lorne bay

Rozdział 1: Najgorsze ze wspomnień.
Dziewczynka ze stolicy – tak o niej mówili, gdy wraz ze swoim misiem o imieniu Miles przeprowadziła się do ciotki w wieku ośmiu lat i była całkiem wystraszona. Poppy właściwie niewiele pamięta z okresu sprzed tego zdarzenia. Pamięta, że wszystko było w porządku, że w jej domu zawsze pachniało świeżym pieczywem, że po stołach walały się dzienniki z mnóstwem bazgrołów, i że jej tata zawsze śmiał się z niej, że prawdopodobnie ma w sobie gen odkrywcy skoro jej ulubioną grą na konsoli jest Uncharted Kres Złodzieja. Wszystko było w porządku aż do tej jednej nocy, kiedy jej rodzice zaginęli na środku Pacyfiku. To miała być jedna z krótszych ekspedycji badawczych, taka jakiej jej rodzice wielokrotnie się podejmowali. Później mówiono w wiadomościach, że podczas tej wyprawy, załoga statku popełniła jednak kilka błędów i statek zatonął. Zatonął, a właściwie zaginął, bo wraku nigdy potem nie odnaleziono. Na te kilka dni Poppy została przygarnięta przez zaprzyjaźnioną rodzinę z sąsiedztwa, państwo Lowellów, którzy bardziej przypominali zatroskanych dziadków, aniżeli młodych i pełnych życia rodziców. Dopiero po kilku dniach odebrała ją ciotka, która stała się jej prawnym opiekunem i w ten sposób Poppy wylądowała w Lorne Bay. Nieznanym sobie, dziwacznym miejscu, gdzie wszystko wydawało jej się z początku dzikie i nieokiełznane – ale nie w fascynującym stylu tak jak w jej ulubionej grze.

Rozdział 2: Witaj w Lorne Bay
Dorastanie z ciotką nie było najgorszym, co mogło jej się przytrafić. Początki nie należały do najłatwiejszych – było dużo głodowania, ponieważ Poppy niewiele w tamtym czasie była w stanie przełknąć, w ciągu kilku lat przewinęło się również mnóstwo kłótni przez ich niewielki dom – małych i dużych sprzeczek – ale były też dobre momenty. Ciotka nauczyła ją jak funkcjonować w świecie, jak zdobyć przyjaciół, jak przygotować sobie jedzenie, przekazała jej również przez te wszystkie lata wiele wartości – takich jak dbać o siebie i stawiać siebie na pierwszym miejscu. Odkąd razem zamieszkały, były tylko we dwie przeciwko światu. Trochę czasu minęło zanim Poppy całkowicie zaadaptowała się w nowym miejscu, ale bardzo się starała. Zwłaszcza, że nie miała nikogo innego już na tym świecie, a bardzo bała się zostać sama. Zatem nic dziwnego, że szybko musiały ogarnąć sposób funkcjonowania ze sobą pod jednym dachem, który niekiedy się sprawdzał, a niekiedy wręcz przeciwnie. Poppy udało się nie zamknąć w sobie. Znalazła przyjaciół w nowym miejscu, dobrze się uczyła, nie sprawiała raczej większych problemów, a już na pewno nie sprawiała problemów, z którymi obydwie nie mogłyby sobie poradzić. Zawsze była uzdolniona artystycznie i choć miała względnie dobre oceny, to nie na tyle by dostać się do wymarzonego college po odebraniu dyplomu ze szkoły średniej. Postanowiła odroczyć decyzję o pójściu do jakiegokolwiek college i stąd pojawił się pomysł pracy w domu kultury, gdzie zaczęła prowadzić zajęcia plastyczny dla różnych grup wiekowych.

Ciekawostki:

• # potrafi rozkręcić każdą imprezę, zwłaszcza, jeśli mają na niej karaoke – "obwinia" o to swoje filipińskie korzenie;
  # uwielbia rower i wrotki, preferuje je nawet bardziej niż samochód;
  # razem z ciotką uczęszczały na kurs samoobrony, po nim Poppy przez jakiś czas chodziła na siłownie, by sobie pouderzać w worek treningowy, zawsze pomagało jej to oczyścić myśli;
  # ma talent plastyczny, stąd pomysł na prowadzenie lekcji, które prowadzi w domu kultury;
  # kiedy uczęszczała do szkoły średniej często opiekowała się dzieciakami z sąsiedztwa;
  # jest bardzo temperamentna i obrażalska;
  # uwielbia thrillery i horrory;
  # i tak – ma w sobie gen odkrywcy – stąd zamiłowania do lokalnych legend i odwiedzania wszelakich miejsc, o których w miasteczku;
  # obecnie ona i ciotka odżywiają się zgodnie z przepisami kuchni koreańskiej.