Presley Prescott

A little less conversation, a little more action please

Kiedy śwszystko było normalniejsze. Tak przynajmniej mi się wydaje. Urodziłam się w totalnie zwyczajnej rodzinie, w której nie było nic przewrotnego ani ciekawego. Nasze nazwisko nie wiązało się nigdy z żadną sensacją, chociaż ktoś naprawdę normalny, gdyby tak popatrzył na nas z boku mógłby stwierdzić, że nie do końca mieliśmy poukładane w głowach. Na szczęście nasi starzy nie wiedzieli, że są patologicznymi rodzicami. My nie wiedzieliśmy, że jesteśmy patologicznymi dziećmi. W tej słodkiej niewiedzy przyszło nam spędzić wiek dziecięcy. Nigdy nie byłam rodzinna. W rodzinie brakowało mi bratniej duszy, chociaż braci mam dwóch.

Z domu wyniosłam się czym prędzej, jeszcze przed osiemnastką, żeby pomieszkiwać trochę u znajomych, trochę u przyszywanych ciotek, aż w końcu znalazłam coś ciasnego, ale własnego. Trochę po tych wszystkich akcjach co odpierdalałam rodzice mają mnie za czarną owcę i ciągle im się włącza tryb: Presley, ale co ludzie powiedzą? A niech gadają! Nieważne czy mówią o mnie dobrze czy źle, lubię być na językach i wyróżniać się w szarym tłumie.

Przez większość życia słyszałam, że zachowuję się jak chłopak. To było stwierdzenie faktu, ale nacechowane negatywnie. Ale co to właściwie oznaczało? Doświadczałam, dojrzewałam, odkrywałam siebie. Nadal jestem chłopczycą i uwielbiam to w sobie. To nie jest żadną wadą, wręcz przeciwnie. Robię co chcę i idę gdzie chcę. Ta chłopczyca potrafi świetnie dogadać się z chłopakami (warunek: traktują mnie bezpłciowo, równo, bez seksizmu i podtekstów), chodzić po drzewach, opowiadać nieprzyzwoite historie, nie wstydzić się, nie obrażać o głupoty, sięgać po przygody, zostawać w nocy długo, żeby szaleć i dalej odkrywać siebie, mówić szczerze, bez ogródek, i brzydko wyglądać (tylko czasem #jednakstrojnisia). Zbijam wysoką piątkę z tą chłopczycą, która jest we mnie. Cieszę się, ze jest i dzięki niej nigdy nie stoję z boku. Niczego nie żałuję, a większości grzechów i tak nie pamiętam.

All this aggravation ain't satisfactioning me

Poznałam go (chyba) w barze przy czwartym drinku. Był sporo starszy, ja miałam dopiero dwadzieścia lat i w głowie pstro. No dobra, trochę zaimponował mi, bo był gliną, więc było się czym przed koleżankami pochwalić, ale zaszczepił też we mnie jakąś dawkę niepewności - szczerze obawiałam się, czy zawinie mnie na dołek, kiedy wciągałam którąś z kolei kreskę z klapy kibla w barze. Wtedy nie zrobił tego, za to dał się namówić na wspólną zabawę z czymś, co miało być kokainą, ale wcale nią nie było. Straszne gówno swoją drogą, nie polecam.

Facet zakochał się we mnie sam z siebie. No i czy to moja wina, że z jakiegoś powodu aż tak mu się spodobałam, że postanowił mnie zaobrączkować? Szaleniec totalny, który zbłądził i wpadł po uszy! Lubiłam go, serio, spoko koleś generalnie, ale nie spodziewałam się, że wyskoczy z tym pierścionkiem. Mało tego, on chyba naprawdę mnie kochał, tak na poważnie, ale nie byłam gotowa na taki odważny krok, a zerwanie zaręczyn przeważyło szalę mojego pojebaństwa. Złamałam mu serce, w pewnym sensie sobie również. Chyba po tych wydarzeniach celowo i w pełni świadomie wykreowałam się na zimną, nieprzewidywalną sukę. Ale co cię nie zabije, to cię wkurwi.

