Yara Vanderberg

I used to know this girl, she used to dance,
she used to live in my mind and play in my heart,

Niewiele pamiętam z tamtego dnia, poza tym, że było zbyt gorąco, by założyć czarną sukienkę. Tak trzeba, usłyszałam. Włosy upięłam z tyłu głowy, pozostawiając z przodu kilka luźno zwisających pasm, mając nadzieję, że przysłonią zaczerwienione oczy i opuchniętą twarz. To drugi pogrzeb w moim życiu. Pożegnałam już dziadka, lecz on miał długie, wspaniałe życie. Takiego samego życzyłby sobie dla Finna.

Wiele osób myślało, że jesteśmy bliźniętami. Dzielił nas niespełna rok. Cóż, byłam jedną wielką niespodzianką, dla wszystkich — dla mamy, gdy dowiedziała się, że znowu spodziewa się dziecka, dla lekarzy i pielęgniarek, gdy okazało się, że jestem dziewczynką i dla całej rodziny, gdy dość prędko wyszło na jaw, że ta śliczna dziewczynka o niebieskich oczach... to chodzące utrapienie.

Nie lubiłam nosić sukienek ani zaplatać włosów. Ciągle przynosiłam do domu piasek, razem z całą masą morskich stworzeń. Czasami były to po prostu wyjątkowo ładne kamienie i patyki. Całe dnie spędzałam na dworze. I podobno szybciej nauczyłam się pływać niż chodzić, a to wszystko dzięki starszemu bratu. Mieliśmy naprawdę szczęśliwe dzieciństwo, gdy teraz o tym myślę, pamiętam beztroskie dni na plaży, na łodzi czy nawet w ogrodzie za domem, wydawał mi się taki ogromny...

But she don't dance no more,
She don't dance no more

I wszystko skończyło się w ułamku sekundy. To zabawne, już od dawna nie byliśmy dziećmi, a jednak, tamtego dnia czułam się inaczej, szczęśliwe dzieciństwo dobiegło końca, nagle nie było już mojego brata, a przecież zawsze był obok. Nie mogliśmy przywyknąć do jego nieobecności. Widok pustego krzesło sprawił, że przestaliśmy jeść przy stole. I tak z tygodnia na tydzień, z miesiąca na miesiąc, rozpadaliśmy się na kawałki. Ojciec pracował, cięgle pracował, choć wszyscy wiedzieliśmy, że niepotrzebnie, pieniędzy mieliśmy aż za dużo, z kolei matka przestała wychodzić z domu. Ja wręcz przeciwnie, prawie przestałam w nim bywać...

Nie potrafiłam znieść ciszy panującej w domu, potrzebowałam zagłuszyć to, co działo się w mojej głowie, więc raz za razem trafiłam na imprezy, na których zdecydowanie nie powinno mnie być. Jeden bar, drugi... kieliszek, a raz za nim dwa kolejne. I czyjaś dłoń na mojej talii. Biodrze. We włosach. Nad ranem wracałam do domu, czując na sobie to w s z y s t k o. W pośpiechu zmywałam rozmazany makijaż i chodziłam na śniadanie.

Trwałoby to jeszcze długo, gdybym w końcu nie poznała jego. Gdyby życie było bajką, tamten dzień rozwiązałby pewnie wszystkie moje problemy, ale nie, o ironio, było ich jeszcze więcej. I ile razy przyłapywałam się na myśli, że problemem jest on. I ja. Lub po prostu ja. To kim się stałam. Kto na mnie patrzył. Kto mógł dotykać.

Nie dbam o to. I nigdy nie będę. Czasami mnie to martwi, a raczej myślę, że powinno mnie martwić, ale...

She use to dance til the morning come,
more then one rum,
drinking til the dawn is done

— pali jak smok, co strasznie nie podoba się jej mamie, ale z drugiej strony, ojciec częstuje ją cygarami - tak spędzają czwartki na łodzi - więc nie ma z tego powodu wyrzutów sumienia;
— ma mocną głowę - po tacie - lecz zdarza jej się przesadzić, a pijana czasem jest nie do zniesienia;
— bardzo lubi wino i czasem udaje, że ma o nim jakieś pojęcie, kupuje więc to drogie albo to z ładną etykietką i wypija je w wannie;
— jej rodzice nie wiedzą, że tańczy w klubie (całe szczęście, nie bywają w takich miejscach!), myślą, że jest kelnerką, co zresztą też im się nie podoba, przecież pieniędzy jej nie brakuje, mogłaby pracować gdzie indziej;
— patrz, ale nie dotykaj, to prosta zasada, gdy ktoś ją łamie, cóż... zdarzyło się, że złamała komuś nos ( a sobie palec...);
— kierowcą nie jest najlepszym, ale samochód ma spory i wyznaje zasadę jeśli się boisz, to się przesuń!;
— w szkole średniej uprawiała lekkoatletykę, głównie biegi długodystansowe, przez długi czas wróżona jej karierę sportową, choć nigdy szczególnie o tym nie myślała, to po śmieci brata zupełnie o tym zapomniała;
— czasem biega wieczorami, zwykle gdy nie może zasnąć, czyli dość często, bo bardzo źle sypia;
— nie znosi, nienawidzi, panicznie boi się... burzy;
— i latania samolotem, przynajmniej tego jest w stanie uniknąć;
— nagminnie pożycza... cokolwiek, wszystko, a potem zapomina oddać, zgubi, albo wręczy w prezencie;
— czyta książki... od końca, to znaczy, czyta zakończenie, by dopiero potem zdecydować czy chce wiedzieć jak do niego doszło;
— wydaje pieniądze ojca na losowo wybrane fundacje i zbiórki charytatywne na rzecz zwierząt (i tylko zwierząt), dla osieroconych kangurów czy innych takich, później dostaje mnóstwo poczty, ale taki ma sposób na leczenie sumienia;
— nie jest katoliczką, ale czasem się "spowiada", to dziwne, ale w dzieciństwie miała przyjaciółkę, która twierdziła, że "to działa", więc od czasu do czasu wpada do kościoła i opowiada Bogu jak minął jej dzień, to tańsze od terapii;

Yara Elin Vanderberg

12-12-1995

lorne bay

tancerka, kelnerka

Shadow

pearl lagune

panna, hetero (bi curious)

Środek transportu
Pieszo lub samochodem, Jeep Wranglerem jl, który sprawdza się wszędzie, o ile nie zapomni zatankować. Często pożycza też samochód współlokatorki.

Związek ze społecznością Aborygenów
Yara nie posiada aborygeńskich korzeni, jej rodzina pochodzi z Danii, a od kilku pokoleń zamieszkuje Australię.

Najczęściej spotkasz mnie w:
W pracy, w domu, na plaży, w sklepach z używaną odzieżą i starociami, naprawdę spędza tam mnóstwo czasu. No i w pubach.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Matka, rodzeństwo.

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak! Ale bez szaleństw, bez nieodwracalnych zmian w psychice czy trwałych uszkodzeń ciała.

Yara Vanderberg

Maia Cotton