eleanore "lean" winfield

Pojęcia nie mam, czy to jest depresja, czy tylko smutek. W każdym razie to jest tak, że światło świeci, ale jest ciemne, gra muzyka, ale jest głucha. Jem coś, ale wszystko smakuje tak samo, widzę ludzi, ale wszystkie twarze się zlewają w jedną.
~ W. Kuczok

Drogi Nieznajomy,
świat mój dzieli się już na dwa okresy; gdzieś tam istnieje przeszłość beze mnie, a tu rozkwita mi nowe dzisiaj. Kandahar jest piękny o tej porze roku; zachodnie okno styka się z placem, przy którym od rana toczy się życie — tak bliskie memu sercu, a jednak cudze. Ociekające miodem lepkie słońce najbardziej smakuje tuż przed zmrokiem; wtedy to lato budzi się nawet we mnie na moment. W każdy piątek równo o dziewiętnastej przyjeżdżają samochody z żołnierzami; czasem wśród nich odnajduje się zagubiony cywil. Przeważnie jest to jakiś mężczyzna; zmarszczoną twarzą pełną niepokoju wpatruje się w szpital polowy, obserwuje medyków, wzbrania przed wejściem do namiotu. Czeka. I potem pewna ona wychodzi z sideł śmierci, zerka na niego niepewnie, a gdy spojrzenia ich się krzyżują jest trochę tak, jakby tulili się do siebie, po raz pierwszy smakując miłości. Potem odchodzą razem i nikt już nigdy więcej ich nie spotka tutaj. Wracając do kraju, zostawiają tę wojnę za sobą. Czasem, teraz najbardziej, chciałabym, żebyś to ty na placu czekał na mnie. Nie rozpoznałabym twojej twarzy, nie wiedziałabym komu rzucam się na szyję, ale przez moment byłabym szczęśliwa. Więc przyjedź, uratuj mnie, bo to miasto mnie zabija.

Nieco zdenerwowało mnie to twoje pytanie o moją rodzinę. Cisnąwszy twój list w najdalszy kąt, wyszłam pospiesznie z mieszkania i przez długie godziny błąkałam się po szarzejących ulicach miasta. Musisz mnie zrozumieć — to był atak. Na moją miłość i lojalność wobec nich, bo przysięgam, że dla rodzeństwa zrobiłabym wszystko. Mówiłam ci już, że na świat przyszłam w liczbie mnogiej? Popytaj ludzi, jeśli ich gdzieś znajdziesz, jak wielka więź naradza się między bliźniakami i raz jeszcze spróbuj oskarżyć mnie o brak miłości dla rodziny. Tak więc ich kocham; nie, to szczere słowo, nie utrzymuj, że pozbawione głębi stało się pustym frazesem. I oni kochają mnie i wiedzą, że jestem tutaj, że do Kandaharu pokierowała mnie miłość dla bliźnich, że to tu rozkwitam, że ratując rannych ratuję samą siebie, że było mi to potrzebne, gdy zmarła nasza siostra, bo wiesz, każde z nas musiało wtedy na nowo odnaleźć miejsce we wszechświecie.

