Pamela „Pam” Brumby - Burnett

3 września 1996 roku Londyn, Anglia

To zabawne, ale czy to nie jest tak, że wszystkie nasze historie zaczynają się tak samo? Tata poznaję mamę, lub na przewrót - mama poznaję tatę. Zakochują się w sobie - zwykle biorą ślub nie zawsze; i próbują stworzyć najwspanialszą rodzinę na świecie. Niestety, niekiedy to się nie udaję (i nic nie może na to wpłynąć); rodzice zaczynają się kłócić - krzyczeć, a my tylko możemy mieć nadzieję ze to kiedyś ulegnie zmianie.
Swoje dzieciństwo pamiętam zupełnie inaczej, mojego taty nigdy nie było - więc nie było również wrzasków. Moje wspomnienia krążą wyłącznie pośród mnie i mamy. Ja i mama jedziemy do zoo, ja i mama pieczemy ciasto. Ja i mama idziemy do szkoły. To moja mama mnie do niej odprowadza i po mnie z niej odbiera. A kiedy pojawia się tata - raz na jakiś czas - choć nie znam się jeszcze na tym przeklętym „czasie” - w domu brakuję śmiechu, rozmów - i przylega do nas jedynie milczenie.

14 czerwca 1998 roku Londyn, Anglia

Mam osiem lat - gdy tata znowu zniknął; mama mówi, że nie będzie go ponad rok - już nauczyłam się „czasu” - i wiem, że to może trwać o wiele dłużej niż się spodziewamy. Jest ciemno, około dwudziestej drugiej; powinnam spać już dawno - lecz widzę jak moja mama w pośpiechu pakuje nasze rzeczy. Nie rozumiem - w końcu nigdy nigdzie nie wyjeżdżamy. Bierze mnie na ręce, mówi: „Wszystko będzie dobrze, kochanie, jedziemy do Twojej babci.” Cieszę się, dawno jej nie widziałam.

16 lipca 2000 roku Lorne Bay, Australia

Mamy nie ma od trzech miesięcy. Siedzę na werandzie i tęsknie, niekiedy tęsknie tak bardzo, że nie mogę oddychać. Babcia mnie wspiera, co chwilę mówi że kocha - najbardziej na świecie. Wiem, że to prawda, lecz nie umiem czuć szczęścia. Nagle w progu widzę mojego ojca - uśmiecha się, wpadam w jego ramiona - choć możliwe, że wcale go nie znam. Rozmawiamy. Mówi: „Mama zostaję w Londynie, a Ty zamieszkasz z babcią” - nie rozumiem. Jak mogła mnie opuścić? Jeszcze tego nie wiem, lecz znalazła sobie nową rodzinę.

23 czerwca 2008 roku Lorne Bay, Australia

Mam osiemnaście lat. Właśnie kończę liceum i po raz pierwszy się zakochuję. We dwójkę planujemy wyjechać na studia do mojej matki - a dokładnie do Londynu. Nigdy przedtem tak nie kochałam. W końcu przyjeżdżamy, witam się z nową przybraną, niechcianą rodziną i rozpoczynam swój najpiękniejszy rozdział w życiu. Moim kierunkiem została analityka biznesu, której nienawidzę od pierwszych zajęć.

8 grudnia 2012 roku Londyn, Anglia

Wynajęliśmy mieszkanie, a na moim palcu gości diamentowy pierścionek. Mój ukochany jest na ostatnim roku, a ja po raz drugi zmieniam własny kierunek. Teraz znajduję się na Akademii Sztuk Pięknych. Czy moja pasja może być jednocześnie moją pracą? Nie mówię o tym rodzicom, znowu by się zawiedli. Dla ich opowieści prowadzę idealne życie i podobnie jak mój luby kończę studia. Wtedy nadchodzi coś niespodziewanego, „Mój luby” wyjeżdża (dostaję propozycję idealnego kontraktu na drugim końcu świata); a ja nie biegnę za nim, tylko na stoliku lampki nocnej pozostawiam mieniący się brylant.

17 września 2014 roku Londyn, Anglia

Dzisiaj kończę dwadzieścia cztery lata. Kocham swój kierunek i w końcu przyznałam się rodzicom; mówią: „Tylko bądź szczęśliwa.” Nadeszła nowa era i poznaje ludzi przez Internet. Po ukochanym zero śladu - przestał też pisać e-maile. To się w końcu stało, zniknęliśmy z własnych dróg. Tego dnia idę na randkę - lecz zamiast człowieka o nicku: „@vincent_van_gogh303” spotykam przyszłego męża. Wystarczyła chwila i go kochałam, był zupełnie inny niż wszyscy Ci ludzie, których spotykałam przez lata. Często znikał - ale wydawać się mogło, że zawsze byłam gotowa, aby właśnie na niego czekać. Pobieramy się. Kochamy. I rodzi się nasz syn. Mieszkamy w Lorne Bay - pobiegł za mną - a ja wypatruję dni, kiedy znowu do mnie wróci.

27 listopada 2022 roku Lorne Bay, Australia

Wpatruję się w swoje odbicie w lustrze. Od dawna przestałam siebie poznawać. Ponownie pokochałam, lecz może moja miłość nigdy nie zgasła? Znowu mieszkam z ojcem (wprowadziłam się półtora roku temu) jest chory - pierwsze stadium stwardnienia rozsianego. Potrzebuję mnie. A ja przypatruję się jeszcze bardziej i nagle pojmuję: czy właśnie stałam się swoją matką?

- posiada swój własny warsztat i stron internetową - na której ukazane są jej dzieła: począwszy od figurek, magnesów na lodówkę - czy też własnych ozdobionych dzienników.
- dużo szyję na maszynie - jej ubrania są własnych projektów - a szczególnie ubiera w nie własne dzieci.
- w dzieciństwie ćwiczyła balet.
- jest wegetarianką i hipiską
- ma korzenie Aborygeńskie
- skończyła studia na ASP w Anglii.
- w połowię jest Brytyjką, a ze względu że pierwsze osiem lat wychowywała się w Anglii posiada brytyjski akcent
- ma wiele tatuaży na ciele, lecz większość posiada znaczenie (daty urodzin dzieci, męża i najbliższych przyaciół)
- ma psa o imieniu HotDog.
- kocha jogę i inne ćwiczenia, a w międzyczasie jest obrończynią przyrody.
- od lat planuję wystawić swój własny wernisaż.
.

Pamela „Pam” Brumby-Burnett

17 wrzesień 1990

Londyn, Anglia

malarka

saatchi gallery (londyn)

fluorite view

Zamężna (w separacji), biseksualna

Środek transportu
zazwyczaj pieszo porusza się po mieście, niekiedy rower, ewentualnie (w ciepłe dni) rolki.

Związek ze społecznością Aborygenów
Babcia Pam (Victoria Brumby) była Aborygenką - jednak Pamela nigdy się tym nie interesowała, teraz zamieszkuję wraz ojcem dom w dzielnicy Tinagree po wszystkich przodkach rodu Brumby.

Najczęściej spotkasz mnie w:
dom ojca (w którym aktualnie zamieszkuje z dziećmi), pchli targ, przeróżne wernisaże, kafejka internetowa, w lesie spacerującą samotnie - w parkach oraz sklepach.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Ephraim Burnett - mąż
Bradley Brumby - ojciec (npc)

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, lecz bez żadnych uszczerbków na zdrowiu, zwłaszcza śmierci.

Pamela „Pam” Brumby-Burnett

Zoe Kravitz