Close your mouth and open up your heart and baby satisfy me

A jak jest teraz? Pojęcie wstydu jest dla mnie z innej galaktyki, przykładem też świecę żadnym, ale potrafię śmiać się z samej siebie, a to najlepszy dowód, że mam poczucie humoru. Ludzie mówią, że jestem człowiekiem antydepresyjnym i nawet jak coś pogmatwa mi się w życiu, to mam tylko chwilowe, niezauważalne i nieabsorbujące obniżki formy. A moje życie to sinusoida. Jazda pieprzonym rollercoasterem w wesołym miasteczku. Wziuum!

Ogólnie bawię się wybornie i rozrzucam skarpety po całym mieszkaniu. Jestem mentalną dresiarą, a moje życie to western. Nie używam słowa PROBLEMY. Wmawiam wszystkim wokół, że mój eks narzeczony nie żyje i odpierdalam wyimaginowaną żałobę po nim. No co ja mogę powiedzieć? Ups?
I nie wiem dlaczego, ale mam takie głupie wrażenie, że jedynymi ludźmi, którzy uważają, że jestem ładna to moja mama i James Blunt w piosence You’re beautiful.

→ jej ojciec to mocno popieprzony psychofan Elvisa Presley’a i kiedy żona nie zgodziła się, aby któryś z synów miał imię po królu rock’and’rolla, on, wykorzystując chwilę nieuwagi, nazwał jego nazwiskiem córkę;
→ najszczerszą miłością kocha sporty wodne – sufing, windsurfing, kitesurfing, skimboarding, wakeboarding, skutery wodne, kajakarstwo, wioślarstwo;
→ wszystkim wokół opowiada, że jej były narzeczony zginął tragicznie na służbie podczas policyjnej akcji; ej, przynajmniej chciała zrobić z niego bohatera, nie?
→ nigdy nie przyzna się, że lubił łzawe komedie romantyczne, na których ryczy jak bóbr, no NIGDY;
→ swoje w życiu już wypiła i uważa, że ma wystarczająco mocną głowę na załączenie trybu nieśmiertelności, ale... lol;
→ stała bywalczyni barów - prawdopodobnie namówi cię, żebyś postawił jej piwo, ogra w bilard, rzutki i na koniec wysępi szluga;
→ ma słabość do młodszych chłopców, zresztą do dziewczyn też;
→ nigdy nie obnaża się z prawdziwymi intencjami oraz uczuciami wobec innej osoby, więc jeśli rzekomo cię lubi, to nie zdziw się jak za plecami obgaduje i życzy wszystkiego najgorszego; ciężko się z nią zaprzyjaźnić, bo jest z niej totalnie dwulicowa szuja;
→ jest straszną farciarą, co zawsze spadnie na cztery łapy i z każdych, nawet największych problemów wyjdzie bez szwanku, a to bardzo pomocne, zważywszy na to jakie żyćko prowadzi;
→ lubi wiedzieć co w trawie piszczy, znać ploty i być tam gdzie dzieje się coś ciekawego - gdzie jakaś aferka tam i ona;
→ zapomina się i dość często używa brzydkiego języka, a gdy się zdenerwuje to wychodzi z niej prawdziwa szalona furiatka – raz, kiedy dowiedziała się, że jedna z jej byłych spotkała się na kolacji ze swoją eks, to zrobiła jej na mieście taką awanturę, że nawet nie zauważyła jak rzuciła w nią nożem, który wbił jej się w ramię, a pożegnana została słowami: Pres, ty jesteś jakaś pierdolnięta, ale wyrzutów sumienia jednak nie odnotowano;

Rekomendacje:
Uzdolniona artystka – pani od plastyki w podstawówce;
Dobra, jak włoska pizza - dziadek koleżanki;
Przepraszam, pani tu nie stała - staruszka w kolejce do kasy w supermarkecie;
Nie znam – nieznajomy;

Presley Prescott

02/12/1995

Lorne Bay

instruktorka surfingu

surf shop

opal moonlane

panienka z okienka, panseksualna

Środek transportu
jadę na rowerze, słuchaj, do byle gdzie
rower mam, posłuchaj, w taki różowy jazz

Najczęściej spotkasz mnie w:
surf shop, rudd's pub, moonlight bar, shadow i wszystkie inne możliwe bary

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
nie wiem, mamę, tatę?

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
tak, jazda z tym

Presley Prescott

Claudia Salas