Widzisz, że kłamię, prawda? Co mnie zdradziło? Ten jeden wykrzyknik zawieszony groźnie w powietrzu czy przecinek, który gdzieś zaginął? Tak więc: kłamię. Poniekąd od dziecka. Kłamię, że czuję się dobrze, że się mi układa, że jestem szczęśliwa. Prawda jest taka (i nie wiem dlaczego mówię o tym właśnie tobie), że ja szczęścia chyba nigdy nie czułam. Nieważne jak bardzo próbowałam, w moim sercu zawsze znajdował się tylko smutek. Nie, nie szukaj dla mnie usprawiedliwienia — nigdy nie spotkało mnie nic złego. Nikt mnie nie skrzywdził, nikt nie złamał mi serca. Powiedziano mi, że tak nie przystoi — smucić się, kiedy to inni doświadczają prawdziwych zmartwień. A więc musiałam odnaleźć prawdziwy powód. Och, jak cudownie było wyjechać do kraju ogarniętego wojną na trzy długie lata! Każdy począł nagle rozumieć skąd ta moja nostalgia, żal i smutek. Dopisywano temu podniosłe uniesienia, a także opowiadano dramatyczne opowieści, przepełnione patosem. Nie poczułam się jednak lepiej, a wśród konających nie odnalazłam szczęścia. Zresztą, to nadal kłamstwa.
Pojechałam, bo wymarzyłam sobie, że mój ukochany - szlachetny żołnierz - umierać będzie w moich ramionach. Ta podniosła chwila dałaby mi zgodę na powędrowanie w jego ślady, a to wszystko w imię miłości, której nigdy nie dane mi było doświadczyć. Masz tę swoją prawdę, ale pamiętaj, że nie możesz mnie oceniać.

Camus napisał kiedyś, że kiedy ciało jest smutne, serce powoli umiera i jestem pewna, że tak właśnie stało się w moim przypadku. Żaden już lekarz nie naprawi tego, co dawno już odeszło w zapomnienie. Nie, nie żałuj mnie, tak czasem bywa. Nie każdemu do twarzy z życiem. Pytałeś, czy myślę o samobójstwie; odpowiadam twierdząco. Och jakże wielcy się na nią decydowali! Hannibal, van Gogh, Sylvia Plath! Najwygodniej byłoby, gdyby rodzina moja przypadkiem o mnie zapomniała, bo ciężko byłoby im się z tego szaleństwa, nawet pośmiertnie, tłumaczyć. Czy wyjaśnisz im, że po prostu przestałam dostrzegać dla siebie przyszłość? Że brak sił odarł mnie z godności? A więc żegnaj, żegnaj, nie pisz już do mnie, bo sama nie wiem, gdzie będę jutro. Dzisiaj jednak już wiem, że z życiem się rozstaję.

z nieznanych przyczyn,
twoja przyjaciółka

— rok temu próbowała popełnić samobójstwo, odchodząc uprzednio ze służby; w ostatniej chwili życie uratował jej Nate, czym nadał sens jej istnieniu (tymczasowo);
— gdy była na studiach medycznych postanowiła rzucić wszystko dla jednego mężczyzny, którego rzekomo kochała, i udało się jej zaciągnąć do wojska - w Kandaharze przez trzy lata pełniła służbę jako pielęgniarka (a z obiecanej miłości nic nie wyszło);
— jest hipochondrykiem i przyjmuje spore ilości leków, głównie na depresję;
— nawet jeśli kocha malować, rzadko kiedy bierze do dłoni pędzle — nikomu przy tym nie chce pokazywać swoich prac, uważając, że są fatalne;
— kocha nów księżyca, gwiazdy i kosmos; wierzy w astrologię;

eleanore winfield

13 LISTOPADA 1990

LORNE BAY

rezydentka onkologii, lekarz pierwszego kontaktu społeczności aborygenów

CAIRNS HOSPITAL

pearl lagune

panna, heteroseksualna

Środek transportu
Lean posiada prawo jazdy, jednak od lat nie porusza się po mieście samochodem. Korzysta głównie z komunikacji miejskiej, czasem wybierając jednak rower.

Związek ze społecznością Aborygenów
Choć w żyłach Lean nie płynie aborygeńska krew, od zawsze zafascynowana była ich kulturą. Dzięki odpowiednim szkoleniom zajęła się nawet leczeniem osób z ubogich aborygeńskich wiosek, w których bywa przynajmniej raz w miesiącu.

Najczęściej spotkasz mnie w:
szpitalu w Cairns, miejscowej przychodni, okolicach Tingaree.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodzinę Winfield, Nathaniela Hawthorne.

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, bez trwałych uszkodzeń ciała.

eleanore Winfield

Phoebe Tonkin