about
I keep stars in my pockets wear daisies in my hair but I tuck you tenderly
in the folds of my heart and take you everywhere.
in the folds of my heart and take you everywhere.
Bywają ludzie urodzeni w czepku — kimś takim właśnie wydawała się Daisy, gdy przyszła na świat pewnej lipcowej nocy. Jej rodzice, oboje związani z branżą rozrywkową od najmłodszych lat chwalili się swoją córką, która dość szybko zyskała sobie opinie kogoś, kto “ma szansę się wybić”. Uczyła się całkiem dobrze, nie szukała kłopotów — była raczej lubianą dziewczyną. Wiadomo, że niektórzy zarzucali jej, że wszystkie stopnie miała podciągane przez to, że jej rodzice byli rozpoznawalni, ale prawda była taka, że Daisy bezpieczniej czuła się pośród książek, niż w centrum uwagi. Czuła dość mocną presję ze strony rodziców, by zawsze być we wszystkim najlepsza, najlepiej ubrana, niepopełniająca błędów. Gotowi byli na wiele poświęceń byle tylko zapewnić córce drogę do sławy. Ale im bardziej oni naciskali, tym bardziej ona się wycofywała i buntowała.
Owszem po szkole średniej wybrała się na SAS, czyli szkoły kształcących młodych aktorów, ale wtedy w jej życiu nastąpił przełom. Czy może raczej pierwszy bunt? Gdy miała szansę zdobyć rólkę w młodzieżowym serialu, na jej drodze stanął chłopak, który wywrócił jej życie do góry nogami. Sprawił, że poznała smak niesamowitego pożądania, ale i złości. Miłości i zazdrości.
To nie tak, że wcześniej się z nikim nie umawiała, ale to było coś zupełnie innego. Noce spędzone pod gwiazdami na rozgrzanej masce auta… Szkoła zeszła na dalszy plan. Nie musiała przy nim udawać… A przynajmniej tak się jej wydawało. Kłótnie zdarzały im się częściej i częściej, aż do feralnej nocy, gdy rozproszony mężczyzna…
W zasadzie nie wiedziała dokładnie, co się stało. Gdy się obudziła po kilku tygodniach, jego już nie było. Zostali przy niej rodzice, którzy kilka chwil po tym, jak otworzyła oczy, już telenoweli do swojego agenta, żeby poinformował jej agenta, że dziewczyna się obudziła. Rehabilitacja była najbardziej samotnym okresem jej życia, chociaż paradoksalnie otaczało ją mnóstwo ludzi.
Jej rodzice zrobili sobie show z jej drogi powrotu do zdrowia. A ona? Poczuła się oszukana. Nie miała już siły walczyć o tego, któremu wierzyła we wszystko.
Z zimną zawziętością ćwiczyła jednak, żeby móc samodzielnie stanąć na nogi. Niczym Truman z Truman show, stanowiła tanią pożywkę dla mas, gdy płakała, trzymając się barierki. Ale musiał iść… Każdy krok przybliżał ją do tego, by znów mogła odzyskać władzę nad swoim życiem. Nie mówiła nikomu o swoich planach, nie wiedziała, czemu niby miałaby to robić. Ćwiczyła też poza wyznaczonymi godzinami, gdy gasły światła przy kamerach, a ekipa rozchodziła się do domów.
Wtedy była najbardziej samotna…
Wciąż miewała problemy z pamięcią tą krótkotrwałą, wciąż jej mówili, że nie jest samodzielna… Do czasu aż pewnej nocy zostawiła rodzicom lakoniczną wiadomość, że potrzebuje odpoczynku. Tak naprawdę to od czasu, gdy wróciła jej świadomość, do głowy powracała jej tylko jedna myśl… “Dlaczego on ją zostawił?”
Pamiętała te rzeczy sprzed kilku miesięcy, pamiętała szczegóły z jego życia, w tym miasto jego urodzenia. Dlatego tu jest. Dlatego ignoruje swoją twarz w magazynach. Musi od niego usłyszeć, dlaczego tak nagle przestał ją kochać. Tylko czy naprawdę chce znać odpowiedź?
Owszem po szkole średniej wybrała się na SAS, czyli szkoły kształcących młodych aktorów, ale wtedy w jej życiu nastąpił przełom. Czy może raczej pierwszy bunt? Gdy miała szansę zdobyć rólkę w młodzieżowym serialu, na jej drodze stanął chłopak, który wywrócił jej życie do góry nogami. Sprawił, że poznała smak niesamowitego pożądania, ale i złości. Miłości i zazdrości.
To nie tak, że wcześniej się z nikim nie umawiała, ale to było coś zupełnie innego. Noce spędzone pod gwiazdami na rozgrzanej masce auta… Szkoła zeszła na dalszy plan. Nie musiała przy nim udawać… A przynajmniej tak się jej wydawało. Kłótnie zdarzały im się częściej i częściej, aż do feralnej nocy, gdy rozproszony mężczyzna…
W zasadzie nie wiedziała dokładnie, co się stało. Gdy się obudziła po kilku tygodniach, jego już nie było. Zostali przy niej rodzice, którzy kilka chwil po tym, jak otworzyła oczy, już telenoweli do swojego agenta, żeby poinformował jej agenta, że dziewczyna się obudziła. Rehabilitacja była najbardziej samotnym okresem jej życia, chociaż paradoksalnie otaczało ją mnóstwo ludzi.
Jej rodzice zrobili sobie show z jej drogi powrotu do zdrowia. A ona? Poczuła się oszukana. Nie miała już siły walczyć o tego, któremu wierzyła we wszystko.
Z zimną zawziętością ćwiczyła jednak, żeby móc samodzielnie stanąć na nogi. Niczym Truman z Truman show, stanowiła tanią pożywkę dla mas, gdy płakała, trzymając się barierki. Ale musiał iść… Każdy krok przybliżał ją do tego, by znów mogła odzyskać władzę nad swoim życiem. Nie mówiła nikomu o swoich planach, nie wiedziała, czemu niby miałaby to robić. Ćwiczyła też poza wyznaczonymi godzinami, gdy gasły światła przy kamerach, a ekipa rozchodziła się do domów.
Wtedy była najbardziej samotna…
Wciąż miewała problemy z pamięcią tą krótkotrwałą, wciąż jej mówili, że nie jest samodzielna… Do czasu aż pewnej nocy zostawiła rodzicom lakoniczną wiadomość, że potrzebuje odpoczynku. Tak naprawdę to od czasu, gdy wróciła jej świadomość, do głowy powracała jej tylko jedna myśl… “Dlaczego on ją zostawił?”
Pamiętała te rzeczy sprzed kilku miesięcy, pamiętała szczegóły z jego życia, w tym miasto jego urodzenia. Dlatego tu jest. Dlatego ignoruje swoją twarz w magazynach. Musi od niego usłyszeć, dlaczego tak nagle przestał ją kochać. Tylko czy naprawdę chce znać odpowiedź?
Środek transportu
Taksówka
Związek ze społecznością Aborygenów
brak
Najczęściej spotkasz mnie w:
Krążę bez celu, więc wszędzie. Wydaje się mocno zagubiona.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodzice
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak
Taksówka
Związek ze społecznością Aborygenów
brak
Najczęściej spotkasz mnie w:
Krążę bez celu, więc wszędzie. Wydaje się mocno zagubiona.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodzice
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak
Daisy Watson
Jessy Hartel
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
