła. Dosłownie spaliła za sobą i ich relacją mosty, choć pewnie zrobił to wcześniej Chris angażując ją w swoją książkę i nie odchodząc od żony, choć tak bardzo chcieli być razem. Dzięki temu Lockwood mogła być pewna, że nic z tego nie będzie, choć najwyraźniej kobiety były takimi dziwnymi stworzeniami, że ciągle potrzebowały potwierdzenia dla swoich słów, więc uśmiechnął się i przyciągnął ją do siebie obejmując.
- Posłuchaj. Mam po trzydziestce i już przestałem się bawić w poligamię. Jesteśmy razem, jesteś moją dziewczyną, partnerką, kimkolwiek tylko zechcesz, bo mi bardzo zależy – mruknął do ucha, był kiepski w tego typu wyznania, ale chciał jej pokazać, że nie ma czego się obawiać. Ani pod względem Pearl ani też zupełnie innej panienki. Uśmiechnął się i pocałował ją w skroń. Sama myśl, że miałby poświęcać czas komuś innego mając u boku kogoś takiego jak Alaska wydawał mu się skrajnie niedorzecznym, choć przecież już wcześniej dopuszczał się do czegoś takiego. Był jednak wówczas zupełnie innym człowiekiem i powtarzał to sobie zwłaszcza teraz, gdy przytulał do siebie dziewczynę swoich marzeń.
- Co mi obiecałaś? – zapytał z zainteresowaniem i ciekawością, gdy wyjaśnili sobie temat jego byłej kochanki. Najwyraźniej prawda nie była takim złym pomysłem, gdy miało się u boku kogoś tak wyrozumiałego jak Alaska. – Coś miłego? – zagadnął, a jego usta przesunęły się z jej skroni w stronę policzka, blisko ust.

Alaska Lockwood
zdolny delfin
enchante #8234
recepcjonistka — PULLMAN Hotel
27 yo — 165 cm
Awatar użytkownika
about
Kolejny raz sercem się baw
I tak jest od lat bezradne
To nie był łatwy temat, ale z jakichś powodów Chris miał swoje obawy i koszmary. I po pijaku zarzucił Alasce, że jest z nim tylko ze względu na twarz. Po pijaku ludzie podobno są bardziej szczerzy, bo pewnie mniej kontrolują co mówią. A dziewczyna nie chciała, by Chris miał co do niej jakieś wątpliwości. Rodziną się nie przejmowała... a w każdym razie nie aż tak, by ich zdanie ją powstrzymywało. Ale nadal właściwie nie zaproponowała Chrisowi, by towarzyszył jej na weselu brata. Nie chciała by ukochany mężczyzna stał się celem rozmów szeptanych po kątach i ukradkowych spojrzeń. Poza tym to był dość duży krok dla relacji, zabrać kogoś na rodzinną uroczystość. Chciała by rodzina zaakceptowała Chrisa, zwłaszcza jeśli miało to by być coś poważniejszego. Nie chciała by on przechodził z Lockwoodami to, co ona z rodziną Josha. Nie, nawet w najgorszym wypadku nie będą wobec niego tacy, jak tamci wobec niej. Może nie będą zachwyceni tym związkiem, ale nigdy nie będą okrutni wobec Chrisa, bo tacy zwyczajnie nie byli. Po prostu martwili się o Alaskę.
Czy czytała w myślach? Raczej łączyła fakty i uważnie słuchała co się do niej mówi. Do tego miała pamięć do drobiazgów. Plus czasami zbyt wybujałą fantazję. Nawet nie sądziła, że trafi, bo to było jak z filmu a nie z życia, a tu proszę. Dlatego była nawet zaskoczona, gdy przyznał jej rację.
- Na prawdę? - zapytała, nie dowierzając - To nie jest zbyt ryzykowne? Z tego co mówisz, ta dziewczyna jest nieprzewidywalna. Jeśli się dowie, to kto wie co zrobi. - teraz była zaniepokojona. Chris ryzykował, że Pearl znów go będzie chciała skrzywdzić i tym razem mogła to zrobić skutecznie i nieodwracalnie. Pokiwała jednak tylko głową, przyjmując to wszystko do wiadomości. - Czyli... żeby nie spalić twojej przykrywki, to nie podchodzić do ciebie, jak z nią będziesz? - zaśmiała się. Trochę ja to nakręcało, ta tajemnica i intryga. Jakaś przygoda, a ona lubiła przygody. Do tej pory były raczej jak z filmów podróżniczych czy przygodowych właśnie, a teraz oto była świadkiem kryminału na żywo.
Jej mina teraz mówiła chyba wszystko, uśmiechała się niby delikatnie, ale widać było w jej oczach, że zrobił jej ogromną przyjemność swoimi słowami. Nie było to wyznanie miłosne, ale na tym etapie miało równie mocny wydźwięk. "Jesteś moją dziewczyną"... mogłaby sobie to nagrać i puszczać do snu. Nie mogła przestać się uśmiechać.
- Widziałam facetów pod osiemdziesiątkę, którzy byli otoczeni wianuszkiem kobiet. - zauważyła. - Więc wiek o niczym nie świadczy. Ale cieszę się, że to mówisz. Mi też zależy... na tobie i na nas. - nadal się uśmiechała, jakby spełniało się właśnie jakieś jej marzenie, takie z głębi serduszka. Może nawet tak właśnie było. Może nawet nie wiedziała, że marzy o czymś takim, o kimś takim jak Chris i tym co ich połączyło. Po raz kolejny wróciło to przeczucie, że może tak właśnie miało być.
Trochę ją rozpraszał tą czułością, a ona chciała zamknąć drugi kontrowersyjny temat, by móc przejść dalej i już nigdy do niego nie wracać.
- Że jeśli będziesz miły, to powiem ci dlaczego z tobą jestem. - przypomniała - A jesteś dziś bardzo miły. - teraz ona zamruczała, kładąc mu dłoń na karku i muskając delikatnie palcami jego szyję. Opanowała się jednak, bo zbyt łatwo było stracić wątek. Wyprostowała się i westchnęła - Nie chciałabym, żebyś miał jakieś wątpliwości w tym temacie. Że chodzi o Josha... - chciała mu opowiedzieć, opowiedzieć o tym wszystkim co zrozumiała w ostatnim czasie. Bo tylko jemu mogła to powiedzieć. Tylko jemu chciała to powiedzieć. Czuła, że nikt inny tego nie zrozumie, bo dla świata Josh był ideałem, więc jak mogła woleć kogokolwiek innego. A ona wolała Chrisa.
- Nie musimy o tym rozmawiać teraz, ale chciałabym żebyś dowiedział się kilku rzeczy. - dodała, bo w końcu mężczyźni mieli chyba mniejszy limit czasu na trudne rozmowy niż kobiety i może potrzebował przerwy.

Chris Haynes
misio
nick
brak multikont
pisarz kryminałów — oraz scenarzysta
36 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
pisze kryminały, choć jego życie to ballada o lekkim zabarwieniu erotycznym, pewnego dnia uświadomi sobie, że kocha Constance, ale na razie jego serce zdobył jego pies o cudownym imieniu Werter
Mimo wszystko był zadowolony z faktu, że z jego pijackiej przygody nie wyczytała najbardziej oczywistej rzeczy. Tego, że mimo wszystko miał lekki problem z alkoholem i choć zazwyczaj funkcjonował bez problemu to nie umiał się obejść bez butelki. Stała się ona jego najwierniejszą kompanką w podróży przez życie i przez meandry przeszłości. Ilekroć nie mógł znieść swojego odbicia w lustrze, sięgał po alkohol i nabierał w ten sposób pewności siebie. Owszem, usiłował to rzucić i skupić się na fizycznych ćwiczeniach, ale nadal codziennie witała go twarz mężczyzny, który już nie żył. Rodziło to masę wątpliwości i pytań, a on, choć według wszystkich powinien być w skowronkach po przeszczepie, odczuwał całą masę negatywnych odczuć. Zupełnie jakby nie umiał przejść nad transplantacją do porządku dziennego.
Wydawać się mogło, że spotykanie się z dziewczyną, która miała nieodmiennie kojarzyć mu się z podpaleniem i operacją, jest kopaniem sobie własnego grobu, ale przy Alasce nareszcie miał siłę walczyć z demonami. Dzięki temu, że była przy nim, nabrał również odwagi, by spotkać się Pearl, choć przecież ich pierwszego zetknięcia się wcale nie planował. Najwyraźniej los – bo w Boga nie wierzył, przynajmniej nie w tego spersonifikowanego – postanowił dać mu szansę, by rozwiązał to raz na dobre i by mógł skupić się z Alaską na teraźniejszości.
Nawet nie chodziło o przyszłość, która stawiała przed nimi sporo wyzwań i mogła okazać się kłopotliwa, ale o swojskie tu i teraz, gdy on nie pije, myśli o kolejnej książce, a ona wreszcie znajduje jedyny port w którym chce zacumować. Piękna wizja i nie zamierzał jej dać sobie zniszczyć przez Pearl Cambell, choć roześmiał się, gdy dziewczyna stwierdziła, że jest nieobliczalna.
- To nie ten rodzaj kobiety. Może i kiedyś była trudna, ale teraz jej nie zależy, więc zgrywa raczej królową śniegu. Nic mi nie będzie – zapewnił ją i pokręcił głową. – Wie o tobie. To znaczy wie, że się z kimś spotykam. Dzięki temu przynajmniej nie myśli, że chcę się jej dobrać do majtek jak kiedyś – uśmiechnął się i wcale nie do wspomnień, które były może i piękne, ale bardzo burzliwe, ale do kobiety, która siedziała obok niego i pragnęła z nim współpracować. To było doprawdy piękne, że nie była zazdrosną sekutnicą, ale kimś, kto mimo wszystko chciał zrozumieć motywy jego postępowania i zrobić wszystko, by mu w tym dopomóc.
- Właściwie to jestem przed kryzysem dojrzałości, więc wszystko możliwe – nie mógł jednak oprzeć się pokusie, by się z nią trochę podroczyć. Jeśli miał przechodzić jakiś porządny skok w czterdziestkę to chciał, by ona, młodziutka ona była jego fanaberią. Nikt inny i zamierzał się tego trzymać stroniąc od innych kobiet. Poza tą jedną, ale akurat Pearl nie stanowiła już żadnego zagrożenia, więc właściwie mogli umieścić ją w tej samej szufladce co świętej pamięci Josha. Takiej w której znajdują się zapomniani ludzie, więc zmarszczył brwi, gdy powracała do tego tematu. Zaczął jednak rozumieć, że nie unikną tej konwersacji, zwłaszcza że po pijaku wygadał się co o tym wszystkim sądzi.
Kiwnął więc głową i postanowił oddać jej głos.
- Tylko nie myśl, że jestem zazdrosny o nieżywego gościa czy coś. Po prostu ta transplantacja twarzy miesza mi w głowie – i ona nie wiedziała nawet jak bardzo, ale wciąż to była kwestia z którą on musiał zmagać się sam. Dlatego nieco sceptycznie podchodził do tej rozmowy.
Usiadł jednak wygodnie i pociągnął ją na swoje kolana. Tak było wygodniej rozprawiać o jej byłym narzeczonym.

Alaska Lockwood
zdolny delfin
enchante #8234
ODPOWIEDZ